Σκέψεις για το Παλαιστινιακό και τη στάση της Αριστεράς


Μάριος Θρασυβούλου από το facebook

Μπροστά στις συνεχιζόμενες βάρβαρες και απάνθρωπες επιθέσεις του ισραηλινού στρατού που οδηγούν στον αφανισμό αθώων Παλαιστινίων, η πρόταξη του πολιτισμένου κόσμου πρέπει να είναι η καταδίκη αυτών των ενεργειών και η απαίτηση να σταματήσει η σφαγή . Το Ισραήλ είναι η κατοχική δύναμη και έχει τη βασική ευθύνη στο πρόβλημα. Μέσα από τη στρατιωτική του ισχύ, τη δυνατή οικονομία του, τη στήριξη των δυτικών συμμάχων του και σε συνδυασμό με τη διαιώνιση της εμπόλεμης κατάστασης στην περιοχή, συμπεριφέρεται διαχρονικά με αλαζονεία προς τους γείτονές του και κυρίως προς τον λαό της Παλαιστίνης. Έχει, ως κράτος, αναπτύξει μια ψυχολογία «άγριου θηρίου». Είναι ένα κράτος που έμαθε να αντιμετωπίζει το καθετί με όρους στρατιωτικούς. Και αυτό δημιουργεί και μια ανάλογη κουλτούρα στις συνειδήσεις των πολιτών του, ιδιαίτερα των πιο οπισθοδρομικών στοιχείων του. Αυτή η επιθετικότητα του κράτους του Ισραήλ ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για τα δεινά των Παλαιστινίων, αλλά και για την αύξηση του αντι-εβραϊκού φανατισμού. 

Όπως το Κυπριακό, έτσι και το Παλαιστινιακό, είναι ένα πολύπλευρο και ιδιόμορφο πρόβλημα και , ως εκ τούτου, χρήζει ιδιαίτερης αντιμετώπισης. Δεν έχουμε την κλασική περίπτωση της «κατοχής», όπως ήταν π.χ. η περίοδος 1941-1944 στην Ελλάδα όπου μια δύναμη εισβάλλει στρατιωτικά σε μια ξένη χώρα και κατέχει εδάφη της. Εδώ έχουμε το κράτος του Ισραήλ , συγκροτημένο πάνω από εξήντα χρόνια σε παλαιστινιακά εδάφη, τους Παλαιστινίους να διεκδικούν εδάφη και πόλεις που τώρα κατοικούν Ισραηλινοί και να παλεύουν για τη δική τους κρατική ύπαρξη που θα τους απαλλάξει από τη σκιά του εβραϊκού κράτους, έχουμε περιοχές όπου οι άνθρωποι των δυο εθνοτήτων ζουν και δουλεύουν δίπλα ή και μαζί. Στην ουσία, υπάρχουν δυο λαοί που, είτε μαζί είτε χωριστά, είναι τόσο κοντά , που η μοίρα τους είναι κοινή και αλληλένδετη.
Για να υπάρξει εξέλιξη , θα πρέπει να δημιουργηθεί ένα πλειοψηφικό και δυναμικό ρεύμα μέσα στις κοινωνίες των δυο λαών, το οποίο θα αγωνιστεί για τον διακανονισμό του ζητήματος και την ύπαρξη δύο κρατών σε συνθήκες ειρήνης και συνεργασίας. Πώς θα γίνει όμως αυτό και πώς βοηθούμε όλοι εμείς , λαμβάνοντας υπόψη τις πραγματικότητες της Παλαιστίνης ; Όχι πάντως με το να ταυτίζουμε τους στρατοκράτες του Ισραήλ με όλο τον λαό του Ισραήλ και να βάζουμε στο ίδιο τσουβάλι τους μισαλλόδοξους εθνικιστές με την πλειοψηφία του ισραηλινού λαού που απλά επιζητεί να ζήσει ειρηνικά και με ασφάλεια. Ούτε, με το να καταγγέλλουμε τον εποικισμό, ενώ ξέρουμε ότι , πέραν των προθέσεων της ηγεσίας του Ισραήλ, οι οικισμοί κτίστηκαν εδώ και πολλά χρόνια, είναι ένα τετελεσμένο γεγονός, αλλά κυρίως, οι «έποικοι» είναι φτωχοί άνθρωποι που ήρθαν από όλα τα μέρη της πρώην ΕΣΣΔ με την ελπίδα μιας καλύτερης ζωής. Ούτε βεβαίως, με το να δικαιολογούμε την ανικανότητα των Παλαιστινίων να στηρίξουν μια ειρηνόφιλη και φιλολαϊκή ηγεσία , με το ότι ζουν υπό κατοχή και σε άθλιες συνθήκες. Σε πολύ μεγάλο βαθμό ισχύει αυτό. Αλλά πώς ενθαρρύνουμε τους προοδευτικούς και αντι-εθνικιστές Παλαιστινίους και πώς τους βοηθούμε να πάνε κόντρα στον φανατισμό και στον σκοταδισμό της κοινωνίας τους; Από πότε ένας καταπιεσμένος δεν μπορεί να έχει πλατιούς ορίζοντες τείνοντας χέρι φιλίας στον απλό άνθρωπο και εργαζόμενο της άλλης πλευράς και ,συγχρόνως, να αντιστέκεται στους ομοεθνείς καταπιεστές του; Η Χαμάς δεν είναι μια αντιστασιακή οργάνωση, γέννημα της ισραηλινής κατοχής, αλλά μια φασιστική οργάνωση , γέννημα ποικίλων παραγόντων, συνθηκών και προβλημάτων του παλαιστινιακού λαού. Σαφέστατα και δεν συγκρίνεται το εύρος του πόνου στους δυο λαούς αν ληφθούν υπόψη η κατοχή, οι συνθήκες διαβίωσης των Παλαιστινίων, οι πολύ μεγαλύτερες απώλειες ανθρώπινων ζωών σε αναλογία. Αλλά, στη γενική συλλογική συνείδηση δεν μετριέται ο πόνος με τη στατιστική! Το δράμα της Ισραηλινής μάνας που έχασε το παιδί της από τις ρουκέτες της Χαμάς είναι το ίδιο με αυτό της Παλαιστίνιας. Το αίσθημα της ανασφάλειας , έστω και αν είναι ασύγκριτο, λειτουργεί αντανακλαστικά με έναν αρνητικό τρόπο και στους δυο λαούς. 

Αυτό όλο το σύνθετο πλέγμα του παλαιστινιακού προβλήματος αδυνατεί να κατανοήσει η ε/κ και η ελληνική Αριστερά, με αποτέλεσμα να συντηρεί μιαν ξερή και μονότονη αντίληψη, που εν τέλει, δεν είναι παρά μια πολιτική συνήθεια και εμμονή . Βολεύεται πίσω από «δοκιμασμένες» θέσεις και συνθήματα που δεν αντικρίζουν όμως με τον σωστό τρόπο το ζήτημα. Το Παλαιστινιακό είναι ένα ζήτημα-ταμπού που απουσιάζει απ’ αυτό ο ορθός λόγος. Ο αντισημιτισμός και το αξίωμα ότι το δίκαιο είναι με τους Παλαιστινίους (γενικά και αόριστα) , είναι βασικά χαρακτηριστικά της αριστερής προσέγγισης. Πολλοί λόγοι υπάρχουν για αυτή τη στάση. Ο πιο σοβαρός λόγος είναι η διαδεδομένη αντίληψη στην Αριστερά (και γενικά στις κοινωνίες Ελλάδας και Κύπρου), ότι οι Παλαιστίνιοι είναι και αυτοί θύματα του δυτικού νατοϊκού συνασπισμού, όπως η Ελλάδα και η Κύπρος, και παράλληλα, το Ισραήλ ο ευνοούμενός του, όπως η Τουρκία. Η αντιμετώπιση του «δράματος του παλαιστινιακού λαού» είναι ένας συνδυασμός συμπάθειας για τα δεινά του (παρόμοια με τα «δικά μας») και αντιδυτικών αισθημάτων. Το Παλαιστινιακό είναι το ζήτημα που εκφράζεται, σύμφωνα με την καθιερωμένη αριστερή αντίληψη, ο πόνος ενός λαού και η ιμπεριαλιστική εμπλοκή στην περιοχή. Η Αριστερά όμως, με λίγες εξαιρέσεις φυσικά, δεν έδειξε για παράδειγμα καμιά συμπάθεια για τα δεινά των Μουσουλμάνων από το μένος των Σέρβων εθνικιστών τη δεκαετία του 1990, ούτε νωρίτερα αντέδρασε με τη δεκαετή κατοχή του Αφγανιστάν από τη Σοβ.Ένωση, ούτε φυσικά πρόσφατα, με τις σφαγές από τα καθεστώτα του Ιράν και της Συρίας. Τεκμαίρεται, έτσι, ότι ο αντιαμερικανισμός( και αντινατοϊσμός), ως πολιτική ιδέα και πρακτική , είναι αυτό που καθορίζει πρώτα απ’ όλα την αντιμετώπιση του Παλαιστινιακού και μετά η αριστερή και διεθνιστική του προσέγγιση. Ο αντιαμερικανισμός γεννήθηκε, εξελίκτηκε και έγινε μέρος της κουλτούρας του μέσου Έλληνα και Ε/κ, όχι λόγω ταξικής συνείδησης και της πρόσληψης των Αμερικανών ως τους κύριους εκφραστές του καπιταλισμού, αλλά βάσει μιας εθνικιστικής αντίληψης και ενός αισθήματος χαμένων προσδοκιών: ότι οι Αμερικανοί και οι Δυτικοί οι οποίοι έπαιξαν και παίζουν καταλυτικό ρόλο στον γεωπολιτικό μας χώρο, αρνήθηκαν ή δεν μπόρεσαν να ικανοποιήσουν τα «δίκαια εθνικά αιτήματα». Απόδειξη, το ότι αντιαμερικανικά αισθήματα δεν τρέφει μόνο ο αριστερός κόσμος αλλά και ο δεξιός. Αυτός ο εθνικιστικός αντιαμερικανισμός συνδυασμένος με την ιδεολογική πόλωση του Ψυχρού Πολέμου, έγινε η βασική πολιτική της σταλινικής Αριστεράς σε Ελλάδα και Κύπρο, προτάσσοντας πια την ανάγκη για αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό, αλλά όχι ενάντια στην εθνική αστική τάξη. Όσο συμβιβαζόταν η παραδοσιακή Αριστερά με το ντόπιο κατεστημένο, τόσο «ασυμβίβαστη» ήταν με τον ιμπεριαλισμό, χρεώνοντάς τον υπερβολικές , μέχρι και διαβολικές, ιδιότητες. Και ενώ είναι κατανοητός ο υπέρμετρος ζήλος της παραδοσιακής Αριστεράς να αναγάγει τους ανά τον κόσμο ιμπεριαλιστές σε κύριους υπεύθυνους όλων των κακών του πλανήτη, αποφεύγοντας όμως να χρεώσει ανάλογη ευθύνη στους ντόπιους τοποτηρητές του καπιταλισμού- ιμπεριαλισμού, η υπόλοιπη Αριστερά πέφτει στο ίδιο λούκι , δυστυχώς. Ίσως ο αντιαμερικανισμός και ο αντισημιτισμός να ευνοούν έναν παντός καιρού ακτιβισμό.

Σχόλια

  1. Όλα καλά μέχρι εκεί που αρχίσανε τα παλαιοτροτσκιστικά περί ιμπεριαλισμού, ντόπιων αστικών τάξεων, ντόπιων τοποτηρητών και ντόπιου κατεστημένου. ανάλυση Λέφ Νταβίντοβιτς 1930.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γουστάρω ακριβώς έτσι όπως τα λες. Αλλά μέσα στο χάος μια τέτοια αριστερή άποψη είναι μια κάποια πρόοδος.

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία