Κεντροαριστερά ως ανάγκη, όχι ως τέχνασμα...

του Θάνου Οικονομόπουλου 

Όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, ο Θεός ξεκαρδίζεται στα γέλια. Αλλά, πάλι, είναι στην φύση του ανθρώπου (πλασμένου από υλικά ονείρου, κατά τον Σαίξπηρ...) να κάνει σχέδια και να πορεύεται με οράματα. Αλλιώς, θα πάψει να κινείται, θα πάψει να υπάρχει- "το ανθρώπινο είδος, δεν μπορεί ν' αντέξει τόσο πολλή πραγματικότητα...", που λέει και ο Τ.Σ. Έλιοτ.

Οι 58 προσωπικότητες που υπογράφουν το μανιφέστο για την ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς, της ελληνικής "Ελιάς" όπως ονομάστηκε από το (όχι και τόσο πετυχημένο...) ιταλικό προηγούμενο, είναι άνθρωποι σοβαροί και καταξιωμένοι στο χώρο τους. Οι περισσότεροι με πολιτική (υπό την ευρεία έννοια) παρουσία , έστω περιφερειακή, "συμπληρωματική"και όχι κατ' ανάγκην κομματική, στα δημόσια δρώμενα κυρίως στα χωρικά ύδατα του κυβερνητικού ΠΑΣΟΚ, όταν το τελευταίο αυτοπροσδιοριζόταν (άσχετα με τις εφαρμοσμένες πολιτικές του...) ως κεντροαριστερό. Μακρυά από μας κάθε ιδέας "δίκης προθέσεων" και αυθαίρετης ψηλάφησης σκοπιμοτήτων. Υπεύθυνοι ενεργοί πολίτες που μετέχουν της κοινής αγωνίας για την πορεία και το μέλλον του τόπου, βγαίνουν επώνυμα και δημόσια να εκφράσουν την κατά την εκτίμησή τους ενδεδειγμένη πολιτική ανασυγκρότηση ενός ζωτικού χώρου. Του κέντρου, που (άσχετα με το επιθετικό πρόθεμα με το οποία ανάλογα προσδιορίζεται-δεξιό η αριστερό...) αναδύθηκε ιστορικά στο προσκήνιο σε συνθήκες πόλωσης και αδιεξόδων. Στην Ελλάδα, τουλάχιστον...

Η σημερινή ΝΔ, συρρικνωμένη κομματικά όσο ποτέ άλλοτε, επιχειρεί με χίλιους δυό τρόπους (συχνά αντιφατικούς...) να επανασχηματίσει την "κεντροδεξιά", την "παράταξη" κατά την κομματική της ορολογία. Για να το πετύχει, προσπαθεί να φέρει πίσω στις τάξεις (κάλπες...) της, τους απογοητευμένους ψηφοφόρους που στράφηκαν στην ΧΑ και τους...ψεκασμένους "Ανεξάρτητους Έλληνες", με τακτικές πόλωσης που στοχεύουν ταυτόχρονα στο να αποδυναμώσουν και το ΠΑΣΟΚ (σημερινό κυβερνητικό εταίρο της) αλλά και τον ΣΥΡΙΖΑ που τον αναγάγει σε "επικίνδυνη και ανεύθυνη" εναλλακτική.

Το ΠΑΣΟΚ, που και λόγω των λαθών του παρελθόντος (που σήμερα αναγνωρίζεται η συμβολή τους στην κρίση...) αλλά κυρίως εξ αιτίας της ερασιτεχνικής και αλλοπρόσαλλης πρωθυπουργικής θητείας του Γιώργου Παπανδρέου κατρακύλησε μέχρις εδώ που έφθασε και διακυβεύεται ακόμη και η παρουσία του στην επόμενη Βουλή, έχει απολέσει σχεδόν πλήρως τον "σοσιαλιστικό" του προσδιορισμό. Κάτι στο οποίο συνέβαλε αποφασιστικά και η σε μεγάλο βαθμό αμήχανη και άνευ ενεργού λόγου και ρόλου συμμετοχή του στην συγκυβέρνηση, που συνήθως ακολουθεί , έστω και με γκρίνιες, την γραμμή που αποφασίζει η... τρόικα μέσω Σαμαρά, χωρίς να αρθρώνει θέσεις και προτάσεις ουσιαστικών λύσεων. Και με ένα αρχηγό, τον Βενιζέλο, που βαρύνεται για επιλογές και πολιτικές που άσκησε ως υπουργός οικονομικών στις προηγούμενες "μνημονιακές" κυβερνήσεις. Στις νέες και μεσαίες ηλικίες είναι ζήτημα αν μετράει... μερικές εκατοντάδες ψήφους, ο δε κύριος εκλογικός του πυρήνας (ηλικίας άνω των 65...) απαρτίζεται από "κολλημένους" παλαιοΠΑΣΟΚους της εποχής των παροχών του πελατειακού κράτους της επίπλαστης δανειακής ευμάρειας. Οι όποιοι "δεξιοί" της μεσαίας τάξης και οι ευνοημένοι επιχειρηματίες της σημιτικής "εκσυγχρονιστικής" περιόδου του, σήμερα πλέον... ψηφίζουν απ' ευθείας Σαμαρά. Γιατί να επιλέξουν το (φθαρμένο...) ερζάτς της συγκυβέρνησης, όταν έχουν μπροστά τους το... αυθεντικό;

Οι νοήμονες αστοί δημοκράτες αρχικά αισθάνθηκαν κάποια ασφάλεια από την συγκυβέρνηση (αρχικά με συμμετοχή και της ΔΗΜΑΡ, που με την εν τέλει αποχώρησή της μακροπρόθεσμα μάλλον πιστώθηκε παρά χρεώθηκε...) και την πολυδιαφημισμένη "μη χρεοκοπία" της χώρας. Και περίμεναν κάποιες ουσιαστικές πολιτικές παρεμβάσεις "διόρθωσης ημαρτημένων" και επαναχάραξης της πορείας εξόδου από την κρίση με ουσιαστικό αποφασιστικό ρόλο του εγχώριου πολιτικού συστήματος. Αλλά γρήγορα απογοητεύθηκαν. Οι "συνταγές" που επιβλήθηκαν έξωθεν απεδείχθησαν (και αποδεικνύονται) αναποτελεσματικές, η οικονομία δεν ανακάμπτει παρά μόνο στα κιτάπια της δημιουργικής λογιστικής του Στουρνάρα, η κοινωνία εξαθλιώνεται συνεχώς κάτω από τις μειώσεις εισοδημάτων και τις εξωφρενικές και παράλογες φορολογικές επιβαρύνσεις, το κράτος πρόνοιας αποφλοιώθηκε δραματικά, η μεσαία τάξη εξαφανίσθηκε, η έκρηξη επίκειται από στιγμή σε στιγμή. Αναζητείται επειγόντως μια άλλη πορεία. Ρεαλιστικών, εφικτών προτάσεων και λύσεων, στο ευρωπαϊκό πλαίσιο κατ' ανάγκην (όσο υπάρχει Ευρώπη με την μορφή και το περιεχόμενο που ξέραμε...), με έντονο και αποφασιστικό εθνικό λόγο του πολιτικού συστήματος. Που δεν θα διστάζει να διαπραγματεύεται και να βάζει κόκκινες γραμμές, που θα έχει το σθένος να τονίζει στους δανειστές-δεσμοφύλακες μας τα λάθη και τις εσφαλμένες πολιτικές τους (όπως, πρόχειρα, στην περίπτωση του πετρελαίου θέρμανσης και στην ουσιαστική δήμευση της ακίνητης περιουσίας εκατομμυρίων Ελλήνων, κ.λ.π.) που θα διαθέτει ένα επεξεργασμένο εθνικό εναλλακτικό σχέδιο ανάπτυξης.

Η "εναλλακτική" που προτείνει (μέσα από τις αντιφάσεις των συνιστωσών του...) ο ΣΥΡΙΖΑ, παραμένει ασαφής και επιπόλαιη, αποσκοπούσα στις εντυπώσεις και την ψηφοθηρία των απελπισμένων. Ο κεντρικός λόγος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με τις σχεδόν επί καθημερινής βάσης αναδιπλώσεις και επαναστοχεύσεις του, φοβίζει και γεννά προβληματισμό. Η μονολιθικότητα του και η προβολή προς τα έξω ότι αυτός και μόνοι κατέχει την απόλυτη "αλήθεια" και την μόνη "λύση" εξόδου από την κρίση δεν πείθει πια (γι' αυτό και δημοσκοπικά καταγράφεται στασιμότητα...), και εμφανίζει τις προτάσεις του ακόμη πιο δύσκολα να γίνουν αποδεκτές, από την στιγμή που αρνείται κάθε πιθανή συνεργασία με άλλες πολιτικές δυνάμεις σ' ένα αυριανό μετεκλογικό τοπίο, που σίγουρα δεν θα προσφέρει δυνατότητες μονοκομματικής εξουσίας.

Από την μία, λοιπόν, η αδιέξοδη και αναποτελεσματική (εκ της μακρόχρονης, πια, εμπειρίας μας) "διέξοδος" της (συγ)κυβέρνησης, και από την άλλη ή νεφελώδης, έωλη και συνθηματολογική (και μάλιστα με παλαιοκομμουνιστικά τσιτάτα και ντιρεκτίβες...) αντιπρόταση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και, μάλιστα, μέσα σε συνθήκες αυξανόμενης πόλωσης κομματικών και μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων. Από κάθε άποψη, η καλύτερη (και εν όψει εκλογικών αναμετρήσεων...) συγκυρία για να εκδηλωθεί μια κίνηση ανάδειξης του ρόλου και της σημασίας ενός ουσιαστικού κεντροαριστερού πόλου που θα αποκαταστήσει την έννοια της αριστεράς στις πραγματικές της διαστάσεις, δηλαδή του ανθρωπισμού και τις ευαισθησίας, της έγνοιας για την κοινωνία, την εστίασή της στον άνθρωπο, με διακριτές και σαφείς αποστάσεις και από τον απάνθρωπο εφαρμοσμένο νεοφιλελευθερισμό και τον χιμαιρικό νεοκομμουνισμό...

Έχει την αξία του, έστω και ως μήνυμα ενός άλλου προβληματισμού. Εάν θα έχει και συγκεκριμένα πρακτικά αποτελέσματα, θα φανεί από την βούληση και την αποφασιστικότητα των εμπνευστών της κεντροαριστεράς -και κυρίως από το αν μπορούν να πείσουν ότι είναι αποφασισμένοι ως "κέντρο" να συνεργασθούν υπό συγκεκριμένους όρους δημιουργικά, με δυναμισμό ρεαλιστικές προτάσεις και αποφασιστικότητα με όποια δύναμη επικρατήσει στις επόμενες εκλογές. Την δεξιά, η την αριστερά. Που όσο εμμονικά και ξεροκέφαλα τσακώνονται για "τα άκρα", τόσο προβάλλουν εκ των πραγμάτων την ανάγκη ενός ουσιαστικού και υπεύθυνου κέντρου...

Γιατί, οι θεωρίες παύουν με το που ανοίγουν οι κάλπες. Και η "Χρυσή Αυγή", παρά το ξεδόντιασμα της, ελλοχεύει και καραδοκεί...

Πηγή: Κεντροαριστερά ως ανάγκη, όχι ως τέχνασμα... | iefimerida.gr http://www.iefimerida.gr/node/126065#ixzz2hrPl0vPT