Η αρπαγή του Ελληνικού για ένα κομμάτι ψωμί...

του Κώστα Στούπα

Το παλιό αεροδρόμιο του Eλληνικού αποτελεί ένα πρώτης τάξεως «φιλέτο» ακινήτου το οποίο θα μπορούσε να αποδειχτεί χρυσοτόκος όρνιθα για όποιον ιδιώτη εξασφαλίσει τη εκμετάλλευσή του, αλλά και να αποτελέσει αιχμή του δόρατος της ελληνικής τουριστικής βιομηχανίας, συνεισφέροντας σημαντικά στην Εθνική Οικονομία.

Παρ΄ όλες αυτές τις καλές προοπτικές, κατά τον διαγωνισμό της πώλησής του εμφανίστηκε μια μόνο προσφορά και αυτή μιας κοινοπραξίας τριών επιχειρήσεων με κεντρική μια ελληνική με εμπειρία στην ελληνική πραγματικότητα. Εμφανίστηκε μια προσφορά λοιπόν και αυτή ιδιαίτερα μικρή, δημιουργώντας αμφισβητήσεις και νέο κύκλο αντιδράσεων.

Το γεγονός πως εμφανίστηκε μια προσφορά και αυτή περί τα 400 εκατ. αποδυνάμωσε το εγχείρημα.

Κατά τη γνώμη μου βέβαια το συμφέρον της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας είναι το Ελληνικό να παραχωρηθεί για αξιοποίηση έστω και δωρεάν αν χρειαστεί.

Οι επιλογές είναι δύο. Να μείνει ως έχει σαν σκουπιδότοπος ή να αξιοποιηθεί με ιδιωτικά κεφάλαια με στόχο την προσέλκυση τουριστικού εισοδήματος υψηλών απαιτήσεων και συνεισφέροντας θέσεις εργασίας, ασφαλιστικές εισφορές και φορολογικά έσοδα.

Η αξιοποίησή του θα αναδείξει ολόκληρο το παραλιακό μέτωπο της πρωτεύουσας, αλλάζοντας τη θέση της Αθήνας συνολικότερα στον χάρτη της ψυχαγωγίας στην ευρύτερη περιοχή της ΝΑ Μεσογείου.

Το ελληνικό πρόβλημα
Αφού όμως οι καλές προοπτικές είναι τόσο εμφανείς δια γυμνού οφθαλμού γιατί δεν προέκυψαν δεκάδες προσφορές (υψηλότερες) από κολοσσούς παγκόσμιας κλάσης της ψυχαγωγίας;

Νομίζω πως οι λόγοι είναι προφανείς.

Τα τελευταία χρόνια έχουν υπάρξει άλλες δύο τουλάχιστον παραχωρήσεις μικρότερων ανάλογων έργων που οδήγησαν στην χρεοκοπία των επιχειρήσεων που τα ανέλαβαν.

Η μία είναι η παραχώρηση του Πόρτο Καρράς στην Ολυμπιακή Τεχνική. Η εταιρεία ποτέ δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει τις επενδύσεις που προβλέπονταν από τη συμφωνία με το κράτος και οι οποίες θα τις απέφεραν ανάλογα έσοδα, επειδή μια σειρά δήμαρχοι, σύλλογοι οικολόγων, μελισσοκόμων, εκβιαστών κλπ., με αλλεπάλληλες προσφυγές στη δικαιοσύνη ματαίωσαν δυνατότητες επέκτασης της επένδυσης όπως προέβλεπε ο  ίδιος ο νόμος της παραχώρησης.

Ανάλογη ήταν η περίπτωση με το γήπεδο και τον περιβάλλοντα χώρο στο Βοτανικό. Η εταιρεία που το ανέλαβε έμπλεξε σε ένα κυκεώνα προσφυγών και χρεοκόπησε.

Ανάλογη περίπτωση είναι και η εκχώρηση του Αγίου Κοσμά σε ιδιωτική εταιρεία η οποία δεν μπόρεσε να το εκμεταλλευτεί γιατί το γνωστό κίνημα δημάρχων, δασαρχών και αριστερών με σύνθημα «καλύτερα δημόσιοι σκουπιδότοποι παρά ιδιωτικές μονάδες διασκέδασης» επικράτησε. Και αυτή η εταιρεία χρεοκόπησε.

Είναι φανερό πως το περιβάλλον στην Ελλάδα δεν είναι φιλικό για επενδύσεις. Δήμαρχοι και κόμματα για ποικίλους ενίοτε υπόπτους ρόλους πολιτικών μικροσκοπιμοτήτων εμποδίζουν κάθε σοβαρή επένδυση που δεν αφορά αυθαίρετα σκυλάδικα ή κινητές καντίνες με «βρώμικα». Επιχειρήσεις δηλ. που αδειοδοτούν με το ανάλογο γρηγορόσημο οι τοπικές αρχές.

Ούτε οι νόμοι που ψηφίζει το κοινοβούλιο είναι σε θέση να παρακάμψουν τα εμπόδια και τις προσφυγές, καθώς η νομοθεσία της χώρας είναι δαιδαλώδης και αντιφατική, προκειμένου να την ερμηνεύει και εφαρμόζει κατά το δοκούν η πελατειακή γραφειοκρατία που διοικεί το δημόσιο. Μεγαλύτερη επιρροή ασκούν σ’ αυτή τη γραφειοκρατία οι συνδικαλιστές του δημοσίου και συγκεκριμένες κομματικές μειοψηφίας παρά η εκάστοτε νόμιμη κυβέρνηση.

Αυτοί είναι οι λόγοι για τους οποίους κανένας διεθνούς βεληνεκούς παίκτης της βιομηχανίας της ψυχαγωγίας, δεν ενδιαφέρθηκε για το καλύτερο φιλέτο της ΝΑ Μεσογείου.

Αυτός είναι και λόγος του πολύ χαμηλού τιμήματος.

Το αστείο της υπόθεσης είναι πως το κόμμα της αντιπολίτευσης που πρωτοστατεί στο να θέτει εμπόδια σε οποιαδήποτε επένδυση στη χώρα, προειδοποιώντας πως οι πιθανοί επενδυτές θα χάσουν τα λεφτά τους όταν έρθει στην εξουσία, μεταχειρίζεται σαν επιχείρημα ματαίωσης του διαγωνισμού τη μη εμφάνιση περισσότερων προσφορών και υψηλότερου τιμήματος.

Το υποστηρίζει αυτό καλλιεργώντας στους ψηφοφόρους του, πολλοί από τους οποίους είναι άνεργοι, την ψευδαίσθηση πως είναι καλύτερα μια θέση στο δημόσιο παρά μια θέση σε ιδιωτική τουριστική μονάδα.

Το Ελληνικό κινδυνεύει όντως να δοθεί για ένα κομμάτι ψωμί, αλλά υπάρχουν υπεύθυνοι γι’ αυτό, όπως και για τη διάλυση του παραγωγικού ιστού της χώρας τα τελευταία 30 χρόνια.
 

Είναι το πολιτικό και συνδικαλιστικό σύστημα στο σύνολό του.