Με το «ωόν εις τον πρωκτόν»

 του Στράτου Τζίτζη

Παρακολουθώ εκ του σύνεγγυς τις συζητήσεις και τη σχετική αρθογραφία για την "εθνική" ανάγκη διαμόρφωσης ενός πολιτικού σχηματισμού του «μεταρρυθμιστικού» Κέντρου - μεταξύ της «παλαιοκομματικής» Δεξιάς και της «λαϊκίζουσας» Αριστεράς - κι έχω αρχίσει να προβληματίζομαι με την αναποτελεσματικότητά τους.

Μα πώς γίνεται όλα αυτά τα καλά μυαλά να μη μπορούν να κάτσουν γύρω από ένα τραπέζι και να βγάλουν ένα κοινό πόρισμα, για να μπει μπροστά το πολυθρυλούμενο σχήμα; 

Είναι οι δημοσκοπήσεις που αποθαρρύνουν; Μα, η «δημοσκοπική πολιτική» είναι τόσο παθητική που δεν μπορεί να έχει σχέση με το ενέργημα το οποίο χρειάζεται για να δημιουργηθεί κάτι καινούργιο.
Είναι η αίσθηση της ματαιότητας; Τότε, γιατί να γίνεται κουβέντα; Ας βγάλουμε το σκασμό και αιωνία του η μνήμη.
Είναι δεσμεύσεις με παλιά σχήματα; Ε, όσοι τις έχουν, ας το καθαρίσουν μέσα τους, να τελειώνουμε. «Χωρίς να σπάσουν αυγά, ομελέτα δεν γίνεται».

Η, μήπως, μιας και το'φερε η κουβέντα, δεν είναι κανείς ακόμη με το «αυγό στον κώλο»; Μήπως όλοι αυτοί οι πεφωτισμένοι «μεταρρυθμιστικολόγοι» μιλάνε από μια θέση σχετικής ασφάλειας - από τις καθηγητικές τους έδρες, από τις ανέγγιχτες ακόμη «θεσούλες» τους, από το καταχωνιασμένο κομπόδεμά τους, από τα εξασφαλισμένα σπιτάκια τους, χωρίς να κινδυνεύει να βρεθεί κανείς στο δρόμο, οπότε έχουμε ακόμη χρόνο για κλώσημα;

Η προσωπική μου εμπειρία λέει ότι, παρά τις όποιες καλές προθέσεις, ο άνθρωπος πάει μπροστά, μόνο όταν δεν μπορεί να κάνει πίσω. Φαίνεται ότι πολλοί έχουν (ή νομίζουν ότι έχουν) περιθώρια περαιτέρω υποχώρησης. 

Εγώ, προσωπικά, δεν έχω.

Ο Στράτος Τζίτζης είναι σκηνοθέτης