Μέρες ευθύνης, προσωπικής υπέρβασης
Αχιλλέας Γραβάνης από τη Μεταρρύθμιση
Συμμετέχω στην Επιτροπή και στις προσπάθειες για τη δημιουργία ενός νέου πολιτικού φορέα στο χώρο του κέντρου, της σοσιαλδημοκρατίας, της κεντροαριστεράς. Δεν ενδιαφέρομαι να γίνω πολιτικός (είμαι ευτυχής στην εκπαίδευση και στην έρευνα). Θεωρώ όμως ότι οι εξαιρετικά ιστορικές συγκυρίες που βιώνει η χώρα, δεν μας επιτρέπουν να μείνουμε αδιάφοροι. Απαιτούν μια νέα συλλογικότητα, ανεπιτήδευτη συμμετοχή στα κοινά, υπηρέτηση επιτέλους του Εμείς και όχι του Εγώ.
Το εγχείρημα είναι πολύ δύσκολο, είναι όμως απολύτως αναγκαίο για την σταθεροποίηση του πολιτικού μας συστήματος, την μείωση της πολιτικής πόλωσης που τόσα χρόνια ταλάνισε τον τόπο δίνοντας πρόσφατα χώρο στο φασισμό, την ενεργοποίηση νέων δυνάμεων (ηλικιακά και πολιτικά) που βρίσκονται μέσα και έξω από την χώρα και που θα εργασθούν για την ανασυγκρότησή της.
Στην προσπάθεια αυτή θα θέλαμε μαζί μας σημαντικούς φίλους και συνοδοιπόρους από την πολιτική, την επιστήμη, την τέχνη, τις επιχειρήσεις που σήμερα στέκουν, όχι αδικαιολόγητα, προβληματισμένοι, απογοητευμένοι, απαισιόδοξοι, ακόμη και σκωπτικοί. Παράκληση να επανεξετάσουν την στάση τους. Θα προσπαθήσουμε με την πολιτική μας πρακτική να τους πείσουμε ότι αυτή η νέα συστράτευση, αξίζει τα προσωπικά και πολιτικά ρίσκα που εμπεριέχει. Ο τόπος τούς χρειάζεται σήμερα παρά ποτέ.
Αυτή η προσπάθεια δεν στοχεύει στην εξυπηρέτηση συγκεκριμένων κομμάτων, αρχηγών και αρχηγίσκων, προσωπικών πολιτικών διαδρομών. Αντίθετα, φιλοδοξεί στην υπέρβαση όλων αυτών, στην δημιουργία κάτι μεγαλύτερου, νεωτερικότερου, που να ανταποκρίνεται στις αγωνίες της δοκιμαζόμενης κοινωνίας, που να δίνει επιτέλους το πολιτικό υπόστρωμα συμμετοχής και έκφρασης νέων κοινωνικών δυνάμεων.
Η προσπάθειά μας αυτή δεν θα προχωρήσει, αν δεν καταφέρει να κινητοποιήσει τις άφθαρτες και άξιες νέες κοινωνικές δυνάμεις: πετυχημένους, συνειδητοποιημένους, κοινωνικά ευαίσθητους πολίτες της προσφοράς. Και βέβαια, δεν θα πάει μακρυά αν δεν γίνει υπόθεση των νέων που θα πρέπει να ανασκουμπωθούν, φέρνοντας στο σύστημα φρέσκες ιδέες, νοοτροπίες, πρακτικές. Να “πλημμυρίσουν” το στάσιμο παλιό με το ορμητικό, εξυγιαντικό, πολλαπλάσιο νέο. Να “διαλυτοποιήσουν” το παλιό, στο υπερβατικό νέο. Ο καιρός της στείρας κριτικής, της συλλήβδην απόρριψης, εξαντλήθηκε. Τώρα χρειάζεται ενεργητική στάση, συμμετοχή, συλλογική προσπάθεια, γνώση και όραμα ανασυγκρότησης.
Το εγχείρημα είναι πολύ δύσκολο, είναι όμως απολύτως αναγκαίο για την σταθεροποίηση του πολιτικού μας συστήματος, την μείωση της πολιτικής πόλωσης που τόσα χρόνια ταλάνισε τον τόπο δίνοντας πρόσφατα χώρο στο φασισμό, την ενεργοποίηση νέων δυνάμεων (ηλικιακά και πολιτικά) που βρίσκονται μέσα και έξω από την χώρα και που θα εργασθούν για την ανασυγκρότησή της.
Στην προσπάθεια αυτή θα θέλαμε μαζί μας σημαντικούς φίλους και συνοδοιπόρους από την πολιτική, την επιστήμη, την τέχνη, τις επιχειρήσεις που σήμερα στέκουν, όχι αδικαιολόγητα, προβληματισμένοι, απογοητευμένοι, απαισιόδοξοι, ακόμη και σκωπτικοί. Παράκληση να επανεξετάσουν την στάση τους. Θα προσπαθήσουμε με την πολιτική μας πρακτική να τους πείσουμε ότι αυτή η νέα συστράτευση, αξίζει τα προσωπικά και πολιτικά ρίσκα που εμπεριέχει. Ο τόπος τούς χρειάζεται σήμερα παρά ποτέ.
Αυτή η προσπάθεια δεν στοχεύει στην εξυπηρέτηση συγκεκριμένων κομμάτων, αρχηγών και αρχηγίσκων, προσωπικών πολιτικών διαδρομών. Αντίθετα, φιλοδοξεί στην υπέρβαση όλων αυτών, στην δημιουργία κάτι μεγαλύτερου, νεωτερικότερου, που να ανταποκρίνεται στις αγωνίες της δοκιμαζόμενης κοινωνίας, που να δίνει επιτέλους το πολιτικό υπόστρωμα συμμετοχής και έκφρασης νέων κοινωνικών δυνάμεων.
Η προσπάθειά μας αυτή δεν θα προχωρήσει, αν δεν καταφέρει να κινητοποιήσει τις άφθαρτες και άξιες νέες κοινωνικές δυνάμεις: πετυχημένους, συνειδητοποιημένους, κοινωνικά ευαίσθητους πολίτες της προσφοράς. Και βέβαια, δεν θα πάει μακρυά αν δεν γίνει υπόθεση των νέων που θα πρέπει να ανασκουμπωθούν, φέρνοντας στο σύστημα φρέσκες ιδέες, νοοτροπίες, πρακτικές. Να “πλημμυρίσουν” το στάσιμο παλιό με το ορμητικό, εξυγιαντικό, πολλαπλάσιο νέο. Να “διαλυτοποιήσουν” το παλιό, στο υπερβατικό νέο. Ο καιρός της στείρας κριτικής, της συλλήβδην απόρριψης, εξαντλήθηκε. Τώρα χρειάζεται ενεργητική στάση, συμμετοχή, συλλογική προσπάθεια, γνώση και όραμα ανασυγκρότησης.
Ο Αχιλλέας Γραβάνης είναι Καθηγητής Παν/μιου Κρήτης
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου