Γιάννης Αντωνίου: Η πολιτική αυτή δεν έχει πολιτικό ακροατήριο

Η ομιλία του Γιάννη Αντωνίου στο 2ο συνέδριο της ΔΗΜΑΡ

Ο πρόεδρος με τη χθεσινή ομιλία του μοιάζει να έκλεισε τα επίμαχα αυτού του συνεδρίου πριν καν αυτό ξεκινήσει.

• Στην τρικομματική κυβέρνηση καλώς μπήκαμε όταν μπήκαμε αλλά και καλώς βγήκαμε όταν βγήκαμε.

• Σχετικά με την πολιτική συνεργασιών, είναι αρκετός ο Λομβέρδος και τα ορφανά του Παπανδρεϊσμού για να εγγυηθούν την προοδευτικότητα  του υπό συγκρότηση του τρίτου πόλου.

• Για την ένταξη του κόμματος στην πολιτική οικογένεια των ευρωπαίων σοσιαλιστών, ναι, υπό τον όρο όμως ότι θα κάνουμε ευρωπαϊκή πολιτική με το βλέμμα στραμμένο στον ελληνικό επαρχιωτισμό, που βαφτίζεται δικαίωμα πολιτικής ανεξαρτησίας.

Η πολιτική πρόταση που κατατίθεται από τις θέσεις και την ομιλία του προέδρου υπογραμμίζει για άλλη μία φορά του απουσία πολιτικού σχεδίου. Ή μάλλον φανερώνει ένα σχέδιο που το κύριο χαρακτηριστικό του είναι μία συνεχής ταλάντευση, αυτό που ημιεπίσημα ονομάστηκε τακτική slalom, με μοναδική στόχευση την πολιτική επιβίωση των στελεχών της ηγετικής ομάδας. Στην κομμουνιστική διάλεκτο αυτό συνηθίζαμε να το ονομάζουμε οπορτουνισμό.

Έτσι λοιπόν τον Ιούνιο του 12 μπαίνοντας στην τρικομματική κυβέρνηση σώζαμε τη χώρα από τη χρεωκοπία, ακυρώναμε τα σενάρια του grexit, αποτρέπαμε το χάος της πολιτικής αστάθειας και της ακυβερνησίας, συμβάλαμε αποφασιστικά στη διαπραγμάτευση για τη συνέχιση της δανειακής σύμβασης προς όφελος της κοινωνίας κλπ. Ένα χρόνο μετά, τον Ιούνιο του 13, αποφασίζαμε να εγκαταλείψουμε το σκάφος, καταγγέλλοντας ως νεοφιλελεύθερες πολιτικές, αυτές που μέχρι τότε τις θεωρούσαμε επιβεβλημένες, τις ψηφίζαμε και τις εφαρμόζαμε. Αυτή η κραυγαλέα αντίφαση διαπερνά την πολιτική μας.

Είναι φανερό πως με όχημα αυτήν την πολιτική διολισθαίνουμε στις διεκδίκηση μιας «εύκολης» θέσης στο ετερόκλητο αντιμνημονιακό στρατόπεδο, παρά τη ρητορική αντίθεση στον ανεύθυνο λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Η επιλογή αυτή οδηγεί force στη διολίσθηση σε μία κατάσταση ήπιου ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο λόγω στρατηγικού κενού αλλά και λόγω  της φαντασίωσης κάποιων ότι εκεί μπορεί να αναζητηθεί το ύστατο καταφύγιο πολιτικής επιβίωσης. Φτιάχνουν τις γέφυρες του πολιτικού μέλλοντός τους κατασκευάζοντας  το ΣΥΡΙΖΑ των ονείρων τους.

Ακόμη ως αντίδοτο στην πολιτική αμηχανία  επιλέγεται η εναγώνια προσπάθεια ευκαιριακών μεταγραφών στρατηγών χωρίς στρατούς, στη γραμμή ενός σχήματος ΔΗΜΑΡ συνεργαζόμενοι, χωρίς σχέδιο και κυρίως χωρίς προγραμματική στόχευση, μήπως και εξασφαλιστεί η προσέγγιση του σωτήριου 3%.

Η πολιτική αυτή όμως δεν έχει πολιτικό ακροατήριο. Η δημοσκοπική συρρίκνωση, όπως και η εκφυλιστική εσωκομματική κρίση θέτουν ευθέως θέμα ύπαρξης και προοπτικής για τη ΔΗΜΑΡ.

Ας φύγουμε όμως από τον εσωκομματικό μικρόκοσμο και ας επιχειρήσουμε να δούμε τη μεγάλη εικόνα.

Σύμφωνα με τα δημοσκοπικά ευρήματα, και όχι μόνο, τρεις κυρίαρχοι παίκτες γεμίζουντην πολιτική εικόνα, η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ, και η ΧΑ,

-μια αποδυναμωμένη κεντροδεξιά

-μια ανεύθυνη λαϊκίστικη αριστερά

-μια νεοναζιστική ακροδεξιά, που έστω μειούμενη, δείχνει να αντέχει.

Ανάμεσά τους η κοινωνία στέκει ακραία διαιρεμένη. Τρεις παίκτες με μία δομική αδυναμία συνεννόησης και συνθέσεων που διαμορφώνουν ένα περιβάλλον αβεβαιότητας, ενώ η στρατηγική των εντάσεων αποτελεί συστατικό στοιχείο της ύπαρξής τους. Η αποκλειστική κυριαρχία τους στην πολιτική σκηνή παράγει μία παρατεταμένη ανισορροπία, παράγει βία, τυφλές συγκρούσεις, αποτελεί πηγή κινδύνων και μόνιμης πολιτικής ανωμαλίας με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το παρόν και το μέλλον της χώρας.

Η πρωτοβουλία των 58 καλεί τις δυνάμεις του ενδιάμεσου χώρου μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ σε διάλογο και συνεννόηση με στόχο την πολιτική κάλυψη αυτού του κενού και με ορατό ορίζοντα την κοινή κάθοδο στις ευρωεκλογές σε μια στιγμή κρίσιμη και για την Ελλάδα και για την Ευρώπη.

Εμείς λέμε ότι η παρουσία ενός ισχυρού πολιτικού υποκειμένου γεφυροποιού που θα λειτουργεί κατευναστικά, θα διαδραματίζει ρόλο μετριοπαθούς εταίρου σε κυβερνητικούς συνασπισμούς, θα συνεισφέρει εμπειρία διακυβέρνησης, διευρύνοντας την πολιτική νομιμοποίηση, που θα λειτουργεί ως η σταθερά της δημοκρατικής ομαλότητας, της υπεράσπισης των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων και του ευρωπαϊκού προσανατολισμού είναι επιτακτικά αναγκαία. Είναι προφανές ότι η ΔΗΜΑΡ  μόνη της δεν μπορεί να προχωρήσει σ’ αυτό το εγχείρημα.

Η λύση και για τη δημοκρατία και για τη ΔΗΜΑΡ σήμερα είναι η υπέρβαση των υπαρχόντων σχημάτων του χώρου του κέντρου και της σοσιαλδημοκρατίας, χωρίς αποκλεισμούς και ηγεμονισμούς και η συγκρότηση ενός νέου πολιτικού υποκειμένου που θα διεκδικήσει την ενοποίηση και την ανάκτησή του διάσπαρτου πολιτικού ακροατηρίου που συνεχίζει να πιστεύει στη λογική, που αισθάνεται την απειλή του λαϊκισμού στις διάφορες εκδοχές του, που θεωρεί την Ευρωπαϊκή Ένωση την αμετακίνητη σταθερά της γεωπολιτικής ύπαρξης της χώρας, που τέλος, εκτός από τις τραυματικές συνέπειες της κρίσης, τη θεωρεί ευκαιρία και πρόκληση για την ανασυγκρότηση της χώρας.

Οι τελευταίες αποφάσεις της ΚΕ, το κείμενο των θέσεων και η χθεσινή ομιλία του προέδρου αποκλείουν εκ προοιμίου το διάλογο και τη σύμπραξη με τους 58, επειδή το ΠΑΣΟΚ δήλωσε ´παρών´. Και επειδή, εκτός από το ένοχο παρελθόν του, η συμμετοχή του στην κυβέρνηση και οι πολιτικές που εφαρμόζει το κατατάσσουν εκτός του κεντροαριστερού τόξου.

Εδώ αξίζει να σημειώσουμε ότι μαζί με το ΠΑΣΟΚ συγκυβερνήσαμε επί ένα χρόνο και αυτό δεν συνέβη πριν από 6 χρόνια αλλά πριν από 6 μήνες και συμπέσαμε σε πάρα πολλά. Αλήθεια πόσο πειστική μπορεί να είναι η επιχειρηματολογία της αιφνίδιας μετάλλαξης και η κατάταξή του στην κεντροδεξιά.

Και, εκτός αυτού σκεφτείτε λίγο, ποιο αλήθεια είναι το ΠΑΣΟΚ που θα μολύνει την πολιτική μας αγνότητα. Ποτέ ο βασιλιάς δεν ήταν τόσο γυμνός και αδύναμος. Δεν είναι αυτοί που θα καθορίσουν το παιχνίδι, αναπαράγοντας τις παθογένεις αλλά εμείς, μαζί με τα πλήθη των πολιτών που ελπίζουν και ποντάρουν στην επιτυχία του εγχειρήματος.

Λυπάμαι, αλλά όπως και άλλοι άλλωστε, δυσκολεύομαι να αναγνωρίσω τον εαυτό μου μέσα σ’ αυτήν την πολιτική. Για αυτό το λόγο δεν θα είμαι υποψήφιος για την ΚΕ. Στα τρία χρόνια που συμμετείχα στην ηγεσία του κόμματος ως μέλος της Ε.Ε, υποστήριξα την αναγκαιότητα ενός μεταρρυθμιστικού σχεδίου που θα οδηγήσει τη χώρα στην έξοδο από την κρίση και αντιπαρατέθηκα στο μετεωρισμό ανάμεσα στη συνείδηση της αναγκαιότητας των μεταρρυθμίσεων και την υπεράσπιση των ιερών αγελάδων του κρατισμού που χαρακτήρισε την πολιτική μας από τη στιγμή της ίδρυσης της ΔΗΜΑΡ. Η αλήθεια είναι ότι σε αυτό το μέτωπο, όλοι όσοι υποστηρίξαμε αυτή τη γραμμή χάσαμε όλες τις εσωκομματικές μάχες. Αυτό όμως δεν με αποθαρρύνει να συνεχίσω να πορεύομαι στον ίδιο δρόμο.