Το δίπολο Ελλάδας – Γερμανίας

Ακόμη και οι  χρυσές ιστορικές ευκαιρίες γα τους πολιτικά τυφλούς έχουν χρώμα μαύρο: Το δίπολο Ελλάδας – Γερμανίας

του Γιώργου Παπαμώκου

Η Ελλάδα σήμερα, καλείται να κάνει μια κρίσιμη επιλογή και ένα ουσιαστικό βήμα απομάκρυνσης από νοοτροπίες και πολιτικές ανατολίτικου τύπου στο κράτος, στη διεθνή της παρουσία και στην οικονομία της και να γίνει μέρος ενός παγκόσμιου πόλου ισχύος που είναι δστυχώς ακόμη υπό διαμόρφωση και με αβέβαιο μέλλον λόγω πολιτικής αναποφασιστικότητας: Της Ενωμένης Ευρώπης  με κοινό νόμισμα. Η Ελλάδα καλείται πρακτικά όχι να αποφασίσει ότι: «Ανήκομεν εις την Δύσιν» αλλά να αναγνωρίσει  ότι «Γεννήσαμε τη Δύση», τη Δημοκρατία και τις αξίες του  πολιτεύματος και του ανθρωπισμού που υιoθέτησαν και ανέπτυξαν οι άλλοι Ευρωπαϊκοί λαοί μέσα από τις δικές τους πορείες στην Ιστορία, και να συνταξιδέψει με τους πολιτικούς της απογόνους.

Ίσως ποτέ τα τελευταία χρόνια μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο η παγκόσμια συγκυρία και κυρίως αυτή της ναοτιανατολικής πλευράς της Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής   να μην σπρώχνουν τη χώρα  στον προσανατολισμό της προς την ίδια της την μήτρα που γέννησε τα κράτη δυτικού τύπου.

Θα βρεθεί Ηγεσία να εμπνεύσει και να καθοδηγήσει το Λαό να δώσει τον πιο σημαντικό Αγώνα των τελευταίων 40 ετών;  Να πείσει τους Ευρωπαίους ηγέτες και τους λαούς για την αξιοπιστία της και την αποφασιστικότητά της; Να εξευρωπαΐσει το κράτος, τη διοίκηση την παιδεία την υγεία και  να αναπτύξει τις εθνικές υποδομές της; Θα δούμε μια Ηγεσία να επεξεργάζεται ένα σχέδιο ανασυγκρότησης της χώρας σε συνεργασία με τους Ευρωπαίους Εταίρους;  Να προστατεύσει δε άμεσα τις ομάδες πληθυσμού που εξαθλιώνονται;  Παρ΄όλο το χάλι μας, ακόμη και τώρα, η Ελλάδα του  1974 απέχει πολύ από την Ελλάδα του 2013 σε πολλούς τομείς και επίσης απέχει πολύ από τους Βαλκάνιους γείτονες σε πολλά επίπεδα. Δεν έγιναν και λίγα μέχρι το 2009. (Εξαιρώ τη διαφθορά στη δημόσια διοίκηση στην οποία έχουμε αρνητικότατο πρόσημο). Αλλά την τελευταία τετραετία τα όποια θετικά στο επίπεδο διαβίωσης του λαού υποχωρούν.  Ζητείται λοιπόν Ηγεσία να αναλάβει. Γιατί οι μέχρι τώρα ηγεσίες των  δύο κλεπτοκρατικών κομμάτων μάς εξευτέλισαν κυριολεκτικά και  εξαθλίωσαν μεγάλες μάζες του πληθυσμού ενώ μεγάλο μέρος της Αριστεράς "πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες". Συνολικά, η πορεία της χώρας είναι πορεία παρακμής.  

Σε ότι αφορά την Γερμανία: Η Γερμανία στιγμάτισε για πάντα την ιστορία της κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο  και κατέληξε ένα έθνος που έβγαλε τόσο μεγάλους φιλόσοφους, ποιητές, μουσικούς, επιστήμονες  και μηχανικούς να το θυμούνται ως το έθνος των Ναζί με όση αηδία και αποτροπιασμό γεννά αυτή η λέξη. Είναι δε τόσα τα στερεότυπα κατά των Γερμανών από τα άλλα έθνη αλλά και από τους ίδιους τους Γερμανούς που πραγματικά αναρωτιέσαι πόσο κακό συνεχίζει να κάνει τελικά ο Χίτλερ και ο Ναζισμός στον ίδιο τον λαό που τον γέννησε 80 χρόνια μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου πολέμου!

Κι όμως! Η Γερμανία αυτή τη στιγμή είναι κοντά στη χρυσή ευκαιρία της ιστορίας της να ηγηθεί για πρώτη φορά της Ευρώπης με  ενωτικό προσανατολισμό και θετική αύρα και να  προσθέσει ως αντίβαρο στις μαύρες σελίδες του βιβλίου της Ιστορίας της πολλές χρυσές. Η Γερμανία θα πρέπει να εκπονήσει σε συνεργασία με τους Ευρωπαίους Εταίρους της ένα σχέδιο εξόδου από την κρίση και ανοικοδόμησης των χωρών που επλήγησαν συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού της.  Αν το κάνει αυτό  η Ευρωπαϊκοί λαοί θα την αναγνωρίσουν ως ηγέτιδα δύναμη προόδου και ευημερίας και θα έχει πετύχει το ακατόρθωτο μέχρι σήμερα: Να ενώσει οικονομικά και πολιτικά την Ευρώπη. Θα ξαναβρεί το ανθρώπινο  πρόσωπό της ως έθνος που ψάχνει εναγωνίως εδώ  και πάνω από μισό αιώνα στην μεταχιτλερική Γερμανία και θα σηματοδοτήσει μια νέα πορεία για το εθνικό της στίγμα τόσο αναγκαία για την ίδια και τον λαό της.  Η συγκυρία γι αυτήν είναι απίθανα καλή: Οι χώρες που μαστίζονται από την κρίση δείχουν παρόμοια κοινωνικά συμπτώματα  με αυτά της Γερμανίας πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο: Άνοδο νεοναζιστικών κομμάτων, εξαθλίωση, μίσος κτλ. Μια χρυσή ευκαιρία για την ίδια τη Γερμανία να υπενθυμίσει στους άλλους λαούς τις ευθύνες τους για τον εξευτελισμό της που οδήγησαν εν μέρει στην άνοδο του Χίτλερ.  Κι όμως: Η γερμανική ηγεσία συμπεριφέρεται αμήχανα κια άκρως λογιστικά ενώ επαναλαμβάνει στην Ελλάδα τα λάθη που οδήγησαν την ίδια στο νόμιμα εκλεγμένο ναζιστικό καθεστώς το 1933..

(Βέβαια εδώ η Γερμανία σε ότι αφορά την Ελλάδα έχει ένα σοβαρό ελαφρυντικό: Η ελληνική πολιτική Ελίτ των ανάξιων κληρονόμων του ελληνικού πρωθυπουργικού θρόνου (Καραμανλής 2004 -2009 και  Παπανδρέου 2009-2011) και τα επιτελεία τους επέτυχαν το ακατόρθωτο: Έκαναν τόση ζημιά στο Ελληνικό Κράτος που ακόμα και να τους είχε ζητηθεί να σχεδιάσουν και να εκτελέσουν κάτι τέτοιο θα τους ήταν αδύνατο να το πετύχουν λόγω ανικανότητας.

Επανέρχομαι: Θα βρεθεί Γερμανική Ηγεσία να ενώσει την Ευρώπη και να την κάνει έναν από τους ισχυρούς πόλους του πλανήτη;  Θα βρεθεί Γερμανική Ηγεσία να ανταποκριθεί στο μεγαλύτερο κάλεσμα της Ιστορίας απέναντι στην Γερμανία; Ή θα μιζεριάζει  με θέσεις που δεν έχουν καν σοβαρή βάση;[1] Πρώτη φορά στην παγκόσμια Ιστορία η παγκόσμια συγκυρία είναι τόσο θετική για την Γερμανία και της δίνει την ευκαιρία να παίξει έναν ρόλο που θα ζήλευαν πολλές άλλες χώρες. Έναν ρόλο ηγετικό σε θέματα ευημερίας, προόδου και ασφάλειας.  Ο μόνος παράγοντας που είναι άγνωστος αλλά και ρυθμιστής τουλάχιστον για τον γράφοντα είναι τα οικονομικά των Τραπεζών της.

Η Ελλάδα και η Γερμανία είναι οι δύο χώρες που μπορούν να πυροδοτήσουν την απαρχή της εξόδου από την κρίση. Η Ελλάδα είναι πολύ μικρό οικονομικό πρόβλημα που κάνει την Γερμανία ικανή να το λύσει οριστικά. Αντίθετα άλλες χώρες  του μεγέθους της Ιταλίας ή της Ισπανίας ενώ δεν μπορούν να σωθούν  απευθείας μπορούν να δεχτούν θετική ώθηση από το εναρκτήριο χορό εξόδου από την κρίση που πρέπει να χορέψει η Ελλάδα με την Γερμανία. Είναι οι μόνες δυνατές επιλογές για τον εναρκτήριο χορό γιατί είναι οι δύο ακραίες: Θα «φωτιστούν» οι ηγεσίες να δουν τις ευκαιρίες που έχουν μπροστά τους ή θα συμπεριφερθούν κοντόφθαλμα όπως μέχρι σήμερα κάνανε;

Αν αυτό δεν γίνει μπορούν τουλάχιστον να δουν τι τους επιφυλάσει το μέλλον;Σε ότι αφορά την Ελλάδα: ή θα πρέπει σε συμφωνία με τους δανειστές της να ακολουθήσει έναν δρόμο εκτός ευρώ για να μπορέσει να ανακάμψει  ή θα οδηγηθεί σε βαλκανοποίηση του βιοτικού της επιπέδου.  Η Γερμανία είνα διατεθειμένη να αναλάβει το κόστος αποτυχίας του στόχου της Ευρωπαικής ενοποίησης; Διαβάστε το άρθρο στον σύνδεσμο που ακολουθεί  και ειδικά την προτελευταία παράγραφο.               (http://www.nytimes.com/2013/09/20/opinion/global/cohen-why-greece-is-not-weimar.html?_r=0)  Φαντάζεται κάποιος πόσο θα κοστίσει αυτό στην ίδια τη Γερμανία ειδικά αν τα πράγματα στην Ελλάδα οδηγηθούν στο χάος; Το πρόβλημα δεν είναι μόνο λογιστικό: Αν αρχίσει ο χορός της εξόδου από το ευρώ μπορεί κάποιος να εκτιμήσει τι οικονομικό κόστος θα έχει για τη Γερμανία το πολιτικό κόστος της αποτυχίας της ευρωπαικής ενοποίησης; Είναι πολύ δύσκολο να πει κανείς. Θα το ρισκάρουμε;

 Η πρόσφατη δολοφονία στην Ελλάδα από τη Χ. Α.  πρέπει να σημάνει κόκκινο συναγερμό στο Βερολίνο και σε όσους ακόμη μπορούν να δούν πιο μακρυά από τα λογιστικά γυαλιά τους χωρίς φυσικά να διακινδυνεύσουν την οικονομική σταθερότητα. Εκτός από το οικονομικό κράχ υπάρχει και το πολιτικό μπάμ.  Και δύσκολα συμμαζεύεται και αυτό. Το οικονομικό σκάκι είναι πολύπλοκο αλλά πολλές φορές  ακολούθησε την πολιτική  ηγεσία σε καθαρά πολιτικές επιλογές  με θετικές οικονομικές εξελίξεις. Αντίθετα όταν η πολιτική ηγεσία σύρεται από τις αρνητικές οικονομικές εξελίξεις πολλές φορές βουλιάζει.

Οι λαοί χρειάζονται  ΗΓΕΤΕΣ και θα ακολουθήσουν αυτόν που έχει τα χαρακτηριστικά και το όραμα ενός ηγέτη.

Γιώργος Β. Παπαμώκος

---

[1] http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=528316