Πολιτική βία αντί μεταρρυθμίσεων



 Γιώργος Στόγιας - Λεωνίδας Καστανάς

Γράφει στον τοίχο του στο fb o  φίλος μου Γιώργος Στόγιας:

Δεν συμμερίζομαι τον ενθουσιασμό πολλών διαδικτυακών φίλων σχετικά με τη δημοσκοπική άνοδο της ΝΔ, ούτε με την αναγωγή της Βίλα Αμαλίας στο κύριο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας.

Αν η κυβέρνηση κερδίζει το επικοινωνιακό παιχνίδι, αυτό συμβαίνει επειδή η αξιωματική αντιπολίτευση προτιμά να το χάσει παρά να εκφέρει έναν ρεαλιστικό υπεύθυνο λόγο (και έτσι να στερηθεί το φωτοστέφανο της αέναης διαμαρτυρίας και άρνησης).

Πέρα όμως από τη Συριζολαγνεία και τη Συριζοφοβία, γιατί να επιχαίρουμε σχετικά με τη δράση μιας κυβέρνησης που κινείται σε αντιμεταρρυθμιστική κατεύθυνση, συνεχίζοντας, όπου μπορεί, τις πελατειακές πρακτικές του παρελθόντος;

Αντιλαμβάνομαι βέβαια ότι, στην παρούσα φάση, δεν υπάρχει εναλλακτική, και ότι η παρουσία του Γ. Στουρνάρα στο Υπουργείο Οικονομικών αποτελεί εγγύηση σταθερότητας, σχεδόν επιβίωσης.

Αν όμως η κυβέρνηση θέλει πραγματικά να πείσει ότι, από εδώ και εις το εξής, η ανομία δεν θα είναι ανεκτή (και όχι ότι θέλει να διασκεδάσει εικονικά την υπαρκτή ανασφάλεια των μικροαστικών στρωμάτων), περιμένω να επιδείξει ανάλογη βούληση για την αστυνόμευση της παράνομης δράσης με ακροδεξιό πολιτικό πρόσημο. Εκτός, εάν σε αυτή την περίπτωση, η αντιποίηση αρχής ή οι βιαιοπραγίες είναι αποδεκτή «λαϊκή» αγανάκτηση.

Επίσης, αναρωτιέμαι τι έγινε εκείνη η περίφημη μήνυση που θα έκανε το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης στην εφημερίδα Guardian. Ο εκδημοκρατισμός της συμπεριφοράς των μελών του Αστυνομικού Σώματος αποτελεί προαπαιτούμενο για τη βελτίωση της κοινωνικής τους εικόνας, και συνδέεται άμεσα με τις επικρατούσες ιδέες περί νομιμότητας.

Το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να ξεφουσκώσει, να επιστρέψει στο 4% που πραγματικά του αναλογεί (με την έννοια του πόσοι συμφωνούν βαθιά με τις θέσεις του). Το ζητούμενο είναι εάν ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ θα μπορέσει να αναπτυχθεί μια πολιτική δύναμη που δεν θα επιτρέψει στη νεοσυντηρητική ατζέντα Σαμαρά να κυριαρχήσει για τα επόμενα χρόνια.»

Το πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας δεν είναι η έκνομη δράση της « βίλα Αμαλίας» και κάθε κατάληψης. Ούτε αυτή καθαυτή η βία που ασκούν  οι «φοιτητικές» αριστερίστικες ομάδες στα πανεπιστήμια ή οι ακροδεξιές συμμορίες στις γειτονιές.  

Το πρόβλημα είναι οι αιτίες που κάνουν την πολιτεία, δηλαδή τις συστημικές δυνάμεις τόσο ανεκτικές απέναντι στις ακραίες δράσεις. Οι περισσότεροι πανεπιστημιακοί ανέχονται αν δεν προστατεύουν την πολιτική βία στους χώρους εργασίας τους που στρέφονται συχνά και εναντίον τους. Ταυτόχρονα όμως το όλο σύστημα ανέχεται χαλαρά και τα όσα περίεργα συμβαίνουν στα διοικητικά και οικονομικά του ΑΠΘ,  όπως παλιότερα ανέχονταν την κατάσταση στο Πάντειο. Η πολιτεία, ανεξάρτητα από κυβερνήσεις, αφήνει τους «αναρχικούς» να κάψουν την Αθήνα το Δεκέμβρη του 2008, τη Μαρφίν  και τους υπαλλήλους της το 2010, ή το Αττικόν  το 2011 κλπ.
Η αριστερή αντιπολίτευση άλλοτε ρητά  και άλλοτε υπόρρητα υποστηρίζει τις εκδηλώσεις βίας και κατηγορεί τους κατασταλτικούς μηχανισμούς για υπερβάσεις καθήκοντος. Τους κατηγορεί δηλαδή γιατί δεν αφήνουν τους μπάχαλους να κάψουν τις πόλεις ολοκληρωτικά. Την ίδια στιγμή οι ίδιες κυβερνήσεις ανέχονται και την παράνομη δράση των φιλοναζιστών.

Τι κρύβεται πίσω από αυτήν την ανεκτική σχέση;
Η ανταλλαγή. Οι κυβερνήσεις δίνουν έδαφος στα πολιτικά άκρα να ξεδιπλώσουν την πολιτική τους που πάντοτε αρθρώνεται γύρω από τη βία. Σε αντάλλαγμα παίρνουν την ανοχή των ακραίων στη διατήρηση του πελατειακού τριτοκοσμικού κράτους.

Η ανοχή της πανεπιστημιακής βίας υπογραμμίζει την άρνηση του πανεπιστήμιου να μεταρρυθμιστεί, να εκσυγχρονιστεί, να ανοίξει παράθυρο προς την κοινωνία. Η ανοχή σε κάθε είδους παράνομη πολιτική δράση υπογραμμίζει την άρνηση των κυβερνήσεων να διαχειριστούν ορθολογικά το δημόσιο χώρο προς όφελος όλων των πολιτών. Την άρνηση να ασχοληθούν με την καθημερινότητα του πολίτη, με τη βιωσιμότητα των πόλεων, με το μεταναστευτικό. Γιατί το σχέδιο ήταν να διοχετεύονται οι κοινωνικοί πόροι προς τις αδιαφανείς δραστηριότητες  των ΟΤΑ και των ΜΚΟ ή προς εκλεκτές ομάδες πελατών και όχι προς την πραγματική κοινωνία και τις ανάγκες της.

Πέρα από την ισόρροπη δράση των κατασταλτικών μηχανισμών που απαιτεί ο Γιώργος Στόγιας και έχει δίκιο, περιμένουμε να δούμε και ισόρροπη κοινωνική πολιτική. Να δούμε τις απελευθερωμένες βίλες να αποδίδονται άμεσα στο λαό προς χρήση. Να δούμε πραγματική προστασία των μεταναστών και πολιτικές ένταξής τους. Αν το μεταναστευτικό κύμα έχει κοπάσει λόγω της φύλαξης των συνόρων είναι ευκαιρία να ασχοληθούμε επιτέλους στα σοβαρά με όσους έχουν «εγκλωβιστεί» στη χώρα μας. Αλλά το σημαντικότερο είναι να δούμε πραγματικές μεταρρυθμίσεις που θα αλλάζουν τη χώρα οικονομικά και διοικητικά. Να δούμε να εφαρμόζεται ο νέος νόμος για το άσυλο στα πανεπιστήμια. Να δούμε αποφάσεις των νέων συμβουλίων διοίκησης και όχι μόνο τις εκλογές τους. Να δούμε την Αριστερά να συναινεί σε αναγκαίες εκσυγχρονιστικές μεταρρυθμίσεις και όχι να τις καταγγέλλει ως νεοφιλελεύθερες από τη μια ή να τις καταψηφίζει στο σβηστό από την άλλη. Να δούμε κοινωνική πολιτική, όπως το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, ή τη δωρεάν σίτιση στα σχολεία.  

Η βία και η έκνομη πολιτική δράση, η ολοκληρωτική λογική του μεγαλύτερου μέρους της αριστεράς, η μεγάλη απήχηση των φασιστικών συμμοριών, είναι κοινωνικά φαινόμενα μιας συντηρητικής χώρας που δεν θέλει να περάσει στη σύγχρονη εποχή.
Η Ελλάδα έχει την πιο συντηρητική και αντιδραστική αριστερά του κόσμου. Η Ελλάδα, εν αντιθέσει με την Ευρώπη, έχει ναζιστικό κόμμα με ποσοστό πάνω από10% .  Η Ελλάδα έχει αποθέσει τις ελπίδες της σωτηρίας της σε αυτούς που την έφεραν έως εδώ.

Είναι εκπληκτικό ότι δεν υπάρχει νέο και άφθαρτο πολιτικό προσωπικό να διαχειριστεί την ευρωπαϊκή αστική δημοκρατία μας. Είναι απόλυτα ελληνικό ότι δεν υπάρχει Κεντροαριστερά και ούτε πρόκειται να υπάρξει στο άμεσο μέλλον, γιατί καμιά πολιτική ελίτ  δεν τη θέλει, αφού καμιά επί της ουσίας δεν  θέλει τον πραγματικό εκσυγχρονισμό, ούτε της πολιτικής αλλά ούτε τους κράτους.

Η πολιτική κυριαρχία της συντηρητικής και λαϊκής δεξιάς είναι αποτέλεσμα της απροθυμίας των αριστερών και κεντρώων πολιτικών δυνάμεων να αλλάξουν το παράδειγμα στην ελληνική κοινωνία. Η άκρα αριστερά αντιστέκεται μαχητικά, υποθάλπει τη βία και αγωνίζεται για να διατηρηθούν οι περισσότερες στρεβλές κοινωνικές δομές μας.  Η κεντροαριστερά  κρύβεται πίσω από την αναγκαιότητα σωτηρίας της χώρας και παραμονής στο Ευρώ  και αφήνει τη δεξιά να διαχειρίζεται τις μεταρρυθμίσεις διστακτικά και πάντοτε στα πλαίσια της πελατειακής λογικής.

Είναι φανερό ότι η μόνη ελπίδα των μεταρρυθμιστών είναι οι όροι του μνημόνιου. Αν οι Ευρωπαίοι καταφέρουν και επιβάλλουν δραστικές μεταρρυθμίσεις έχουμε πιθανότητες να ζούμε  σε ένα χρόνο σε διαφορετικό περιβάλλον.  


Σχόλια

  1. Γιώργος Β. Ριτζούλης13 Ιανουαρίου 2013 στις 4:16 μ.μ.

    Αγαπητέ Λεωνίδα, ο πυρήνας είναι η αλήθεια που ισχύει επι δεκαετίες. Αλλά αποφεύγει να την θίξει ακόμη και η όποια αριστερά, κεντροαριστερά ή άλλη "επανορθωτική" πολιτική δύναμη (αποφεύγω όρους όπως "προοδευτική" ή "μεταρρυθμιστική, γιατί έχουν φθαρεί απο "Οργουελικές" χρήσεις:
    "Τι κρύβεται πίσω από αυτήν την ανεκτική σχέση;
    Η ανταλλαγή. Οι κυβερνήσεις δίνουν έδαφος στα πολιτικά άκρα να ξεδιπλώσουν την πολιτική τους που πάντοτε αρθρώνεται γύρω από τη βία. Σε αντάλλαγμα παίρνουν την ανοχή των ακραίων στη διατήρηση του πελατειακού τριτοκοσμικού κράτους".
    Θέλει ακόμη πάρα πολλή δουλειά (και πίεση εκ των έξω δυστυχώς), για να πεθάνει οριστικά αυτό το διακομματικό και πελατειακό τριτοκοσμικό κράτος. Και άς είναι ήδη ζόμπι (από οικονομική πλευρά)...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιώργο
      Δεν είναι μόνο ανοχή όπως γράφω. Είναι η άποψη της Αριστεράς ότι το πασοκικό κράτος που οικοδομήθηκε είναι κοινωνικό και πρέπει να διατηρηθεί. Είναι η φενάκη της σοσιαλδημοκρατίας. Αν εξοικονομούσαμε πόρους από τις μεταρρυθμίσεις και τα προνόμια των ολίγων θα μπορούσαμε να δώσουμε το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα και να βοηθήσουμε τους ανέργους μέχρι την ανάκαμψη.
      Το χτύπημα της διαφθοράς δεν είναι ηθικό καθήκον είναι πρώτιστα οικονομικό και ευνοεί τα λαϊκά στρώματα αν οι πόροι βέβαια διοχετευτούν σωστά. Φαντάσου μια αξιωματική αντιπολίτευση που θα πίεζε για μεταρρυθμίσεις και περιορισμό του πελατειακού κράτους. ¨Ολα θα ήταν πιο εύκολα. Με το να μετατοπίζεται το πολιτικό ενδιαφέρον στην επιβίωση των καταλήψεων ή στην ανοχή κλπ της βίας, αφήνουμε τις λαϊκίστικες κυβερνητικές δυνάμεις να διατηρούν τις παθολογίες. Είναι τελείως κουτή η πολιτική αυτή. Αλλά δυστυχώς και η Αριστερά έχει συμφέροντα από την κατάσταση που επικρατεί.

      Διαγραφή
  2. Μπορεί να ακούγεται κουφό, απλοϊκό ή ανόητο, αλλά το μόνο πρόβλημα της κεντροαριστεράς είναι "ποιος κάνει κουμάντο".

    Στις μέρες μας, ποιος δεν συμφωνεί με τα περισσότερα απ' όσα γράφονται με το καντάρι για το τι θα πρέπει να γίνει ώστε ν' ακολουθήσει αυτός ο τόπος μιαν πορεία ανόρθωσης κι ανάπτυξης με κεντροαριστερό πρόσημο;

    Πού διαφωνούν όλοι (χωρίς βεβαίως να το ομολογούν ευθέως); Στο ποιος θα είναι ο κύριος εκφραστής αυού του σχήματος.

    Μέχρι να καταλήξουν (αν ποτέ αυτό συμβεί) τα "άκρα" μπορούν να εκφράζονται και να ενεργούν κατά το δοκούν και τα συμφέροντά τους κι οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές να συνθλίβουν αδιακρίτως τις όποιες κοινωνικές κατακτήσεις σε Ελλάδα και Ευρώπη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι και γω κατά βάθος αυτό πιστεύω. Δεν μπορώ να το αποδείξω αλλά αυτό μάλλον ισχύει. Ωστόσο ακόμα και αν κάποιοι θυσιάζονταν θα υπήρχε και πάλι πρόβλημα. Τι θα πει η Κεντροαριστερά; Έχει να πει κάτι ΑΛΛΟ; Θα την πιστέψουν;

      Διαγραφή
  3. Λεωνίδα, συμφωνώ με τη σκέψη σου επί του θέματος, με προβληματίζει όμως το σημείο που αναφέρεσαι σε μια "ανταλλαγή" μεταξύ ακραίων πολιτικών ομάδων και πελατειακού κράτους. Συγκεκριμένα στην παράγραφο: "Η ανταλλαγή. Οι κυβερνήσεις δίνουν έδαφος στα πολιτικά άκρα να ξεδιπλώσουν την πολιτική τους που πάντοτε αρθρώνεται γύρω από τη βία. Σε αντάλλαγμα παίρνουν την ανοχή των ακραίων στη διατήρηση του πελατειακού τριτοκοσμικού κράτους." Υποθέτω ότι μιλάς σε ψυχολογικό επίπεδο και όχι σε αυτό των κοινωνικών δυνάμεων. Η περιγραφή σου πάντως μιας τέτοιας άρρητης συμφωνίας έχει ερμηνευτικό ενδιαφέρον: όπως σε μια οικογένεια που οι ανεπαρκείς γονείς επιτρέπουν το μπάχαλο των παιδιών τους προκειμένου αυτά να να μην αμφισβητήσουν την εξουσία τους. Μια αγωνιώδης ακριβή εξαγορά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιώργο
      Την ίδια στιγμή που μιλάμε για καταλήψεις, οι δικαστικοί τσίμπησαν 100 μύρια αναδρομικά. Κανείς αναρχικός, ακροαριστερός κλπ δεν ενοχλήθηκε. Αρκεί η χώρα να μένει ως έχει, αρκεί να μην ανοίξει η κοινωνία και η οικονομία. Ο Βίτσας θέλει να πάρει πίσω τον ΟΤΕ και τα λιμάνια για να τα βυθίσει και πάλι στα χρέη. Μιλάμε για τρελά πράγματα. Η Αριστερά και η Δεξιά στη χώρα μας είναι αφόρητα οπισθοδρομικές.

      Διαγραφή
  4. "Είναι εκπληκτικό ότι δεν υπάρχει νέο και άφθαρτο πολιτικό προσωπικό να διαχειριστεί την ευρωπαϊκή αστική δημοκρατία μας. Είναι απόλυτα ελληνικό ότι δεν υπάρχει Κεντροαριστερά και ούτε πρόκειται να υπάρξει στο άμεσο μέλλον, γιατί καμιά πολιτική ελίτ δεν τη θέλει, αφού καμιά επί της ουσίας δεν θέλει τον πραγματικό εκσυγχρονισμό, ούτε της πολιτικής αλλά ούτε τους κράτους".
    Ερωτήματα:

    1. Πως προκύπτει το νέο και άφθαρτο πολιτικό προσωπικό; Γιατί διατηρείται αυτή η πολιτική ελίτ "σε όλα τα κόμματα" ακόμη και σε αυτά που ευαγγελίζονται τον πραγματικό εκσυγχρονισμό;

    2. Στην κυβέρνηση ΓΑΠ είδαμε αρκετούς νέους και άφθαρτους. Με ποια αποτελέσματα; Αρκεί το νέο και άφθαρτο;

    3. Από που προκύπτει ότι αναγκαία συνθήκη πραγματικού εκσυγχρονισμού είναι η δημιουργία της "Κεντροαριστεράς"; Να μην μιλήσουμε για την έννοια του όρου και την επαρκή συνθήκη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ξεκινάω από το (3) μου φαίνεται πιο εύκολο:
      Ανάποδα μπαίνει αυτό. Η κεντροαριστερά που θα δημιουργηθεί έχει λόγο ύπαρξης μόνο αν επαγγελθεί κάτι τελείως διαφορετικό από το σκληρό αστικό ή το σοσιαλδημοκρατικό κράτος. Διαφορετικά ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ μια χαρά παίζουν το κοινοβουλευτικό παιχνίδι. Μόνο ένα κεντροαριστερό κόμμα μπορεί να μιλήσει για λιγότερο κράτος, αλλά περισσότερη δημοκρατία, λιγότερη διαφθορά, ανοικτές αγορές αλλά κρατικό έλεγχο κλπ. Αλλά οι δυνάμεις που μπορούν να τη συγκροτήσουν στη χώρα μας είναι ενταγμένες μέσα στο πελατειακό σύστημα ή του κλείνει το μάτι. Συνεπώς δεν έχει κανένα νόημα να γίνει και γιαυτό δεν θα γίνει. Το καταλαβαίνουν και μόνοι τους. Δεν έχουν να πουν κάτι τόσο διαφορετικό ώστε να μπουν στο κόπο να συγκροτήσουν άλλο κόμμα. Γιατί το διαφορετικό μπορεί να είναι μόνο left liberal.

      Διαγραφή
    2. Το (2) Το ΠΑσόκ του ΓΑΠ είχε ανθρώπους νέους και άφθαρτους αλλά μειωμένων ικανοτήτων και χωρίς συγκεκριμένυη ιδεολογία, χωρίς όραμα, χωρίς σχέδιο. Ο Ραγκούσης έκανε κάτι σημαντικό με τον Καλλικράτη, δεν τα κατάφερε με τα ΤΑΞΙ, η Διαμαντοπούλου κάτι πολύ σημαντικό με τα ΑΕΙ δεν πρόλαβε τα Λϋκεια. Οι άλλοι ήταν νέοι άφθαρτοι, αλλά φθάρθηκαν σύντομα. Συνεπώς θέλουμε νέους άφθαρτους αλλά και οραματιστές και διαβασμένους, δηλαδή θέλουμε πολιτικούς και όχι πολιτικάντηδες. Αυτό εννοώ αλλά έπρεπε να το διευκρινήσω. Δεν χρειάζονται πολλά. Χρειάζεται πολιτική βούληση, επιλογή σωστών συνεργατών και διαφάνεια.
      Η πρόταση θέλει να δείξει το αδιέξοδο που υπάρχει στην ανάδειξη μιας νέας ηγετικής πολιτικής ομάδας στον κεντροαριστερό χώρο. Δεν υπάρχει τίποτα. Οι παλιοί είτε είναι φθαρμένοι, είτε κουρασμένοι και οι νέοι τελείως απρόθυμοι. Κοίτα μόνο τις ηλικίες αυτών που παίζουν τα πολιτικά blog της κεντροαριστεράς. Είμαστε όλοι λίγο πριν τη σύνταξη. Είναι ενδεικτικό. Η κεντροαριστερά δεν είναι ελκτική.

      Διαγραφή
    3. 1) Τα πολιτικά κόμματα δεν ευαγγελίζονται τίποτα νέο. Η ΔΗΜΑΡ κάτι πήγε να πει στην αρχή αλλά γρήγορα ανέκοψε πρύμνα και ανακυκλώνει ρετσέτες χωρίς να προχωρά τους προβληματισμούς που την ίδρυσαν. Με παλιά ιδεολογία και αναχρονιστικά πολιτικά εργαλεία χρειάζεσαι μόνο παλιά στελέχη. Ποιος νέος θα αποφασίσει να δώσει την καριέρα του; Εκτός και αν θέλει να πλουτίσει. Αλλά τα επόμενα 10 χρόνια το βλέπω και αυτό δύσκολο.

      Διαγραφή
  5. Λεωνίδα,

    Γνωρίζεις ότι ούτε η ακροαριστερά ούτε οι (επονομαζόμενοι) αναρχικοί θα ασχολούνταν με τα 100 μύρια αναδρομικά. Για αυτούς είναι λεπτομέρεια και επακόλουθο του συστήματος.
    Οι υπόλοιπες όμως υπεύθυνες δυνάμεις π.χ. της κεντροαριστεράς και η κυβερνώσα αριστερά ενοχλήθηκαν;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δημήτρη το σχόλιο στο απόφθεγμα των ημερών δεν απευθύνεται στους αναρχικούς, αλλά στην αριστερά, κεντροαριστερά κλπ. Οι κεντροαριστερές δυνάμεις όχι μόνο δεν αντέδρασαν αλλά αντιθέτως είναι αυτές που έδωσαν τα 100, μέσω Ρουπακιώτη. Η αριστερά και μάλιστα η αντισυστημική δεν είπε κουβέντα. Προφανώς γιατί ψάχνει παντού πελάτες, από τον Άρειο Πάγο μέχρι τη βίλα Αμαλία.

      Διαγραφή
  6. Λεωνίδα
    Ευχαριστώ για την διευκρίνηση.
    Την εκλαμβάνω και ως υποστηρικτική του σχολίου μου στο σημείο 3.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Συμμετέχει η ΔΗΜΑΡ στο μοίρασμα κρατικών θέσεων ναι η ου???

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία