H αγωνία αυτού του τόπου για ΖΩΗ

του Κωνσταντίνου Πατέστου

Το Ποτάμι δημιουργήθηκε ως απάντηση “στην αγωνία αυτού τού τόπου για ζωή”.

Ο κατακερματισμός των αυθεντικών μεταρρυθμιστικών δυνάμεων τής ελληνικής κοινωνίας, η αποτυχία συνεργασίας, λόγω των παλαιοκομματικών αντιλήψεων τής ηγεσίας τους, των κομμάτων και των αντίστοιχων παραφυάδων τους που δραστηριοποιήθηκαν στη Μεταπολίτευση, η αμηχανία και η απογοήτευση ενός σημαντικού τμήματος των σκεπτομένων συμπολιτών μας, κατέστησε αναγκαία, απαραίτητη και δίχως περιθώρια αναβολών, τη δημιουργία ενός νέου οργανισμού που, ενώ είναι βαθειά πολιτικός έχει αφήσει οριστικά στην πλάτη του τη νοοτροπία και τις πρακτικές τού παλαιοκομματισμού που γνώρισε η σύγχρονη Ελλάδα. Καταρχάς του λεγομένου δικομματισμού που κυβερνά την πατρίδα μας ανελλιπώς από το 1974, αλλά και όλων των εκφάνσεων τής δημοκρατικής αντιπολίτευσης η οποία, τουλάχιστον σε τοπικό επίπεδο (Δήμοι, Περιφέρειες) αναπαράγει τις ίδιες άθλιες πελατειακές σχέσεις που υποτίθεται ότι καταγγέλει στην κεντρική πολιτική σκηνή. Ακόμη και τα απομεινάρια της πάλαι ποτέ ανανεωτικής αριστεράς, με την αποδοχή τού αποκρουστικού 4-2-1 στην εξ εφόδου κατάληψη θέσων τού Δημοσίου, έδειξαν ότι μοναδική ελπίδα για την ανανέωση τού πολιτικού τοπίου είναι η υπέρβαση των συγκεκριμένων “πολιτικών” συμπεριφορών και των φορέων τους.

Αυτή η πεποίθηση ανταποκρίνεται πλήρως με την ποικιλοτρόπως εκφρασμένη αντίληψη τής κοινωνίας μας, η οποία δεν αντιτίθεται στα κόμματα γενικώς και αορίστως (εξαιρουμένων, προφανώς, των νεοφασιστικών μορφωμάτων, με όποιον μανδύα και αν παρουσιάζονται) αλλά στα συγκεκριμένα παλαιολιθικά κόμματα, δεν κατακρίνει γενικώς και αορίστως την πολιτική δραστηριότητα αλλά τη συγκεκριμένη άθλια πελατειακή δραστηριότητα των παραδοσιακών κομμάτων που έφεραν την πατρίδα μας στο χείλος τού γκρεμού. Και το ότι εντέλει δεν πέσαμε στο βάραθρο οφείλεται, κι ας μην αρέσει σε ορισμένους, ασφαλώς στην ιστορική απόφαση για την ένταξή μας στη μεγάλη ευρωπαική οικογένεια (αρχικά ως ΕΟΚ, εν συνεχεία ως Ευρωπαική Κοινότητα και τώρα ως Ευρωπαική Ένωση) αλλά κυρίως στην κρίσιμη, κοπιώδη αλλά και επιτυχή ένταξή μας στη λεγόμενη Ευρωζώνη και στην υιοθέτηση ως κοινού υπερεθνικού νομίσματος τού Ευρώ.

Η Ευρωπαική Ένωση, δυστυχώς, δεν έχει κατορθώσει να είναι αυτό που ονειρεύτηκαν οι εμπνευστές τής ευρωπαικής ολοκλήρωσης, οι λεγόμενοι ιδρυτικοί πατέρες, μεταξύ των οποίων να μνημονεύσω τους Konrad Adenauer, Winston Churchill, Alcide De Gasperi, Jean Monnet, Robert Schuman και Altiero Spinelli. Η μεγάλη οικονομική αλλά και πολιτισμική ανισότητα μεταξύ Βορρά και Νότου, οι ηγεμονικές τάσεις που χαρακτηρίζουν τη γερμανική συμπεριφορά, οι μεγάλες τιμαριθμικές και μισθολογικές αποστάσεις που χωρίζουν τα κράτη-μέλη, η τεράστια ανεργία στον Νότο -ιδιαίτερα μεταξύ των νέων, πολλοί εκ των οποίων ούτε που έχουν μπεί στην παραγωγική διαδικασία-, η ανορθολογική και εντέλει αντιπαραγωγική δραστηριότητα τού Ευρωπαικού Κοινοβουλίου, έχουν απομακρύνει τούς πολίτες από την ιδέα τής ευρωπαικής ολοκλήρωσης δημιουργώντας μια δυσάρεστη κατάσταση, η οποία επιδεινώθηκε περαιτέρω με την ένταξη ανέτοιμων, τόσο σε οικονομικό όσο και σε πολιτικοκοινωνικό επίπεδο, κρατών τού πρώην σοσιαλιστικού μπλόκ.

Η πολιτική συγκυρία συνέδεσε Το Ποτάμι με τις εκλογές για το νέο, με διευρυμένες και κρίσιμες αρμοδιότητες, Ευρωπαικό Κοινοβούλιο. Είμαι πεπεισμένος ότι οι βουλευτές που θα κατορθώσει να εκλέξει (και η πεποίθησή μου αυτή εδράζεται στην ανάγνωση των αντίστοιχων βασικών προγραμματικών του θέσεων) θα δρασηριοποιηθούν για τη λύση αυτών ακριβώς των αντιθέσεων, με στόχο την ομαλή και σταδιακή μετάβαση από μία ένωση των κρατών-μελών σε μία ολοκληρωμένη οντότητα, που θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ως Ηνωμένες Πολιτείες τής Γηραιάς Ηπείρου.

Ο Κωνσταντίνος Πατέστος είναι αρχιτέκτονας και υποψήφιος ευρωβουλευτής με ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