Ποια αριστερά;

του Γιώργου Μοναστηριώτη

«Χρειάζεται να δούμε αυτοκριτικά το κρατικιστικό παρελθόν της Αριστεράς για να είμαστε αποτελεσματικοί σήμερα που προσπαθούμε να δώσουμε φωνή στην Κοινωνία των Πολιτών.Χρειάζεται μια νέα κουλτούρα που θα καταπολεμήσει την κρατούσα ιδεολογία της "θεσούλας" στο Δημόσιο, του "όλα θ...α τα κάνει το κράτος". Ήρθε η ώρα να πούμε ότι η Αριστερά επαγγέλεται τη Συλλογικότητα κι όχι τον παν-κρατισμό, ότι η δική μας συλλογικότητα δεν πνίγει την Ιδιαιτερότητα κάθε ατόμου, ούτε βεβαίως την Αξιοκρατία».
Λεωνίδας ΚΥΡΚΟΣ , «Ποια Αριστερά» (1987)

Η συμμετοχή της Δημάρ στην κυβέρνηση τον Ιούνιο του 2012, δεν υπήρξε απλά και μόνον μια αναγκαία προσθήκη σε μια δύσκολη στιγμή για τη χώρα και την κατ'επίγουσα ανάγκη της να υπάρξει κυβέρνηση, για να μην οδηγηθούμε σε άγνωστες και ίσως επικύνδινες ατραπούς.
Αποτέλεσε κατά τη γνώμη μου και μία ιστορική στιγμή για την ανανεωτική αριστερά, αντίστοιχη της ιστορίας της, του υπέυθυνου λόγου της και της ευρωπαικής ματιάς που ανέκαθεν είχε η δημοκρατική-ανανεωτική αριστερά στο τόπο.
Ακόμα κι αν "σύρθηκε" από το αυτί για να συμμετάσχει στην τρικομματική, αυτό δεν αναρεί την υπεύθυνη στάση που έδειξε, όταν η χώρα την χρειάστηκε, η σύγχρονη αριστερά ήταν παρούσα.
Μέσα από τη συμμετοχή της στην κυβέρνηση όμως, αναδείχθησαν δύο κυρίως παρά πολύ σημαντικές "αδυναμίες":

α) Η Δημαρ δεν ήταν προετοιμασμένη να συμμετάσχει σε μία κυβέρνηση κι αυτό δεν είναι μία αδυναμία οπώς υποστηρίχθηκε λόγο απειρίας, κάθε κόμμα όσο μικρό κι είναι, οφείλει να επεξεργάζεται συγκεκριμμένες κάθε φορά προτάσεις και όχι γενικόλογες αρχές περί προοδευτικής πολιτικής, αλλαγής πολιτικής κλπ. Η απειρία υπήρχε πράγματι, άλλα η έλλειψη συγκεκριμμένων προτάσεων δεν μπορεί να δικαιολογηθεί μόνον μέσω της απειρίας, εδώ φάνηκε πως και η Δημαρ ως κόμμα της αριστεράς είχε στο μυαλό της..... ότι αρκεί να είναι στην αντιπολίτευση.

β) Ο δεύτερος λόγος αφορά την πολιτική της ταυτότητα έτσι όπως εκφράστηκε από τους λόγους διαφωνίας της στην κυβέρνηση. Η αποχώρηση της επ'αφορμής το κλείσιμο της Ερτ, ανέδειξε την κρατικιστική της λογική και αντίληψη για τα πράγματα, είπωθηκε πως δεν διαχειρίστηκε σωστά επικοινωνιακά την εξοδό της από την κυβέρνηση, νομίζω πως αυτό είναι μια υπεκφυγή, μια χαρά τακτικιστικά και επικοινωνιακά το διαχειρίστηκε το θέμα, ακριβώς γιατί αποχώρησε, κλείνοντας το μάτι σε ένα 5% στους ψηφοφόρους του Σύριζα, έτσι ώστε να εξασφαλίσει κι αυτή ένα ποσοστό από την πίτα των ψηφοφόρων του αντι-μνημονιακού ανορθολογισμού.

Το πρόβλημα δηλαδή της Δημάρ είναι πως προσπάθησε να ψαρεύει από διάφορες δεξαμενές ψηφοφόρων πατώντας σε δύο βάρκες, με αποτέλεσμα να πέσει μέσα στο νερό, ήτοι να χάσει και από τις δύο πάντες, κι από τους υπέυθυνους σύγχρονους αριστερούς που την στήριξαν και από τους πασοκο-συριζαίους που πόνταρε.

Οι δύο απουσίες.

Η πρόσφατη απουσία του προέδρου Φ. Κουβέλη στην τελετή για την ανάληψη της ευρωπαικής προεδρίας από την Ελλάδα, ήταν μία ηχηρή απουσία για τους ανθρώπους της ανανεωτικής αριστεράς, που είχαν μάθει να στηρίζουν την ευρωπαική προοπτική της χώρας και την ολοκλήρωση της Ευρώπης. Ένας αριστερόστροφος πολιτικός ελιγμός αδικαιολόγητος και για το κύρος του Κουβέλη.

Η δεύτερη απουσία αφορά την συνάντηση των 58 στο Ακροπόλ, θα χρησιμοποιήσω μια φράση του Γ. Ψαριανού από το συνέδριο που μεταξύ άλλων είπε πως "αν ήτανε ο Φώτης Κουβέλης στο Ακροπόλ θα έπεφτε το Ακροπόλ, τέσσερα χρόνια η κεντροαριστερά ποιόν περιμένει; τον Βενιζέλο περιμένει; τον Φώτη Κουβέλη περιμένει!"Άλλα ο Κουβέλης δεν ήταν εκεί, η Δημαρ δεν ήταν εκεί, κι έτσι άφησαν χώρο στον Βενιζέλο, στον Κακλαμάνη, στο Δρυ, στην Άντζελα κλπ.

Οι 58 όμως είναι κι άλλοι πολλοί και πολύ άξιοι, γιατί τόσα χρόνια όταν ήθελα να σκεφτώ και αριστερά και ρεαλιστικά, έπαιρνα Τα Νέα για να διαβάσω τον Γιαννη Βούλγαρη να μάθω να σκέφτομαι και προοδευτικά και ευρωπαικά και σοσιαλδημοκρατικά, γιατί όταν ξεκίνησε η Δημαρ με τόσες ελπίδες και άλλες τόσες προσδοκίες, είχαμε πεί να λέμε αλήθειες, άλλα κάτι στο δρόμο άλλαξε, λίγο ο επαγγελματικός προσανατολισμός, λίγο τα οικονομικά μας, λίγο η κούραση...

Κι έτσι ο κύκλος της Δημάρ έκλεισε, γιατί ενώ αποτελείται από άξια στελέχη, παραμένουν μέσα στην παραδοσιακή κρατιστική λογική της αριστεράς.

Ο Γιώργος Μοναστηριώτης, είναι ιδιωτικός υπάλληλος, πρώην μέλος της Δημάρ και νυν της Δυναμικής Ελλάδας.