Το κέντρο δεν μπορεί να κρατήσει…

Δεν χρειάζονται μεγαλάστομες συμφωνίες. Χρειάζονται μια πολύ συγκεκριμένη διακήρυξη αρχών και πολιτική γενναιότητα. Μετά η κυβέρνηση δεν θα είναι τρικομματική, αλλά δικομματική, ο δεύτερος θα είναι ένας βαρύτερος εταίρος και ο πρώτος θα υποχρεωθεί εκ των πραγμάτων να τον σέβεται. (leo) 
του Δημήτρη Σκάλκου  από  την AV
«Τα πράγματα καταρρέουν, το κέντρο δεν μπορεί να κρατήσει…
Οι καλύτεροι στερούνται κάθε πεποίθησης,
ενώ οι χειρότεροι είναι γεμάτοι παθιασμένη ένταση
»
Γουίλιαμ Γέητς, (Η Δευτέρα Παρουσία, 1919)
Γράφοντας τους παραπάνω στίχους στη μετα-αποκαλυπτική περίοδο που ακολούθησε τη φρίκη του A΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο σπουδαίος ιρλανδός ποιητής Γουίλιαμ Γέητς περιγράφει με μοναδικό τρόπο την πορεία παρακμής των ευρωπαϊκών κοινωνιών κάτω από τη βίαιη εντροπία που επέφερε η ενίσχυση των πολιτικών άκρων.
Τηρουμένων των ιστορικών αναλογιών, στην Ελλάδα της κρίσης το κέντρο πιέζεται από τις καταστροφικές δυνάμεις των άκρων. Κάτι αναμενόμενο καθώς, σε καιρούς που οι αντοχές και οι βεβαιότητες των ανθρώπων δοκιμάζονται, οι κραυγές του ανορθολογισμού και η συνθηματολογία του λαϊκισμού ακούγονται δυνατότερα από το ψίθυρο της λογικής (όμως ψίθυρος επίμονος που τελικά δικαιώνεται). Σήμερα έχουμε την πικρή πολυτέλεια να πλέουμε σε εχθρικές, όχι όμως και άγνωστες θάλασσες. Τα διδάγματα της Ιστορίας πρέπει να κατευθύνουν τη σκέψη μας, υπενθυμίζοντάς μας ότι όποτε η αδυναμία συνεννόησης, η απουσία συναίνεσης και η ελλιπής προστασία των θεσμών του κράτους δικαίου επέτρεψαν στον αυταρχισμό και τον διαιρετικό λόγο να κυριαρχήσουν, οι κοινωνίες πορεύτηκαν στον ολισθηρό δρόμο της συντήρησης και της οπισθοδρόμησης.
Είναι προφανές ότι, οι πολιτικές δυνάμεις που καταχρηστικά τοποθετούνται στον ενδιάμεσο χώρο «ανάμεσα σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ» έχουν τις ευθύνες τους και οι οποίες έχουν, περισσότερο ή λιγότερο, επισημανθεί. Ως ένα βαθμό πληρώνουν το κόστος της συμμετοχής τους (σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό) στο χρεοκοπημένο σήμερα σύστημα της μεταπολίτευσης. Κυρίως όμως πληρώνουν την αδυναμία τους να διατυπώσουν μια συνεκτική πρόταση εθνικής ανασυγκρότησης για τη μετά το μνημόνιο Ελλάδα, μία πρόταση μεταρρυθμιστική και ταυτόχρονα «αντισυστημική».
Η στήριξη της κυβέρνησης υπήρξε σημαντική πράξη πολιτικής ευθύνης που απέτρεψε την πιθανότητα μιας βίαιης κατάρρευσης με ανυπολόγιστες συνέπειες. Σήμερα όμως δεν είναι αρκετή. Ο συμβιβασμός στον ελάχιστο κοινό παρονομαστή της ισοπεδωτικής διαχείρισης που απλά αναπαράγει το αποτυχημένο σύστημα διακυβέρνησης σε ένα κατώτερο επίπεδο ισορροπίας, δεν μπορεί να αποτελέσει διακηρυγμένο πολιτικό στόχο- ούτε καν παράγοντα κομματικής επιβίωσης. Έχουμε τη μοναδική ευκαιρία να χτίσουμε στα χαλάσματα της κρίσης ένα οικοδόμημα που θα ικανοποιεί την ελληνική κοινωνία, απαλλαγμένης πια από τις κακοδαιμονίες του πρόσφατου παρελθόντος. Αυτή την ευκαιρία δεν πρέπει να τη σπαταλήσουμε. Και χωρίς ισχυρό πολιτικό κέντρο δεν υπάρχουν γερά θεμέλια.
Στην Ελλάδα της κρίσης, όπου ο πολιτικός χρόνος ακολουθεί τους δικούς του ρυθμούς, κάθε καθυστέρηση μπορεί να αποβεί καθοριστική. Είναι επιτακτική ανάγκη όχι μόνο το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ, αλλά και η πανσπερμία των μικρότερων κινήσεων του «χώρου», να εκφράσουν άμεσα τη βούλησή τους να συνεννοηθούν, με αφετηρία (ελπίζουμε όχι νωρίτερα) τις επερχόμενες ευρωεκλογές. Και άμεσα να ξεκινήσουν τις διαδικασίες πολιτικής μορφοποίησης και θεσμικής εκπροσώπησης του κατακερματισμένου κέντρου. Εξυπακούεται ότι, η συμπόρευση δεν καταργεί τις επιμέρους διαφορές. Τούτο δεν είναι εφικτό, αλλά ούτε και επιθυμητό. Άλλωστε η ανάδειξη των διαφορετικών προσεγγίσεων βοηθά την κατανόηση της σύνθετης πραγματικότητας, πέρα από παραπλανητικούς μανιχαϊσμούς και λανθασμένες γενικεύσεις. Ωστόσο, η αναγνώριση των (υπαρκτών) διαφορών, δεν μπορεί να αποτελέσει επαρκή λόγο (ή βολική δικαιολογία) καθηλωτικής απραξίας ή επιζήμιας αναβλητικότητας.
Η συνεννόηση των πολιτικών δυνάμεων του μεταρρυθμιστικού κέντρου αποτελεί πράξη ευθύνης απέναντι στη χώρα και στις αξίες που εκπροσωπούν. Σε κάθε άλλη περίπτωση, δε θα τους το συγχωρήσει ούτε ο ιστορικός του μέλλοντος, μα ούτε και ο πολίτης-ψηφοφόρος του παρόντος.

