Ζήσε καλά και άσε τους άλλους να πεθάνουν

του Λεωνίδα Καστανά

Οι εργαζόμενοι στο ΜΕΤΡΟ και στα άλλα μέσα μαζικής μεταφοράς κάνουν σήμερα ότι έκαναν ανέκαθεν οι παντός είδους δημόσιοι υπάλληλοι. Κάνουν δηλαδή ότι τους έμαθαν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ του παρελθόντος. Εκβιάζουν την κοινωνία προς ίδιον όφελος.

Όταν είχαν αιτήματα για περισσότερα χρήματα και λιγότερη δουλειά (αυτά πάνε μαζί) έκαναν μια μαζική απεργία. Δεν έχαναν χρήματα, τα τόκιζαν. Μετά από μερικές ημέρες, η κυβέρνηση έδειχνε πανικοβλημένη για το δήθεν πολιτικό κόστος που αναλάμβανε και ικανοποιούσε τα αιτήματα. Φυσικά με περισσότερο δανεισμό. Την επόμενη μέρα έβγαιναν οι υπουργοί και κόμπαζαν ότι άκουσαν δήθεν τη φωνή των εργαζομένων. Οι απεργοί ύψωναν τις γροθιές τους και στην επόμενη εκλογή δεν ξεχνούσαν τους ευεργέτες τους. Η δόλια η Αριστερά που είχε αγωνιστεί και αυτή για τη δικαίωση των αγώνων έμενε εκλογικά στην απέξω.  Και η ζωή κυλούσε ωραία. Η χώρα βυθίζονταν στα χρέη, το πολιτικό σύστημα αναπαρήγαγε τη εξουσία του και μπορούσε χαλαρά και ατιμώρητα να διαπλέκεται με το μεγάλο κεφάλαιο, να κάνει τις χοντρές μπίζνες. Η Αριστερά είχε ότι της χρειάζονταν για να συντηρεί τα στελέχη της.

Τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής και συνδικαλιστικής πρακτικής είναι γνωστά. Τα ζούμε όλοι.

Δεν με εκπλήσσει  που ο σημερινός Σπάρτακος των εργαζομένων του ΜΕΤΡΟ ήταν συνδικαλιστής της ΠΑΣΚΕ και τώρα είναι ακραίος αριστερός. Τι θα ήταν;

Ούτε με απασχολεί πια το ύψος των αμοιβών αυτών των εργαζομένων. Το κακό έγινε.

Δεκάρα δεν δίνω για τον τρόπο που βρήκε τη δουλειά στο ΜΕΤΡΟ ο κάθε εργαζόμενος. Χιλιάδες ψηφοφόροι βρήκαν δουλειά με ανάλογο τρόπο.

Ούτε οργίζομαι που κάποιοι ενώ έχουν σίγουρη δουλειά εκβιάζουν αυτούς που ζουν στην ανασφάλεια ή στην ανεργία. Η Ελλάδα είναι μια χώρα με πολλούς σκληρούς και μοναχικούς ανθρώπους.

Μονάχα, σαν δάσκαλος που είμαι, θλίβομαι  που κάποιοι συμπατριώτες μου δεν ξέρουν αριθμητική. Που δεν καταλαβαίνουν ότι αν ο οδηγός συνεχίζει να παίρνει αυτά που έπαιρνε, κάποιος άλλος εργαζόμενος που δεν έχει τα ίδια σύνεργα εκβιασμού  θα πάρει ακόμα λιγότερα. Κάποιος άρρωστος δεν θα μπορέσει να τύχει της κατάλληλης περίθαλψης, κάποιο παιδί θα κρυώνει στο σχολείο.

Δυστυχώς μάγκες μου το δανεικό χρήμα τέλειωσε. Και χρήμα για να παίρνουμε τους μισθούς του παλιού καλού καιρού δεν υπάρχει. Να βρούμε τα κλεμμένα, να βρούμε τα αφορολόγητα. Αλλά μέχρι να τα βρούμε θα πρέπει όλοι να ζοριστούμε, όλοι να ματώσουμε. Το ζήτημα είναι να πιάσει το αίμα μας τόπο, να πάρει αυτά που δικαιούται ο άνεργος, να φάει το παιδί στο σχολείο, να μην τα κακαρώσει ο γέρος από το κρύο. Να μην πάνε οι θυσίες στράφι, στο απύθμενο πηγάδι του δημοσίου.  

Θέλω να πω και κάτι για την Αριστερά έλλογη και μη.

Η απεργία είναι ιερό δικαίωμα δίχως άλλο.

Η απεργία δημόσιων λειτουργών με όμηρο την κοινωνία είναι κεκτημένο δικαίωμα μιας ανάπηρης, ελλειμματικής δημοκρατίας. Και η Αριστερά μπιζάρισε αυτό το κεκτημένο, αυτής της δημοκρατίας.

Ο κάθε εργαζόμενος κάνει ότι μπορεί για να  σώσει το δικό του τομάρι, το γάλα των δικών του παιδιών. Του τόμαθε καλά αυτός ο συνδικαλισμός.

Η συνεργασία και η συγκατάβαση στη χώρα μας θεωρούται προδοσία, το ξέρω.

Δικαίωμα όμως και της κυβέρνησης να ασκεί την εξουσία της και να υπερασπίζεται την κοινωνική συνοχή με τον τρόπο που αυτή νομίζει.

Όσο βάρβαρη είναι η επίταξη άλλο τόσο βάρβαρη είναι και η βία που ασκεί στους πολίτες, ο δάσκαλος που κλείνει το σχολείο, ή ο υπάλληλος της ΔΕΗ που κατεβάζει το διακόπτη.

Αν η Αριστερά νομίζει ότι έχει άλλο τρόπο ώστε να κρατήσει και το σκύλο χορτάτο και την πίτα γερή ας τον διατυπώσει.
 Ας προτείνει τα ισοδύναμα που έχει στις επεξεργασίες της ώστε ο οδηγός του Μετρό να εξαιρεθεί, χωρίς κάποιος άλλος ΔΥ να πεινάσει. Ας διαθέσει, για παράδειγμα, τα 100 μύρια των δικαστικών.  Αν πάλι δεν έχει ισοδύναμα πρόχειρα, ας ρίξει την κυβέρνηση, να πάμε σε εκλογές να έρθει εκείνη στην εξουσία, να επαναφέρει τους μισθούς με το πάτημα ενός enter ή με όποιο άλλο τρόπο αυτή νομίζει.

Tα υπόλοιπα είναι φτηνός λαϊκισμός.

Μ’ αυτά και μ΄ εκείνα, ο Σαμαράς ηγεμονεύει. Και μεταξύ μας, καλά κάνει.