To βαθύ κράτος και η Δημοκρατική Αριστερά



του Ευθύμη Δημόπουλου

Εδώ και αρκετό καιρό, ίσως και από την αρχή της τρικομματικής διακυβέρνησης, είναι φανερό πως η προσπάθεια μεταρρύθμισης και δημοσιονομικής προσαρμογής της χώρας προχωρούν με αγκομαχητό, προσκρούουν σε εμπόδια και παλινδρομούν ή εκφυλίζονται αποκαρδιωτικά. Όλα δείχνουν πως το βασικό πρόβλημα βρίσκεται στις αντιδράσεις που εκδηλώνει με πολλούς τρόπους το βαθύ κράτος σε μια προσπάθεια να διατηρήσει κεκτημένα και προνόμια. Το καθεστώς αντιδρά. Πολλοί πιστεύαμε ότι οι αντοχές του δε θα είναι τόσο μεγάλες αλλά σφάλαμε. Ένα καθεστώς τόσο εκτεταμένης, σχεδόν ρεπουμπλικάνικης διαφθοράς, διαπλοκής και αναξιοκρατίας, έχει άλλες αντοχές και άλλη ευελιξία από ολοκληρωτικά μοντέλα. Το μοντέλο μας δεν ήταν σοβιετικό. Δεν ήταν μόνο ένα καθεστώς νομενκλατούρας. Μάλλον, θα δυσκολευτούν οι ιστορικοί στο μέλλον να το περιγράψουν και να το ταξινομήσουν. Η κοινωνική του εξακτίνωση ήταν ιδιαίτερα μεγάλη. Εδώ έγκειται και η μεγάλη απήχηση του πολιτικού λαϊκισμού γιατί διαχειρίζεται την παρούσα αγανάκτηση κοινωνικών στρωμάτων τα οποία είχαν πετύχει μια ευημερία πρωτόγνωρη για τα οικογενειακά, μορφωτικά και επαγγελματικά τους δεδομένα.
Όμως οι μεταρρυθμιστικές δυνάμεις έχουν τη δυνατότητα να αναπροσανατολίσουν αυτή την αγανάκτηση γιατί η μορφωμένη αλλά σήμερα φτωχότερη ελληνική μεσαία τάξη θα ζητήσει πιο επίμονα δικαιότερο και αποτελεσματικότερο κράτος. Κρίσιμο ρόλο σε αυτό τον αναπροσανατολισμό έχει η ΔΗΜΑΡ ως τρίτος και λιγότερο εξαρτημένος, από το βαθύ κράτος, κυβερνητικός πόλος, αρκεί να απευθυνθεί πιο απελευθερωμένα και με λιγότερες φοβίες στην κοινή γνώμη. Τα βήματα που έχει κάνει δεν είναι λίγα. Χρειάζεται όμως:


Α) Να εγκαταλείψει την πολιτική του σλάλομ, την πολιτική των ίσων αποστάσεων. Δεν μπορείς να περνάς το ίδιο ξυστά με το σκι τόσο από τον Μανιτάκη όσο και από το Ρουπακιώτη, τόσο από το Υπουργείο Παιδείας όσο και από την ΟΛΜΕ, τόσο από την αύξηση των εσόδων του κράτους όσο και από την άρνηση είσπραξης του φόρου ακίνητης περιουσίας από τη ΔΕΗ. Δεν θα πάμε μακριά έτσι. Για παράδειγμα η τελευταία ανακοίνωση του κόμματος για την απεργία της ΟΛΜΕ και την επιστράτευση λέει: «Η ΟΛΜΕ με την ακραία συνδικαλιστική επιλογή της για απεργία μέσα στιςπανελλήνιες εξετάσεις και στη συνέχεια η κυβερνητική απόφαση προληπτικής επιστράτευσης διαμορφώνουν συνθήκες επιζήμιας έντασης για τους μαθητές και τιςοικογένειές τους». Δηλαδή και τα δύο, απεργία και επιστράτευση, είναι περίπου το ίδιο επιζήμια για τους μαθητές. Δηλαδή να άφηνε το Υπουργείο κάποιες ΕΛΜΕ με ψήφους τυχοδιωκτών να κάνουν μποϋκοτάζ, να ρίξουν ζάχαρη στα κανόνια (γιατί αυτό ήθελαν να κάνουν, να παγιδεύσουν τις εξετάσεις) για να είμαστε «δημοκρατικά» άψογοι. Λείπει το πολιτικό θάρρος και ο ρεαλισμός της διακυβέρνησης από αυτή την ανακοίνωσή μας και δεν είναι η πρώτη φορά.

Β) Να πάει σε ιδεολογική σύγκρουση με τον παραδοσιακό γραφειοκρατικό συνδικαλισμό του Δημοσίου και να επιδιώξει την αναθεώρηση του θεσμικού του πλαισίου (συμμετοχή σε συνελεύσεις, πλαφόν ψήφων για απεργία, οικονομικός έλεγχος των συνδικάτων, αναθεώρηση καταστατικών κλπ). Κάναμε λάθος που ούτε καν συζητήσαμε αυτό το θέμα όταν ήρθε στη δημοσιότητα. Κάνουμε επίσης λάθος να αποδίδουμε στην ΟΛΜΕ και τη ΔΟΕ το χαρακτηρισμό εκπαιδευτικό κίνημα, όπως υπήρχε σε μια ανακοίνωση του Τομέα. Τα εκπαιδευτικά κινήματα έχουν θέσεις για τα σχολεία, για το ρόλο των εκπαιδευτικών και για το περιεχόμενο της μάθησης και όχι μόνο για τα προνόμια των διδασκόντων. Αν πέρναγαν οι θέσεις της ΟΛΜΕ και όχι των Υπουργείων από το 1990 και μετά ούτε ΑΣΕΠ θα είχαμε, ούτε νέα βιβλία, ούτε καμιά ελπίδα αξιολόγησης.
Γ) Να πάρουμε θέση σαφή απέναντι στο νομότυπο καμουφλάζ που με τη συνδρομή ή την αδράνεια του δικαστικού σώματος και αρκετών δικηγορικών γραφείων πνίγει το πνεύμα και το γράμμα της δικαιοσύνης. Βλέπε πειθαρχικά συμβούλια και επίορκοι, παράταση καθεστώτος συμβασιούχων, ενιαίο μισθολόγιο και προνόμια ΔΕΚΟ κλπ. Δυστυχώς οι ευθύνες του υπουργού Δικαιοσύνης σε αυτό τον τομέα δεν είναι ασήμαντες.

Δ) Να ξεφύγουμε από το δίλημμα πολιτικά πρόσωπα ή τεχνοκράτες και να υπερασπιστούμε δημόσια με πείσμα και όχι με αναιμικές ανακοινώσεις τους αξιότερους στη Διοίκηση. Η απομάκρυνση του Σαρρή από τον ΕΛΓΑ και του Κικίλια από τον ΟΑΕΔ δεν έπρεπε να περάσει έτσι.
Ακολουθώντας αυτό το δρόμο έχουμε την ελπίδα να εκφράσουμε ένα μεγάλο μέρος της μεσαίας τάξης και να χτίσουμε νέες πολιτικές συμμαχίες παρασύροντας τους παραδοσιακούς πολιτικούς σχηματισμούς σε μια διαδικασία μετεξέλιξης.

Σχόλια

  1. Καίριες παρατηρήσεις που είναι καιρός να αποκτήσουν τη θέση τους στην πολιτική προπαγάνδα της ΔΗΜΑΡ.

    Κ. Ιορδανίδης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εξαιρετικό το άρθρο σας κύριε Δημόπουλε!!!

    Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι οι προτάσεις σας για τις απαραίτητες αλλαγές. Θα επικεντρωθώ ειδικά στην πρώτη σας πρόταση σχετικά με τις ψηφοφορίες στις ΕΛΜΕ και τους «τυχοδιώκτες» που θέλουν να τινάξουν τις εξετάσεις στον αέρα. Αυτό που με προβληματίζει προσωπικά σαν μητέρα μαθητών είναι ότι αυτοί οι «τυχοδιώκτες» είναι δάσκαλοι και καθηγητές που έχουν επιλεγεί μέσω ΑΣΕΠ και διδάσκουν τα παιδιά μας, δηλαδή μπαίνουν στις τάξεις άνθρωποι που δεν έχουν κανένα ηθικό φραγμό (σύμφωνα με την ετυμολογία της λέξης τυχοδιώκτης). Επίσης όλοι αυτοί οι «τυχοδιώκτες» ψηφίζουν αντίστοιχους «τυχοδιώκτες» όχι μόνο στα συνδικαλιστικά τους όργανα αλλά και στις εθνικές εκλογές άρα και στην ελληνική βουλή.

    Μήπως θα ήταν καλό να υπάρχει ένα «ειδικό φίλτρο» στην επιλογή εκπαιδευτικών, δημ. υπαλλήλων, κομματικών στελεχών, βουλευτών, κλπ. ώστε να αποκλειστούν όλοι αυτοί οι «τυχοδιώκτες» που επιβουλεύονται την ορθή λειτουργία του κράτους και τις μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν άμεσα.

    Επίσης θα έπρεπε όλοι αυτοί που δεν συμμετέχουν στα συνδικαλιστικά όργανα και αφήνουν τους «τυχοδιώκτες» να ορίζουν τις τύχες των παιδιών μας να έχουν κάποιες κυρώσεις. Τέλος θα πρότεινα ότι το κράτος θα πρέπει να παρέμβει σε όσες ΕΛΜΕ ψηφίσουν υπέρ της απεργίας για να απομονωθούν όλα αυτά τα «τυχοδιωκτικά στοιχεία» που έχουν παρεισφήσει μέσα στα εκπαιδευτικά συνδικαλιστικά όργανα και να απομακρυνθούν από τον κλάδο.

    Χαιρετίζω τις απόψεις των μελών της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ!!!!


    Μόνο με τέτοιες πρακτικές θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε στις μεταρρυθμίσεις!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλά ότι είναι μια ομάδα μέσα στη ΔΗΜΑΡ που θέλει να μας πάει όλο και πιο δεξιά δεν είναι καινούριο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το δεξιά, αριστερά και κέντρο δεν μας πειράζει γιατί στις δημοκρατίες υπάρχει χώρος για όλους. Αυτό που με φοβίζει προσωπικά είναι να σταματήσουν να έχουν φωνή όποιοι διαφωνούν με την κυβέρνηση, οποιαδήποτε κυβέρνηση...σήμερα δεν θα μιλάνε οι καθηγητές, αύριο οι γιατροί, μεθαύριο οι ναυτεργάτες....μόνο υπακοή, τυφλή υπακοή στις προσταγές της τρόικας.

      Ας μη ξεχνάμε ότι όταν καίγεται το σπίτι του γείτονά σου η φωτιά θα φτάσει και στο δικό σου σπίτι...όλα στο βωμό των μεταρρυθμίσεων, των αριθμών και του χρήματος..οι άνθρωποι που χωράνε σ' όλα αυτά...

      Ευχαριστώ για τη φιλοξενία

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία