Η ΔΗΜΑΡ και η προσπάθεια εθνικής ανασυγκρότησης.

δημιουργεί η Lena Mal

τoυ Ευθύμη Δημόπουλου
Θα ξεκινήσω με έναν κοινό τόπο. Η κρίση στη χώρα καταγράφηκε όχι μόνο ως κρίση του οικονομικού - διοικητικού μοντέλου αλλά και ως χρεωκοπία ολόκληρου του κομματικού συστήματος, κυβερνητικού και αντιπολιτευτικού. Αποτυπώθηκε ανάγλυφα σε όλα τα κόμματα, με διαφορετική ίσως δοσολογία στο καθένα, ως κρίση στρατηγικής, ως ευτέλεια του πολιτικού λόγου, ως κρίση των δομών και της λειτουργίας τους, ως κρίση επάρκειας (τεχνοκρατικής, επαγγελματικής, ιδεολογικής) του ανθρώπινου δυναμικού τους  αλλά και ως κρίση του ηθικού κεφαλαίου τους.
Περίπου μετά από 3 χρόνια κρίσης και τη διπλή εκλογική αναμέτρηση του 2012 το νέο κομματικό σύστημα εμποδίζει την προσπάθεια ανασυγκρότησης της χώρας. Στη Βουλή βρίσκονται οι συνωμοσιολόγοι των ΑΝΕΛ και οι ναζιστές της Χρυσής Αυγής. Ο πολιτικαντισμός καλά κρατεί επιβάλλοντας οριζόντια μέτρα, υπονομεύοντας τις μεταρρυθμίσεις. Ο πολιτικός λόγος  αφομοιώνει με ταχύτητα τις εξαλλοσύνες και τους εξυπνακισμούς της χειρότερης τηλεοπτικής δημοσιογραφίας και το ήθος της μπλογκόσφαιρας (η ποιότητα του κοινοβουλευτικού λόγου με αφορμή την πρόταση μομφής του ΣΥΡΙΖΑ ήταν απογοητευτική). Ο μικρός δικομματισμός ΝΔ VS ΣΥΡΙΖΑ παράγει πόλωση, αστάθεια και αβεβαιότητα. Και πάνω απ’ όλα, ενώ όλοι οι πολιτικοί θέλουν να «σκίσουν» το μνημόνιο, δεν μπορούν να χαράξουν ένα δρόμο εθνικής ανασυγκρότησης που θα οδηγήσει τη χώρα στη μεταμνημονιακή εποχή. Είναι τέτοιο το μέγεθος της αποτυχίας του κομματικού συστήματος ώστε εύστοχα ο Γ. Βούλγαρης επισημαίνει ότι ιστορικό ανάλογο συναντάμε μόνο την περίοδο 1965 – 1967.


Την ίδια στιγμή που το κομματικό σύστημα δείχνει κατώτερο των περιστάσεων ένας σημαντικός αριθμός πολιτών δίνει τον προσωπικό του καθημερινό αγώνα με αξιοπρέπεια, σεβασμό στο νόμο και στην κοινωνική συνύπαρξη. Κάνει οικονομίες, πληρώνει φόρους, συμμετέχει σε δίκτυα και δράσεις αλληλεγγύης, στρέφεται  στο δημόσιο σχολείο και στο δημόσιο μαιευτήριο, ζητά αξιολόγηση και αξιοκρατία, οργανώνει καινοτόμες επιχειρηματικές δραστηριότητες, γίνεται εσωτερικός μετανάστης για να βρει εργασία. Ορισμένα από τα ικανότερα παιδιά της σημερινής σπουδάζουσας γενιάς επιλέγουν τη μετανάστευση. Ο κόσμος αυτός ζητά να στραφεί η δημόσια συζήτηση στα πραγματικά προβλήματα και όχι στα ιδεόληπτα απεικάσματά τους. Αρνείται να συμμετέχει στις προκάτ απεργίες της ΑΔΕΔΥ και γυρίζει την πλάτη του σε όλο το τελετουργικό του παραδοσιακού συνδικαλισμού. Ζητά σχέδιο και συνεννόηση. Μαζί με αυτούς τους καθημερινούς ανθρώπους συντάσσονται φωνές της ελληνικής διανόησης και δυνάμεις της δημοσιογραφίας. Όμως όλοι αυτοί και μαζί τους ο κόσμος του ιδιωτικού τομέα και η στρατιά των ανέργων πολιτικά υποεκπροσωπούνται. Η κοινοβουλευτική τους εκπροσώπηση μειονεκτεί δραματικά, αν δεν απουσιάζει εντελώς, ενώ οι αγανακτισμένοι, οι θυμωμένοι και αυτοί που θέλουν κρεμάλες υπερεκπροσωπούνται. Το κενό αυτό εκπροσώπησης πρέπει να καλυφθεί.
Η ΔΗΜΑΡ εμφανίστηκε προσωρινά, με ταλαντεύσεις και αμφιβολίες, ως εκφραστής τους. Με τη συμμετοχή της στην κυβέρνηση έμπηξε στο ελληνικό  κομματικό τοπίο ένα πολιτικό  τοπόσημο ηπιότητας, αυτογνωσίας και συμμετοχής, ξορκίζοντας όλα τα φαντάσματα της παραδοσιακής αριστεροφροσύνης.  Με την αποχώρησή της από την κυβέρνηση βιάστηκε να το ξεριζώσει. Επέστρεψε στην πεπατημένη παραδοσιακή αντιπολίτευση. Με την επιλογή αυτή υποθήκευσε τον πολιτικό της ρόλο και  στένεψε τον πολιτικό ορίζοντα του δημαρικού εγχειρήματος. Εκείνο που τελικά κατάφερε είναι να παράγει περισσότερη κρίση μέσα στο ίδιο της το κόμμα παρά στην κυβέρνηση την οποία και εγκαλούσε. Αρχικά οι 180 υπογραφές διαμαρτυρίας για την αποχώρηση από την κυβέρνηση, οι 300 υπογραφές στη συνέχεια που ζητούν συμμετοχή στις διεργασίες των «58», οι χιλιάδες ψηφοφόροι που δημοσκοπικά διαχωρίζουν τη θέση τους, οι αντιδράσεις μελών της ΚΕ και  οι τροπολογίες που καταθέτουν με αφορμή τις θέσεις του συνεδρίου το επιβεβαιώνουν.
Η ΔΗΜΑΡ έχει μια δεύτερη ευκαιρία να ανακτήσει το ρόλο της. Να συμμετέχει ενεργά και σύσσωμη στις διεργασίες της κεντροαριστεράς που άνοιξαν με την έκκληση – πρόσκληση των «58». Εκεί θα συναντηθεί με τους ψηφοφόρους της προηγούμενους, σημερινούς και εν δυνάμει. Εκεί οι φίλοι και τα μέλη της θα δράσουν με αναγεννημένο ενθουσιασμό. Εκεί οι επεξεργασίες της θα γίνουν συνθετότερες και γονιμότερες. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε μόνοι μας. Δεν αρκεί να μείνουμε μόνο σε αυτό που είμαστε. Η αυτάρκεια και ο πολιτικός ναρκισσισμός δε θα μας βοηθήσουν.
Η απόπειρα για μια κεντροαριστερά που θα έχει κρίσιμο ρόλο στην εθνική ανασυγκρότηση ξεπερνά κατά πολύ το άθροισμα κάποιων κομμάτων (ΠΑΣΟΚ,ΔΗΜΑΡ, οικολόγων, φιλελευθέρων). Περιέχει μια δυναμική ικανή να παράγει διαφορετική πολιτική ποιότητα η οποία θα εκπροσωπεί γνήσια τις δυνάμεις της δημιουργίας και της συναίνεσης. Γι’ αυτό και οι ενστάσεις που ακούγονται στη ΔΗΜΑΡ, και όχι μόνο, σχετικά με το ΠΑΣΟΚ, ακόμη και αν επισημαίνουν κάποιους υπαρκτούς κινδύνους, υποτιμούν το γεγονός πως σε αυτή την προσπάθεια τα κόμματα δεν μπορεί να είναι αυτό που ήταν. Ο δρόμος της ανασυγκρότησης και της δημιουργίας στη χώρα, και αυτό δε θα συμβεί για πρώτη φορά στην ιστορία του τόπου, θα περάσει οπωσδήποτε μέσα από την ανασύνθεση της πολιτικής ζωής, την κάθαρση, την ανανέωση, τον εκσυγχρονισμό των κομμάτων και των δικτύων τους. Στο υπάρχον πλαίσιο δεν μπορούν να δοθούν απαντήσεις στα νέα ερωτήματα.
Άλλοι πάλι ισχυρίζονται ότι τα κόμματα του δικομματισμού, αυτά που μας έφεραν ως εδώ (και κυρίως το ΠΑΣΟΚ), δεν μπορούν να μας βγάλουν από την κρίση. Πιο σωστό όμως θα ήταν να παραδεχθούμε πως η ψηφοθηρία, η δημαγωγία, η ένταση είτε παραδοσιακές είναι είτε καινούριες δεν μπορούν να μας βγάλουν από το τέλμα. Δεν είναι το νέο ντύμα του λαϊκισμού  το ζητούμενο για την κοινωνία μας αλλά η ενηλικίωση της πολιτικής μας ζωής μέσα από και την κατάκτηση μιας στοιχειώδους αυτογνωσίας και συνεννόησης. Με το «εμείς δεν φταίμε» δεν πάμε πουθενά.
Ένας κοντινός πολιτικός πρόγονος της ΔΗΜΑΡ άφησε μια παρακαταθήκη συμμετοχής της αριστεράς στην εθνική προσπάθεια που είναι χρήσιμη σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Το 1979 ένα μικρό κομμουνιστικό, ευρωκομμουνιστικό για την ακρίβεια, κόμμα που μια πενταετία πριν είχε βγει από την παρανομία, τίναξε από πάνω του όλες τις αριστερές αγκυλώσεις, πάλεψε σθεναρά με όλη τη λαϊκίστικη καταστροφολογία της εποχής και συναντήθηκε μαζί με τις δυνάμεις του ελληνικού αστικού εκσυγχρονισμού για την επίτευξη ενός εθνικού στόχου που ήταν η ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ.
 Ο Δημόπουλος Ευθύμης είναι μέλος της οργάνωσης Παιδείας της ΔΗΜΑΡ

Σχόλια

  1. Καλή τροφή για σκέψη και προβληματισμό. Ελπίζω η ηγεσία της ΔΗΜΑΡ να την αξιοποιήσει.

    Γ. Τζανετής, δάσκαλος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Χρύσιππος Αθ. Μπάρκας17 Νοεμβρίου 2013 στις 3:49 μ.μ.

    Ουδείς δεν ξαφνιάζεται πλέον από τοιαύτας απόψεις . Εις την μνημονιακην και οσαύτως ενεχειροδανεισμένην Ελλάδα πάσα απόκλισις εκ της πεπατημένης της ανανεωτικής αριστεράς της ευθύνης και της δεξιάς της ηθικής ανωτερότητος θεωρείται προδοσία και οι αποκλίνοντες μέλλουν να υποστούν τας συνεπείας του νόμου.
    Το λέγει άλλωστε ο Μπάμπης, ο Άρης, το σοφό παιδί, ο Σταύρος, ο κύριος Φώτης η κυρία Σώτη και 29 κατασκευαστές ευρωπαϊκών συνειδήσεων: "Εφ' όσον δεν επιθυμείτε ανάπτυξιν και success story, θα ειδείτε τι θα πάθετε γκομμούνια"

    Απλόν και σαφές: Οστις επιθυμεί, ακολουθεί!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δυστυχώς. Το ΚΚΕ Εσωτερικού "τέλειωσε" με τη δημιουργία του ΣΥΝ και τέρμα - φοβάμαι πως είναι μη αναστρέψιμη κατάσταση.
    Μπάμπης

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία