O κατά φαντασίαν υποψήφιος

΄

Αναίμακτοι πόλεμοι και διαχείριση προσωπικοτήτων τη στιγμή
που κρίνονται κρίσιμα ευρωπαϊκά ζητήματα

της Μυρσίνης Ζορμπά  

Τα τελευταία χρόνια στις εκλογές υπάρχουν δύο ειδών κατά φαντασίαν υποψήφιοι. Εκείνοι που αναμένουν κάποια στιγμή να τους επιλέξουν ως υποψήφιους και εκείνοι που ξαφνιάζονται, βλέποντας το όνομά τους στον κατάλογο των υποψηφίων. Μπαίνεις δηλαδή μια ωραία ημέρα ανυποψίαστη στο διαδίκτυο, βλέπεις το όνομά σου ως υποψήφιας στις Ευρωεκλογές. Ανοιγοκλείνεις τα μάτια, τσιμπιέσαι, αυτοσαρκάζεσαι. Προσπαθείς να σκεφτείς ποιος είναι δυνατόν να σκαρφίστηκε την ιδέα, σε ποιους να επικεντρώσεις τις υποψίες σου. Τις επόμενες κιόλας ώρες ανακαλύπτεις πως ό,τι για σένα παραμένει μυστήριο, για τους άλλους αποτελεί γεγονός αδιαμφισβήτητο. Η είδηση επαναλαμβάνεται και αναπαράγεται. Δημιουργεί μια εικονική πραγματικότητα. Λαμβάνεις μάλιστα ενθαρρυντικά e-mail, προτάσεις φιλίας στο FB, υβριστικά σχόλια από παθιασμένους αντιπάλους, ακόμη και αποδοκιμασίες από κάποιους ευφάνταστους ανταγωνιστές που θεωρούν ότι τους έχεις κλέψει τη ζηλευτή θέση. Κάθε δήλωση άγνοιας, κάθε διάψευση ή έκφραση απορίας και κατάπληξης είναι δυνατόν να προκαλέσουν νέο κύμα φημών. Η φήμη, σαν νυχτερίδα στην αίθουσα των κατόπτρων. Τώρα καταλαβαίνεις γιατί την αποκαλούσαν «πτερόεσσα» και «πολύλαλο», αλλά και γιατί ο βωμός της ήταν κοντά σ’ εκείνον της Αιδούς. Κάτι ήξεραν οι αρχαίοι. Μόνο η ψυχραιμία, το χιούμορ και οι καλοί φίλοι αποτελούν καταφύγιο, ωσότου τα πράγματα βρουν τις αληθινές τους διαστάσεις. Θα ήθελες να απευθυνθείς κάπου, αλλά δεν ξέρεις πού. Αγαπητέ Μηχανισμέ Πληροφόρησης, εάν για να βγάλεις πρωταθλήτρια μια καρέτα καρέτα έριξες στον προκριματικό κι ανυποψίαστους άσχετους λαγούς σαν και μένα, πού θα φτάσεις άραγε αν χρειαστεί να αντιμετωπίσεις τις τίγρεις; Ή τρέφεις την εντύπωση ότι οι τίγρεις είναι χάρτινες και νικιούνται με τρικ;

Πολλή συζήτηση έγινε για πρόσωπα στις ευρωεκλογές. Ελάχιστη για τις πολιτικές προτάσεις. Η Ευρώπη αλλάζει, ανεξαρτήτως αν η κατεύθυνση που παίρνει είναι αυτή που προσδοκούμε ή φοβόμαστε. Σε κάθε σύνοδο κορυφής νέοι κανονισμοί δημιουργούν ένα δίχτυ θεσμικών ρυθμίσεων. Τι λέμε για όλα αυτά; Τι αντιπροτείνουμε; Με ποιο πρόγραμμα ευρωπαϊκών μεταρρυθμίσεων συντασσόμαστε; Κανένα μα κανένα κόμμα δεν έχει να πει κάτι εδώ. Αντίθετα, αναίμακτοι πόλεμοι, διαχείριση προσωπικοτήτων, θυελλώδεις συνεδριάσεις δηλαδή ναυμαχίες σε ένα ποτήρι νερό, τη στιγμή που κρίνονται κρίσιμα ευρωπαϊκά ζητήματα, και μαζί μ’ αυτά και το μέλλον της χώρας. Δυστυχώς! Υπάρχει σ’ αυτή τη χώρα ένας μηχανισμός προσομοίωσης, κάτι σαν το ραβδάκι της Κίρκης, που κάνει το ένα κόμμα να μοιάζει, στα πολιτικά του σουσούμια, με το άλλο, παρά τη διαφορά των διακηρύξεων.

 Κι όμως αυτές οι ευρωεκλογές θα είναι κρίσιμες. Αν τα κόμματα μιας χώρας που δοκιμάστηκε τόσο σκληρά από την κρίση δεν έχουν να πουν τίποτε –οι μεν συγκατανεύουν σε όλα, οι δε συνθηματολογούν–, τότε ποιος θα προτείνει; Νά μια χαμένη ελληνική ευκαιρία. Νά μια απόδειξη ότι μπορεί να ομνύουμε πίστη στην Ευρώπη αλλά αφήνουμε να εξελιχθεί το ευρωπαϊκό μέλλον ερήμην μας. Η διαχείριση των ονομάτων που έγινε από όλα τα κόμματα, τόσο με τους κατά φαντασίαν όσο και με τους πραγματικούς υποψηφίους, δείχνει ότι εκείνο που λείπει είναι ο αναστοχασμός της εμπειρίας της κρίσης, το πολιτικό βάθος των προτάσεων. Εύκολα εκτοξεύεται ανάθεμα στο παλιό πολιτικό σύστημα αλλά αυτό δεν πεθαίνει με ξόρκια, αναπαράγεται από εκλογές σε εκλογές.

Τα επιτελεία εκπόνησης πολιτικής τα έχουν αντικαταστήσει στην Ελλάδα τα εκλογικά μαγειρεία. Είπαμε παιδιά ότι η μαγειρική είναι μόδα, στιλ, τέχνη και απόλαυση. Εκείνα όμως τα εστιατόρια που αναδεικνύονται δεν είναι απλώς μαγειρεία. Είναι εργαστήρια δημιουργικής κουζίνας, ανάδειξης νέων υλικών και συνθέσεων. Αντί λοιπόν της ανακύκλωσης ονομάτων, χρειαζόμαστε νέες λέξεις, καινούριες ιδέες, άλλο τρόπο να απευθυνόμαστε στον κόσμο που αναπνέει στον καθαρό αέρα. Κι αν θέλετε απόδειξη, δεν χρειάζεται μια ακόμη καινούρια σύσκεψη. Πηγαίνετε να δείτε αυτή την εβδομάδα την ταινία Viva La Liberta! Ένα καταπληκτικό φιλμ του Romberto Ando με πρωταγωνιστή τον Toni Servillo. Ένα αριστουργηματικό σχόλιο –μια πρόταση θα έλεγα– για την πολιτική και τους πολιτικούς (και μάλιστα της Αριστεράς)! Κι αν μου πει ποιος σκαρφίστηκε την ιδέα να με κάνει κατά (ετερο)φαντασίαν υποψήφια, τον κερνάω το εισιτήριο!