Σχόλια

  1. Λεο,

    Το ότι δεν υπάρχει κέντρο δεν πρέπει να μας τρομάζει, σημαίνει απλά ότι όλοι καλούνται να πάρουν θέση. Το "νέο κέντρο" δε μπορεί να απευθύνεται σε κάτι "παλιούς αριστερούς" και σε πενηντάρηδες. Θα πρέπει να δοθεί η εντύπωση ότι πρόκειται για κάτι ελπιδοφόρο και δυναμικό. Ένας τέτοιος δυναμισμός (και αρκετή νεολαία) υπάρχει στο φιλελεύθερο χώρο που έχει όμως τις δικές του ιδεοληψίες και δεν είναι αρκετά "γειωμένος" στην κοινωνία ούτε πολλές φορές διαθέτει στοιχειώδη ευαισθησία (βλέπε ΕΡΤ). Εν κατακλείδι το νέο κέντρο θα πρέπει να εμφανιστεί σαν σύμπραξη της ΔΗΜΑΡ με το φιλελεύθερο χώρο και με μπροστάρη κάποιο φρέσκο πρόσωπο και όχι τον Κουβέλη. Το ΠΑΣΟΚ δε θα πρέπει σε ΚΑΜΙΑ περίπτωση να συγχωνευτεί με αυτό το σχήμα, αλλά εν είδει "αποδιοπομπαίου τράγου" η κοινωνία να του φορτώσει της αμαρτίες της και να το αφήσει να πεθάνει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η άποψή μου είναι ότι οι άνθρωποι που θεωρούν ότι ανήκουν στο φιλελεύθερο κέντρο οφείλουν να δημιουργήσουν σήμερα κιόλας μία τέτοια παράταξη. Δεν μπορώ να καταννοήσω γιατί ασχολούνται με το ΠΑΣΟΚ και την ΔΗΜΑΡ. Στην χώρα μας δεν υπάρχει ένα τέτοιο κόμμα και πραγματικά θεωρώ ότι είναι απαραίτητο για πάρα πολλούς λόγους. Δεν ξέρω τί γνώμη έχετε για την Δράση, νομίζω κάνει βήματα να εξελιχθεί σε ένα τέτοιο κόμμα, περισσότερο κεντρώο δηλαδή. Αν θεωρείτε πως αυτό συμβαίνει, τότε όχι μόνο οφείλετε να πάτε προς τα εκεί, αλλά να πιέσετε όλους αυτούς τους κεντρώους φιλελεύθερους μεταρρυθμιστές οι οποίοι βρίσκονται σήμερα σε ΔΗΜΑΡ, ΠΑΣΟΚ και τις άλλες κινήσεις να σας ακολουθήσουν, ακόμα και κάποιυς φιλελεύθερους στην ΝΔ. Δεν καταλαβαίνω πραγματικά γιατί θέλετε να έχετε την ομπρέλα της ΔΗΜΑΡ (Δημοκρατική Αρσιτερά) και του ΠΑΣΟΚ (Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα) σε μία τέτοια προσπάθεια. Γιατί σε τελευταία ανάλυση προτείνετε τον εγκλωβισμό σας σε υπάρχοντες κομματικούς σχηματισμούς. Θα ήθελα πραγματικά κάποιος να προσπαθήσει να μου το εξηγήσει.
    Χρήστος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Το όρια μεταξύ ΔΗΜΑΡ, ΠΑΣΟΚ, και του φιλελεύθερου κέντρου έχουν συνθλιβεί από την ίδια τη ζωή αγαπητοί μου. Ζούνε μόνο για να εμποδίζουν τη συνεργασία του κόσμου της κεντροαριστεράς, τη δημιουργία του τρίτου πόλου. Να προχωρήσει το σχήμα για να πάει ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Ενα μέρος της ΔΗΜΑΡ θα επιστρέψει στο ΣΥΡΙΖΑ και ένα μέρος του ΠΑΣΟΚ και των φιλελευθέρων στη ΝΔ. Οι υπόλοιποι θα προχωρήσουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η άποψή μου είναι ακριβώς αντίθετη. Οι φιλελεύθεροι οφείλουν να σταματήσουν να ασχολούνται με την κεντροαριστερά. Δεν καταλαβαίνω, εχουν ενοχές για τον πολιτικό χώρο που ανήκουν; Αφού όλοι αυτοί είναι διάσπαρτοι, γιατί δεν ενώνονται επιτέλους; Λεο, αυτό που λες για την ίδια την ζωή δεν το καταλαβαίνω. Η εξέλιξη των κομμάτων δεν είναι φυσικός νόμος, πραγματοποιείται μέσα σε ένα πλαίσιο με συγκεκριμένες επιλογές στελεχών, ηγεσιών, κτλ. Για να γίνω συγκεκριμένος, εγώ που ανήκω στον χώρο της ανανεωτικής αριστεράς, γιατί πρέπει να πάω στον ΣΥΡΙΖΑ και να μην πάει ο φιλελεύθερος στην Δράση ή σε ένα νέο κεντρώο φιλελεύθερο κόμμα. Για παράδειγμα, διάβασα τις προάλλες την Ιδρυτική Διακύρηξη της Δυναμικής Ελλάδας του Η. Μόσιαλου. Έλεγε σε ένα σημείο ότι η κοινωνική δικαιοσύνη επιτυγχάνεται μέσα από την καταπολέμηση της διαφθοράς, την αξιοκρατία και τον υγιή ανταγωνισμό. Ε αυτό είναι μία καθαρόαιμη φιλελεύθερη πρόταση. Εφόσον δηλαδή το παιγνίδι παίζεται σωστά, η διανομή του προϊόντος από τον υγιή ανταγωνισμό είναι κοινωνικά δίκαιη. Με συγχωρείτε, αλλά η πρόταση αυτή είναι πιο φιλελεύθερη και από την θετική θεωρία της δικαιοσύνης του Rawls. Κάτι σε Nozick μου μοιάζει εμένα. Με το ζόρι δηλαδή κεντροαριστερά, γιατί; Ο αρθρογράφος είναι ένας συνεπής φιλελεύθερος. Είχα διαβάσει παλιότερα την βιβλιοκριτική του στο 'Για μια σοσιαλδημοκρατία της καινοτομίας' του Philippe Aghion, σύμβουλου του Ολάντ. Ήταν μία ωραία κριτική από τον φιλελεύθερο χώρο, συνεπής. Δεν λέει ο άνθρωπος ότι είναι κεντροαριστερός.
      Χρήστος

      Διαγραφή
    2. Και βέβαια ο Δημήτρης Σκάλκος είναι συνεπής φιλελεύθερος. Αλλά μπορεί να συζητά και να συμφωνεί σε πολλά με την κεντροαριστερά γιατί κιαυτή δεν είναι ένα πράγμα στις μέρες μας. Θέλω να πω ότι δεν πρέπει να βάζουμε στεγανά στους χώρους. Όταν θα έρθει η ώρα και η κεντροαριστερά συγκροτηθεί σε πολιτικό σχηματισμό τότε θα διατυπωθούν κάποιες Αρχές φαντάζομαι και όσοι πιστοί θα προσέλθουν. Η Αριστερά έχει ανάγκη το φιλελευθερισμό και το αντίστροφο. ΚΑι αυτό συμβαίνει ήδη εδώ και πολλά χρόνια.
      Τώρα για τη ζωή που έγραφα και έχεις αντίρρηση.
      Ούτε η κοινωνία είναι βιότοπος. Αλλά οι χαοτικές της συχνά εξελίξεις οδηγούν τα πράγματα κάπου, πάντοτε με την ευθύνη των ανθρώπων βέβαια. Δες το σήμερα. Η κίνηση του Σαμαρά φέρνει πιο κοντά ΔΗΜΑΡ και ΠΑΣΟΚ πράγμα που δεν θα γίνονταν ίσως ποτέ με επιλογή των στελεχών των κομμάτων. Αυτό εννοώ όταν μιλάω για ζωή. Είναι μεταφορική έννοια.

      Διαγραφή
    3. Με συγχωρείς που επανέρχομαι, αλλά νομίζω ότι δεν απαντάς επί της ουσίας. Λες η Αριστερά έχει ανάγκη τον φιλελευθερσιμό και το αντίστροφο. Μα η ανανεωτική αριστερά είναι φιλελεύθερη. Δεν είναι μαρξιστική, και έχει ενσωματώση αρκετές ιδέες του πολιτικού φιλελευθερισμού. Αλλά είναι αριστερά. Οι φιλελεύθεροι έχουν ως αυτοσκοπό την απελευθέρωση των αγορών και το άνοιγμα του παιγνιδιού, ενώ η αριστερά την βελτίωση της θέσης της μισθωτής εργασίας. Την κρίσιμη στιγμή, την στιγμή δηλαδή που για μία πολιτική απόφαση έχουμε την ταξική σύγκρουση κεφαλαίου-εργασίας (δεν λέω ότι γίνεται πάντα, αλλά κάποιες φορές πραγματοποιείται μία τέτοια σύγκρουση σε επίπεδο πολιτικής απόφασης και διαχείρισης του συστήματος), η αριστερά είναι πάντα με την εργασία, ενώ οι φιλελεύθεροι με το κεφάλαιο. Το ότι μπορεί να συμφωνήσουμε σε μία φιλελεύθερη μεταρρύθμιση αυτό από μόνο του δεν λέει και τίποτα. Για την ανανεωτική αριστερά, ο τρόπος πραγματοποίησης της μεταρρύθμισης έχει εξίσου ιδιαίτερη σημασία. Η ανανεωτική αριστερά προβάλλει την κοινωνική συναίνεση και τις αντισταθμιστικές πολιτικές. Την διεύρυνση των δημοσίων αγαθών και της δημοκρατίας. Και κάτι τελευταίο. Το φιλελεύθερο κέντρο είναι κέντρο διότι δεν έχει δεξιές πολιτικές απόψεις σε κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα, και ταυτόχρονα στο οικονομικό επίπεδο προβάλλει την διεύρυνση της αγοράς και του ανταγωνισμού. Ο λεγόμενος νεοφιλελεύθερος χώρος πραγματώνεται τελικά ως νεοδεξιός πολιτικός χώρος, βασίζεται σε οικονομικές ιδεοληψίες, και τελικά δεν προάγει την αγορά, αλλά αποτελεί μία πρόταση συντηρητικής κρατικής παρέμβασης υπέρ των δυνάμεων του κεφαλαίου. Πρόσεξε ότι πολλές φορές σε αυτή την παγίδα πέφτουν ακόμα και οι κεντρώοι φιλελεύθεροι. Εν κατακλείδι, η συζήτηση που κάνω αφορά ιδέες και προτάσεις, και όχι κομματικούς σχηματισμούς.
      Χρήστος

      Διαγραφή
    4. Χρήστο να επανέρχεσαι, γιαυτό γράφουμε για να συζητάμε μπας και βρούμε άκρια. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ενός πολιτικού χώρου ίδιοι. Τυχγχάνει ο Δ Σκάλκος να είναι φίλος μου, να συζητάμε δια ζώσης. Συμφωνούμε στα περισσότερα. Τυγχάνει να μιλάω με συντρόφους στη ΔΗΜΑΡ και να διαφωνώ σε πολλά. Αυτοπροσδιορίζομαι ως left-liberal. Τι απόλα συμβαίνει; Απλά τα πάντα και τίποτα. Διαλέγεις ένα χώρο και παλεύεις τις ιδέες σου. Για μένα η Αριστερά είναι αυτά που γράφω και όχι αυτά που κατηγορώ. Ο κόσμος έχει την α ντίθετη άποψη. Είμαι αιρετικός. Γενικά σήμερα τα ιδεολογικά θέματα γύρω από όσα βάζεις είναι ανοικτά. Φοβάμαι ότι τα κλείνεις και τα περιχαρακώνεις. Ακόμα και στο νεοφιλελευθερισμό ή την αναρχία μπορώ να βρω ιδέες και θέσεις χρήσιμες για μια σύγχρονη κοινωνία. Κάπως έτσι θα πάμε με αντιφάσεις και αδιέξοδα και λύσεις δύσκολες αλλά θα πάμε.

      Διαγραφή
    5. Δεν νομίζω ότι τα κλείνω και τα περιχαρακώνω, θα προσπαθήσω να σου εξηγήσω γιατί. Αν συμφωνούμε ότι ο δικομματισμός ευθύνεται για την σημερινή μας κατάσταση και θέλουμε τις συνεργασίες των κομμάτων στα πλαίσια της απλής αναλογικής, τότε η άποψή μου μάλλον είναι πολιτικά απελευθερωτική, υπό την έννοια ότι επί της ουσίας αντιμάχεται τα πολυσυλλεκτικά κόμματα. Το ότι μπορώ να ομιλώ με όλους τους πολιτικούς χώρους, πλην των φασιστών, είναι στοιχείο προοδευτισμού και δημοκρατίας, αλλά δεν σημαίνει ότι θα τα βρούμε σε επίπεδο πολιτικής συμμαχίας για την κατάληψη της εξουσίας. Σε δεύτερο επίπεδο, μπορώ να τα βρω με κάποιους πολιτικούς χώρους, ας πούμε με το φιλελεύθερο κέντρο σε μία ιστορική στιγμή, για μια κυβέρνηση συνεργασίας. Θεωρώ ότι τα ελληνικά κόμματα πρέπει να αποκτήσουν περισσότερη εσωτερική συννοχή, και σε συνδυασμό με την απλή αναλογική και τις κυβερνήσεις συνεργασίας τελικά θα οδηγηθούμε σε ένα ανώτερο πολιτικό σύστημα. Όπως πχ στην Δανία, όπου υπάρχουν δύο μεγάλοι σχηματισμοί (Αριστερά-Δεξιά) και το κάθε κόμμα ανήκει σε έναν σχηματισμό, οπότε την κυβέρνηση την πέρνει ο σχηματισμός αθροιστικά που κερδίζει, και στην κυβέρνηση συμμετέχουν όλα τα κόμματα του σχηματισμού, με βάση τα ποσοστά τους κτλ. Για να πάμε εκεί όμως, χρειαζόμαστε σε επίπεδο κοινωνίας την ήττα του μνημονίου-αντιμνημονίου.
      Χρήστος

      Διαγραφή
  4. Το παραμύθι με την ΔΗΜΑΡ τέλειωσε, ας πάνε όλοι στον ΣΥΡΙΖΑ (Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αντιμεταρρύθμισης) να τελειώνουμε. Η μεραρρύθμιση είναι πολύ σοβαρή υπόθεση γιά να την αφήσουμε στους νεοδημοκράτες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Mπα. Μάλλον τώρα αρχίζει. Υπάρχουν μεταρρυθμιστές και στην Αριστερά. Λίγοι αλλά υπάρχουν.

      Διαγραφή
  5. Χαμενος στα αστρα15 Ιουνίου 2013 στις 8:45 μ.μ.

    19 χρονια σημερα απο το θανατο του Μανου. Βαλε ενα απο εκεινα τα αθανατα --> http://www.youtube.com/watch?v=hOrAKLXOmMQ

    Που ειναι το μανιφεστο σας?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ε παιδιά, για λίγο ηρεμία. Μπλέξαμε μου φαίνεται την γραβάτα με το σώβρακο. Άλλο ο φιλελευθερισμός, δηλαδή η αγάπη και ο αγώνας για την ελευθερία, αυτό π.χ. που αναγνωρίζουμε στην πολιτική του Ελ. Βενιζέλου και τελείως άλλο ο νεο-φιλελευθερισμός. Αυτός στηρίζεται στο "λεσέ φέρ", στο οτι στον καθένα επιτρέπονται να κάνει τα πάντα.
    "Left liberal" δεν σημαίνει Μάνος, Δράση και Τζήμερος, σημαίνει μεταρρύθμιση όχι κρατισμός αλλά και κοινωνική δικαιοσύνη κλπ.
    Ακόμη, ποιός μπορεί να στείλει το ΠΑΣΟΚ π.χ. σαν "αποδιοπομπαίο τράγο". Ξεχνάει ότι κόμματα εστάλησαν παλιότερα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας αλλά -φευ- επανήλθαν. Κοντολογής. Ο χώρος της κεντροαριστεράς πρέπει σε πρώτη φάση τουλάχιστον να συντονιστεί. Με την προοπτική, όσο θα πέφτουν οι επιφυλάξεις να προχωρά πθιο στενή σύνδεση. Και φυσικά ο συντονιαμός θα πρέπει να ξεκινήσει με τα δυο κόμματα μπροστά, όχι με "κινήσεις", "πλατφόρμες" κλπ. Αυτοί ας συμμετάσχουν.
    Μπάμπης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μπάμπη κι εγώ αντιπαθώ τον ελληνικής κοπής "επαρχιώτικο" φιλελευθερισμό που γράφει διθυράμβους για το Σαμαρά (βλέπε άρθρο του Δοξιάδη στο protagon). Αλλά αυτή τη στιγμή η Δράση εκφράζει ένα δραστήριο κομμάτι της κοινωνίας (τη μελλοντική "μεσαία τάξη") που επιχειρεί, δημιουργεί startups και το ΤΕΒΕ π.χ. της κόβει τα φτερά. Η ΔΗΜΑΡ έχει πολύ πιο γερασμένη (άρα και συντηρητική) βάση η οποία π.χ. θα απέρριπτε μετά βδελυγμίας κάθε πιθανό "εξορθολογισμό" του ασφαλιστικού που θα προέβλεπε μείωση συντάξεων. Όσον αφορά το ΠΑΣΟΚ εγώ το θεωρώ απολύτως τοξικό και είναι κόκκινο πανί για μεγάλο μέρος της κοινωνίας (και μάλιστα το πιο προοδευτικό, που ψηφίζει ΔΗΜΑΡ ακριβώς επειδή αντιπαθεί το ΠΑΣΟΚ). Πιστεύω ότι οποιαδήποτε συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ θα θολώσει περισσότερο το "Left Liberal" μεταρρυθμιστικό στοιχείο της ΔΗΜΑΡ και θα κατηγορηθεί ως καιροσκοπισμός "μικρών κομμάτων" που συνεργάστηκαν "γιατί αλλιώς δε θα έμπαιναν στη Βουλή".

      Διαγραφή
    2. Κουμπάρε συμφωνούμε σε όλα ΝΑ μην τα επαναλαμβάνω. Και η Κεντροαριστερά θα φτιαχτεί από πάνω αν είναι να φτιαχτεί. τα λέμε

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία