Τζάμπα μάγκες για μια ζωή που τζάμπα χάθηκε κι αυτή…
Γιάννης Μεϊμάρογλου από τη Μεταρρύθμιση
«Το εισιτήριο παρακαλώ.»
Δεν είχε… Δεν είχε χρήματα ν’ αγοράσει εκείνο το πρωί; Δεν είχε ποτέ χρήματα να αγοράσει εισιτήριο; Δεν αγόραζε ποτέ, είχε - δεν είχε; Δεν θα το μάθουμε, δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία να το μάθουμε τώρα πια… Τα άλλα τα ξέραμε από καιρό. Ότι ζούμε σε μια κοινωνία που ο λαϊκισμός και η υποκρισία περισσεύουν, μια κοινωνία που φόρτωσε ήδη την ψεύτικη ευδαιμονία της στην επόμενη γενιά, ζητώντας να την ξεπληρώσουν τα άνεργα παιδιά της… Το προχθεσινό άλμα θανάτου από το τρόλεϊ, ήταν μία ακόμα σοβαρή προειδοποίηση ότι η θυσία της επόμενης γενιάς, μπορεί να αφορά και την ίδια τη ζωή της!
Τα πράγματα πήραν το δρόμο τους… Το υπουργείο… «μελετάει ήδη βελτιώσεις στις μορφές και τον τρόπο ελέγχου», τα κινήματα -και τα κόμματα- «δεν πληρώνω», ξεκίνησαν τις… λαϊκές διαδηλώσεις καταγγελίας και τις… επιθέσεις - αντίποινα στους οδηγούς των λεωφορείων! Οι μεν μιλάνε για «τζαμπατζήδες» και οι δε για «ταξικούς δολοφονικούς ελέγχους»…
Η πεπατημένη του επικοινωνιακού διχασμού, για λόγους κομματικού εντυπωσιασμού, θριαμβεύει και πάλι! Σε μια ιδανική κοινωνία, θα έφτανε να δηλώσει το παιδί ότι δεν είχε λεφτά για εισιτήριο! Σε μια κανονική κοινωνία, θα έφτανε να δείξει ένα πάσο, νέος άνεργος, π.χ., που θα είχε προμηθευτεί από το ταμείο ανεργίας. Όπως επίσης, σε μια κανονική χώρα, το εκπαιδευτικό σύστημα θα φρόντιζε και για το περιεχόμενο της κοινωνικής μόρφωσης των νέων ανθρώπων, της προετοιμασίας τους για την αυριανή συμμετοχή τους, ως υπεύθυνων πολιτών, στη συλλογική προσπάθεια για πρόοδο.
Το ίδιο το σπίτι θα φρόντιζε να εξηγεί στα παιδιά του, ότι το κάθε εισιτήριο που δεν πληρώνει κάποιος, το πληρώνουν όλοι μαζί όσοι πληρώνουν σήμερα και θα πληρώνουν και αύριο τη νέα αυξημένη -αναγκαστικά- τιμή. Και βέβαια, σε μια κανονική χώρα, δεν θα υπήρχαν κόμματα που θα διαφήμιζαν το… τζάμπα παντού, αδιαφορώντας για το αν θα συνεχίσουν να υπάρχουν συγκοινωνίες, αν θα συνεχίσει να υπάρχει τελικά η ίδια η χώρα!
Τζάμπα μάγκες για μια ζωή που τζάμπα χάθηκε κι αυτή…
Δεν είχε… Δεν είχε χρήματα ν’ αγοράσει εκείνο το πρωί; Δεν είχε ποτέ χρήματα να αγοράσει εισιτήριο; Δεν αγόραζε ποτέ, είχε - δεν είχε; Δεν θα το μάθουμε, δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία να το μάθουμε τώρα πια… Τα άλλα τα ξέραμε από καιρό. Ότι ζούμε σε μια κοινωνία που ο λαϊκισμός και η υποκρισία περισσεύουν, μια κοινωνία που φόρτωσε ήδη την ψεύτικη ευδαιμονία της στην επόμενη γενιά, ζητώντας να την ξεπληρώσουν τα άνεργα παιδιά της… Το προχθεσινό άλμα θανάτου από το τρόλεϊ, ήταν μία ακόμα σοβαρή προειδοποίηση ότι η θυσία της επόμενης γενιάς, μπορεί να αφορά και την ίδια τη ζωή της!
Τα πράγματα πήραν το δρόμο τους… Το υπουργείο… «μελετάει ήδη βελτιώσεις στις μορφές και τον τρόπο ελέγχου», τα κινήματα -και τα κόμματα- «δεν πληρώνω», ξεκίνησαν τις… λαϊκές διαδηλώσεις καταγγελίας και τις… επιθέσεις - αντίποινα στους οδηγούς των λεωφορείων! Οι μεν μιλάνε για «τζαμπατζήδες» και οι δε για «ταξικούς δολοφονικούς ελέγχους»…
Η πεπατημένη του επικοινωνιακού διχασμού, για λόγους κομματικού εντυπωσιασμού, θριαμβεύει και πάλι! Σε μια ιδανική κοινωνία, θα έφτανε να δηλώσει το παιδί ότι δεν είχε λεφτά για εισιτήριο! Σε μια κανονική κοινωνία, θα έφτανε να δείξει ένα πάσο, νέος άνεργος, π.χ., που θα είχε προμηθευτεί από το ταμείο ανεργίας. Όπως επίσης, σε μια κανονική χώρα, το εκπαιδευτικό σύστημα θα φρόντιζε και για το περιεχόμενο της κοινωνικής μόρφωσης των νέων ανθρώπων, της προετοιμασίας τους για την αυριανή συμμετοχή τους, ως υπεύθυνων πολιτών, στη συλλογική προσπάθεια για πρόοδο.
Το ίδιο το σπίτι θα φρόντιζε να εξηγεί στα παιδιά του, ότι το κάθε εισιτήριο που δεν πληρώνει κάποιος, το πληρώνουν όλοι μαζί όσοι πληρώνουν σήμερα και θα πληρώνουν και αύριο τη νέα αυξημένη -αναγκαστικά- τιμή. Και βέβαια, σε μια κανονική χώρα, δεν θα υπήρχαν κόμματα που θα διαφήμιζαν το… τζάμπα παντού, αδιαφορώντας για το αν θα συνεχίσουν να υπάρχουν συγκοινωνίες, αν θα συνεχίσει να υπάρχει τελικά η ίδια η χώρα!
Τζάμπα μάγκες για μια ζωή που τζάμπα χάθηκε κι αυτή…
Ο Γιάννης Μεϊμάρογλου είναι εκδότης της «Μεταρρύθμισης»
Καλά, ψύχραιμα και -πολιτικώς- ορθά τα λέει ο ΓΜ, χωρίς να αποφεύγει πάντως έναν αχρείαστο -τη στιγμή αυτή- και μάλλον αναποτελεσματικό αφ’ υψηλού διδακτισμό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΨύχραιμα μου φαίνονται και τα σχόλια του aftercrisis για το οργισμένο άρθρο του Βαξεβάνη με αφορμή το Το απίστευτο σχόλιο της Λένας Διβάνη , ενώ είναι ενδιαφέρουσα και η άποψη της αριστερής στρουθοκαμήλου για το θέμα και τις (μικρο)πολιτικές προεκτάσεις που επιχειρείται, όπως συνήθως να δοθούν (ένθεν- κακείθεν).
Διερωτώμαι όμως, ρε συ Leo, μήπως πρέπει καμιά φορά να αφήνουμε και κανένα θέμα χωρίς σχολιασμό και μάλιστα εν θερμώ;. Μήπως η σιωπή είναι πιο ταιριαστή για ορισμένα γεγονότα;
Μήπως να ταφεί το παιδί πρώτα, πριν αρχίσουμε τους καβγάδες, τις υστερίες, τα κηρύγματα;
Είναι δε ορισμένοι, ρε παιδί μου, που είναι μονίμως με το δάχτυλο σηκωμένο και προσπαθούν να «συνετίσουν» τους πάντες. Δεν θα τα καταφέρουν, νομίζω.
Προφανώς Σταμάτη η σιωπή είναι η καλύτερη στάση απέναντι σε τέτοια τραγικά συμβάντα. ΜΟυ είναι αδύνατο να γράψω οτιδήποτε, μου είναι αδύνατο να αντιμετωπίσω σαν πατέρας πρώτα και μετά σαν πολιτικό ον τη θλίψη για ένα τόσο άδικο χαμό. Αλλά στη χώρα μας όλα μα όλα μπαίνουν στη μικροκομματική εκμετάλλευση και αυτό με εξοργίζει. Δεν υπάρχει τσίπα. Πριν από χρόνια στο Βερολίνο συνάντησα ελεγκτές στο μετρό. Συνοδεύονταν από κλιμάκιο 2 αστυνομικών οι οποίοι αναλάμβαναν το διοικητικό μέρος, ζητούσαν στοιχεία έκοβαν τα πρόστιμα κλπ. Κάπως αλλιώς γίνεται και όχι όπως εδώ. Τα υπόλοιπα δεν τα παρακολουθώ. Ούτε τη Διβάνη, ούτε το Βαξεβάνη. Απλά στο άρθρο του Γιάννη διέκρινα τη νηφαλιότητα και το ανέβασα. Ίσως δεν θάπρεπε ούτε αυτό. Μου είναι αδύνατο να αναμετρηθώ με τον πόνο των γονιών, των δικών, των φίλων του παιδιού. Στο πρόσωπό του βλέπω τους μαθητές μου που καθημερινά μου διηγούνται αντίστοιχα περιστατικά στο λεωφορείο καθώς έρχονται ή φεύγουν από το σχολείο. Τίποτα, να μη λέμε τίποτα σαυτές τις περιπτώσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφή