Χαίμ Πολίτης: Σύντροφοι, οι 58 δεν είναι εχθροί

Ευχαριστώ το σύντροφο Χαίμ που κοινοποίησε επίσημα στο συνέδριο της ΔΗΜΑΡ τον όρο "γιαμαμότο" που έχω εισάγει  στη σύγχρονη πολιτική αρθρογραφία. Είναι μια μια "σπάνια κορεάτικη διάλεκτος" που δεν ομιλείται πλέον στην μακρινή Κορέα αλλά χρησιμοποιείται συχνά από τους Έλληνες πολιτικούς στην προσπάθειά τους να επικοινωνήσουν με τους πολίτες. Βιρτουόζοι της διαλέκτου αυτής είναι οι ηγέτες της ΔΗΜΑΡ. (Leo)

Η ομιλία του Χ. Πολίτη στο 2ο συνέδριο της ΔΗΜΑΡ

Η μέθοδος των μεγάλων και οραματικών κειμένων που πάσχουν στο συγκεκριμένο, αλλά δύσκολο, «δια ταύτα», αποτρέπει τον επί της ουσίας διάλογο, ο οποίος καταλήγει προσχηματικός και επιχειρεί να συγκαλύψει τις αδυναμίες μας. Επιτρέπει τις γενικότητες και τους αφορισμούς, ακυρώνει, σε τελευταία ανάλυση, την επαγγελία του «κόμματος των μελών». Αυτά, ως γενικές παρατηρήσεις, για να προχωρήσω στα δύο επίδικα του συνεδρίου μας: τον απολογισμό της πορείας μας ίσαμε σήμερα και τη βασική πολιτική μας επιλογή για το αύριο. Το μεγάλο πρόβλημα δεν είναι ότι αποχωρήσαμε απ΄την κυβέρνηση. Το πρόβλημα έγινε δυσεπίλυτο, σαν εξίσωση με πολλούς αγνώστους, στην αμέσως επόμενη περίοδο, όταν η γραμμή μας έγινε αντιφατική και ακατανόητη, πολιτικά αμφίθυμη και επικοινωνιακά ενοχική και δυσδιάκριτη. Διαψεύδει τους ψηφοφόρους που την εμπιστεύτηκαν και την ακολούθησαν στις κάλπες τον Ιούνιο του 2012, το εκλογικό σώμα που άλλαξε κατά 40% από το Μάιο στον Ιούνιο με τη γραμμή «εντολή για λύση», τη γραμμή που, σε συνθήκες πόλωσης, έδωσε ποσοστά που η Ανανεωτική Αριστερά δεν είχε ξαναζήσει. Και, σήμερα, αυτό αποτυπώνεται δημοσκοπικά, αλλά και στην καθημερινότητα όσων ζουν και λειτουργούν στην κοινωνία. Η ΔΗΜΑΡ χάνει σε κύρος, αξιοπιστία και δημοφιλία στην κοινωνία, που με τόσο κόπο κατέκτησε, αλλά υπάρχουν κάποιοι εντός κόμματος που κερδίζουν την ισορροπία τους. Ανακουφίζονται, λες κι η ανακούφιση, ο θυμός και η κούραση διαμορφώνουν πολιτικές και δικαιολογούν επιλογές. Λες κι η συμμετοχή σε κυβερνήσεις είναι απογευματινός περίπατος στη φύση ή πρόσκληση σε δείπνο.

 Από την ιδρυτική της διακήρυξη η ΔΗΜΑΡ δηλώνει ξεκάθαρα την πρόθεσή της να εργασθεί για τη συγκρότηση του χώρου του «δημοκρατικού σοσιαλισμού», πιστή στις ανάγκες των καιρών και τις φωνές της ιστορικής παράδοσης του χώρου μας. Η φράση εμφανίζεται σε πολλές αποφάσεις οργάνων, ομιλίες συνεντεύξεις του προέδρου και πολλών στελεχών, διαχέεται και επικοινωνείται. Η στάση και οι επιλογές μας το αμέσως προηγούμενο διάστημα σηματοδοτούν μία πορεία απόκλισης από τις ιδρυτικές διακηρύξεις του κόμματος, διάψευσης των προηγούμενων επιλογών του, σιωπηρής αλλαγής των συμφωνημένων στρατηγικών του στόχων. Πρόκειται για ανατροπή πολύ μεγάλη σε χρονικό διάστημα πολύ μικρό. Η διατύπωση μιας ολοκληρωμένης εναλλακτικής πρότασης απουσιάζει παντελώς από τη σημερινή ανάλυση του κόμματος. Αποσιωπάται, διότι το κόμμα δεν έχει τη δυνατότητα να την παράξει μόνο του. Αυτό απαιτεί διάλογο, συνεύρεση, συμπαράταξη. Αντ΄αυτών, δυσανεξία στο διάλογο και περιχαράκωση, συζήτηση κατά μόνας με συγκεκριμένα στελέχη του ΠΑΣΟΚ με το χαρακτηριστικό «εχθρός του Βενιζέλου». Δυστυχώς, για κάποιους, η κυβερνητική μας συμμετοχή άνοιξε ένα δρόμο χωρίς επιστροφή: δεν μπορείς να μη συνομιλείς μ΄αυτόν που συγκυβέρνησες και δεν μπορείς να αρνείσαι τον διάλογο, φοβούμενος πως θα απεμπολήσεις τη φυσιογνωμία σου, όταν έφτασες να συγκυβερνάς με τη ΝΔ.

Στο, πάντα επίκαιρο λενινιστικό ερώτημα «τι να κάνουμε;» είμαστε υποχρεωμένοι απέναντι στην κοινωνία που μας εμπιστεύθηκε, ως κόμμα της Αριστεράς της ευθύνης, και ειδικότερα τον πρόεδρο, ως τον ηγέτη αυτής της επίπονης επιλογής να απαντήσουμε, καθαρά και ειλικρινά, πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος απ΄το διάλογο για τη σύγκλιση με όλες ανεξαιρέτως τις δυνάμεις, τις συλλογικότητες, τα πρόσωπα και τα κόμματα που το επιθυμούν. Σύντροφοι, οι 58 δεν είναι εχθροί και, περισσότερο, δεν υπάρχει εσωτερικός εχθρός που απεργάζεται άλλο πολιτικό σχέδιο και προσπαθεί να μας ρίξει στα αμαρτωλά χέρια των λαμογιών. Το νερό και το σαπούνι μας είναι πολύ λίγα για να ξεπλύνουν τις αμαρτίες τους. Είναι ανάγκη να εγκαταλείψουμε τη διγλωσσία, την αμφισημία, αυτό που κάποιος σύντροφος πετυχημένα ονόμασε «γιαμαμότο, σπάνια κορεατική διάλεκτο» και κινδυνεύουμε να γίνει το σήμα κατατεθέν της ΔΗΜΑΡ. Είναι απαραίτητο να επιστρέψουμε στις καθαρές τοποθετήσεις που κινητοποίησαν και δρόσισαν τον κόσμο μας και έπεισαν αρκετούς, σαν και μένα, που απείχαν για χρόνια απ΄την οργανωμένη σε κόμματα πολιτική δράση, να επανακάμψουν και να δραστηριοποιηθούν, έχοντας πεισθεί πως η ΔΗΜΑΡ μπορεί να είναι το «άλλο κόμμα» της Αριστεράς, βλέποντας πως ο ΣΥΡΙΖΑ εκπροσωπεί το πιο λαϊκιστικό, συντηρητικό και αντιμεταρρυθμιστικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας που μάχεται λυσσασμένα, ώστε να μη θιγεί ούτε ένα σημείο απ’ ό,τι μας οδήγησε στη χρεοκοπία. Και, παράλληλα, διακρίνοντας ότι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, τα κόμματα που είναι, κατά κύριο λόγο, υπεύθυνα για τη σημερινή κρίση, επιχειρούν, τρία χρόνια τώρα, να διασώσουν ό,τι μπορούν από το χρεοκοπημένο σύστημα.

Απ’ αυτή την παράλογη διαμάχη πάνω στα ερείπια, μπορούμε να βγούμε μόνο αν ένας τρίτος πόλος μεταρρυθμιστικός μιλήσει για την καινούργια διαφορετική Ελλάδα. Γιατί, διαφορετικά, και για να χρησιμοποιήσω τα λόγια του Γιαννίτση: «Μπορεί να παρακαμφθεί τελικά η κρίση, αλλά η κοινωνία να μείνει σε ένα κυμαινόμενο τέλμα ανεργίας που θα στηρίζεται σε περικοπές μισθών και συντάξεων, στην επιβολή φόρων σε όσους πληρώνουν φόρους, στις νέες μορφές φτώχειας, στο δεύτερο μεγάλο μεταναστευτικό κύμα φυγής νέων στο εξωτερικό και στην πολιτική αδιαφορία για την πραγματικότητα που διαμορφώνεται». Αυτό το εγχείρημα πρέπει να πείσει ότι αλλάζουμε για να είμαστε καλύτερα, όχι χειρότερα. Ότι πρόοδος δεν είναι ποτέ η υπεράσπιση του παρελθόντος. Και χωρίς το κόμμα μας, τη ΔΗΜΑΡ, αυτό δεν είναι δυνατόν να συμβεί. Εμείς μπορούμε και πρέπει να γίνουμε ο καταλύτης της ανασυγκρότησης του χώρου του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού.

Έχουμε το ηθικό πλεονέκτημα. Ας επιδιώξουμε και την πολιτική ηγεμονία των απόψεών μας. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο αν εγκαταλείψουμε τη φοβικότητα που μας χαρακτήρισε όλο αυτό το προηγούμενο διάστημα. Οι σκιές του Λεωνίδα Κύρκου και του Μιχάλη Παπαγιαννάκη είναι εδώ και υποδεικνύουν: σ. πρόεδρε, να είσαι ο ηγέτης αυτής της προσπάθειας. Είχες και διατηρείς το ηθικό πλεονέκτημα, έκανες το πρώτο γενναίο βήμα που θα καταγραφεί απ΄τον ιστορικό του μέλλοντος , δε δείλιασες να συμβάλεις στη συγκρότηση μιας κυβέρνησης για τη σωτηρία της χώρας, που αριθμητικά, αλλά όχι ηθικά, είχε την ευχέρεια να σχηματισθεί, δεν επέλεξες την ευκολία της αντιπολίτευσης. Τώρα, χθες ήδη, είναι η ώρα να κάνεις και το δεύτερο : να ηγηθείς της προσπάθειας, χωρίς αποκλεισμούς, για τη συγκρότηση του χώρου – δε χρειάζονται, νομίζω, ταμπέλες, αλλά περιεχόμενο – που θα επεξεργασθεί το σχέδιο για την ανασυγκρότηση της χώρας, που θα δώσει διέξοδο στους πολίτες που αγωνιούν κάθε μέρα που ξημερώνει, στη μεσαία τάξη που φτωχοποιείται, στους παρίες που αναζητούν καταφύγιο στα κοινωνικά προγράμματα, για να σιτισθούν και να περάσουν τη νύχτα.

Το σχέδιο της επόμενης μέρας, που θα δώσει τη δυνατότητα της υπέρβασης των μνημονίων και θα βάλει τα θεμέλια της δημιουργίας μιας ευνομούμενης, κανονικής, δυτικοευρωπαϊκής χώρας και θα ξεφύγει τον κίνδυνο της τριτοκοσμικής κατάπτωσης και της βαλκανικής μιζέριας. Αρκούν, πια, οι διαπιστώσεις, τα «γιατί και τα πώς», είναι η ώρα που οι παραγωγικές δυνάμεις αυτής της χώρας καλούνται να αφήσουν το αποτύπωμά τους στην Ιστορία. Ήδη έχουμε αργήσει. Για τούτο είναι ανάγκη, εκ των ων ουκ άνευ, σε αυτό το συνέδριο να στρίψει το τιμόνι του κόμματος. Κάποιοι σύντροφοι επιμένουν να λένε «αριστερά». Πού είναι, όμως, «αριστερά» τη δευτερη δεκαετία του 21ου αιώνα; Πάντως, όχι εκεί που συνηθίσαμε στη Βουλή. Την έννοια «αριστερά» οφείλουμε να την ξαναορίσουμε, χωρίς, όμως, ποτέ να χαθεί η ηθική της διάσταση και λαμβάνοντας υπόψη πως είναι η παράταξη του κράτους δικαίου και πρόνοιας. Το τιμόνι είναι ανάγκη να παραμείνει σταθερά – αταλάντευτα θα το΄λεγαν σε άλλες εποχές – προς την κατεύθυνση αυτή, που έδειχνε, πως η ΔΗΜΑΡ είναι κόμμα χρήσιμο για τη χώρα και την κοινωνία. Το απέδειξε και μπορεί να το αποδείξει και πάλι.