Ποτέ την Κυριακή

Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί το άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές υπονομεύει την ανάπτυξη. Ή αν ο κόσμος είναι αντίθετος στην αλλαγή αυτή. Όποιος θέλει ανοίγει το μαγαζί ή το μαγαζάκι του τις Κυριακές και τις νύχτες και τα ξημερώματα και ανήμερα το ΠΑΣΧΑ και όποτε θέλει και προσφέρει τις υπηρεσίες του. Δουλειά να υπάρχει να δουλεύουν οι άνθρωποι και φυσικά να πληρώνονται τα νόμιμα. Όχι σαν τη Μανωλάδα την οποία το ανάλγητο κράτος των κολλητών προστάτευε με κάθε τρόπο εδώ και χρόνια. Σάμπως δεν υπάρχουν μαγαζιά ανοικτά στις λεγόμενες αργίες; Τι δημοσιοϋπαλληλική αντίληψη της επιχειρηματικότητας είναι αυτή;  Η κάθε επιχείρηση μπορεί να κάνει μια συμφωνία με τους εργαζόμενους σ’ αυτήν και να ρυθμιστούν τα θέματα. Σε όλο τον πλανήτη έτσι συμβαίνει.

Παραθέτω ένα μικρό σχόλιο της φίλης μου της Λέλας Παπαγιαννοπούλου επί του θέματος

«Βλέπω πολλά σχόλια σε μεγάλο βαθμό ειρωνικά, για το αν θα πρέπει τα μαγαζιά να ανοίγουν τις Κυριακές. Η εμπειρία μου: κάτω από το σπίτι μου πριν από 6 μήνες, μια Ουκρανή άνοιξε ένα μπακαλικάκι, το οποίο κρατά ανοιχτό 7 μέρες την εβδομάδα. Από μετρημένα πράγματα στην αρχή, τωρα έχει τα πάντα. Ε και δεν υπάρχει Κυριακή που να μη μου λείπει κάτι, παρά την λαϊκή και το σουπερμάρκετ του Σαββάτου. Και για να πω την αλήθεια, τον τελευταίο καιρό, κάτι οι καλές τιμές της, κάτι η έλλειψη χρόνου, η ευγένεια της και η παρατήρηση των καταναλωτικών συνηθειών των πελατών ώστε την επόμενη φορά να βρεις αυτό που ζήτησες και δεν είχε, πολύ πιο συχνά περνάω τη δική της πόρτα.
Για να ξαναγυρίσουμε στο αρχικό, τα μαγαζιά ούτε πρέπει να είναι ανοιχτά, ούτε πρέπει να είναι κλειστά. Ας αποφασίζουν οι ιδιοκτήτες και ας μην γενικεύουμε και νομοθετούμε με βάση το δικαίωμα στην τεμπελιά.»