Κάπως έτσι δεν είναι τα πράγματα κε Ρουπακιώτη;



Άγγελος Στάγκος

Διανοείται ποτέ κανείς στον ιδιωτικό τομέα να έχει υπογράψει σύμβαση ορισμένου χρόνου, ή σύμβαση έργου και όταν αυτή φτάσει στο τέλος της, να προσφύγει στα δικαστήρια για να συνεχιστεί σώνει και καλά η απασχόλησή του και επομένως και η πληρωμή του;  Η απάντηση είναι φυσικά όχι, αν υπογράφονται τέτοιες συμβάσεις στον ιδιωτικό τομέα, αλλά στον απίθανο κόσμο του ελληνικού δημοσίου τα πράγματα ήταν και είναι διαφορετικά.
Εκεί λοιπόν, στο ελληνικό δημόσιο, οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου και οι συμβάσεις έργου, έδιναν και έπαιρναν. Εθεωρούντο προθάλαμος για τη μονιμοποίηση ενός υπαλλήλου, ή έστω, για την αέναη απασχόλησή του σε αυτό μέχρι να συνταξιοδοτηθεί. Επρόκειτο για μία φάμπρικα εξυπηρέτησης πελατειακών σχέσεων που βόλευε την πολιτική τάξη, τη διοίκηση, τους συνδικαλιστές και βεβαίως εκείνους που με αυτό τον τρόπο εκπλήρωναν το όνειρο της ζωής τους, δηλαδή να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι.

Με λίγα λόγια, οι περισσότερες συμβάσεις έργου ήταν δήθεν γιατί ο υπάλληλος δεν προσλαμβανόταν συνήθως για να κάνει κάποιο έργο και αφού το επιτελέσει να φύγει, αλλά για να βάλει πόδι στο δημόσιο και αυτό το γνώριζαν όλοι οι ενδιαφερόμενοι. Έτσι, όταν τελείωνε η οκτάμηνη, δεκάμηνη, ή ετήσια σύμβαση, είτε υπήρχε έργο, είτε όχι, ανανεωνόταν σιωπηρά ή με καινούργια σύμβαση και αυτό συνεχιζόταν. Ακόμη και όταν ολοκληρωνόταν το έργο εφόσον υπήρχε.

Κάποιες φορές γινόταν αντιληπτό ότι αυτό παρατραβούσε και οι κυβερνήσεις προσπαθούσαν να δώσουν ένα τέλος. Άλλοτε επειδή ήθελαν να «ανανεώσουν» το προσωπικό με δικούς τους πελάτες, άλλοτε γιατί δεν άντεχε ο προϋπολογισμός και τελευταία γιατί πλέον δεν το επιτρέπει η Τρόϊκα και κυρίως γιατί δεν υπάρχουν λεφτά, ούτε δανεικά. Οι συμβασιούχοι έργου και ορισμένου χρόνου έπρεπε υποχρεωτικά να αποχωρήσουν μετά την ολοκλήρωση των συμβάσεών τους. Οπότε άρχισε νέα φάμπρικα. Κάποια γραφεία αετών δικηγόρων με ειδίκευση στο εργατικό δίκαιο, των λεγόμενων εργατολόγων, ανέλαβαν με το αζημίωτο να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε όσους το άτιμο το κράτος δεν επέτρεπε να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους. Να ζήσουν και να συνταξιοδοτηθούν ως δημόσιοι υπάλληλοι ανανεώνοντας συνεχώς συμβάσεις που έληγαν…

Πλησίαζαν λοιπόν οι αετοί εργατολόγοι –τα ονόματά τους είναι γνωστά, έχουν ανακατευτεί με τα κοινά και έχουν απασχολήσει κατά καιρούς την κοινή γνώμη αλλά δεν τα αναφέρουμε για να μη μπλέξουμε με αγωγές και δικαστήρια – τους ενδιαφερόμενους, ατομικά ή συλλογικά και έπαιρναν τις υποθέσεις στα χέρια τους. Έκαναν μία προσφυγή στα μονομελή πρωτοδικεία και σχεδόν πάντα εξασφάλιζαν την πανομοιότυπη απόφαση από τους πρωτοδίκες που αφενός δεν ήθελαν να μπλέξουν και αφετέρου δεν ήθελαν να ενοχλούνται από ενοχικά σύνδρομα αν αποφάσιζαν κατά εργαζομένων.

Με αυτή την έννοια, οι αποφάσεις των μονομελών πρωτοδικείων έλεγαν ότι επί της ουσίας θα έπρεπε να αποφασίσουν άλλα, ανώτερα δικαστήρια, αλλά μέχρι τότε, το δημόσιο ή ο δημόσιος φορέας ήταν υποχρεωμένος να πληρώνει τον συμβασιούχο που η σύμβασή του είχε … τελειώσει. Όπως είναι γνωστό, η διάσταση του χρόνου είναι πολύ διαφορετική και τραβάει σε πολύ μεγάλο μάκρος για την ελληνική Δικαιοσύνη. Αλλά και όταν ερχόταν η στιγμή να εκδικαστεί μία τέτοια υπόθεση, φρόντιζαν οι αετοί εργατολόγοι να παίρνουν παρατάσεις με τη δικαιολογία ότι δεν μπορούσαν να εκπροσωπήσουν τους πελάτες τους στο δικαστήριο τη συγκεκριμένη ημερομηνία, γιατί ήταν απασχολημένοι σε άλλη … δίκη εκείνη την ημέρα! Ποιος θα καθόταν -και όντως δεν καθόταν – να ψάξει αν έλεγε ή δεν έλεγε την αλήθεια. Και έτσι συνεχιζόταξν το βιολί με το δημόσιο να πληρώνει και τον συμβασιούχο να πληρώνεται.

Τέλος πάντων, ο κόμπος έφτασε στο χτένι και η κυβέρνηση και ο Μανιτάκης, κάτω από την πίεση της Τρόϊκας, είπαν να τελειώνουν με αυτή την ιστορία. Αρχικά σκέφτηκαν να  μην πληρώνεται ο συμβασιούχος που τελειώνει η σύμβασή και έχει προσφύγει  στη Δικαιοσύνη, μέχρις ότου τελεσιδικήσει και αν τυχόν κερδίσει να τα πάρει αναδρομικά.  Τότε όμως σήκωσε το γιγαντιαίο ανάστημά του ο ίδιος ο υπουργός Δικαιοσύνης, ο Α. Ρουπακιώτης και δεν το επέτρεψε. Μετά έκαναν μια δειλή τροποποίηση με στόχο να εκδικάζονται αυτές οι υποθέσεις μέσα έξη μήνες για να μην τραβάνε σε μάκρος, αλλά ποιος μπορεί να το εγγυηθεί αυτό στην ελληνική Δικαιοσύνη, που έχει δικό της μπαϊράκι; Αφήστε που ούτε αυτό το θέλει ο υπουργός, γνωστός εργατολόγος στην ιδιωτική του ζωή… Και στο μεταξύ το δημόσιο είναι υποχρεωμένο να πληρώνει ανθρώπους που οι συμβάσεις τους έληξαν.
Κάπως έτσι δεν είναι τα πράγματα κε Ρουπακιώτη;


Σχόλια

  1. Αγαπητέ Λεωνίδα,

    αν αρχίσουμε να απαριθμούμε πόσα πράγματα τα οποία συμβαίνουν στο δημόσιο τομέα είναι ανήκουστα στον ιδιωτικό, θα χάσουμε το μέτρημα.

    Δυστυχώς η λύση είναι μια: Σταδιακός περιορισμός του δημόδιου τομέα, με παραχώρηση πολλών υπηρεσιών που προσφέρει αυτός τώρα, στον ιδιωτικό, και με παράλληλη ενίσχυση των ελεγκτικών θεσμών της πολιτείας.

    Αλλιώς θα συζητάμε τα ίδια και τα ίδια μη καταλήγοντας πουθενά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. έχει άδικο ο Δοξιάδης όταν αναρωτιέται "Ο Ρουπακιώτης είναι από τους πιο οπισθοδρομικούς, συντεχνιακούς, αδιάφορους τις ανάγκες των πολτιών και του δημοσίου υπουργούς της τελευταίας τριετίας. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι στέλεχος της λαικής δεξιάς, που τον έβαλε στην κυβέρνηση ο Σαμαράς για λόγους εσωκομματικών ισορροπιών. Αλλά όχι,τον έβαλε η ΔΗΜΑΡ, που θα έπρεπε να αντιστρατεύεται τον παλαιοκομματισμό μέσα στην τρικομματική. Απορία: μετά από αυτά, γιατί να ψηφίσει κάποιος ΔΗΜΑΡ, και να μην στηρίξει απευθείας την ΝΔ, που έχει και κανέναν-δυό εκσυγχρονιστές; Σ.Π.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Λεο,

    Το πελατειακό κράτος καλά κρατεί και ενώ ισχυρίζεται ότι οι συμβασιούχοι περισσεύουν, μέσω των "νέων Stage" επιχειρεί να δημιουργήσει νέες στρατιές (ίσως ισχύσει και εδώ το σύστημα 3-2-1 στις προσλήψεις). Η ΔΗΜΑΡ δε βλέπει καμία ανηθικότητα στην ανακύκλωση εργαζομένων (και μάλιστα εκτός ΑΣΕΠ) αλλά μόνο στην εργατική νομοθεσία που δυσχεραίνει αυτό το πελατειακό "μπες βγες";

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κώστα μου το πελατειακό δεν πεθαίνει όποιος και νανέβει πάνω, Από εκεί και μετά να δούμε τι μπορούμε να αλλάξουμε. Αλλά ο πελάτης έχει πάντα δίκιο. Καλές γιορτές

      Διαγραφή
  4. ο κόσμος - και ιδιως οι εκπαιδευτικοι δευτεροβαθμιας -θα αντιλαμβανεται - μετα απο αυτην την μεγαλη Βδομαδα - την ΔΗΜΑΡ ως εκεινο το κομμα που
    α) μεσω του Ρουπακιώτη υποστηριξε σθεναρα τους δικαστικους


    β) μεσω... όλων ξεχασε ΤΕΛΕΙΩΣ τους 10.000 περιπου κληρικους που μισθοδοτουνται απο το κρατος ( αλήθεια ..αυτοι τι ωραριο έχουν;)και τις διακυρηξεις για τον διαχωρισμό Κρατους -Εκκλησίας


    γ) Στο θεμα τωων εκπαιδευτικων και του ωραριου - που ,οπως αντιλαμβανονται οσοι ξερουν το προρβλημα των αλληλοσυγκρουομενων ωραριων μεσα στο Ωρολογιο προγραμμα - , αυξηθηκε Μονο και μόνο για να εξωθησει σε υποχρεωτικές μεταθεσεις και παραιτησεις η απολυσεις των μεγαλυτερων σε ηλικια εκπαιδευτικών και πιο ανημπορων να αντιδρασουν η να αντεξουν- σταθηκε ΒΑΣΙΛΙΚΟΤΕΡΗ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΩΣ ....

    Ετσι μπορει να κερδισει τα Ευσημα των ΜεσωνΜ .Ε ΣΤΗΝ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΉ δΗΜΟΚΡΑΤΙΑ μας ..αλλά στην συνειδηση μας αποκαθηλώωνεται καθε μερα και περισσοτερο και πιο δραματικά ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Νόσφυ το παρόν σύστημα φτάνει στο τέλος του. Αδύνατο να κρατηθεί ή να διαχειριστεί. Η αύξηση του ωραρίου θα αποδειχθεί ανεπαρκής, τα κενά είναι πολύ μεγάλα. Από δημόσια εκπαίδευση νομίζω τέλος.

      Διαγραφή
  5. “Θέλει να παραιτηθεί από το Δημόσιο και… δεν τον αφήνουν!

    Η ιστορία του Αλέξη Χριστοδούλου ακούγεται απίστευτη, ακόμη και για όσους έχουν συνηθίσει στα ελληνικά δεδομένα.

    Καταλαβαίνει λοιπόν κανείς τι αίσθηση έκανε στην εφημερίδα «Independent», που με εκτενές ρεπορτάζ της αναφέρεται στην περιπέτεια του 36χρονου, ο οποίος προσπαθούσε να… απαλλάξει το Δημόσιο από έναν ακόμη μισθό.

    «Η Ελλάδα θέλει να μειώσει το δημόσιο τομέα. Αυτός ο άνδρας θέλει να παραιτηθεί. Γιατί λοιπόν του πήρε δύο χρόνια;», είναι ο τίτλος του δημοσιεύματος, που ασκεί αυστηρή κριτική στην ελληνική πολιτική στο ζήτημα.

    Για τον Αλέξη Χριστοδούλου όλα ξεκίνησαν πριν από περίπου δύο χρόνια, όταν αποφάσισε να αφήσει το σχολείο όπου εργαζόταν ως δάσκαλος και να ξεκινήσει τη δική του τεχνολογική εταιρία, στοχεύοντας στη διεθνή αγορά. Αποδείχθηκε πως αυτό δεν ήταν όσο απλό το φανταζόταν.

    Αρχικά, το σχολείο στο οποίο εργαζόταν στην Καλαμάτα, δεν έκανε δεκτή την παραίτησή του. «Μου είπαν ότι ήταν πολύ αργά για να παραιτηθώ και πως θα έπρεπε να περιμένω τον επόμενο χρόνο. Δεν μπορούσα να το πιστέψω!», λέει ο 36χρονος.

    Πολλοί προσπάθησαν να τον προειδοποιήσουν πως κινδυνεύει να χάσει τη σύνταξή του εξαιτίας της παράλογης συμπεριφοράς του.

    Έχοντας ήδη όμως σκεφτεί διαφορετικά το μέλλον του, αυτό ήταν το τελευταίο που τον ενδιέφερε. «Δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι κάποιος θα παραιτούνταν γιατί θα ήθελε να κάνει κάτι διαφορετικό στη ζωή του», εξομολογείται.

    Η συνέχεια είναι ακόμη πιο παράλογη. Του είπαν πως αν ήθελε να φύγει από τη δουλειά του, θα έπρεπε να απουσιάσει για 21 συνεχόμενες σχολικές ημέρες και τότε θα απολύονταν. Όταν πέρασαν δύο μήνες χωρίς να εμφανιστεί στο χώρο εργασίας του, δεν υπήρχε καμία αντίδραση από το σχολείο. Επικοινώνησε ο ίδιος μαζί τους, ρωτώντας πότε θα απολυθεί.

    Τότε τον ενημέρωσαν ότι θα περνούσε από πειθαρχική επιτροπή και πως κινδύνευε με αγωγή. Η αποχή συνεχίστηκε για επτά μήνες, πριν τελικά πάρει την επιστολή με την οποία τον ενημέρωναν πως η παραίτησή του γίνεται δεκτή.

    Ούτε εκεί τελείωσαν όμως τα… βάσανά του. Δύο χρόνια έχουν περάσει και η περιπέτεια συνεχίζεται. Την περασμένη εβδομάδα δέχθηκε κλήση από υπουργείο Παιδείας που τον ενημέρωναν ότι η παραίτησή του έχει ανακληθεί, ο μισθός του θα επανέλθει και ότι αντιμετωπίζει πειθαρχική διαδικασία και απόλυση.

    Με απλά λόγια, «ήθελαν να τον επαναφέρουν στη θέση του, ώστε να τον απολύσουν προκειμένου να συμπεριληφθεί στον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων που απαιτείται να απολύσει η Ελλάδα», όπως συμπεραίνει και η «Independent».

    Ο 36χρονος δεν κρύβει τον εκνευρισμό του: «δεν θέλω να υπολογίζομαι ως απολυμένος. Δεν θα έπρεπε να τιμωρηθώ επειδή παραιτήθηκα. Είναι τρελό ακόμη και για την Ελλάδα!», είπε ο Χριστοδούλου, που ήδη έχει φτιάξει μία εφαρμογή για smartphone και πλέον σχεδιάζει τη ζωή του μακριά από το δημόσιο.

    Ιδιαίτερα επικριτικά ήταν τα σχόλια του Independent για την ελληνική παιδεία, αλλά και την κατάσταση στο δημόσιο τομέα με αφορμή αυτή την ιστορία.

    «Στα 9 χρόνια της διδακτικής του εμπειρίας, έμαθε από πρώτο χέρι το δυσλειτουργικό εκπαιδευτικό σύστημα της Ελλάδας. Για να αυξήσουν τα έσοδά τους, κάποιοι συνάδελφοί του δίδασκαν πραγματικά μόνο στα μαθήματα μετά από το σχολείο, στα φροντιστήρια όπου πάνε οι περισσότεροι μαθητές. Κάποιοι έφταναν στο σημείο να δίνουν κακούς βαθμούς στα παιδιά ώστε να τους ενθαρρύνουν να πληρώσουν για επιπλέον μαθήματα», αναφέρει το κείμενο, ενώ για την κατάσταση στο δημόσιο επισημαίνει πως: «Περιπτώσεις σαν κι αυτή δείχνουν πόσο λίγο έχουν επηρεάσει το πελατειακό κράτος της Ελλάδος οι διαλαλούμενες μεταρρυθμίσεις. Για δεκαετίες θέσεις στο δημόσιο δίνονταν ως αντάλλαγμα για ψήφους. Πολιτικά είχε μικρότερο κόστος να επιβάλλονται φόροι από το να αναμορφωθεί η ακριβή και κατάφωρα αναποτελεσματική γραφειοκρατία της χώρας» ”

    http://www.lykavitos.gr/archives/16859

    Αφωτιστος Φιλελλην

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία