Έξοδος από το Ευρώ ή παραμονή χωρίς μεταρρυθμίσεις;




του Λεωνίδα Καστανά

Διαβάζω δεξιά και αριστερά για το πόσο σκληρά φέρεται  ο Βορράς στο Νότο και δη στη χώρα μας. Ο Βορράς των αριθμών, ο Νότος των ανθρώπων. Για  το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα που στηρίχτηκε στους κανόνες των αγορών και όχι στην πολιτική  ολοκλήρωση (sic). Για το μονεταρισμό, τη γραφειοκρατική ελίτ των Βρυξελλών, τα νεοφιλελεύθερα προτάγματα, το γερμανικό ηγεμονισμό, τον καλβινισμό κλπ. Για τον Ευρωσκεπτικισμό που δυναμώνει δικαίως. Για το κούρεμα του χρέους και το Ευρωομόλογο  που είναι η μόνη λύση.

Όλα αυτά γράφονται την ίδια στιγμή που κάποιοι γραφειοκράτες, μονεταριστές, νεοφιλελεύθεροι, τύποι σκληροί, εμμονικοί  καλύπτουν τα ελλείμματα της χώρας μας, στέλνουν τις απαραίτητες δόσεις και μας κρατάνε στη ζωή. Και μαζί με μας διασώζουν και ένα τσούρμο κρατικοδίαιτους αργόσχολους, κάποιοι εκ των οποίων γράφουν αυτές τις βαρύγδουπες αναλύσεις.

Δυστυχώς, όσοι τα λένε αυτά δεν μένουν μόνο στα γραπτά. Κάνουν και ανάλογη πολιτική. Από τη μια φροντίζουν να εισπράττονται κανονικά οι δόσεις και από την άλλη να μην αλλάξει τίποτα στις διοικητικές και οικονομικές δομές της χώρας. Με «πόνο καρδιάς» υπογράφουν τα μέτρα, τα χαράτσια και τις φοροεπιδρομές και με ιερή αγανάκτηση προτάσσουν τα αριστερά ή δεξιά τους στήθη μόλις διαπιστώσουν ότι πάει να μπει χέρι στο κράτος των κλειστών επαγγελμάτων, των συμβασιούχων, των πελατών.

Ο στόχος είναι να μην ανοίξει η χώρα στον ελεύθερο ανταγωνισμό, να μην ανακάμψει, να μην απαγκιστρωθεί ποτέ από τα μνημόνια. Για όλους αυτούς τους δεξιούς ή αριστερούς «κρατιστές» η υπόθεση της οικονομίας πρέπει να παίζεται μεταξύ κυβέρνησης και δανειστών. Για να μπορούν οι έχοντες την πολιτική εξουσία να μοιράζουν και το «χαρτί».


Η λύση για όλους αυτούς είναι το Ευρωομολόγο. Όπως βέβαια αυτοί το αντιλαμβάνονται. Ως την από κοινού διαχείριση των χρεών με ύστατο δανειστή την ΕΚΤ, αλλά χωρίς δημοσιονομική εξυγίανση και προληπτικό έλεγχο των εθνικών προϋπολογισμών. Γιατί έτσι καταλύεται, δήθεν, η εθνική ανεξαρτησία. Με το κοινό χρέος στο 90% περίπου του ΑΕΠ της Ευρωζώνης, ψάχνουν για ηλίθιους Γερμανούς και Ολλανδούς που θα δεχτούν να δανείζονται με πολύ υψηλότερο επιτόκιο από το σημερινό, για να μη ζοριστούν οι Έλληνες ή οι Ισπανοί. Για να μην μειώσει ο Νότος τα ελλείμματά του. Oι δανειακές ανάγκες της Ευρωπαϊκής περιφέρειας για την επόμενη τριετία υπολογίζονται σε 1τρις Ευρώ; Ποιος εγγυάται ότι τα λεφτά αυτά υπάρχουν, ότι Ρώσοι, Ασιάτες και Αμερικάνοι επενδυτές θα δεχτούν να ρισκάρουν σε αμφίβολες επενδύσεις, αγοράζοντας το χρέος οικονομιών που έχουν ουσιαστικά βαρέσει φαλιμέντο;;      

Το σχέδιο στο μυαλό τους είναι απλό και το έχουν ήδη βάλει σε εφαρμογή. Οι πλούσιοι εταίροι αναλαμβάνουν τη χρηματοδότησή μας αλλά εμείς δεν είμαστε υποχρεωμένοι να προχωρήσουμε σε καμιά μεταρρύθμιση. Και όταν αυτές μας επιβάλλονται τότε επικαλούμαστε το νομικό μας πολιτισμό και τη Δημοκρατία για να τις καθυστερούμε ή αν τις ακυρώνουμε. Μόλις γίνουν και οι Γερμανικές εκλογές και «κοροϊδέψει» η Μέρκελ τους ψηφοφόρους της, το χρέος περνάει από το κουρείο και αρχίζει πάλι το ματσάκι με τα δανεικά και την κατανάλωση. Εξάλλου από τους Γερμανούς ψωνίζουμε. Ας μας διευκολύνουν.

Αριστεροί και Δεξιοί οιονεί μεταρρυθμιστές είχαν εναποθέσει τις ελπίδες τους στον Ολάντ. Περίμεναν από τον Γάλλο αυτόν τιτάνα της πολιτικής να ασχοληθεί με την περίπτωσή μας. Να επιβάλει στη Μέρκελ το Ευρωομόλογο και να μας ανακουφίσει. Ως σοσιαλιστής ήταν υποχρεωμένος να σταθεί αλληλέγγυος στον ελληνικό λαό και να αναλάβει ένα μέρος της ζημιάς. Ο Ολάντ όμως απεδείχθη Ολαντρέου, μας ξεγέλασε. Μπορεί να φαίνεται κάπως ελαφρύς, αλλά χαζός δεν είναι. Σήμερα όλοι αυτοί δηλώνουν απογοητευμένοι.

Μου αρέσουν αυτές οι απόψεις. Λανσάρονται και ως σοσιαλδημοκρατικές. Συμφέρουσες τις βλέπω αλλά έχουν ένα μικρό πρόβλημα. Θεωρούν όλους τους άλλους κορόιδα και μας ξύπνιους. Δεν είναι σαν τις ακραίες απόψεις των Αλαβάνου,  Λαφαζάνη και  Κουτσούμπα που μας καλούν να εγκαταλείψουμε την ΕΕ, και να ζήσουμε φτωχοί αλλά ελεύθεροι σε μια ανεξάρτητη και σοσιαλιστική πατρίδα. Τουλάχιστον αυτοί μιλούν καθαρά. Μέσα στο ιδεολογικό τους παραλήρημα λένε  αλήθειες. Αντιθέτως, οι άλλοι, οι «εκσυγχρονιστές» θέλουν και το σκύλο χορτάτο και την πίτα γερή. Ο χορτάτος σκύλος είναι αυτοί και οι πελάτες τους και η πίτα το δανειοσυντήρητο (αντι) κοινωνικό τους κράτος.

Αριστεροί και δεξιοί «εκσυγχρονιστές» δυσανασχετούν σφόδρα απέναντι σε οποιαδήποτε πολιτική που θα προσέλκυε ιδιωτικά κεφάλαια και θα βοηθούσε στην καπιταλιστική ανάπτυξη. Η ιδεολογία τους, είτε αριστερή είτε εθνικολαϊκιστική δεν τους επιτρέπει να υποστηρίζουν την απελευθέρωση της αγοράς. Όταν ακόμα και οι δικαστές  στη χώρα αυτή εμποδίζουν με τις αποφάσεις τους τις σοβαρές ξένες επενδύσεις, αυτοί στέκουν σιωπηλοί και φανερά ικανοποιημένοι. Ανασηκώνουν τους ώμους και ομιλούν για νόμιμες αποφάσεις δικαστηρίων. Και η ανεργία αυξάνεται.
 
Αριστεροί και δεξιοί «μεταρρυθμιστές» πλειοδοτούν σε βαριές φορολογίες επί όλων των πολιτών επικαλούμενοι την πραγματική ανάγκη αύξησης των εσόδων, αλλά σιωπούν για τα έξοδα, για τα ρουσφέτια, για τη σπατάλη που συνεχίζει να τρώει το σώμα της δημόσιας διοίκησης. Είναι έτοιμοι να επικαλεστούν τους νόμους για να προστατέψουν τους «συμβασιούχους» έργου και αορίστου χρόνου των οποίων οι συμβάσεις έληξαν εδώ και χρόνια,  αλλά συνεχίζουν να πληρώνονται από το δημόσιο ελέω νομικού συστήματος. Την ίδια στιγμή ακυρώνουν τους νόμους που ψήφισαν, μειώνοντας κατά 9/10 τα πρόστιμα που είχαν επιβληθεί σε συνδυασμούς, επικεφαλής συνδυασμών και υποψήφιους στις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές του 2010 για παραβάσεις του νόμου 3870/2010 (Ραγκούσης),  περί εκλογικών δαπανών. Επιβραβεύουν δηλαδή την υπέρβαση των ορίων χρηματοδότησης, τις παρανομίες στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου (αεροπανό, αφισορύπανση ),  ή την ελλιπή και αντικανονική σύνταξη των βιβλίων εσόδων-εξόδων κ.ά.

Φυσικά και δεν υπάρχουν χρήματα για προσλήψεις αναπληρωτών καθηγητών στα σχολεία γι αυτό και χιλιάδες παιδιά θα μείνουν χωρίς δάσκαλους στη νέα σχολική χρονιά, παρόλη την αύξηση του ωραρίου. Υπάρχουν όμως χρήματα για 4090 προσλήψεις στους ΟΤΑ, εκεί δηλαδή που οι αργόσχολοι δεν έχουν καρέκλες να κάτσουν, προφανώς για να βολευτούν οι πολιτικοί φίλοι όλων αυτών που έχουν πρόβλημα με το μονεταρισμό και την ηγεμονική πολιτική της Μέρκελ.

Για τους άεργους του πολιτικού συστήματος οι νόμοι είναι αλά καρτ. Καταγγέλλουν τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών και αγωνίζονται για να μείνει άθικτη η εγχώρια γραφειοκρατία που τρέφει το «κράτους αδίκου» και διαιωνίζει τη δική τους πολιτική κυριαρχία.

Τους παρατηρώ στο περίτεχνο παιχνίδι τους. Θρασείς και ψύχραιμοι. Οι διορισμοί, είναι δώρο στο άθλιο και διεφθαρμένο σύστημα των ΟΤΑ. Πλησιάζουν βλέπετε δημοτικές εκλογές. Και βέβαια να προσληφθούν συμβασιούχοι, αν υπάρχουν διαθέσιμα χρήματα. Όχι όμως έτσι γενικά, γιατί δεν είμαστε και χθεσινοί. Να προσληφθούν άνθρωποι με συγκεκριμένες ιδιότητες και προσόντα για να καλύψουν συγκεκριμένες ανάγκες. Για να βοηθήσουν το δημόσιο τομέα να γίνει πιο παραγωγικός. Μέσω ΑΣΕΠ και όχι μέσω κομμάτων.

Είναι σαφές ότι ισχυρές ομάδες από όλο το φάσμα του Πολιτικού Συστήματος δεν θέλουν να προχωρήσει καμιά ουσιαστική μεταρρύθμιση. Αντιθέτως φροντίζουν να ακυρώνουν όποια σοβαρή θεσμική αλλαγή έκανε η τελευταία κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, (Διαμαντοπούλου, Ραγκούσης κα). Υπονομεύουν τις προσπάθειες των Στουρνάρα, Μανιτάκη και άλλων να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα στην Οικονομία και τη Διοίκηση επικαλούμενοι συνήθως το «αριστερό» ή το «φιλελεύθερο» πρόσημο της μεταρρύθμισης. Φυσικά και δεν παύουν να διαγκωνίζονται για τη νομή των θέσεων ευθύνης του κράτους. Εκδιώχνουν όποιον πάει κόντρα στα σχέδιά τους. Οι διακρίσεις σε Αριστερούς ή Δεξιούς είναι πια μόνο για γέλια, μόνο για αφελείς που πιστεύουν στις ιδεολογικές διαφορές και δεν αντιλαμβάνονται ότι μόνο το κέρδος και το προσωπικό όφελος κινεί την Ιστορία. 

Κανείς και καμιά τους δεν θέλει την υγιή ανάπτυξη. Σε κάθε απόπειρα ιδιωτικοποίησης ή επένδυσης βλέπουν δήθεν μόνο την κερδοσκοπία και τον αφελληνισμό και όχι τον ανταγωνισμό, τις θέσεις εργασίας ή τα φορολογικά έσοδα. Λες και όσοι έρθουν να επενδύσουν στην Ελλάδα δεν θα το κάνουν για το κέρδος αλλά για τη ψυχή της μάνας τους. Το αναπτυξιακό μοντέλο τους είναι οι δημόσιες επενδύσεις με χρήματα των βορειοευρωπαίων - κορόιδων , χωρίς έλεγχο βέβαια, χωρίς μέτρημα (κακό πράγμα οι αριθμοί) αλλά με «έγνοια για τον άνθρωπο» δηλαδή για τους πολιτικούς τους φίλους. Γι αυτό φροντίζουν κάθε κοκαλάκι από την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας να πηγαίνει στα κατάλληλα χέρια.   Η ελεύθερη αγορά είναι δήθεν ο ιδεολογικός τους εχθρός. Γιατί δεν θα τους ρωτήσει που και πως θα επενδύσει. Γιατί θα απαλλαγεί από τις στρατιές των άσχετων που το δικό τους σύστημα διόρισε. Γιατί θα απαιτήσει σταθερό φορολογικό σύστημα, δηλαδή θα ακυρώσει ένα πολύ ισχυρό όπλο άσκησης κομματικής πολιτικής. Γιατί προϋποθέτει λιγότερους και δικαιότερους φόρους, δηλαδή ορθολογική είσπραξη και αξιοποίηση των εσόδων του κράτους.

Αυτή τη στιγμή στη χώρα συγκρούονται δυο επιβλαβείς πολιτικές.

Η μια είναι η πολιτική της εξόδου από το Ευρώ, που κολακεύει την αριστερή μπουρδολογία, με θιασώτες πολυποίκιλες κάστες λαμογιών.
Η άλλη είναι η πολιτική παραμονής στο Ευρώ χωρίς μεταρρυθμίσεις, με διαιώνιση της πολιτικής και οικονομικής εξάρτησης της χώρας από τους δανειστές, με εξαθλίωση των outsiders και διάσωση των insiders, με οικονομικά ανοίγματα ελεγχόμενα από μια διακομματική πολιτική και επιχειρηματική κάστα. Το σχέδιο αυτό προβάρεται εδώ και τρία χρόνια με τις απαραίτητες προσαρμογές και το διαχειρίστηκαν με επιτυχία  3 κυβερνήσεις και οι αντίστοιχες αντιπολιτεύσεις τους.

Με απώλειες βέβαια, με ήττες και με νίκες. Με προωθήσεις μεταρρυθμιστικών σχεδίων,  αλλά και ισχυρές αντεπιθέσεις και ανακαταλήψεις οχυρών.  Το βασικό διακύβευμα είναι η διατήρηση των δομών του πελατειακού κράτους. Το κράτος - εργαλείο στα χέρια του όποιου κομματικού μηχανισμού αναλαμβάνει το πηδάλιο. Σε αυτό συμφωνούν όλοι. Κάποιοι μάλιστα βλέπουν και την αναγκαιότητα κομμάτων πασπαρτού που συμπληρώνουν κάθε ελλειμματικό κυβερνητικό σχήμα. Κόμματα σωτηρίας της δικής τους πατρίδας.

 Δυστυχώς δεν υπάρχει συντεταγμένη τρίτη άποψη. Αν υπήρχε δεν θα μπορούσε παρά να είναι ευρέως πολιτικού φάσματος.  Η μεταρρύθμιση χρειάζεται βάθος και πλάτος μετώπου αντίστοιχου με αυτό της αντιμεταρρύθμισης. Μέχρι να συγκροτηθεί, οι διάσπαρτες μεταρρυθμιστικές δυνάμεις μπορούν να επιδίδονται σε «κλεφτοπόλεμο», ελπίζοντας πάντοτε στην πολιτική επιβολή των δανειστών. Μπορούν να πανηγυρίζουν για την οργάνωση των Πρότυπων - Πειραματικών σχολείων, να επιχαίρουν για το σχέδιο ΑΘΗΝΑ, να χειροκροτούν για την αύξηση του ωραρίου των καθηγητών. Μπορούν να νιώθουν ικανοποίηση για την προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων,  την φημολογούμενη κατάργηση δημόσιων οργανισμών και τη έναρξη της αξιολόγησης των ΔΥ. Αν αρχίσει να πραγματώνεται και το διεθνές επενδυτικό ενδιαφέρον για την Ελλάδα, θα μπορούν να μιλάνε για νίκη. Η χώρα παρουσιάζει μια πολύ μεγάλη αδράνεια στις μεταρρυθμίσεις. Τηρουμένων των αναλογιών τα όσα γίνονται είναι σημαντικά. Και τα πιστώνεται μια δεξιά κυβέρνηση.


Σχόλια

  1. Λεωνίδα, αυτό το τελευταίο που λες με τη δεξιά κυβέρνηση κι εμένα με πονάει ρε φίλε και το σκεφτόμουν σήμερα όταν διάβασα πως τα επιτόκια των ελληνικών ομολόγων βρίσκονται σε χαμηλό τριετίας. Κοίτα να δεις σκέφτηκα που ο μακεδονομάχος κωλοτούμπας θα μας το παίζει και σωτήρας σε κανα-δυο χρόνια. Θα μου πεις προτιμούσες την πασοκαρία; Τι να πω, δεν γινόταν να βρεθούν καλύτεροι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τελικά έχουμε αρχηγούς αυτούς που μας αξίζουν. Αλλά μη ξεχνάς ότι σώζει την παρτίδα προς το παρόν.

      Διαγραφή
  2. Λεό καλημέρα. Δεν χρειάζεται να πω ότι συμφωνώ στο ακέραιο με όσα επισημαίνεις στο θαυμάσιο -όπως πάντα- άρθρο σου.

    Σε σχέση με το ότι πιστώνεται τις όποιες θετικές εξελίξεις ο Σαμαράς, κάνω την εξής -αφελή ίσως- σκέψη: Ακόμη και μικροπολιτικά/ψηφοθηρικά να το δει κανείς το ζήτημα (λογική, με την οποία διαφωνώ), τι εμποδίζει τη ΔΗΜΑΡ να μπει μπροστά σε όλες τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και να διαδραματίσει ουσιαστικό ρόλο, χωρίς αμφιθυμίες, πολυσημίες και πισωγυρίσματα, αλλά αντίθετα με επεξεργασμένες προτάσεις; Το περίφημο εκλογικό κόστος; Μα αυτό το έχει ήδη υποστεί, σε ό,τι αφορά το μέρος της κοινωνίας που ακολουθεί τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί θεωρούν τη ΔΗΜΑΡ πουλημένη κλπ, συνεπώς δεν έχει τίποτε να χάσει απο αυτή την πλευρά.

    Αντίθετα, πρέπει να κερδίσει την εμπιστοσύνη εκείνου του τμήματος της κοινωνίας που αντίλαμβάνεται τα αδιέξοδα της δήθεν αριστερής/κρατικιστικής αρλουμπολογίας και διψάει για προοπτικές πολιτικού και μεταρρυθμιστικού ορθολογισμού.

    Καταλαβαίνω βεβαίως ότι η κατάρτιση συγκεκριμένων μεταρρυθμιστικών προτάσεων δεν απαιτεί μόνον βούληση αλλά και τεχνογνωσία. Σε αυτό υστερούν ίσως τα επιτελεία όλων των κομμάτων. Νομίζω όμως ότι υπάρχουν άνθρωποι, όχι μόνον και απαραίτητα μέσα στη ΔΗΜΑΡ, αλλά και στον ευρύτερο left liberal χώρο. Αρκεί να ξεπεραστεί η κομματική λογική και να αναζητηθούν "ειλικρινείς" συνεργασίες.

    Αλίκη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αλίκη καλημέρα και χρόνια πολλά
      Τι την εμποδίζει;
      1. ¨Οτι είναι Αριστερά. Η αριστερή ψυχή της. Η παραδοσιακή Αριστερά ανανεωτική ή δογματική δεν ήταν ούτε θα γίνει ποτέ μεταρρυθμιστική. Οι μεταρρυθμίσεις βοηθούν ένα καπιταλιστικό σύστημα να επιβιώσει, να γίνει αποδεκτό, να προχωρήσει. Ποιος Αριστερός το θέλει αυτό; Ο στόχος της ΔΗΜΑΡ είναι ο σοσιαλισμός ( με δημοκρατία).
      2. Όσο και αν σου φαίνεται οξύμωρο έχει και η ΔΗΜΑΡ πελάτες. Όλοι έχουν. Και η κατάλυση του πελατειακού κράτους θα ζημιώσει και την ίδια. Η επιβάρυνση του πολιτικού κόστους δεν προέρχεται μόνο από Αριστερά, αλλά και από δεξιά. "Είπαμε αλλαγές αλλά όχι εις βάρος μας", λένε οι περισσότεροι μέσα σε αυτήν την κοινωνία.

      3. Η ΔΗΜΑΡ νιώθει ότι ξεπλήρωσε το χρέος της στην κοινωνία και την πατρίδα με τη συμμετοχή της στην κυβέρνηση. Τεράστια συνεισφορά δίχως άλλο. Από εκεί και μετά να μην το παρακάνουμε. Είναι και αυτή μια λογική.

      Διαγραφή
    2. Χρόνια Πολλά σε όλους!

      Leo, η απάντηση σου στην Αλίκη είναι όλη η ουσία! Και είναι ότι εντιμότερο και ειλικρινέστερο έχω διαβάσει εδώ και πολύ καιρό από πολιτικό στέλεχος.

      Διαγραφή
    3. Γεια σου Στάμο νάσαι καλά φίλε. Δεν είμαι πολιτικό στέλεχος, εργαζόμενος στην εκπαίδευση είμαι. Και γράφω ότι βλέπω με τα μάτια μου.
      Χρόνια πολλά

      Διαγραφή

  3. Έχω μια ταπεινη απορία: γιατί η πρόταση εξόδου από το ευρώ, δηλαδή από ένα σκληρό νόμισμα, είναι "αριστερή μπουρδολογία", ή συσπείρωση λαμόγιων;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Kαι γω την είχα. Αλλά δεν την έχω πια. Με αυτην την παραγωγική βάση, αυτά τα χρέη, αυτήν την πολιτική τάξη και αυτήν τη δημοκρατία, η μοναξιά είναι κακό πράγμα. Βλέπεις ότι αν κάτι σήμερα αλλάζει στη χώρα αυτή προς τη θετική κατεύθυνση οφείλεται στους δανειστές.

      Διαγραφή
    2. Γιατί το σκληρό νόμισμα είναι η μόνη προστασία της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων απέναντι στις διευκολύνσεις της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας προς τους ημετέρους "επιχειρηματίες".
      Με μια πρόχειρη έρευνα γύρω απο το θέμα αυτό, ο καθένας μπορεί να διαπιστώσει ότι οι χώρες που υποτιμούν συνεχώς το νόμισμά τους, για να αποκτήσουν δήθεν ανταγωνιστικότητα, είναι πάντοτε οι φτωχότερες στον πλανήτη και το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να συγκεντρώνουν τον όποιο παραγόμενο πλούτο σε λίγα, πολιτικά ελεχόμενα, χέρια, εις βάρος των μισθωτών των άνεργων και των συνταξιούχων, που δεν διαθέτουν καμμιά άμυνα απέναντι στην συνεχή διάβρωση της αγοραστικής τους δύναμης

      Διαγραφή
  4. Επιτέλους, να ένα σοβαρό άρθρο... Τι ανακούφιση να το διαβάζει κανείς! Όσοι έχουν οξυδέρκεια και αναλυτική ικανότητα, θα συμφωνήσουν με όσα γράφονται σ' αυτό. Μπράβο, κ. Καστανά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία