Με ανοιχτά χαρτιά



Η επόμενη μέρα της Δημοκρατικής Αριστεράς

του Γιάννη Παπαθεοδώρου 

Αμέσως μετά τις περσινές εκλογές της 17ης Ιουνίου, η ΔΗΜΑΡ είχε να λύσει το πιο σύνθετο ίσως πρόβλημα στον πολιτικό της βίο. Είχε μόλις κατοχυρώσει την αυτόνομη πολιτική παρουσία της, πετυχαίνοντας το πιο υψηλό εκλογικό ποσοστό της «ανανεωτικής αριστεράς» από τη μεταπολίτευση και έπειτα (6,2%), είχε δηλώσει πως αποδέχεται την «εντολή για λύση» συμμετέχοντας στην τρικομματική κυβέρνηση προγραμματικής συμφωνίας, και ταυτόχρονα είχε διακηρύξει ότι αναλαμβάνει την ευθύνη της συγκρότησης του «τρίτου πόλου» για τον ευρύτερο χώρο του δημοκρατικού σοσιαλισμού. Ένα χρόνο μετά, η ΔΗΜΑΡ αποχώρησε από την τρικομματική, αφήνοντας πίσω της ένα δυσαναπλήρωτο κενό στη διακυβέρνηση της χώρας και ένα μεγάλο ερωτηματικό στους ψηφοφόρους της. Είναι ώρα για συζήτηση, λοιπόν ∙  χωρίς εσωστρέφεια και έτοιμες απαντήσεις αλλά πάντως, με ανοιχτά χαρτιά. Στο δικό μας χώρο, άλλωστε, ο διάλογος δεν είναι ευκαιριακή λύση αλλά μόνιμη συνθήκη της πολιτικής μας ύπαρξης.
Ας ξεκινήσουμε από τα πραγματολογικά δεδομένα. Ας γυρίσουμε ένα χρόνο πίσω και ας θυμηθούμε τους λόγους για τους οποίους η ΔΗΜΑΡ δέχτηκε να μπει στην κυβέρνηση. Προφανώς, ο πρώτος λόγος ήταν η αποφυγή της χρεοκοπίας της χώρας, η παραμονή της στο ευρώ και στην ευρωζώνη, καθώς και ο σεβασμός στις δανειακές υποχρεώσεις, με στόχο τη σταδιακή απαγκίστρωση από το Μνημόνιο. Επιπλέον, η ΔΗΜΑΡ μπήκε στην κυβέρνηση ικανοποιώντας το αίτημα για την πολιτική σταθερότητα που χρειαζόταν εκείνη την ώρα η χώρα, μετά από την ανεκδιήγητη περιπέτεια των διπλών εκλογών. Η συμμετοχή της, ωστόσο, στην κυβέρνηση δεν έγινε με όρους αθροιστικής συγκόλλησης ποσοστών. Η αριθμητική των εκλογικών δυνάμεων άλλωστε δεν υποχρέωνε τη ΔΗΜΑΡ να μπει σε μια κυβέρνηση με βασικούς εταίρους το αμαρτωλό ΠΑΣΟΚ και τη συντηρητική ΝΔ. Αυτό που βάρυνε στην απόφαση όλων μας τότε ήταν ότι το πολιτικό σύστημα έπρεπε να μπολιαστεί με μια νέα κουλτούρα συνεργασιών, συνθέσεων και συναινέσεων προκειμένου να προωθηθούν οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Αυτός ήταν ο τρίτος λόγος για τον οποίο η ΔΗΜΑΡ δέχτηκε να είναι όχι μόνο ένας «συμπαίκτης» αλλά η «προστιθέμενη αξία» στη συγκυβέρνηση. 
Η απόφασή της να αποδεχτεί την πρόκληση της «κυβερνώσας αριστεράς» μέσα σε ένα, κατά τα άλλα, κεντροδεξιό σχήμα δεν ήταν απλώς μια υπόθεση «ιστορικού συμβιβασμού» για τη σωτηρία της χώρας ∙ ήταν και είναι ένα πείραμα για την ίδια την έννοια της διακυβέρνησης, στο πλαίσιο μιας προγραμματικής συμφωνίας.  Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι μέσα σε αυτό το κυβερνητικό συσχετισμό, η ΔΗΜΑΡ ήταν το μόνο κόμμα που δεν προσερχόταν στη τρικομματική σύμπραξη ως απλή «μνημονιακή» ή «αντιμνημονιακή συνιστώσα» αλλά ως δύναμη «μεταμνημονιακής προοπτικής», (έχοντας ήδη καταψηφίσει τόσο τα Μνημόνια Ι και ΙΙ).
  Κανείς δεν είχε ψευδαισθήσεις για τη δυσκολία του εγχειρήματος ∙ όχι μόνο γιατί οι προτάσεις μας εκκινούσαν από διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες αλλά κυρίως γιατί, εξίσου συχνά σκόνταφταν σε αρνήσεις και σε εμμονές της Τρόικα, που αδυνατεί ακόμη και σήμερα να κατανοήσει τα όρια της και τις αντοχές της ελληνικής κοινωνίας. Έτσι, από τη μια μεριά, η ΔΗΜΑΡ βρέθηκε να αποφασίζει για πολλά μέτρα εκ των υστέρων, μέσα στο πλαίσιο, δηλαδή, μιας ορισμένης πολιτικής που είχε χαραχτεί ήδη από τις προηγούμενες κυβερνήσεις (Μνημόνιο και PSI). Από την άλλη, προσπαθούσε – στο μέτρο και στο βαθμό που μπορούσε - να αλλάξει το περιεχόμενο των έως τώρα ασκούμενων δημοσιονομικών πολιτικών αναζητώντας «ισοδύναμα μέτρα» και, παράλληλα, ένα νέο μοντέλο δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων, με πεδίο εφαρμογής το ίδιο το κυβερνητικό έργο. Μέσα σε ένα κατά τα άλλα ασφυκτικό κυβερνητικό περιβάλλον, στα μικρά και στα μεγάλα ζητήματα της καθημερινότητας, πετύχαμε (αλλά και αποτρέψαμε) αρκετά πράγματα ∙ με λάθη, με ατέλειες, με διαρκείς συμβιβασμούς αλλά και με σθεναρή στάση εκεί που έπρεπε. Ας το πούμε καθαρά : είμαστε περήφανοι για τη συμμετοχή μας στην κυβέρνηση γιατί κατορθώσαμε να δώσουμε στην «τέχνη του εφικτού» το αποτύπωμα μιας διαφορετικής αντίληψης για την άσκηση της εξουσίας. (Όταν γίνει απολογισμός του κυβερνητικού έργου θα έχουμε το χρόνο να συζητήσουμε και για τα επιμέρους σημεία της συμμετοχής μας στα υπουργεία).
Ένα χρόνο μετά, το τοπίο είναι αρκετά διαφορετικό. Η κυβέρνηση, εδώ και μήνες, είχε αρχίσει να παίρνει ένα σαφώς πιο «μονοκομματικό» χαρακτήρα (βλ. σφραγίδα ΝΔ), με εμφανείς τάσεις αυταρχισμού και με μια προϊούσα στρέβλωση της έννοιας της μεταρρύθμισης (όπου μεταρρύθμιση = απόλυση). Ειδικότερα, στα θέματα που αφορούσαν τις «πολιτικές πέρα από το Μνημόνιο», η ΔΗΜΑΡ βρέθηκε στη θέση να αντιμετωπίζει μια εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση, που έπληττε πλέον το ίδιο τον αξιακό πυρήνα της πολιτικής μας ταυτότητας. Από το «νόμο για την ιθαγένεια» ως το «αντιρατσιστικό» και την «κρίση της ΕΡΤ», η ΝΔ δοκίμαζε διαρκώς τις αντοχές της ΔΗΜΑΡ, επιβάλλοντας το δίκαιο της πυγμής, αδιαφορώντας για την αναζήτηση κοινών πολιτικών τόπων και συμφωνιών, προκαλώντας τις δημοκρατικές μας ευαισθησίες, τραυματίζοντας το συμβολικό κύρος των θεσμών. Το πρόβλημα πλέον δεν ήταν τα επιμέρους πεδία εφαρμογής του κυβερνητικού έργου αλλά η ίδια η δυσλειτουργία και το έλλειμμα συναντίληψης της συγκυβέρνησης. Μετά την πρόσφατη κρίση της ΕΡΤ που δοκίμασε την ίδια τη δημοκρατική συγκρότηση της δημόσιας σφαίρας, η ΝΔ εξώθησε τα πράγματα στα άκρα, απαξιώνοντας εμπράκτως τους πολιτικούς εταίρους της κυβέρνησης. Η ΔΗΜΑΡ αποφάσισε να αποσύρει τη συμμετοχή της, ενώ το ΠΑΣΟΚ ακολούθησε το συνήθη τακτικισμό της «διαφωνίας διά της αναβάθμισης».
Ανεξάρτητα από τον σκεπτικισμό που μπορεί να έχει κανείς για την ίδια την απόφαση, καλό είναι τώρα να σκεφτούμε τώρα την επόμενη μέρα, χωρίς θρήνους και οδυρμούς ∙ κυρίως όμως χωρίς γελοίους πανηγυρισμούς και θριαμβολογίες. Γιατί προφανώς δεν αποχωρήσαμε από την κυβέρνηση για να βρούμε την δήθεν χαμένη «αριστερή ψυχή μας» στην πολιτική έρημο του αντιπολιτευτικού αναχωρητισμού αλλά για να στείλουμε ένα ηχηρό μήνυμα σχετικά με το τι σημαίνει για εμάς η έννοια των «κυβερνήσεων συνεργασίας». Με βάση αυτό το σκεπτικό λοιπόν, θα πρέπει σύντομα να ξεκαθαρίσουμε το στίγμα μας στις πολιτικές εξελίξεις, έχοντας βεβαίως εκ προοιμίου απορρίψει το γραφικό (και άχρηστο) ρόλο της «ελάσσονος αντιπολίτευσης». Για να αρχίσει αυτή η δημόσια συζήτηση, εντός και εκτός κομματικών οργάνων, θα πρέπει να έχουμε συνεννοηθεί για την άμεση όσο και τη μεσοπρόθεσμη πολιτική μας στρατηγική, τουλάχιστον ως το προσεχές φθινόπωρο.
Είναι σαφές πως με τη συγκρότηση της σημερινής νέας δικομματικής πλέον κυβέρνησης επιχειρείται μια «μίνι παλινόρθωση» ∙ πρόκειται για μια παλινδρόμηση του παλαιού πολιτικού συστήματος με ισχυρή αναφορά στον «κεντροδεξιό πόλο». Η σύνθεση ωστόσο της νέας κυβέρνησης δείχνει πως θα σύντομα εξαντλήσει το πολιτικό της κεφάλαιο και τον πολιτικό της χρόνο μέσα σε μια διαχειριστική λογική «εξυπηρετήσεων» και αναποτελεσματικών μέτρων, με μειωμένη κοινωνική αποδοχή και κοινοβουλευτική νομιμοποίηση.
Από την άλλη μεριά, σίγουρα η δική μας απάντηση δεν πρέπει να είναι η μετατροπή της ΔΗΜΑΡ σε αντιπολιτευτικό παρακολούθημα του ΣΥΡΙΖΑ.  Η θεωρία ότι «μπορούμε και με τον ΣΥΡΙΖΑ»[1] προσβάλλει την ίδια μας την ιδεολογική αφετηρία αλλά και το εκλογικό μας ακροατήριο. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο κι αν φαίνεται περίεργο λόγω της εκλογικής του ανόδου, είναι το τελευταίο λαϊκιστικό «κόμμα παλαιού τύπου», που μοιράζει ανυπόστατες υποσχέσεις, εξαπολύει σφοδρές καταγγελίες και προσφάτως διατυπώνει και απειλές προκειμένου να έρθει στην εξουσία. Όποιος θέλει να παίξει στο μαγικό αντιμνημονιακό πάρκο του ΣΥΡΙΖΑ, - «εκεί που ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός» και «όλα μπορούν να συμβούν» - μπορεί βέβαια να το κάνει μόνος του, ή και με παρέα. Όσοι όμως βρεθήκαμε στη ΔΗΜΑΡ από την πρώτα ώρα της ίδρυσης της, δεν έχουμε κανένα λόγο να εκποιήσουμε την πολιτική μας ταυτότητα μπροστά στο συγκυριακό πειρασμό της δήθεν «μεγάλης αριστεράς». Γιατί, από τη σκοπιά του μεταρρυθμισμού και του ευρωπαϊκού δημοκρατικού σοσιαλισμού, ο ΣΥΡΙΖΑ μας αφήνει παγερά αδιάφορους. Το ίδιο αδιάφορους μας αφήνουν και όλοι αυτοί που περιφέρουν τα αυτοκόλλητα της «κεντροαριστεράς» αναζητώντας την καινούργια κάθε φορά «λευκή σελίδα» που ταιριάζει στον τυχοδιωκτισμό τους. Η διάχυση και η ρευστοποίηση της ΔΗΜΑΡ σε θολά σχήματα με άξονα τις προσωπικές διαδρομές και φιλοδοξίες είναι ένα πολύ μικρό τερέν, που δεν ταιριάζει στο δικό μας χώρο. Όσοι πρόλαβαν ήδη να μας «αποχαιρετίσουν» και να γελάσουν χαιρέκακα με το «τέλος της ανανεωτικής αριστεράς»,  είναι προφανές πως θα αναζητήσουν τώρα κάπου αλλού τη «μεταρρύθμιση». Δεν θα τη βρουν ∙ και το ξέρουν. Η αποκρουστική εικόνα του «υπεύθυνου» κυβερνητικού ΠΑΣΟΚ, βαθιά ριζωμένη στην κοινωνία, είναι η αρχή μιας βαθιάς παρακμής που θα συνεχιστεί, συμπαρασύροντας μαζί της και τους τελευταίους πιστούς της «δημοκρατικής παράταξης».
«Τι να κάνουμε», λοιπόν ; Ή καλύτερα, «τι μας μένει να κάνουμε;», τώρα που η επόμενη μέρα μας βρίσκει πιο ευάλωτους στην κριτική, στην στοχοποίηση αλλά και στους λογής λογής πειρασμούς της αιφνίδιας πολιτικής μοναξιάς μας. Κατ’ αρχάς, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε πως η «κυβερνώσα αριστερά» μπορεί ταυτόχρονα να είναι κυβερνητική και εξω-κυβερνητική, αρκεί να συνεχίζει να επηρεάζει το περιεχόμενο των ασκούμενων πολιτικών. Έχοντας ξεκαθαρίσει πως η ΔΗΜΑΡ θα μείνει σταθερή στην προσήλωσή της στον αριστερό μεταρρυθμισμό, στον ευρωπαϊκό της προσανατολισμό και στον πολιτικό της κοινωνισμό, η ΔΗΜΑΡ θα πρέπει να δηλώσει «παρούσα στις πολιτικές εξελίξεις», με άξονα πάντα την ευρύτερη συμμαχία του δημοκρατικού και φιλοευρωπαϊκού τόξου, έτσι όπως αυτό θα ανακαθοριστεί από τις νέες φάσεις της κρίσης. Η ΔΗΜΑΡ δεν πρέπει να γίνει ξανά το μικρό κόμμα της «εκτάκτου ανάγκης» αλλά η επισπεύδουσα δύναμη των μεταρρυθμίσεων και ο κύριος φορέας της (ανα)συγκρότησης του «χώρου του δημοκρατικού σοσιαλισμού» με κυβερνητική προοπτική. Όπως παλιότερα είχαμε δηλώσει πως «δεν θα αδιαφορήσουμε για τη διακυβέρνηση του τόπου», έτσι και τώρα πρέπει να εργαστούμε για τη συγκρότηση ενός μεγάλου ρεύματος ιδεών και ενός κόμματος αρχών που θα απεγκλωβίσει τους πολίτες από την καρικατούρα του διπολισμού που στήνεται μπροστά μας, δίνοντάς τους παράλληλα την ελπίδα πως το ρεύμα αυτό θα δοκιμαστεί ξανά στην κυβέρνηση, μέσα από ένα πιο ευνοϊκό συσχετισμό δυνάμεων.
Αντίθετα με τις Κασσάνδρες που προβλέπουν το τέλος της ΔΗΜΑΡ, εγώ βλέπω μια ευκαιρία για την ολική επαναφορά της στο προσκήνιο των εξελίξεων. Αρκεί η ΔΗΜΑΡ να θελήσει να γίνει ο φορέας μιας νέας πολιτικής προσδοκίας και να αξιοποιήσει το υπόγειο ρεύμα που κυκλοφορεί μέσα στην «κοινωνία των πολιτών» και τα προοδευτικά μεσαία στρώματα. Μπροστά μας, το φθινόπωρο, έχουμε ένα συνέδριο που μπορούμε να συζητήσουμε με άνεση το στρατηγικό μας σχέδιο. Μέχρι τότε, «ας υποθέσουμε πως δεν (θα) έχουμε φτάσει από εκατό δρόμους στα όρια της σιγής».
Γιάννης Παπαθεοδώρου


Σχόλια

  1. Καλημέρα. Δεν βλέπω με ποιον τροπο η ´´υπερηφανος απομονωσις´´ της ΔΗΜΑΡ, την οποία φαίνεται πως υποστηρίζει ο αρθρογράφος, μπορεί να επιτύχει όλα αυτά τα βαρυσημαντα που επαγγέλλεται.


    Αλικη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τα όσα γράφει ο καλός μου φίλος Γιάννης Παπαθεοδώρου δεν μπορούν να ανακόψουν την πορεία της ΔΗΜΑΡ προς την πλήρη πολιτική απαξίωση. Ως αντιπολίτευση δεν μπορεί να πετύχει τίποτα παραπάνω απ όσα (ολίγα) πέτυχε ως συμπολίτευση. Βγαίνει έξω από την υπόθεση Κεντροαριστεράς, κοιτάζει πάλι προς τη μεριά του ΣΥΡΙΖΑ, επαναφέρει το ιδεολόγημα περί "αριστερών" μεταρρυθμίσεων σε ένα διαλυμένο κράτος. Στην ουσία αυτοακυρώνεται στο όνομα και πάλι της αριστερής πολιτικής και όχι ιδεολογικής καθαρότητας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Και μόνο που επέστρεψε η συζήτηση στο πεδίο των σχέσεων με τον ΣΥΡΙΖΑ, αντιλαμβάνεται κανείς την οπισθοχώρηση.
    Φοβάμαι πως αυτή η αντίληψη που εκφράζει ο καλός φίλος και σύντροφος Γιάννης Παπαθεοδώρου θα είναι και η καταρχήν "επίσημη" οπτική της ΔΗΜΑΡ, μέσα από τα πρώτα "κείμενα απόφασης" των οργάνων της που θα δουν το φως της δημοσιότητας, σε μια προσπάθεια άμβλυνσης των αντιθέσεων. Σε 8 με 10 μήνες από τώρα, βλέπω μπροστά μου ντοκουμέντα που με τρόπο κομψό θα αναφέρονται στη συμμετοχή στην κυβέρνηση ως "ολίσθημα". Όσοι/ες προερχόμαστε από τον αλήστου μνήμης Συνασπισμό, τόχουμε ξαναδεί το έργο (π.χ. Μάαστριχτ). Μακάρι να διαψευστώ, αλλά κατά τη γνώμη μου είναι γενναίο όσοι και όσες δεν συμμερίζονται την "άτακτον φυγή" που αποφασίστηκε άρον-άρον, να διατυπώσουν τη διαφωνία τους ευθέως και βροντοφώνως. Μόνο έτσι υπάρχει ελπίδα ανακοπής της πορείας προς τα πίσω.
    Κατερίνα Επιτροπάκη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. εκτος από τις εκτιμησεις περί περηφάνειας και εθνικοής επαρσης περί την ποιότητα της παρουσίας μας στην κυβερνητική ππλειοψηφεία που μάλλον δεν είναι και τόσο τεκμηριωμένες, πολλά τα παραδείγματα εξ άλλου εαν χρειαζόμαστε εαν σκασμό λεξούλες για να αποδείξουμε στα 2013 οτι ο συριζος ειναι οπισθοδρόμιση και παλαιοντολογική ανασκαφή, σημαινει οτι υπάρχει μέγα πρόβλημα...οπότε κάποιοι καλό οείναι να μην τοπάιζουν περήφανες ατιμασμένες κόρες κι ας αναλογιστούν τι σημαινε η ψηφος τους εκείνο το θλιβερό βραδυ όπου εκτός των άλλων δεν εδειξεν ουτε ενας την ευαιασθησία να αναρωτηθεί και καλά ρε παιδιά η κιε δεν πρέπει να ρωτηθεί όπωςε τότε που ο γιάννς παπαθεοδώρου θεωρεί οτι συνέβει το θαύμα;;;

    κυρ Πανος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. @ Γιάννη Παπαθεοδώρου.
    Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το "μπορούμε και με τον ΣΥΡΙΖΑ" μας προσβάλλει, ενώ δεν μας προσβάλλει το υλοποιηθέν (ή η προσπάθεια υλοποίησης αν θέλετε) "μπορούμε και με την Ν.Δ".
    @ Λεωνίδα Καστανά
    Πως ακριβώς επήλθε η πολιτική απαξίωση της ΔΗΜΑΡ;
    Η κυριαρχία της παλαιοκομματικής πολιτικής πρακτικής Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ επέτρεπε την δημιουργία πλαισίου μιας άλλης πολιτικής;
    Μήπως σε αυτή την πολιτική πρακτική προσπάθησαν να συμπαρασύρουν (και σε κάποιο βαθμό το πέτυχαν) και την ΔΗΜΑΡ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δημήτρη
      Και όμως επέτρεπε. Αλλιώς πότε θα αλλάξει στην Ελλάδα κάτι χωρίς να έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ και να τελειώσει η χώρα; Επέτρεπε στο μέτρο που είχες άποψη σαφή μεταρρυθμιστική ( χωρίς δήθεν αριστερό πρόσημο) για κάθε τομέα και διάθεση να τη διαπραγματευτείς με τους υπόλοιπους. Δύο "τρελλοί" και μια γραμματέας με την υποστήριξη του Θόδωρου Παπαθεοδώρου φτιάξανε δίκτυο Πρότυπων Πειραματικών Σχολείων έκαναν αξιολόγηση 900 δασκάλων και εισαγωγικές εξετάσεις. Τρεις άνθρωποι. Χωρίς να έιναι αποσπασμένοι. Πηγαίνοντας κάθε μέρα στη δουλειά τους. Αλλά το θέλανε και ξέρανε και είχαν έτοιμες όλες τις απαντήσεις. Αριστερός δε σημαίνει και ικανός. Το σύνηθες είναι το αντίθετο.

      Διαγραφή
    2. Λεωνίδα,
      Γράφεις: "Αριστερός δε σημαίνει και ικανός. Το σύνηθες είναι το αντίθετο." Αυτό μπορώ να το διαβάσω με δυο τρόπους, σαν "αριστερός συνήθως σημαίνει ανίκανος" ή σαν "ικανός συνήθως σημαίνει Αριστερός." Μήπως ηθέλες να πεις κάτι άλλο; Καμία απο τις δυο αναγνώσεις δεν μου φαίνεται να ταιριάζει...

      Διαγραφή
    3. Θέλω να πω ότι η Αριστερά είχε μάθει μόνο στην αντιπολίτευση , στην καταγγελία, στα λόγια. Οι πολιτικοί της συνήθως ήταν άγνωστοι στο ΙΚΑ. Καμιά εμπειρία διακυβέρνησης και συνεπώς καμιά ικανότητα διακυβέρνησης. Απλά μαθηματικά

      Διαγραφή
  6. Και κάτι ακόμη: φοβάμαι οτι αυτή η ξαφνική απόφαση της ΔΗΜΑΡ μπορεί και να τύχει της εξής ερμηνείας: "αφού δεν τα καταφέραμε με την τρικομματικη, ας κρατήσουμε αποστάσεις, μήπως μπορέσουμε να παίξουμε τον ρόλο του μπαλαντέρ σε ενδεχόμενη κυβέρνηση ΣΥΡΖΑ".

    Λίγο οπορτουνιστκο δεν μοιάζει αυτό, για να θυμηθούμε και το παλιό αριστερό λεξιλόγιο;

    Αλικη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Leo

    "Αριστερός δε σημαίνει και ικανός. Το σύνηθες είναι το αντίθετο."
    Παλαιοτερα δεν ισχυε τοσο πολυ. Τωρα με τοσες κουτοπονηρες πασοκικες προσμιξεις πως να φανει η πραγματικη αξια του νοθευμενου χρυσου;

    Ευγε και παλι ευγε στους "τρελλους" που κατα παραβαση του αξιωματος της "αριστερης ισοτητας" οπως γραφεις παραπανω "φτιάξανε δίκτυο Πρότυπων Πειραματικών Σχολείων έκαναν αξιολόγηση 900 δασκάλων και εισαγωγικές εξετάσεις. "

    Αφωτιστος Φιλελλην



    ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΛΙΓΟΙ

    Είμαστε εμείς οι ονειροπαρμένοι τρελλοί της γης
    με τη φλογισμένη καρδιά και τα έξαλλα μάτια.
    Είμαστε οι αλύτρωτοι στοχαστές και οι τραγικοί ερωτευμένοι.
    Χίλιοι ήλιοι κυλούνε μες στο αίμα μας
    κι ολούθε μας κυνηγά το όραμα του απείρου.
    Η φόρμα δεν μπορεί να μας δαμάσει.
    Εμείς ερωτευθήκαμε την ουσία του είναι μας
    και σ’ όλους μας τους έρωτες αυτήν αγαπούμε.
    Είμαστε οι μεγάλοι ενθουσιασμένοι κι οι μεγάλοι αρνητές.
    Κλείνουμε μέσα μας τον κόσμο όλο και δεν είμαστε τίποτα απ’
    αυτόν τον κόσμο
    Οι μέρες μας είναι μια πυρκαγιά κι οι νύχτες μας ένα πέλαγο
    Γύρω μας αντηχεί το γέλιο των ανθρώπων.

    Είμαστε οι προάγγελοι του χάους.

    Γιώργος Μακρής

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε ιδιαίτερα δεινή θέση μετά το ΣΥΝΤΑΓΜΑ και τη στασιμότητα των ποσοστών του που προμηνύουν την πτώση. Αναζητά κάποιον να συμμαχήσει. Το πείραμα με τους ψεκασμένους δεν ήταν επιτυχές, ασε που αυτοί επιστρέφουν στο Σαμαρά. Το γύρισμα της ΔΗΜΑΡ τους ήρθε κουτί. Θα το παλέψουν και οι από μέσα.

      Διαγραφή
    2. Αγαπητέ κ. Καστανά,

      μην υποβαθμίζετε το έργο της ΔΗΜΑΡ μόνο στο επίτευγμα του κ. Παπαθεοδώρου (ή Stealth) που οργάνωσε μαζί με δύο «τρελούς» και μια γραμματέα εξετάσεις στα Π.Π.Σ. και έβαλε μερικές χιλιάδες παιδάκια ντάλα καλοκαίρι να αγωνίζονται να πείσουν το υπουργείο ότι είναι άριστοι και έχουν δικαίωμα για μία θέση μεταξύ των ΑΡΙΣΤΩΝ....αδικείτε το κόμμα σας...

      Σαν πρώτο επίτευγμα της ΔΗΜΑΡ θα έπρεπε να προβάλετε την υπογραφή των μνημονίων «για το καλό μας». Μη ξεχνάμε τα μέγιστα και πάμε στα δευτερεύοντα...

      Φιλικά Αργυρώ

      Διαγραφή
    3. Κυρία Αργυρώ δεν βαρεθήκατε να μου γράφετε ασυναρτησίες;

      Διαγραφή
    4. Αγαπητέ κύριε Καστανά θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για μια ακόμη φορά για την «τεκμηριωμένη» απάντησή σας. Τα λόγια και τις εκφράσεις που χρησιμοποίησα τα πήρα από το δικό σας editorial. Εσείς είπατε για τον κ. Παπαθεοδώρου ότι «πέταξε κάτω από τα ραντάρ και με δυο «τρελούς» και μια γραμματέα» ανέστησαν το θεσμό των πρότυπων σχολίων. Άρα οι ασυναρτησίες μάλλον έχουν άλλο ιδιοκτήτη και όχι εμένα.

      Γι' αυτό λοιπόν σας χαιρετώ με ένα ποίημα του Καβάφη:

      Κι αν δεν μπορείς να κάμεις
      την ζωή σου όπως την θέλεις,
      τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
      όσο μπορείς, μην την εξευτελίζεις
      μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
      μες στις πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

      Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
      γυρίζοντάς συχνά και εκθέτοντάς την
      στων σχέσεων και των συναναστροφών
      την καθημερινήν ανοησία,
      ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική

      (Κ.Π. Καβάφης 1913)

      Αυτή θα είναι η τελευταία μου «ασυναρτησία»...

      Αργυρώ

      Διαγραφή
  8. Η ΔΗΜΑΡ μπορεί πολύ εύκολα να δημιουργήσει μία αφήγηση για τις επιλογές τις τους τελευταίους ας πούμε 18 μήνες. Αν γινόντουσαν εκλογές σήμερα, νομίζω κι εγώ ότι η εκλογική της επιβίωση θα ήταν αμφίβολη, όσο όμως θα απομακρυνόμαστε από το ενδεχόμενο, νομίζω ότι η θέση της θα καλυτερεύει. Το συνέδριο από μόνο του εφόσον γίνει θα προσδώσει μία δυναμική. Αυτό που ελπίζω είναι να σταματήσει να εττεροκαθορίζεται. Θεωρώ εμμονική την στάση αρκετών σχολιαστών απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. ... και σε τι ακριβώς συνίσταται η "επιτυχία" στα πρότυπα? Ποια είναι η μονάδα μέτρησης και ποιο το αποτέλεσμα της μέτρησης? Βγήκαν καλύτεροι μαθητές, γίνεται καλύτερα το μάθημα (σε σχέση με τα ισχύοντα πριν την "μεταρρύθμιση"), τι ακριβώς? Για αποδείξτε... εκτός αν εννοείτε επιτυχία την "μεταρρύθμιση" για την "μεταρρύθμιση"

    Στέφανος Κάπας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Noμίζω ότι όσοι "αιφνιδιάστηκαν" από την απόφαση της ΔΗΜΑΡ, απλά δεν παρακολουθούσαν προσεκτικά τις δηλώσεις και τις τοποθετήσεις Κουβέλη και δεν είχαν ενδεχομένως γνώση των εσωκομματικών ισορροπιών.
    Μακάρι να έχει δίκιο ο κος Παπαθεοθώρου, που δεν το πολυβλέπω.
    Εκείνο που μου φαίνεται εκτός πραγματικότητας είναι η τονισμένη με bold αποστροφή του:
    " Ας το πούμε καθαρά : είμαστε περήφανοι για τη συμμετοχή μας στην κυβέρνηση γιατί κατορθώσαμε να δώσουμε στην «τέχνη του εφικτού» το αποτύπωμα μιας διαφορετικής αντίληψης για την άσκηση της εξουσίας.

    ..Ποιο διαφορετικό αποτύπωμα, ποιας διαφορετικής αντίληψης;...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τίποτα Σταμάτη. Θα απαντήσω με άρθρο και θα το συζητήσουμε

      Διαγραφή
  11. @Στέφανος Κάπας

    Η αποδειξη ειμαστε εμεις αγαπητε, οι αποφοιτοι προτυπων 6ταξιων Γυμνασιων μαζι με την εξαιρετικη εκπαιδευτικη μεταρρυθμιση του 1964 απο τον Ε.Παπανουτσο, εως το 1981.Χρειαστηκαν 33 ετη για να αποδεχτουμε την ισχυ του νομου του Δαρβινου στις επιδοσεις.Οι δε υψηλης ευφυιας κατηγορηθηκαν ως υπερβολικα ικανοι. Ενω αυτα τα 30 ετη εγιναν μουσικα και τα αθλητικά σχολεία( ΤΑΔ και ΕΤΑΔ)ποτε δεν καταλαβα γιατι, απο το 1981 εως σημερα, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ καταργησαν την εισαγωγη σε προτυπα με εξετασεις.Οπως σε ολες τις ανεπτυγμενες χωρες.

    Αφωτιστος Φιλελλην

    ΥΓ Την περιοδο 1973-1980 που σπουδαζα το ΕΜΠ ηταν γεματο απο αποφοιτους προτυπων (Βαρβακειο, Ιωνιδειο, Πειραματικο....) Ενας μαλιστα ηταν τοσο ικανος που σπουδαζε σε 2 σχολες των Αθηνων (μηχανικος και ιατρος) ταυτοχρονα (ενεγραφη με καποια λαθροχειρια στο απολυτηριο) στις οποιες εισηχθη με δυσκολες εισαγωγικες εξετασεις επι παντος επιστητου (μηχανικος με μ.ο. 13.5/20.0).

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία