Η επέτειος των γελοίων

του Πάνου Θεοδωρίδη

Μ΄ενα ούτι φτιαγμένο στη Σμύρνη

στ άλογο επάνω ,τα χωριά προσπερνώ

ανθρωποι  σκιαγμένοι προσπερνάνε και φεύγουν

σκυλιά φαρμακωμένα στο δρόμο.

Πάω στο καστέλλι του άρχοντα Βαγή

κουρελής κι ξαρμάτωτος σαν καλάμι, 

ό,τι είχα τό ΄χασα προχτές Παρασκευή

 

Εικοστή πρώτη Απριλίου, γατάκια,είναι μία επέτειος-μαϊμού, που οι περισσότεροι την λένε και «μαύρη». Ως εικός, και εν συμφωνία με όλα τα νεοελληνικά θέσμια, άλλο θυμόμαστε, άλλο μας λυπεί και άλλο εκφράζουμε.

 

Θυμάμαι την μάνα και την θεία μου με πόση περιφρόνηση λοιδωρούσαν τον θείο μου τον Στέργιο ,τουπίκλην Κάβουρα, επειδή εκ των πρώτων ζήτησε να ενταχθεί στους συνταξιούχους της Αντίστασης, επειδή αποδεδειγμένα γλύτωνε κρατουμένους από το Παύλου Μελά και μάλιστα τον είχαν τιμήσει και άλλες χώρες για την συμβολή του. Ήταν έξαλλες που τόλμησε να ζητήσει αντίδωρο ,επειδή έκανε το πατριωτικό του καθήκον.

 

Απεναντίας, η πρώτη πράξη συσπείρωσης με την πτώση της χούντας ήταν η δημιουργία ενός ΣΦΕΑ (Συνδέσμου Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών 1967-1974). Όπως είχαν τέτοιες συσπειρώσεις οι εγκαταλειφθέντες τραμβαγιερηδες και οι «καστρόπληκτοι» της Άνω Πόλης της Θεσσαλονίκης.

 

Η εικοστή πρώτη Απριλίου λοιπόν, τουφίτσες μου χαριτωμένες, επειδή ως αδίκημα θεωρήθηκε στιγμιαίο, άρα οι συνεργάτες, οι όμαιμοι, οι συνεταίροι ,οι εκφωνήσαντες πανηγυρικούς και οι γαλίφηδες των επαγγελματικών ευκαιριών, ήταν αθώες περιστερές, υποτίθεται ότι τιμωρήθηκε ως έμπνευση αλλά όχι ως διαστροφή και ξενέρωμα της πολιτικής ζωής.

 

Διότι οι «στιγμιαίοι» άρα απαλλαχθέντες συνεργάτες και συνομιλητές της δικτατορίας, έγιναν δεκτοί σε κόμματα, πήραν αξιώματα και συνέχισαν τον βίο τους, ακόμη κι σήμερα. Την πλήρωσαν σημειακά μόνον ελάχιστοι, όπως ο Γιώργος Οικονομίδης, ο Φώτης Δήμας και άλλοι περιφερειακοί. Όχι ,οι μύστες των εορτών της δικτατορίας έως σήμερα , την έχουνε τυλώσει μια χαρά.

 

Κώνστας Τζαγκρής, καλό παιδί του Ιπποδρόμου

αρματηλάτης Ρούσιος ,ηγέτης στο κόμμα

αποχωρεί της υπηρεσίας πικραμένος

πνιγμένος στην μυριόστομη φωνή:

 

"Κώστα είσαι γκόμενα, γκομενα, γκομενα..."

 

 Το αίτημα αλλαγής των δομών της χώρας ήταν επιτακτικό το 1974. Η χώρα χρειαζόταν νέο σύνταγμα, ευρύτατη αποκεντρωτική διοίκηση που να έφτανε στον φεντεραλισμό, άμεση ειρήνευση με όλους τους γείτονες,και κυρίως την δημιουργία ενός νέου, μη ψυχροπολεμικού και μη εθνικιστικού προσανατολισμού. Και τα αντίθετα να μου υποστηρίξετε πως ήθελε, δεν πρόκειται να διαφωνήσω, επειδή πάνω απ΄όλα ήθελε λίγους και τρανταχτούς νόμους .

 

Ο Μάλλιος και ο Μπάμπαλης δεν θα χρειαζόταν να εκτελεστούν από τους εσμούς και τους συνδυασμούς πρακτόρων και ειλικρινώς δρώντων αριστεριστών. Ο Μάλλιος έπρεπε να έχει ένα πράγμα από την Πολιτεία: το δικαίωμα να ζητιανεύει στην στάση «Ευαγγελισμός». Χωρις κλήρο, χωρίς σύνταξη, χωρίς περιουσία. Έτσι δρα ένα πολίτευμα που επιθυμεί να μακροημερεύσει  χωρίς τσαλίμια και διακρίσεις.

 

Στα Μικρασιατικά, εκτελέστηκαν οι Εξ. Στα πραξικοπήματα του Μεσοπολέμου, μένεις εκστατικός στην σταλαγμιαία χρήση της Δικαιοσύνης. Κανένας ιδιοκτήτης και διαχειριστής ιδιωτικού στρατού δεν έπαθε το παραμικρό, ακόμη κι αν εκτελούσε τον Ίωνα Δραγούμη ή τις «βουλγαρικές αρκούδες»(τ.ε τους απελευθερωμένους Μακεδόνες). Είτε για να σωθεί είτε για να καταστραφεί ο Θρόνος γινόταν ανυπόφορες τράμπες και εξαγνισμοί.

 

Και αυτά τα ζούμε και σήμερα, για παράδειγμα επαναλαμβάνοντας το φλερτ μιάς ειδικής δεξιάς με την ειδική ακροδεξιά, μια διαδικασία που έρχεται από τον καιρό της φοβικής αντισημιτικής Θεσσαλονίκης του  δημοκρατικού μας Βενιζέλαρου του 1928.

 

Ντρέπομαι για τις ανακοινώσεις περί Δημοκρατίας που μας περιμένουν σήμερα. Ανακοινώσεις που κρύβουν τα αρχεία της ΕΣΑ, τους διηνεκείς εκβιασμους και τις σπιλώσεις πολιτών.

 

Υπήρξα άνθρωπος νομιμόφρων, που συνέβαλε στην παγίωση του σημερινού πολιτικού συστήματος. Κι οπως όλοι οι προσκυνημένοι, ανήκω στην σέχτα των διασκεδαστών που απο ιδιοσυγκρασία ξέρουν να υμνήσουν, αλλα σπανίως σκέφτονται τι υμνούν...

 

Το μόνο που ελπίζω ,είναι να διαθέτω άφθονο χρόνο μεταμέλειας, μετάνοιας, καταλλαγής και της ρίψης ενός μπουκαλιού στη θάλασσα, δηλαδή σε αυριανούς αναγνώστες που είναι καλό να ξέρουν μέρος της αλήθειας που εφηύρα για χάρη τους.

 

Το μόνο μήνυμα που μπορώ να φωνάξω σε αυτές τις μάγκες των ψευταράδων είναι πως η αλήθεια επινοείται μόνον για να χαθεί, η δικαιοσύνη υπάρχει έως την  υλοποίηση της υπέρτατης εγκληματικής πράξης και πως ο νέος που όλοι τον θεωρουμε καραμαλάκα, είναι πολύ μεγαλυτερη ελπίδα από τον γέροντα που αποφάσισε να ξεστομίσει τις αλήθειες του  ως κατάθεση ψυχής και άλλα ανατριχιαστικά.

 

Για την κατάσταση σας λεω και για τη σκλαβιά

γιά τη σουπιά τη μαύρη λεω και τη μπαμπεσιά

στην επικράτεια δε φαίνεται αστροφεγγιά

ενέργειες άσκοπες τη φέρανε στη λησμονιά

για να ρθει πάλι καλοκαίρι και παρηγοριά

θέλει μολότοφ στό να χέρι ,στ άλλο τη γροθιά

 

(Αντί άλλης εικονογράφησης λάβετε ολιγα στιχάκια που ήγραψα στα χρόνια της δικτατορίας, που επιτείνουν την διάθεση απώλειας και άγχους αλλά διδάσκουν πως παράγονται οι ηρωισμοί και οι σάλτσες, Τσιτσάνη μου...)