Η μεγάλη ληστεία του τραίνου



Λέλα Παπαγιαννοπούλου από τη Μεταρρύθμιση

Μια μικρή είδηση «πέθανε ο εγκέφαλος της μεγάλης ληστείας του τραίνου», με γύρισε πολλά πολλά χρόνια πίσω, στον ασφαλή τόπο της παιδικής ηλικίας και μου θυμισε εκείνο το ανόθευτο είδος γέλιου που μόνο όταν είμαστε μικρά το μπορούμε.

Πρωταγωνίστριες της ιστορίας μου, η γιαγιά μου και η αδερφή της, η θεια Αθηνά. Κωνσταντινουπολιτισσες. Η γιαγιά μου ήταν μια απίστευτα αυταρχική γυναίκα και όχι μόνο. Η φράση της μαμάς μου κάθε φορά που την έφερνα σε απόγνωση, «ίδια η γιαγιά σου είσαι», συνήθως συνοδευόταν και από τους χαρακτηρισμούς « εγωίστρια, εγωκεντρική και αλαζών». Δεν ξέρω αν είμαι ίδια η γιαγιά μου, η αλήθεια είναι ότι μου το έχουν προσάψει και εξωτερικοί αξιολογητές εκτός της συναισθηματικά φορτισμένης μαμάς μου, αλλά σίγουρα οι χαρακτηρισμοί της ταίριαζαν γάντι. Όχι, δεν τα πηγαίναμε καλά, όχι δεν την συμπαθούσα ιδιαίτερα.

Στον αντίποδα η θεία Αθηνά. Ήταν δασκάλα, στην Χάλκη. Γεροντοκόρη, όπως λέγανε τότε. Ήρθε στην Ελλάδα το 1963, όταν συνταξιοδοτήθηκε. Κοντή, στρουμπουλή, λίγα ξανθά μαλλιά τα οποία, κάθε πρωί, μάζευε με κάτι συρματάκια σε ρολό πίσω στον αυχένα, γαλάζια ματάκια μικρού παιδιού και μια απίστευτη διάθεση για σκανταλιά και γέλιο. Ερωτευτήκαμε η μια την άλλη με την πρώτη ματιά, στην πλατφόρμα του τραίνου που την έφερε από την Πόλη, όταν με σήκωσε στην αγκαλιά της και κοιταχτήκαμε. Και μείναμε έτσι μέχρι το τέλος. Ο ήσυχος και διαλλακτικός χαρακτήρας, η παιδαγωγική της εμπειρία, λειτουργούσαν κατασταλτικά επάνω μου. Όταν μια πολύ σοβαρή ιλαρά με κράτησε στο σπίτι για 2 μήνες μέσα στα σκοτάδια, μας δόθηκε ο χρόνος για να αποκτήσει ο έρωτας μας μυστικά, να δημιουργήσει συνενοχές, κοντολογίς να γίνει αγάπη.

Όπως είναι φυσικό, η γιαγιά δεν ενθουσιάστηκε καθόλου. Μπορεί να μην είχε καμιά διάθεση να ασχοληθεί με κάτι άλλο πέρα από τον εαυτό της, αλλά την θέση της δεν ήθελε να την παραχωρήσει. Έτσι, σιγά σιγά, στις προστριβές που δημιουργούσε η δεδομένη ασυμβατότητα χαρακτήρων, προστέθηκε και ο ανταγωνισμός για τα δικά μου μάτια. Και εκεί που το σύνολο ήρθε κι έδεσε, ήταν όταν διαπιστώσανε ότι διαφωνούν ΚΑΙ πολιτικά.

Έμεναν μαζί, σε μια από τις πιο όμορφες πολυκατοικίες της Θεσσαλονίκης, Παύλου Μελά και Παλαιών Πατρών γωνία. Κάθε μεσημέρι, διότι ξυπνούσαν αργά τα πουλάκια μου, ο θυρωρός, έφερνε δυο εφημερίδες. Θεσσαλονίκη για τη γιαγιά μου και Ελληνικό Βορρά για τη θεία Αθηνά. Μετά το μεσημεριανό φαγητό, με την ανασκόπηση του ημερήσιου τύπου, στηνόταν ο καυγάς. Ο οποίος σημειωτέον, δεν χρειαζόταν αιτία. Κουφές και ο δύο, απλώς τσακωνόταν, μιλώντας πολλές φορές για διαφορετικά πράγματα. Ήταν η χαρά μου, ήταν το καλύτερο. Τα παρακάλια, «μαμά άσε με να φάω στη γιαγιά» δεν είχαν σχέση με το φαγητό αλλά με αυτό θα ακολουθούσε.

Μια τέτοια σκηνή θυμήθηκα διαβάζοντας για την ειδησούλα περί θανάτου του Μπάστερ Ρέινολντς. Πρέπει να ήταν γυρω στο ’66, η Θεσσαλονίκη, δημοσίευε σε συνέχειες την «μεγάλη ληστεία του τραίνου». Ο Ελληνικός Βορράς, είχε πρωτοσέλιδα με το θέμα των ημερών, που ήταν η δολοφονία μιας νεαρής δασκάλας, κάπου στα Γιαννιτσά νομίζω, δίπλα στις γραμμές του τρένου. Προσέξτε το αυτό σας παρακαλώ «δίπλα στις γραμμές του τρένου». Είναι το σημείο τομής των δύο ιστοριών. Μετά λοιπόν το φαγητό, ξεκίνησε η ανάλυση της επικαιρότητας. Ένα πολύ σημαντικό στοιχείο είναι ότι ενώ η γιαγιά μου μιλούσε την καθομιλουμένη, η θεία Αθηνά επέμενε στην καθαρεύουσα, λόγω του πρότερου διδακτικού της ρόλου. Τον θυμάμαι τον διάλογο λέξη- λέξη, όμως δεν θα τον μεταφέρω, θα είναι κουραστικό. Η γιαγιά πάντως επέμενε στο καλό μυαλό του δράστη, στην μητριά που τον πέταγε έξω από το σπίτι, στα δύσκολα παιδικά χρόνια που τον έσπρωξαν στον κακό δρόμο. Η θεία Αθηνά, στον χασάπη, τον δράκο (η εγκληματολογική κουλτούρα της πόλης βλέπετε), την πονούσε ότι το θύμα ήταν δασκάλα και μόνη (ταυτιζόταν μιας και ακόμα ένοιωθε τον φόβο των δύσκολων χρόνων που πέρασε και η ίδια στη Χάλκη). Ήταν τέτοια η απόκλιση ανάμεσα στις δύο ιστορίες που τις εξέπληξε. «Για το τρένο λέω» είπε η γιαγιά μου. «Κι εγώ Ελένη για το τρένο λέω» απάντησε η θεία Αθηνά. Μετά λοιπόν το τσεκάρισμα, σίγουρες πλέον ότι μιλάνε για το ίδιο θέμα, ξεχύθηκαν η μία επάνω στην άλλη. «Δεν σκότωσαν κανένα» φώναζε η γιαγιά μου. «»Την στραγγάλισε» επέμενε η θεία Αθηνά «και ήτο και διδασκάλισσα». Και ανάμεσα σε όλα αυτά η δική μου ευτυχία, να παρακολουθώ ένα διάλογο κωφών (που να’ ξερα τότε πόσους τέτοιους θα άκουγα στη ζωή μου), να γελάω κάτω από τα μουστάκια μου μη τυχόν και υποψιαστούν ότι κάτι δεν πάει καλά και φυσικά ούτε λόγος για να παρέμβω να λύσω το πρόβλημα.

Περίμενα την επωδό όλων των καυγάδων. «Που τα διάβασες αυτά; Σ’ αυτήν την κωλοφυλλάδα που παίρνεις; Ούτε ειδήσεις δεν ξέρουν να γράφουν» η γιαγιά. «Εγώ Ελένη, δεν διαβάζω κουμμουνιστικά φυλλάδια γεμάτα ψεύδη. Αριστερός θα ήτο ο δράστης, εφ’ όσον δεν αναφέρουν τον φόνο» . Το’ ξερα ότι κάπου εκεί θα τελείωνε η συζήτηση και με προσβεβλημένο ύφος θα αποσύρονταν η κάθε μία στο δωμάτιο της για τον μεσημεριανό υπνάκο και άφησα το παιδικό μου γέλιο να ξεσπάσει. Αυτό το γέλιο θυμήθηκα διαβάζοντας την είδηση του θανάτου του Μπάστερ Ρέινολτς, αυτό και τις λίγο υποψιασμένες ματιές που έριχναν η μία στην άλλη, αποσυρόμενες από την σκηνή. Λες ;


Σχόλια


  1. "....και βγάλαμε να διαβάσουμε τους Θησαυρούς μας : Γκιαούρ Ταρζαν , και Υπερανθρωπο και Μικρο Ήρωα (Δεν είχε βγει ακόμα ο Μπλεκ κι η Σούπερ - Κατερίνα) ..." Nosferatos

    ΑΦΥΠΝΙΣΗ (βελτιωμενη-επαυξημενη)

    Μικρο παιδι σαν ημουνα και ηταν καλοκαιρι
    παραθεριζαμε σε χαμουτζιδομερη
    στης θειας μου το πανωσπιτο μεναμε επισκεπτες
    αρμενηδες εμεις οι νοτιοι οικο-κλεπτες.

    Ο ξαδελφος εσπουδαζε ετη πολλα
    550 χιλομετρα ΒΒΑνατολικα
    σ' ενα μπαουλο ευρηκα παραλογοτεχνια
    ΜΑΣΚΑ και ΜΥΣΤΗΡΙΟ και ενα δυο βιβλια
    Τον Λεμυ Κοσιον γνωρισα και τις μοιραιες
    συχνα ξανθες με μιζανπλι γκομενες ωραιες

    Το 'να βιβλιο ηταν η ωραια του περαν
    ρομαντζο για κοριτσια τωρα στο υπερπεραν
    Το δευτερο ηταν δυο best seller σε ενα
    ζορικα θεματα μα ελκυστικα φαινονταν σε μενα
    κελλι 2455 , μπροστα στην δικαιοσυνη
    του Καρυλ Τσεσσμαν αιωνια του η μνημη.
    Ληστης και βιαστης, μια μοιραια απαγωγη
    ΑΥΤΉ η πραξη του επεφερε θανατικη ποινη
    θανατοποινιτης εγραφε για 12 χρονακια
    4 διηγηματα αυτοβιογραφικα
    τα 2 γυριστηκαν κινηματογραφικα.

    Αναβολες εκτελεσης εκερδισε πολλες
    την τελευταια αναβολη για νεα στοιχεια
    η γραμματευς του δικαστη ειχε την ατυχια
    να τηλεφωνησει με θαλαμο πληρη υδροκυανιου
    (αν εβγαινε απ'τον θαλαμο οι θεατες πεθαινουν)

    Ατυχεις στιγμες εγκληματικης καθυστερησης
    το αιτιο της οριστικης αναχωρησης
    πρωτυτερα της φυλακης το τηλεφωνο επαιρνε λαθος
    ερωτευμενη ητανε; της ανοιξης το παθος;
    (Ο θανατοποινιτης πεθανε στα τριαντα εννια του
    2 Μαϊου 1960 η μερα του θανατου)
    ...............................................

    Να μην τα πολυλεω ο καθυστερημενος
    κατι σκιρτησε μεσα μου, το εσωρουχο ετεντωθη
    οταν επροβληθηκαν της Ζ. Λασκαρη τα καλλη εθαμπωθην
    στο τεντωμενο το πανι του υπαιθριου καφενειου
    (ως τοτε δεν καταλαβαινα μεσα στην αμαθησια μου
    το ενδιαφερον μου για στηθοσχισμες και γυναικειες γοβες
    τα δακτυλα που προβαλλαν, τα πλουσια στηθοβουνια
    πως χαλαγαν το βερνικωμενο το παρκε τα μυτερα τακουνια )

    Τοτε λοιπον στα ξαφνικα τα βασανα αρχινησαν
    και οπως προβλεπω δυστυχως ποιουμε ωρε την νησσαν
    ισχυριζομενοι οτι πανε αυτα περασαν
    ο Ζιγκμουντ τα' χε πει μα αυτοι λες τα ξεχασαν
    ομως ισχυει ευτυχως και σ' αυτους οπου γερασαν.....

    Αφωτιστος Φιλελλην
    12 Μαρτίου 2012 - 4:27 μ.μ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ομορφο :)

    Κάνε κι ένα αφιέρωμα στον Stephane Hessel, τα τίναξε κι αυτός πολύ δυστυχώς. Και ένα αφιέρωμα το αξίζει !

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία