Λόγια πικρά

από το Δάσκαλο μας Λευτέρη Τσίλογλου

Γνωρίζω ότι αυτά που θα γράψω στη συνέχεια και τα έχω καιρό να μου τριβελίζουν το μυαλό, θα ενοχλήσουν πολλούς. Ακόμα και καλούς φίλους, που η χρονική συγκυρία μας βρίσκει σε ασυμφωνία απόψεων. Αλλά τι να κάνουμε; Οι φιλίες έχουν και τις δύσκολες στιγμές και φάσεις τους. Αν πατούσαν σε σταθερά θεμέλια θα αντέξουν αν όχι με γεια μας με χαρά μας. Χάρηκα που σας γνώρισα!
Γενικά δεν γουστάρω αυτούς που «καταγγέλλουν», αυτούς που μυξοκλαίνε μαντζίρικα μπροστά στα λαίμαργα μικρόφωνα, που κάνουν συλλογή αρνητικών ειδήσεων για τους δικούς τους λόγους και σκοπούς. Έχετε προσέξει; Όλοι έχουν σύνταξη κάτω από πεντακόσια ευρώ και όλοι χρεωστάνε δάνεια στις τράπεζες. Έτσι αυθαίρετα βγάζουν τον εαυτό τους από το κάδρο των ευθυνών, ενώ ίσως είναι, πολλές φορές, οι κύριοι υπαίτιοι. Ας το πούμε καθαρά. Ο Ελλιπής δεν έγινε πρόεδρος ενός από τα κυβερνητικά κόμματα από μόνος του. Ένα εκατομμύριο ενήλικες Έλληνες τον ψήφισαν. Δεν ήρθε αυθαίρετα στην εξουσία. Ήρθε με την ψήφο του λαού και τα πανηγύρια των οπαδών του Μπορεί αυτοί που φωνάζουν περισσότερο να είναι εκείνοι που τον ψήφισαν κι έτσι να ερμηνεύεται ο φανατισμός τους. Διαψεύστηκαν οι ελπίδες τους για τη δική τους «τακτοποίηση». Άρα ας μη μεταθέτουμε τις ευθύνες τόσο εύκολα σε τρίτους. Ενώ είναι η εύκολή και η πιο ανακουφιστική λύση, αυτό δεν σημαίνει ότι είναι και η σωστή.
Η παρατήρηση που αφετηριακά μπορώ να κάνω είναι η εξής: Πως εξηγείται το γεγονός ότι η χώρα βρέθηκε στο χείλος του γκρεμού κι ακόμα κινδυνεύει και μια σειρά έλλογοι άνθρωποι, επώνυμοι, καθηγητάδες, παράγοντες της ζωής- οι περισσότεροι κρατικοδίαιτοι- μένουν μόνο στο επίπεδο της αντιπολιτευτικής καταγγελίας, χωρίς να έχουν βάλει ένα χεράκι με την οποιαδήποτε μορφή και βαρύτητα να βοηθήσουν την έρμη πατρίδα μας. Δεν μιλάω καθόλου και για την ευθύνη πολλών εξ αυτών για τη μη έγκαιρη προειδοποίηση. Πού αλήθεια είναι καταχωρημένες τέτοιου είδους προειδοποιήσεις. Τον μόνο επώνυμο που χτύπαγε το καμπανάκι εδώ και χρόνια, που μπορώ να αναφέρω ήταν ο επίτιμος. Και γι αυτό συγκέντρωνε τόσο εύκολα και άνετα τις επιθέσεις των πονηρών, των μέτριων και των ανόητων.
Ναι ! Ο τόπος που γεννηθήκαμε, που αγαπάμε, που είναι θαμμένοι οι γεννήτορές μας. Είναι ντροπή και ελάττωμα αυτό; Πώς παραχωρούμε αυτήν την αγάπη κατ’ αποκλειστικότητα σε ανθρώπους που ίσως δεν τους αξίζει. Πώς τόσο εύκολα και χωρίς σκέψη κολλάμε αμέσως ετικέτες: ελληναράδες, πατριδοκάπηλοι και όλα τα συναφή;
Ε! λοιπόν σε μια σειρά πράξεις, ενέργειες κάποιων συνελλήνων οσφραίνομαι μια απόκρυφη επιθυμία ολικής καταστροφής. Λες και πάνω στα εναπομείναντα ερείπια θα στήσουν θριαμβικό χορό χαράς και ευωχίας. Με τι μυαλό κινούνται Χριστέ μου! Μήπως, αλήθεια κι ο ψηφοφόρος λαός δεν είναι εικόνα κι ομοίωση της ηγεσίας του;. Ρωτάω, Μπορούσε να συνεχιστεί αυτό το φαγοπότι, αυτή η αποθέωση της φαυλότητας; Τι λοιπόν ζητάνε; Να έμεναν τα πράγματα ως είχαν; Μιλάνε λες και δεν ξέρουν ούτε πως διαχειρίζονται τα οικονομικά ενός απλού νοικοκυριού, του ίδιου τους του σπιτιού. Τι πρόκειται να συμβεί αν σ’ ένα νοικοκυριό ξοδεύεις διπλάσια από τα έσοδα του; Θα δανειστείς. Μια δυο φορές. Ποιος ηλίθιος θα συνέχιζε να σε δανείζει; Ας επεκτείνουν το συλλογισμό σε μια μεγαλύτερη οικογένεια που λέγεται Εθνική Οικονομία. Αυτό συνέβαινε και σ’ αυτήν. Για μια σειρά χρόνια τα λεφτά που ξοδεύαμε ήταν πολλαπλάσια των εσόδων. Άρα τα περιοριστικά οικονομικής υφής μέτρα ήταν ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΑ. Όποιος αρνείται το πασιφανές αυτό γεγονός είναι κατεργάρης, απατεώνας ή- η ελαφρότερη των περιπτώσεων- ηλίθιος. Τώρα αυτό θα γινόταν χωρίς ή με μνημόνιο είναι θέμα επιλογής ίσως. Εδώ οι γνώμες διίστανται, αλλά θα μου επιτρέψετε να πω τη γνώμη μου. Οι συνέπειες εκτός μνημονίου θα ήταν πολλαπλάσια χειρότερες.

Εξανίσταμαι όταν ακούω μερικούς να επικαλούνται θέματα εθνικής κυριαρχίας και να συναγωνίζονται την συνθηματολογία της Χρυσής Αυγής. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που καταπολέμησαν κάθε επένδυση, που υπερασπίστηκαν σθεναρά τους παράλογα αμειβόμενους σε διάφορους κλάδους, κυρίως του δημόσιου τομέα. Είναι αυτοί που αντιτάχτηκαν στην επένδυση της COSCO στο λιμάνι μιλώντας για ξεπούλημα λες κι οι κινέζοι θα το μετέφεραν στη Σαγκάη. Είναι αυτοί που εμπόδισαν τους τουρίστες να βγουν από το λιμάνι του Πειραιά. Είναι αυτοί που έσπαγαν τις πανάκριβες κάμερες για να μην τους «παρακολουθεί’ η κακή Αστυνομία, λες και κάνουν οι ίδιοι παρανομίες, αλλά με τέτοιες αντιλήψεις εμποδίζουν στην τήρηση της τάξεως. Μετά άνετα μπορούν να την κατηγορούν για αναποτελεσματικότητα. Και το σκυλί χορτάτο και το ψωμί ολόκληρο, Ο ρεαλισμός στην αποθέωσή του!
Εγώ προτιμώ τον έλεγχο από τους συμμάχους μας στην Ευρώπη. Ίσως είναι η μόνη ελπίδα να διορθωθεί κάτι σε αυτόν τον τόπο. Είναι τόσο ριζωμένα τα πελατειακά συμφέροντα σ’ αυτή τη χώρα και δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι μόνοι μας θα μπορούσε να γίνει κάτι. Όταν ακούω τους συνδικαλιστές του δημοσίου να διαμαρτύρονται ξέρω πλέον καθαρά ότι εκείνο που υπερασπίζονται δεν είναι το δημόσιο συμφέρον, αλλά τα προνόμια που ανόμως πέτυχαν με σοβαρή βεβαίως ευθύνη της πολιτικής ηγεσίας προς όφελός τους. Μετρήστε την σθεναρή αντίσταση των κρατιστών μην τυχόν απολυθεί κανείς δικός τους, ενώ οι παραπάνω από εκατομμύριο άνεργοι του ιδιωτικού τομέα θεωρούνται πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Η επίκληση νομικών δυσκολιών για την απόλυσή τους έχει σχέση με τη θωράκιση που πέτυχαν όλα αυτά τα χρόνια για την πάρτη τους και η δικαιολογία για τέτοιου είδους δυσκολίες είναι καπνός συσκότισης και τίποτα περισσότερο.
Ας φυσήξει ένας άνεμος αλλαγής. Η κρίση πρέπει να νικηθεί και θα νικηθεί. Ο καθείς εξ ημών ας κάνει το μικρό ή μεγάλο καθήκον του
Λευτέρης Τσίλογλου