ΣΥ.ΡΙΖ.Α. REaLOADED

Βαγγέλης Αγγελής από την Αthens Voice
 Η κυβέρνηση μοιάζει να παραπαίει. Κοινοβουλευτικά, όλο και περισσότερο πλησιάζει στο μοιραίο «150». Δημοσκοπικά, ο ΣΥΡΙΖΑ ανεβαίνει συνεχώς το τελευταίο διάστημα και με ένα σταθερότερο ρυθμό σε σχέση με τους προηγούμενους μήνες. Φαίνεται πως όλο και περισσότεροι αρχίζουν να βλέπουν την Κουμουνδούρου ως τη λύση στο αδιέξοδο και αυτό έχει την εξήγησή του: το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης προσπαθεί συστηματικά να γίνει ο εκφραστής των δύο βασικών πολιτικών θέσεων της ελληνικής κοινωνίας.
Γιατί, παρά το πολιτικό χάος που βιώνουμε, το εκλογικό σώμα φαίνεται να εμμένει σε δύο βασικές αντιλήψεις. Η πρώτη είναι μια αρνητική στάση απέναντι στην τρόικα, η οποία μάλιστα τείνει να αποκτήσει επιθετικά χαρακτηριστικά. Για παράδειγμα, στην τελευταία δημοσκόπηση της MRB που παρουσιάστηκε στην Real News, το 84,4% των ερωτώμενων απάντησε πως «η κυβέρνηση θα πρέπει να θέσει κάποιες κόκκινες γραμμές ως προς τις παραχωρήσεις που μπορεί να κάνει απέναντι στην τρόικα και να επιμένει σε αυτές ανεξάρτητα από τις συνέπειες που μπορεί να υπάρξουν». Το καλοκαίρι, το ποσοστό θετικής απάντησης στην ίδια ερώτηση ήταν 78,2% .
Η δεύτερη βασική αντίληψη της πλειοψηφίας είναι πως η χώρα πρέπει να παραμείνει στο ευρώ. Ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι το ποσοστό αυτό στις δημοσκοπήσεις, κυμαίνεται πάλι περίπου στο 80% (βλ. για παράδειγμα την πρόσφατη δημοσκόπηση της ΚΑΠA Research που δημοσιεύθηκε στο Βήμα της Κυριακής), γεγονός που μας δείχνει πως υπάρχει αναπόφευκτα ένα τεράστιο ποσοστό αλληλεπικάλυψης στις δύο αυτές κατηγορίες. Με λίγα λόγια, οι περισσότεροι από αυτούς που έχουν μια επιθετική στάση απέναντι στην τρόικα, επιθυμούν ταυτόχρονα να παραμείνει η χώρα στο ευρώ και αυτό τελικά το μείγμα εκφράζει σε συντριπτικό ποσοστό την ελληνική κοινωνία, παρά τις επιμέρους απόψεις.
Τελευταία ο ΣΥΡΙΖΑ, ή τουλάχιστον η ομάδα πέριξ του κ. Τσίπρα,προσπαθεί να παρουσιάσει και τις δύο αυτές αντιλήψεις ως παγιωμένες θέσεις του κόμματος. Η επιθετική στάση έναντι της τρόικας ήταν δεδομένη, ενώ τώρα είναι φανερή και η προσπάθεια της Κουμουνδούρου να πείσει για τον ευρωπαϊκό της προσανατολισμό και την προσήλωσή της στο ευρώ, παρουσιάζοντας τις αντίθετες απόψεις εντός του κόμματος ως μειοψηφικές.
Το ζήτημα βέβαια δεν είναι κατά πόσο συμφωνούμε με αυτές τις απόψεις, αλλά κατά πόσο οι δύο αυτές απόψεις συμβιβάζονται μεταξύ τους. Μάλλον εκεί παίζονται όλα, και στη δυνατότητα του ΣΥΡΙΖΑ να πείσει ότι μπορεί να τις συμβιβάσει εφαρμόζοντας τες ταυτόχρονα, λύνοντας έναν γόρδιο δεσμό. Η διαχείριση αυτού του συμβιβασμού είναι το σημείο-κλειδί που μπορεί να δώσει τη δυνατότητα στο ΣΥΡΙΖΑ να αποκτήσει μια σημαντική υπεροχή, αντί ενός απλού εκλογικού προβαδίσματος.
Αν και πολλοί αναρωτιούνται πως θα το επιτύχει αυτό η ηγεσία του κόμματος όταν δεν έχει πείσει ούτε τους ίδιους της τους συντρόφους, νομίζω ότι για τους περισσότερους ψηφοφόρους το θέμα είναι αλλού. Ο συνηθέστερος προβληματισμός αφορά στο κατά πόσο τα νέα σοβαρά προβλήματα που έχουν προκύψει, μπορούν να λυθούν με παλιές συνταγές. Αυτό που συχνά καταλογίζεται στο ΣΥΡΙΖΑ είναι πως εκφράζει ένα παλιό μοντέλο, πως είναι απλώς ένα νέο ΠΑΣΟΚ κτλ. Ακόμα και αν η πλειοψηφία συμμερίζεται θέσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όπως είναι ας πούμε αυτές περί ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, περί απαγόρευσης ιδιωτικοποιήσης του νερού ή περί κινεζοποίησης του εργατικού δυναμικού στον ιδιωτικό τομέα, δεν σημαίνει ότι συμμερίζεται και μια επιστροφή σε ένα μοντέλο κράτους που ταλαιπώρησε τους πολίτες και το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει πείσει ότι θα βάλει στην άκρη.
Εκτός αυτού όμως, φαίνεται πως ένα μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος δεν έχει πειστεί για το κατά πόσο η άπειρη ηγεσία της Κουμουνδούρου είναι ικανή να φέρει εις πέρας μια δύσκολη αποστολή, όπως είναι η διπλωματική διαχείριση μιας πιθανής διαπραγμάτευσης απέναντι στις παλιές καραβάνες της ευρωπαϊκής πολιτικής σκηνής. Είναι προφανές από τις δημοσκοπήσεις που δίνουν προβάδισμα στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όχι και στον κ. Τσίπρα έναντι του κ. Σαμαρά, ότι οι πολίτες βλέπουν εδώ ένα αδύναμο σημείο.
Ο φόβος της ανωριμότητας και της πολιτικής απειρίας είναι γενικότερος. Στο ευαίσθητο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής για παράδειγμα, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει δώσει τα καλύτερα δείγματα γραφής. Στις 2 Αυγούστου του 2011 μέλη του ΣΥΡΙΖΑ πραγματοποίησαν πορεία προς την πρεσβεία της Συρίας στην Αθήνα προκειμένου να διαμαρτυρηθούν για τη βίαιη καταστολή των διαδηλώσεων στη Συρία και για να εκφράσουν την αντίθεσή τους στην συριακή κυβέρνηση. Έντεκα μήνες αργότερα, όταν φάνηκε ότι δεν επρόκειτο απλώς για μια «λαϊκή εξέγερση» και ότι αντίθετα έχουμε να κάνουμε με μια περίπλοκη κατάσταση που εμπλέκει ισλαμιστές, τη Hezbollah και ένα σωρό άλλους, ο ΣΥΡΙΖΑ εξέδωσε ανακοίνωση με την οποία επιμέριζε την ευθύνη για την συριακή τραγωδία και στις δύο πλευρές. Η περίπτωση της Τουρκίας και της Αιγύπτου θα έπρεπε επίσης να διδάξουν στον ΣΥΡΙΖΑ ότι οι εποχές που αγκαλιάζουμε όλες τις εξεγέρσεις στη βάση του «λαϊκού δικαίου» έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, από τότε που ο Σαρτρ και ο Φουκό έσπευσαν βιαστικά και αφελώς να γοητευτούν από την ιρανική επανάσταση των μουλάδων. Η διεθνής θέση της χώρας όμως δεν είναι ούτε φιλοσοφικό ζήτημα, ούτε παιχνίδι εντυπώσεων.
Παρόλα αυτά, το πολιτικό παιχνίδι πάει να μετατοπιστεί, αποκτώντας άλλα χαρακτηριστικά. Η φιλοευρωπαϊκή ρητορεία της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ τείνει να αποκτήσει μια σταθερότητα και σιγά-σιγά πείθει αρκετούς ότι η αξιωματική αντιπολίτευση εισέρχεται σε μια τροχιά ρεαλισμού. Επίσης, τα υψηλά ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ ξυπνούν σε κατηγορίες πολιτών αντανακλαστικά προσεταιρισμού της Κουμουνδούρου στη βάση μιας «ρεαλιστικής» προσέγγισης των πραγμάτων: τι θα γίνει αν καταρρεύσει το πολιτικό σύστημα και παρουσιαστεί κενό εξουσίας; Για κάποιους το βασικό ζήτημα είναι ήδη η επόμενη μέρα. Και εκτός των δύο κομμάτων που απαρτίζουν τη σημερινή συγκυβέρνηση, τα υπόλοιπα κόμματα είναι είτε ακραία (ΚΚΕ, Χρυσή Αυγή), είτε αρκετά αδύναμα και επαμφοτερίζοντα για να κυβερνήσουν (ΔΗΜΑΡ), είτε αρκετά αδύναμα για να κυβερνήσουν και με ηγέτες που θεωρούν ότι μας ψεκάζουν (Ανεξάρτητοι Έλληνες). Ταυτόχρονα, η είδηση στον διεθνή οικονομικό Τύπο είναι στις μέρες μας οι ΗΠΑ, που επέκριναν το αυστηρό μοντέλο δημοσιονομικής προσαρμογής που έχει επιβληθεί στην Ευρώπη, και φαίνεται να ανακάμπτουν από την κρίση.
Έτσι, ο ρεαλισμός είναι τώρα ένα πεδίο στο οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζεται πως μπορεί να μπει και να παίξει. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να κατανοήσει το πρωθυπουργικό επιτελείο όταν βάζει τον κυβερνητικό εκπρόσωπο να στηρίζει μια επικοινωνιακή πολιτική στον «πραγματισμό», κάνοντας λόγο για ισορροπίες και ρεαλιστικές αντιλήψεις. Την ίδια στιγμή που ελάχιστοι πιστεύουν ότι το σχέδιο εξόδου της κυβέρνησης από την κρίση έχει ρεαλιστικές προοπτικές, ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίζει σταδιακά την ανοχή από ομάδες που ούτε ο πιο ευφάνταστος νους της Κουμουνδούρου δε θα φαντάζονταν μήνες πριν, όπως είναι μια μερίδα βιομηχάνων και κάποιες εστίες υποστήριξης πέραν του Ατλαντικού.
Γιατί τελικά, αυτό που κυρίως ευνόησε τη ρεαλιστική στροφή του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι τόσο ο ασαφής δρόμος που ο ίδιος επέλεξε, όσο το γεγονός ότι η αντίπαλη εγχώρια πολιτική τάξη αποδείχτηκε εξίσου «ουτοπική» συγκρινόμενη μαζί του (για να μην πούμε απλώς απαράδεκτη, ενθυμούμενοι τον Λιάπη). Εκείνο το τμήμα της που τουλάχιστον είχε καλές προθέσεις, πίστεψε σε μια κοινωνική μηχανική που θα μετέτρεπε μέσα σε δύο χρόνια την Ελλάδα σε Ολλανδία, χωρίς να λαμβάνει υπόψη κοινωνικές και οικονομικές πραγματικότητες. Μια κοινωνική μηχανική ανάλογη με εκείνη που υποστήριξαν πολλοί παλαιο-μαρξιστές, όταν πίστεψαν ότι μπορούν – και ότι έχουν το δικαίωμα – να μετατρέψουν τους ρώσους χωρικούς σε ημι-διανοούμενους σοσιαλιστές προλετάριους. Η αφέλεια αυτών των καλοπροαίρετων ανθρώπων θα ήταν κατανοητή, εάν οι πράξεις τους δε στοίχιζαν τελικά τόσα πολλά και σε τόσους πολλούς.

Σχόλια

  1. Φοβάμαι πως ο αρθρογράφος είναι επιεικής απέναντι στους συμπολίτες μας, ιδιαίτερα σε αυτούς που ακολουθούν τον ΣΥΡΙΖΑ. Θεωρώ ότι οι περισσότεροι – αντίθετα με όσα γράφει – πιστεύουν πως, όντως “τα νέα σοβαρά προβλήματα που έχουν προκύψει, μπορούν να λυθούν με παλιές συνταγές”. Ακόμη, πως “συμμερίζονται και μια επιστροφή σε ένα μοντέλο κράτους που ταλαιπώρησε τους πολίτες” και το οποίο δεν θέλουν τον ΣΥΡΙΖΑ “να το βάλει στην άκρη”.
    Φοβάμαι ακόμη ότι δεν πιστεύουν και δεν περιμένουν απο τον ΣΥΡΙΖΑ να φέρει “εις πέρας μια δύσκολη αποστολή, όπως είναι η διπλωματική διαχείριση μιας πιθανής διαπραγμάτευσης απέναντι στις παλιές καραβάνες της ευρωπαϊκής πολιτικής σκηνής”. Αντίθετα εκτιμώ πως περιμένουν κάτι αντίστοιχο με όσα έκανε ο Αντρέας Παπανδρέου που την στιγμή που “φώναζε” έξω οι βάσεις του θανάτου αναβάθμιζε την βάση της Σούδας.
    Φοβάμαι πως αναπολούν τις “εποχές που αγκαλιάζαμε όλες τις εξεγέρσεις στη βάση του «λαϊκού δικαίου»” και έξω και στην χώρα – απο τους ντόπιους φαρμακοβιομήχανους και τους γιατρούς του ΕΟΠΠΥ που θέλουν να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι στα ιατρεία τους μέχρι τους φυλακισμένους “ειδικής φύσεως” για να θυμηθώ δυο απο τις ακραίες περιπτώσεις.
    Φοβάμαι πως τελικά πιστεύουν στη γλώσσα του Όργουελ, του άλλα λέμε – άλλα εννοούμε. Σας θυμίζω την θέση του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ για “Χρέος – Μνημόνια: Διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους και λογιστικός έλεγχός του.Ακύρωση των Μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων.Eπαναδιαπραγμάτευση των δανειακών συμβάσεων και ακύρωση των επαχθών όρων τους”. Όταν επισήμανα σε παλιό μου σύντροφο Ρηγά και νυν Συριζαίο τι του λέει αυτή η θέση μου είπε “ευτυχώς που κατόρθωσαν να συμφωνήσουν” – προφανώς να συμβιβάσουν τα ασυμβίβαστα.
    Μπάμπης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και γω τα ίδια πιστεύω Μπάμπη. Ενα σημαντικό μέρος του αντιμνημονιακού μπλοκ ( για να μην πω όλο) θέλει επιστροφή χωρίς καμιά ανασυγκρότηση της παραγωγικής βάσης, χωρίς αλλαγή παραδείγματος που αλλάζει τα δεδομένα του. Και γιαυτό ο ΣΥΡΙΖΑ φωτίζει μόνο τα μακροοικονομικά δεδομένα και τα εξαρτά από τη στάση των εταίρων. Υπόσχεται γενναίο κούρεμα το οποίο δεν λύνει όμως τα θέματα της παραγωγικότητας, της ανεργίας της βιώσιμης ανάπτυξης. Αν η Ελλάδα δεν παράγει και δεν εξάγει δεν θα βγει ποτέ από τη λάσπη. Σήμερα είναι ιστορική ευκαιρία να το κάνει.

      Διαγραφή
    2. Μπαμπη, το θεμα δεν ειναι τι παπαριες λεει τωρα ο Συριζα η τι θα πει την ανοιξη, αλλα το τι θα πει, τη μερα που θα γινει εξουσια, στη Μερκελ και Σια. Θα ηθελα πολυ να ακουγα αυτες της συνομιλιες. Τωρα λεει οτι χρειαζεται για να βγει στην εξουσια. Τοτε θα πει οτι παπαρια χρειαζεται για να παραμεινει στην εξουσια, τιποτα σχετικο βεβαια με οτι χρειαζεται για τη σωτηρια της χωρας, αυτα που λεει ο Λεω. Οι Eurocrats θα κανουν οτι μπορουν για να τους γινουν αρεστες οι παπαριες. The "European Project" must go on!! Αν ομως τους ξυνισουν, το πραγμα θα εχει ενδιαφερων, μπορεις να προβλεξεις τις εξελιξεις....

      Διαγραφή
    3. Λέων, το ουσιαστικό πρόβλημα είναι ότι τότε θα εμφανίζεται σαν μοναδική αντισυστημική δύναμη η χρυσαυγή - γαμώ το κεφάλι τους.
      Μπάμπης

      Διαγραφή
    4. Λάθος, για τον φιλότατό μου Μάκη είναι το αμέσως προηγούμενο σχόλιο μου.
      Μπάμπης

      Διαγραφή
  2. Ο ΣΥΡΙΖΑ εστιάζει -εκ του πονηρού- στο ζήτημα του χρέους, για να αποφύγει να καταστήσει σαφη την οικονομική πολιτικη που σκοπεύει να ασκήσει. Θολώνει τα νερά και παραπλανα.
    Ακόμη και τα λεγόμενα σοβαρά και μετριοπαθη στελέχη του δεν μας λένε τίποτε ουσιαστικό για την αντιμετωπιση της έλλειψης παραγωγικής βασης και την σνορθωση της πραγματικής οικονομίας.
    Αυτο εχει ως συνέπεια ο κόσμος που τους ακολουθεί να μην συνειδητοποιεί οτι ακόμη και αν μας αύριο μας χαριζοταν όλο το χρέος -το οποιο, ούτως η άλλως, στο μεγαλύτερο μερος του εχει μετατεθεί σε βάθος χρόνου και προς το παρόν εξυπηρετείται απο τους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς-, πάλι θα έπρεπε να εφαρμόζουμε πολιτικές λιτότητας και να αλλάξουμε παράδειγμα, ώστε να καταφέρουμε κάποτε να περνάμε με όσα βγάζουμε.

    Ειναι πολυ επικίνδυνο η αξιωματική αντιπολίτευση να καλλιεργεί συστηματικά αυτη την παράνοια!

    Αλικη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Leo

    Το κείμενο αυτό οδηγείται προς μια ένοια "Ιστορικού Συμβιβασμού" από μια περίεργη λογικη

    Ο αρθρογράφος τελικά καταγγέλει τη συγκυβέρνηση ως "εκείνο το τμήμα της που τουλάχιστον είχε καλές προθέσεις, πίστεψε σε μια κοινωνική μηχανική που θα μετέτρεπε μέσα σε δύο χρόνια την Ελλάδα σε Ολλανδία, χωρίς να λαμβάνει υπόψη κοινωνικές και οικονομικές πραγματικότητες".Με άλλα λόγια ο ίδιος ο αρθρογράφος έχει μια θέση "αντιμνημονίου" αν καταλαβαίνω την κατακλείδα

    Ο ίδιος ως "αντιμνημονιακός" (;) καλωσορίζει το Συριζα στον ρεαλισμό, στον οποίο ο real Συριζα θα εφαρμόσει τι;

    Σεβομαι τον κύριο Αγγελή, το συμπέρασμα του μου φαίνεται εύλογο, αλλά ο συλλογισμός του κάπου πάσχει ή τουλάχιστον δεν είναι καθαρό: ο real syriza είναι για γέλια ή για κλάματα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Νομίζω ότι η φίλη μας η Αλίκη τα λέει όλα. Γενικά ο ΣΥΡΙΖΑ μιλά σε μάκρο επίπεδο, αλλά το μίκρο είναι αυτό που θα αλλάξει την κοινωνία. Εκεί τσιμουδιά. Η συνταγή είναι γνωστή Διευκολύνσεις προς τους ΔΥ, όχι οικονομικές αλλά εργασιακές. Το υπαινίσσεται ο Σταθάκης σε σχετικό άρθρο στο protagon. Επαναφορά του δημόσιου στους συνδικαλιστές. Αλλά αυτό είναι επανάληψη του ίδιου έργου. Είναι το αίτημα χιλιάδων ανθρώπων του δημόσιου. Λιγότερα λεφτά; Αρα λιγότερη και χειρότερη δουλειά. Αυτό είναι το άλογο του ΣΥΡΙΖΑ στους λογικούς. Στους καθυστερημένους υπόσχεται λεφτά γενικώς και αορίστως. Και είναι γνωστό ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Είναι σαν αυτό που λέει ο άθεος που αμφιβάλει. Και αν υπάρχει θεός; ¨Ετσι και δω. Και αν τα καταφέρει; Αγνωστικισμός. Η ιδεολογία της αριστεράς ΣΗΜΕΡΑ.

      Διαγραφή
    2. Σωστός ο προβληματισμός του LLS. Κατά τη δική μου άποψη, η συλλογιστική του κειμένου είναι προβληματική γιατί κάνει μεγάλα λογικά άλματα. Το κείμενο ξεκινά με το θεμελιώδες δίλημμα της κοινής γνώμης σχετικά με το μνημόνιο, που είναι αν μπορούμε να μείνουμε στο ευρώ χωρίς κάποιου είδους μνημόνιο. Σε κάποιο σημείο του κειμένου ο αρθρογράφος κάνει την παραδοχή πως αυτό είναι εφικτό αλλά δύσκολο χωρίς να μας εξηγεί πού τη βασίζει. Στη συνέχεια, αφού έχει σιωπηρά παραδεχτεί πως οι στόχοι (ναι στο ευρώ - όχι στο μνημόνιο) είναι συμβατοί, μετατοπίζει το πρόβλημα από τη δυσκολία επίτευξης του συμβιβασμού στη δυνατότητα του Σύριζα να πείσει πως μπορεί να τον πετύχει, δηλαδή μετατρέπει το πραγματικό πρόβλημα πολιτικής (που χωρίς απόδειξη θεωρεί επιλύσιμο) σε ένα ζήτημα πολιτικής επικοινωνίας. Δεν έχει σημασία δηλαδή αν το πρόβλημα λύνεται αλλά αν ο Σύριζα δείχνει ικανός να το λύσει. Κι εκεί συμπληρώνει πως Ελλάδα δεν μεταρρυθμίζεται οπότε μεταξύ του (ανέφικτου) στόχου της μεταρρύθμισης και του (εφικτού) στόχου της ανατροπής του μνημονίου εντός του ευρώ ο κόσμος μπορεί να επιλέξει ορθολογικά τον δεύτερο, αν ο Σύριζα πείσει πως είναι σοβαρό κόμμα.

      Δηλαδή, συνοπτικά το κείμενο μας λέει πως οι μεταρρυθμίσεις δεν είναι εφικτές, η παραμονή στο ευρώ χωρίς μνημόνιο είναι εφικτή και το πρόβλημα του Σύριζα είναι να πείσει πως έχει στελέχη ικανά να φέρουν σε πέρας τη δύσκολη αποστολή. Διαφωνώ σε όλα.

      Στην πράξη δεν υπάρχει κανένας ρεαλισμός στον Σύριζα, υπάρχει μόνο καιροσκοπισμός. Όταν οι δημοσκοπήσεις λένε "ναι στο ευρώ - όχι στο μνημόνιο" ο καλός καιροσκόπος λέει "ναι στο ευρώ - όχι στο μνημόνιο" και ελπίζει πως αν θολώσει αρκετά τα νερά με αρλούμπες και μπαρούφες αρκετοί θα πιστέψουν πως γίνεται. Στο κάτω κάτω ο Σαμαράς το κατάφερε, γιατί να μην το καταφέρει κι ο Τσίπρας;

      Διαγραφή
  4. Οσο για το κείμενο που ανέβασα. Είναι ο φερετζές του Συριζαίου. Κυκλοφορούν πολλά τέτοια. Είμαι ΣΥΡΙΖΑ αλλά δεν το φωνάζω, έχω και τις αμφιβολίες μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Η υποκριτικη συμπεριφορα του ΣΥΡΙΖΑ, λιαν προσφατως να τι μου θυμιζει

    Μου θυμιζει αρραβωνιασμενους -οχι τοσο παλιας εποχης- που προσποιουνται οτι ειναι κατι αλλο απο αυτο που ειναι , αλλα μετα απο λιγα χρονια γαμου, αποκαλυπτονται τα προσωπεια και επερχεται το μοιραιο…

    Επειδη οι περισσσοτεροι προβολεις της δημοσιοτητας εχουν πεσει πανω στον Συριζα, οι -ας πουμε αρραβωνιασμενοι δυνητικοι ψηφοφοροι- ενδεχεται να κανουν εμετο και μ’ αυτους τους συριζαιους) και να μην γινει ο πολυποθητος γαμος (ή εστω το συμβολαιο ανοχης-συμβιωσης ) με την εξουσια…., οποτε τι;

    Αφώτιστος Φιλέλλην

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία