Ώστε "δεν έπεσε το 73;"



Επιτέλους. Κείμενα που μιλούν για τη δικτατορία και δεν χαϊδεύουν αυτιά. Μετά από 40 χρόνια μεταπολίτευσης ανοίγουν τα στόματα για να πουν αλήθειες. Όχι σε μας που τα ζήσαμε αλλά στους νεώτερους που παραμυθιάζονται από την Αριστερά και το ΠΑΣΟΚ για τους αγώνες του λαού κατά της δικτατορίας και άλλους τέτοιους αστικούς μύθους, παπαριές καμαρωτές. Το κείμενο του Σπυρόπουλου ανοίγει δρόμους. (leo) 
Κώστας Σπυρόπουλος από το protagon
Ώστε εξεπλάγημεν από το εύρημα της δημοσκόπησης «30% πιστεύουν ότι τα πράγματα ήταν καλύτερα στη δικτατορία». Όμως, δεν είχαμε απορίες για το απεχθές σύνθημα «η χούντα δεν έπεσε το ΄73». Έλα, όμως, που και τα δυο είναι όψεις του ίδιου νομίσματος. Όχι, δεν εννοώ ότι οι μεν «δεν θυμούνται καλά» και οι δε ότι «κάνουν λάθος στην ημερομηνία» μόνο και μόνο για να ταιριάξουν τη ρίμα με το επόμενο στιχάκι «εμείς θα την γκρεμίσουμε σε τούτη την πλατεία» (εβδομήντα -τρία/πλα-τεία). Πιστεύω, αντίθετα, ότι και η δημοσκόπηση και το σύνθημα δείχνουν όχι μόνο όσα δεν ξέρουμε για τη δικτατορία, αλλά κάτι χειρότερο: όσα δεν θέλουμε να αγγίξουμε. Για το ίδιο το πραξικόπημα, για την επταετή παραμονή στην εξουσία, την πολιτική και τα στηρίγματα της δικτατορίας, αλλά και για την πτώση της…

Η μεταπολίτευση -προκειμένου να αποσιωπήσει και, εν τέλει, να νομιμοποιήσει τη μειοψηφική αντίσταση και την ανοχή, που βρήκε η δικτατορία- δημιούργησε τον μύθο ότι «τη χούντα την έριξε το Πολυτεχνείο». Η άρρητη αποσιώπηση είχε ένα ρητό αποτέλεσμα: Γενιές και γενιές γαλουχήθηκαν ότι «τα πράγματα αλλάζουν» μόνο με μια ρήξη, σε μια στιγμή. Με μιαν εξέγερση η οποία, μάλιστα, αν δεν καταπνιγεί βίαια, δεν δικαιώνει ούτε τη φύση της, ούτε τον σκοπό της. ‘Όσοι αναρωτιούνται γιατί οι 18άρηδες την επομένη της εισαγωγής τους στα πανεπιστήμια, θέλουν να κάνουν «το δικό τους Πολυτεχνείο», έχουν μιαν απάντηση. Όχι, ασφαλώς, τη μοναδική απάντηση. Πολιτικοί, αλλά και η κοινωνία, κρύφτηκαν πίσω από τους αγώνες στη Νομική και στο Πολυτεχνείο για να κρύψουν την αποχή από την αντίσταση για την ανατροπή στο εσωτερικό της χώρας. Θυμάστε αυτούς που είπαν στον Καράγιωργα «κάτσε κάτω, κουλοχέρη;».
Η συλλογική αφήγηση τι ήταν και τι δεν ήταν η δικτατορία αφέθηκε στους επιθεωρησιογράφους, που έσπαγαν πλάκα με το σύνδρομο μεγαλείου και τις ελληνικούρες του Παπαδόπουλου και της Δέσποινας, τον γραφικό Παττακό με το μυστρί και τον αόρατο Ιωαννίδη. Όλη η επταετία τυλίχτηκε στο εύρημα «γύψος». Η γύψινη εικόνα κάλυψε τα κατάγματα της κοινωνίας και τα τραύματα της πολιτικής. Το πιο μεγάλο τραύμα ήταν η έλλειψη σχεδίου για την πτώση της δικτατορίας. Σχέδιο δεν σημαίνει τι δεν θέλω -«Κάτω η Χούντα»- αλλά πώς πετυχαίνω αυτό που θέλω: τη δημοκρατική μετάβαση. Στην Πορτογαλία συγκρούστηκαν δυο γραμμές για την ανατροπή. Πνίγηκαν τα γαρύφαλλα, αλλά έπεσε η δικτατορία. Στην Ισπανία, ο Καρίγιο και η Πασιονάρια προσγειώθηκαν, χωρίς διαβατήριο, στη Μαδρίτη και μοίρασαν εκατό χιλιάδες κομματικές ταυτότητες. Στην Ελλάδα η νομιμοποίηση του ΚΚΕ έγινε με μια δήλωση του Καραμανλή. Προφανώς η νομιμοποίηση έγινε γιατί χρεοκόπησε ο αντικομμουνισμός της χούντας. Προφανώς ήταν η αρχή του τέλους του εμφυλίου. Όμως, πίσω από τα προφανή, ας δούμε τη διαφορά της δυναμικής ανάμεσα στη Λισσαβόνα, τη Μαδρίτη και την Αθήνα.
Οσα δεν είπε η πολιτική για τη δικτατορία, δεν έστερξε να ερευνήσει η διανόηση. Αν εξαιρέσουμε τη μελέτη του Κατηφόρη για το νομικό εποικοδόμημα, που έχει το χάρισμα να συνδέει το πριν με το μετά, τον Καράγιωργα και μια συλλογικη έρευνα στη ΚΟΜΘΕΠΟΛ για τον εργατικό μισθό και τη συσσώρευση των κερδών, την έρευνα του Αλιβιζάτου για τη συνταγματική α-συνέχεια, όλα τα υπόλοιπα κεφάλαια και οι σελίδες στο βιβλίο της δικτατορίας χάσκουν κενές: για τις κοινωνικές τάξεις που ισχυροποιήθηκαν, για τις μεταλλάξεις στον αγροτικό πληθυσμό, για τα ήθη που διαμορφώθηκαν, αλλά και το πολιτικό προσωπικό -ένστολο και ασύστολο- της δικτατορίας. Οσα ανέδειξαν τα ντοκιμαντέρ του Λαμπρινού, το «Χούντα είναι. Θα περάσει;» με τις εικόνες της πνευματικής ηγεσίας να σπάει τα χέρια της στο χειροκρότημα, με τα πλήθη στα «κάστρα της δημοκρατίας», τις επιχειρήσεις που «υπεστήριζαν το κοινωνικόν έργον» και τους αγρότες που πανηγύριζαν το χάρισμα των χρεών, αναμένουν τους ερευνητές τους.
Όχι μόνον η ιστοριογραφία, αλλά και η πολιτική και η δημοσιογραφία θητεύουν στη θεωρία των στεγανών και της απόλυτης ασυνέχειας ανάμεσα στο πριν και το μετά. Στο «πριν» την 21η αποσιωπούνται οι εμβληματικές προσωπικότητες της Δεξιάς που είτε εισηγήθηκαν  σχέδιο αναστολής των άρθρων του Συντάγματος είτε, ως οι πραγματικοί Περικλειδείς του ομώνυμου σχεδίου, ζητούσαν να αναλάβει ο Άναξ ή ο Στρατός. Στο «μετά» σβήνονται οι συνέχειες στο έδαφος των τότε ανερχομένων κοινωνικών στρωμάτων, τα οποία, κατόπιν, «ριζοσπαστικοποιήθηκαν»-τα εισαγωγικά για τις ελληνικούρες. Ανάμεσα στο πριν και το μετά χάνεται η διάρκεια του φαινομένου. Σε πολλούς ήταν βολικό το σχήμα «σφετεριστές της εξουσίας». Μια παρένθεση που έκλεισε. Έκλεισε;

Σχόλια

  1. Πολλά δεν ειπώθηκαν αγαπητοί μουφίλοι λεο και σπυρό για τη δικτατορία και άλλα τόσα αποκρύβησαν διότι δε βόλευε...Οι πλουτίσαντε δεν πρόδωσαν ποτέ τους ευεργέτες τους...Τα "δάνεια" της χούντας, τα ξενοδόχεία και οι χοιροτροφικές μονάδες και νέοι πλούσιοι βουτηγμένοι ως το λαιμό στην παρανομία, που επί δεκαετίες το πολιτικό σύστημα αντί να σχεδιάζει την ανάπτυξη, προσπαθουσε με αλχημείες,να νομιμοπόιήσει τις αθλιότητες...
    Δια τούτο και θα έλεγα πως καλό είναι να συνεχίσουμε το διάλογο πέραν της επετειακής του χαρμολύπης και να πούμε γιατί βόλεψε τους πάντε η χρήση του πολυτεχνείου και τα βαφτίσια που φτειάξανε και γενιά μάλιστα περνώντας από την κολυμβήθρα του σιλωάμ την πλειοψηφεία των απόντων και των επιλύδων.....
    Οπάντα φίλος Πανος Γεωργίου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δεν είναι μόνο η ανοχή στη χούντα.
    Κυρίως είναι η συμμετοχή, η σύμπνοια, η συνταύτιση, η συμπόρευση.
    Δεν ήλθαν από το πουθενά τα ποσοστά της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ.
    Κρυμμένοι μέσα σε άλλα κόμματα -κυρίως, αλλά όχι μόνο στη ΝΔ, [και προβληματίζομαι αν ισχύει το «κυρίως» στη ΝΔ, κάτι υποτίθεται προφανές], τώρα που η κρίση εμφανίζεται και ως κρίση των δημοκρατικών θεσμών και των κοινοβουλευτικών ανδρών -και σε ένα βαθμό είναι- , οι οπαδοί του Παπαδόπουλου και του Ιωαννίδη, ως άτομα και το αντίστοιχο ρεύμα πολιτικών, ηθικών και πολιτιστικών αντιλήψεων ( αντικοινοβουλευτισμός / πατρίς-θρησκεία - οικογένεια / Μούσκος/ εβραιομασώνοι- εαμοβούλγαροι - κομμουνιστοσυμμορίτες κλπ) που ποτέ δεν έπαψε να υπάρχει, επανεμφανίζονται στο προσκήνιο.
    Γρηγορείτε !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι μια ιδεολογία, συμφωνούμε. Ολοκληρωτική, βίαιη, αντιδημοκρατική, αντικοινοβουλευτική που μιλάει στο όνομα είτε του έθνους, είτε του λαού, είτε της εργατικής τάξης και θέλει να περιορίσει δικαιώματα των αντιπάλων, να βάλει διαχωριστικές γραμμές, να οξύνει τις αντιπαραθέσεις προς όφελος, ομάδων , καστών ή και κομμάτων. Δυστυχώς το πολιτικό σύστημα παίζει με αυτήν την ιδεολογία, αναζητεί τρόπους να την ιδιοποιηθεί και όχι να την πολεμήσει.

      Διαγραφή
    2. 1 Μην πιστώνουμε το 30% στον Παπαδόπουλο και τον Ιωαννίδη. Το "καλύτερα τα πράγματα στη δικτατορία" έχει κι άλλες αναγνώσεις και δεν σημαίνει αναγκαστικά "καλύτερα τα πράγματα λόγω δικτατορίας"
      2 Μην τα τσουβαλιάζετε όλα "αντικοινοβουλευτισμός / πατρίς-θρησκεία - οικογένεια / Μούσκος/ εβραιομασώνοι- εαμοβούλγαροι - κομμουνιστοσυμμορίτες κλπ " Το πατρίς- θρησκεία - οικογένεια ή η απόλυτη αντίθεση κάποιου στη στάση των κομμουνιστών μετά την απελευθέρωση δεν έχουν σχέση με τον αντικοινοβουλευτισμό ή με εχθρική στάση απέναντι σε Εβραίους.

      Διαγραφή
    3. @firiki2010 :Κατ' αρχήν έχεις δίκιο, το τσουβάλιασμα είναι ¨κακό πράγμα», αλλά στα πλαίσια ενός σύντομου σχολίου, είναι ίσως αναπόφευκτο.
      Διότι τους όρους "εαμοβούλγαροι - κομμουνιστοσυμμορίτες" δεν τους χρησιμοποιούσαν όλοι όσοι ήσαν απόλυτα αντίθετοι στην επικράτηση του κομμουνισμού. Είναι άλλη πολιτική στάση και αλλού θα οδηγήσει η πλήρης αντίθεση στον κομμουνισμό των δυτικών αστικών δημοκρατιών και άλλη η πλήρης αντίθεση στον κομμουνισμό του Χίτλερ –πάλι απλοποιώ, ο.κ.-

      Διαγραφή
  3. Ας μην γινόμαστε "βασιλικότεροι του βασιλέως". Ας μην υποβαθμίζουμε τη σημασία του Πολυτεχνείου - αλλά και της Νομικής, και των διαδηλώσεων για τους 17, και των στρατευμένων φοιτητών, και των Ρηγάδων, και της ΕΚΙΝ, όσα θυμάμαι πρόχειρα. Σίγουρα οι ελίτ της εποχής - ακαδημαϊκοί, επιχειρηματίες, στρατιωτικοί κλπ - όχι μόνο ανέχτηκαν αλλά και στήριξαν τη χούντα. Κι όπως και να το κάνουμε το χάρισμα των χρεών ήταν υπόθεση για τους αγρότες. Όμως, είναι άδικο να μηδενίζουμε τα πάντα και να ζητάμε πράξεις ηρωϊσμού απο τους απλούς ανθρώπους - να βάζανε μπόμπες, μπορούσαν ; Απλώς ας θυμηθούμε την κηδεία του Παπανδρέου π.χ., τότε που οι απλοί αυτοί άνθρωποι μπορούσαν μέσα στην μάζα να εκφράσουν τηναντίθεσή τους. Και τους πιτσιρικάδες στο παναθηναϊκό στάδιο που δεν άφησαν τον Παπαδόπουλο να μιλήσει "χειροκροτώντας" τον. Και, με όλο τον σεβασμό στον Οτέλο Ντε Καρβάλιο και τον Μέλο Αντούνες αλλά και στον Σαντιάγο Καρίγιο και την Πασιονάρια η χούντα στη χώρα μας κράτησε πολύ λιγώτερο απ΄ ότι στην Πορτογαλία και την Ισπανία. Ακόμη δεν πρέπει να παραβλέπουμε στα θετικά της διαχείρισης της μεταχουντικής περιόδου την κατάργηση της βασιλείας.
    Όσο για την μαλακία του 30% συμφωνώ πως πάει παρέα με την άλλη μαλακία "η χούντα δεν κλπ". Όμως: Απο την χούντα έχουν περάσει κοντά 45 χρόνια. Για να έχει κανείς αντίληψη τι ήταν η χούντα θα πρέπει τότε να ήταν τουλάχιστον 15 χρονών άρα σήμερα είναι 60 και βάλε. Ακόμη κι αν όλοι αυτής της ηλικίας πιστεύαν στην χούντα, αυτοί σίγουρα δεν αποτελούν το 30%. Άρα τι μας λένε; Βλακείες.
    Μπάμπης

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία