Οι κανονικοί άνθρωποι ψηφίζουν και ΠΟΤΑΜΙ

Λίγο πριν ψηφίσουμε για το μέλλον μας ( sic) η «Μαργαρίτα» ανεβάζει ένα πραγματικά ωραίο άρθρο ενός δυνατού στελέχους της αγοράς, του φίλου μας Θάνου Τσουμαλάκου ( FRANKE HELLAS) ενός κανονικού ανθρώπου που η δουλειά του είναι να κερδίζει. Δηλαδή ενός "παράνομου" για τα ελληνικά δεδομένα.

του Θάνου Τσουμαλάκου

Οι  χειρισμοί  του δικομματισμού (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ) πριν την κρίση, είχαν καταστήσει τις εκλογικές αναμετρήσεις  εκπληκτικό παράδειγμα σταθερότητας, το οποίο τις προήγαγε σε τμήμα των θετικών επιστημών. Τα πειράματα μπορούσαν, σχεδόν πάντοτε να αναπαραχθούν και τα αποτελέσματα να επιβεβαιωθούν. Το σύστημα δούλεψε με εκπληκτική επαναληπτικότητα και σε τριάντα χρόνια άλλαζε σχεδόν τυπικά τον νικητή. O ΣΥΡΙΖΑ, τώρα, εύχεται το πείραμα να αναπαραχθεί, το αποτέλεσμα να παραμείνει σταθερό, μεταξύ του σημερινού κυβερνητικού πολιτικού μορφώματος και του ιδίου, όπως κάθε αποτέλεσμα των δυνάμεων στην Φυσική.

Με την δήλωση, όμως,  Θεοδωράκη πώς το ΠΟΤΑΜΙ λειτουργεί σαν το Δούρειο ίππο, ώστε να εισέλθουν νέοι άνθρωποι στην πολιτική, ανοίγει ουσιαστικά το «κλειστό» επάγγελμα των πολιτικών, ...μετά τους ταξιτζήδες, τα φορτηγά και τους φαρμακοποιούς.

Ο επαγγελματισμός της πολιτικής μπορεί και πρέπει να πάει περίπατο αύριο και στο μέλλον, μαζί με την συνεισφορά του επωνύμου στην εκλογή βουλευτών & ευρωβουλευτών, όπου η «βαριά κληρονομιά του ονόματος» πριμοδοτεί θετικά μέσω της μεταφυσικής της, τους γόνους ή συγγενείς πολιτικών οικογενειών.

Αντιλαμβανόμαστε, επίσης, την δυσκολία προσαρμογής για τα διάφορα στελέχη-προσωπικότητες, που δεν εκπροσωπούν ούτε την μάνα τους, αλλά είναι υπολογίσιμα και διαπραγματεύονται θέσεις, με μοναδικό πλεονέκτημα πως εξυπηρετούν συμφέροντα. Όταν είσαι συνεχώς στο βυθό,  έχεις ένα  απελπισμένο φλέρτ με τον αφρό. Αυτή είναι τουλάχιστον η διαπραγματευτική τακτική.

Οι πολίτες – κανονικοί άνθρωποι, που αποστρέφονται ότι πολιτικό συνδέεται με το σύστημα που χρεοκόπησε την χώρα αποτελούν  ένα αξιόλογο, εν υπνώσει δυναμικό και  περιμένουν να στηρίξουν αξιόλογες νέες προσπάθειες, χωρίς να λένε κενολογίες και ασυναρτησίες  (και φυσικά μπορούν και να μην είναι ...Χρυσή Αυγή).

Για αυτούς το Ποτάμι είναι μία εναλλακτική, και αντιλαμβάνονται μία καθαρή «τοποθέτηση», με όρους μάρκετινγκ. Ονοματίζει ποιοι θέλει να το ψηφίσουν. Ποιο είναι εκείνο το τμήμα της κοινωνίας, που στοχεύει να εκπροσωπήσει, άρα και να εκφράσει.

Μικρές λεπτομέρειες δείχνουν πώς αντιλαμβάνεται, ελπίζω ειλικρινά, διαφορετικά την πολιτική τακτική. Η αποφυγή έκθεσης στα μίντια, η αποστροφή στους πολιτικούς, η υπερβολή στην διαφάνεια, η μη-τοποθέτηση στις δημοτικές εκλογές είναι θετικά δείγματα. Πραγματική διαμόρφωση τρίτου πόλου με πολιτικές μεταρρυθμίσεις ουσίας, άρα προοδευτικές, για το  εθνικό  κοινωνικό συμφέρον, δεν απαιτούν την μικροκομματική εξειδίκευση, αλλά ηγεσία, διαπραγματευτικές ικανότητες, γνώση της αγοράς, διεθνή δραστηριότητα, και θέληση.

Γιατί το σημερινό πολιτικό κενό δεν καλύπτεται από την παραδοσιακή λογική.

Οι κοινωνικές ομάδες, οι οποίες  υπο-εκπροσωπούνται στην ελληνική πολιτική σκηνή, αυτές που διέλυσε η κρίση,  (μισθωτοί βιομηχανικοί εργάτες και εμποροϋπάλληλοι, στελέχη του ιδιωτικού τομέα, μικροεπιχειρηματίες χωρίς σχέση με το δημόσιο, νέοι και συνταξιούχοι),  ψάχνουν την έκφραση τους αλλά και το μέλλον τους.

Από την άλλη, οι κοινωνικές ομάδες που υπερ-εκπροσωπούνται στους μηχανισμούς εξουσίας, συνήθως με πρόσβαση στο πελατειακό κράτος και την στρεβλή λειτουργία του, μπορούν να συνεχίσουν την  προσπάθεια επιβίωσης στο συρρικνωμένο προνομιακό κοινωνικό τους τμήμα ή να αποφασίσουν να συνδεθούν με το καινούργιο και την νέα προσπάθεια.

Όσο κι αν το διακύβευμα είναι οι ευρωπαϊκές εκλογές και η  επιλογή ευρωβουλευτών, το εκλογικό αποτέλεσμα θα συνδεθεί και θα επηρεάσει  τις επερχόμενες εθνικές εκλογές.  Επειδή η κοινή λογική δεν είναι και τόσο κοινή, αλλά την αντιλαμβάνεται και ο πιο αδαής, το ευρωπαϊκό πρόγραμμα (και η απουσία του) είναι μία υπεκφυγή του παραδοσιακού πολιτικού συστήματος (το οποίο επίσης δεν έχει).

Οι πολίτες-κανονικοί άνθρωποι αντιλαμβάνονται, ότι οι τοπικές παθογένειες καθορίζουν την θέση μας, την επιρροή και τον ρόλο μας στην διεθνή σκακιέρα, για παράδειγμα, ότι στην σημερινή οικονομική διεθνοποιημένη αγορά, η Ελλάδα δεν μπορεί  να παράγει εμπορεύσιμα προϊόντα για όλο τον κόσμο, να δημιουργεί προστιθέμενη αξία και να είναι ανταγωνιστική. Άρα δεν εξάγει και δεν αναπτύσσει την παραγωγική βάση της οικονομίας της.  Είναι αυτό πολιτικό θέμα; Μα φυσικά! Απαιτεί παραγωγικότητα, πειθαρχία, ελκυστικό επιχειρηματικό πλαίσιο στην φορολόγηση και στα εργασιακά, πρόσβαση στις διεθνείς αγορές,  άρα σοβαρό καπιταλισμό.

Ποιοι είναι εχθρικοί σε αυτά; Mα αυτοί που εξαρτούν την ανταγωνιστικότητα τους στην απουσία των παραπάνω, άρα θα αποφύγουν όπως μπορούν την φορολογία, την πληρωμή ΦΠΑ, την νόμιμη εργασία, θα ευνοήσουν την συναλλαγή με τον κρατικό μηχανισμό και θα είναι εχθρικοί σε άνοιγμα των διεθνών αγορών.  Αυτοί που το ανταγωνιστικό τους πλεονέκτημα είναι, ακριβώς, η μη ύπαρξη επιχειρηματικών κανόνων. Είμαστε θετικοί στους πρώτους και δεν επιθυμούμε την απουσία νόμων.

Το ψηφίζουμε;

Είναι η φορολογική δικαιοσύνη δημοκρατικό δικαίωμα; Η διασύνδεση των βάσεων δεδομένων των ελεγκτικών φορέων, η απλοποίηση των διαδικασιών, η απαρέγκλιτη εφαρμογή του ασυμβίβαστου στην φορολογική διοίκηση μπορούν να εξασφαλίσουν περισσότερη φορολογική δικαιοσύνη. Είμαστε θετικοί σε αυτά,  τα ψηφίζουμε;

Ήταν η παλιά ΕΡΤ η αποτύπωση του πελατειακού κράτους;  Πρέπει οι κανόνες λειτουργίας της να εξασφαλίζουν μία χρηστή διαχείριση και ισότιμη έκφραση των πολιτικών σχηματισμών, με αποκοπή της σύνδεσης κυβέρνησης-διοίκησης;

Είμαστε θετικοί σε αυτό,  το ψηφίζουμε;

Είναι το πανεπιστημιακό θεσμικό πλαίσιο υπεύθυνο για την κακή ποιότητα παρεχόμενης ανώτατης παιδείας; Είναι αυτό το πλαίσιο συνέχεια του «φροντιστηριακού»  εκπαιδευτικού μοντέλου αμάθειας.  Πρέπει να αλλάξει το σχολείο, με δυνατότητα ίδρυσης μη κρατικών πανεπιστημίων, με ευθύνη και αυτονομία, με εκπαιδευτική εξωστρέφεια των διδασκόντων, με λογοδοσία ;

Ευνοεί την ανεργία η εμπλοκή του κράτους στο θεσμικό πλαίσιο της απασχόλησης;

Γιατί οι πανευρωπαικοί πρωταθλητές της ανεργίας, δηλαδή  Ελλάδα και Ισπανία, έχουν θεωρητικά τις ευρύτερες συμμετοχικές διαδικασίες διαβούλευσης εργαζομένων και επιχειρήσεων, υπό την αιγίδα των αντίστοιχων υπουργείων εργασίας, υπό του εκάστοτε  υπουργού εργασίας, συνήθως πρώην συνδικαλιστή του δημοσίου;

Λύνουν αυτοί τα προβλήματα, ή τα μεγιστοποιούν; Είμαστε θετικοί στο να συνεισφέρουμε στη επιχειρηματική ανταγωνιστικότητα, με περισσότερη δέσμευση στην εφαρμογή επιχειρησιακού επενδυτικού πλαισίου, το οποίο δεν θα εξαντλείται στην μοιρασιά των κονδυλίων των ΕΣΠΑ με πολιτική συναλλαγή.

Είμαστε θετικοί σε αυτά,  τα ψηφίζουμε;

Ακούσαμε τόσες πολλές αναφορές για την χρηματοδότηση της Χρυσής Αυγής και τόσα λίγα για την χρηματοδότηση των κομμάτων από τα δισεκατομμύρια των ελλειμματικών κρατικών ταμείων.  Η χρηματοδότηση των κομμάτων μαζί με ουσιαστικό έλεγχο στο «πόθεν έσχες» των πολιτικών αποτελούν βασικό συστατικό της συνταγματικής αναθεώρησης.

Είμαστε θετικοί σε αυτά,  τα ψηφίζουμε;

Και μία προσυπογραφή στο «θέλω πάνω από 5% ή θα φύγω», χωρίς διάθεση υπεράσπισης, αλλά κατανόησης: 

Η  αποθέωση του «χρόνου φείδου», αξιολογείται θετικά από το κοινωνικά κυρίαρχο «μουαγιέν» των  fast  κάθε είδους . Η αλήθεια είναι, πως η αναζήτηση οράματος μοιάζει ανιαρή όταν τα χρόνια περνούν. Όλα έχουν αξία αν γίνουν νωρίς.  Αν περπατήσεις από μηνών, αν μιλήσεις τις λεξούλες γρήγορα είσαι ένα έξυπνο μωρό. Διαφορετικά όλοι κάποτε μιλούν και περπατούν.

Καθώς μεγαλώνεις η επιβράβευση της ταχύτητας μετριέται αν τελειώσεις τις σπουδές γρήγορα, αν δουλέψεις καλές (πλούσιες;) δουλειές, αν πλουτίσεις πριν τα σαράντα σου κάνοντας γρήγορα και αποτελεσματικά  deals.

Αλλιώς ποιος ζηλεύει τον ογδοντάχρονο, έστω κι αν κέρδισε το  joker;

Ο Θεοδωράκης ζητά την επιβράβευση της ταχύτητας σε έναν κόσμο fast-food, και δεν τον ελκύει ο ρόλος του πολιτικού στελέχους χωρίς επιρροή και ανταπόκριση.

Είναι αυτό πολιτικά συμβατό και ώριμο; Οχι, αλλά το ψηφίζω.

 Ο Θάνος Τσουμαλάκος  είναι γενικός διευθυντής της FRANKE HELLAS