Πέντε ψέματα και μια αλήθεια για την ανεργία.

του Άγη Βερούτη από το Arriton

Τα ψέματα και οι παρανοήσεις αναφορικά στην ανεργία είναι η πηγή της συνέχισης και αύξησής της.

Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) και η αντίστοιχη Αμερικανική FED έχουν αποστολή τους την χάραξη νομισματικής πολιτικής με σκοπό την ελαχιστοποίηση του πληθωρισμού. Όμως, η FED έχει και ένα δεύτερο σκοπό: την ελαχιστοποίηση της Ανεργίας.

Οι πολιτικές της ΕΚΤ στοχεύοντας μόνο στην ελαχιστοποίηση του πληθωρισμού, αφήνουν αδιάφορα την ανεργία να καλπάζει σε χώρες του ευρωπαϊκού περιθωρίου, όπως η Ελλάδα, η Ισπανία και ο υπόλοιπος ευρωπαϊκός νότος.

Οι πολιτικές Κεντρικών Τραπεζών που στοχεύουν στην ελαχιστοποίηση της ανεργίας, έχουν κυρίως να κάνουν με την παροχή ρευστότητας στην πραγματική οικονομία και όχι μόνον τον χρηματο-οικονομικό τομέα, όταν η ανεργία ανεβαίνει πάνω από ένα αποδεκτό όριο, που συνήθως δεν ξεπερνά το 6% του δυνητικά εργαζόμενου πληθυσμού.

Η ανεργία στην Ελλάδα έχει ενδημικά χαρακτηριστικά, σε δυσθεώρητα ύψη 27,6% επισήμως, ανεπίσημα περισσότερο από 40% συνυπολογίζοντας αυτοαπασχολούμενους ελεύθερους επαγγελματίες που βγάζουν πλέον μόνο ένα χαρτζιλίκι από την εργασία τους, καθώς και αρκετούς από τους 850.000 ιδιωτικούς υπαλλήλους, που έχουν να πληρωθούν πάνω από 6 μήνες.

Η ανεργία μας είναι πολύ υψηλότερη και από του Μεγάλου Κραχ των ΗΠΑ, το 1929, όταν στο ζενίθ της είχε φτάσει 25%. Στην πραγματικότητα στο κλάσμα “Άνεργοι που ψάχνουν για δουλειά δηλωμένοι στον ΟΑΕΔ / Ικανοί προς εργασία”, μειώνονται εκείνοι που ψάχνουν για δουλειά, είτε πηγαίνοντας άρον-άρον για πρόωρη συνταξιοδότηση, είτε μεταναστεύοντας, είτε παραιτούμενοι από το ψάξιμο.

Κάποιοι αποδεχόμενοι μια θέση μαύρης εργασίας με αμοιβή που δεν φτάνει ούτε για χαρτζιλίκι, απλά παρατείνουν τον εργασιακό τους επιθανάτιο ρόγχο.

Ας δούμε λοιπόν τα 5 ψέματα που όσο διαιωνίζονται εμποδίζουν την λήψη σωστών αποφάσεων που θα μειώσουν την ανεργία, και μια μοναδική αλήθεια που θα μας βοηθήσει να επιταχύνουμε τη μείωσή της:

1ο Ψέμα: Αν μειωθεί ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων ή το ποσό που μισθοδοτούνται, τότε η ανεργία θα ανέβει. Στην πραγματικότητα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Για να συντηρηθούν οι θέσεις αργομισθίας στο δημόσιο χρειάζονται να εισπραχθούν φόροι, εφόσον κανείς δεν είναι διατεθειμένος να δανείσει χρήματα στη χώρα για να πληρώνει θέσεις αργομισθίας. Οι φόροι αυτοί πληρώνονται από τον ιδιωτικό τομέα, καθώς οι φόροι όσων μισθοδοτούνται από το κράτος είναι απλά έκπτωση στα χρήματα που το κράτος τους αμείβει. Εφόσον οι επιχειρήσεις της παραγωγικής οικονομίας δίνουν μεγαλύτερο ποσοστό του τζίρου τους σε φόρους, δεν έχουν πια τα χρήματα αυτά για να κάνουν προσλήψεις.

Η διατήρηση των θέσεων αργομισθίας στο κράτος κοστίζει πολύ παραπάνω από τις ίδιες θέσεις εργασίας στην παραγωγική οικονομία, καθώς ο μηχανισμός συλλογής των φόρων και μισθοδοσίας των κρατικών θέσεων αργομισθίας προσθέτει ένα κόστος που στον παραγωγικό τομέα δεν υπάρχει. Επίσης ο μέσος μισθός δημοσίου είναι 50% υψηλότερος από εκείνους του παραγωγικού τομέα συν τα κόστη του χώρου εργασίας, φως - νερό - τηλέφωνο - θέρμανση - κλιματισμό, ενοίκιο - καθαριότητα - συντήρηση, κλπ, οπότε κατά μέσο όρο η διατήρηση μιας κρατικής θέσης αργομισθίας, κοστίζει 2-3 ή και παραπάνω θέσεις εργασίας στην παραγωγική οικονομία.

Μείωση 100.000 θέσεων αργομισθίας στον ευρύτερο δημόσιο τομέα (με αντίστοιχη μείωση της φορολόγησης) θα δώσει πάνω από 200.000 ως και 300.000 θέσεις εργασίας στην παραγωγική οικονομία. Το μέσο όφελος στο σύνολο της κοινωνίας θα είναι +100.000 ως +200.000 θέσεις εργασίας.

Οι άνεργοι με την απώλεια των εισοδημάτων τους συντηρούν την αργομισθία στο δημόσιο!

2ο Ψέμα: Ο μεγάλος αριθμός συντάξεων που πληρώνει το κράτος συντηρεί τους άνεργους. Στην πραγματικότητα, όπως ακριβώς λειτουργούν οι μισθοί θέσεων αργομισθίας στο δημόσιο, έτσι ακριβώς λειτουργούν και οι συνταξιοδοτήσεις για ανθρώπους κάτω από το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης των 65-67 που ισχύει για τον υπόλοιπο πληθυσμό. Η κύρια διαφορά είναι ότι τα χρήματα αυτά, περί τα 30 δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως, πληρώνονται κατά περίπου 70% από τις εισφορές που επιβάλλονται στην παραγωγική οικονομία, και κατά περίπου 30% από την φορολογία που επιβάλλεται. Κοντά στο ένα τρίτο αυτών των χρημάτων, δηλαδή των 10 δισεκατομμυρίων ετησίως, συντηρούν περί το 1 εκατομμύριο συνταξιούχους σε ηλικία που όλοι οι υπόλοιποι Έλληνες πρέπει να εργάζονται.

Τα χρήματα αυτά των υψηλότατων μη ανταποδοτικών εισφορών τα πληρώνει η παραγωγική οικονομία με κόστος εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας, καθώς όπως είπαμε οι φόροι όσων πληρώνονται από το κράτος είναι απλά έκπτωση στα χρήματα που λαμβάνουν από αυτό.

Η μόνη διαφορά με τις θέσεις αργομισθίας είναι πως κάθε θέση πρόωρης συνταξιοδότησης (κάτω των 65) αντιστοιχούν ίσως 1,5-2 χαμένες θέσεις εργασίας στην παραγωγική οικονομία, οπότε η κατάργηση των 1.000.000 πρόωρων συντάξεων, θα επέφερε ίσως όφελος άλλες 500.000 θέσεις εργασίας στην παραγωγική οικονομία.

Οι άνεργοι με την απώλεια των εισοδημάτων τους συντηρούν τους συνταξιούχους μικρής ηλικίας!

3ο Ψέμα: Τα κονδύλια του ΕΣΠΑ που πηγαίνουν στην προσωρινή πρόσληψη μερικών δεκάδων χιλιάδων ανέργων είναι ο καλύτερος τρόπος για να ανακουφίσει την ανεργία το κράτος. Στην πραγματικότητα τα κονδύλια αυτά πάνε χαμένα, ή μάλλον είναι ως επιδόματα ανεργίας που απαιτούν την ημερήσια παρουσία του ανέργου σε κάποιο χώρο “παρουσίας”. Αυτές οι προσωρινές θέσεις εργασίας κυρίως σε δήμους και περιφέρειες, δεν παράγουν αληθινή προστιθέμενη αξία, καθώς στις περισσότερες περιπτώσεις οι 5 μήνες πρόσληψης καταλήγουν να μην είναι καν επαρκείς για να μάθει κάποιος μια δουλειά.

Τα ίδια χρήματα αν στόχευαν στην κάλυψη ασφαλιστικών εισφορών των ίδιων ανθρώπων για ένα χρόνο στην παραγωγική οικονομία, θα δημιουργούσαν τις διπλάσιες θέσεις εργασίας και μάλιστα ίσως και οι μισές να κατέληγαν να είναι μόνιμης διαρκείας. Οι άνεργοι με την απώλεια των εισοδημάτων τους συντηρούν την ψευδοπρόσληψη για 5μηνίτες στο δημόσιο.

4ο Ψέμα: Η κυβερνήσεις επί των ετών της ελεγχόμενης χρεοκοπίας του Ελληνικού κράτους έκαναν ό,τι μπορούσαν για να συγκρατήσουν την ανεργία, αλλά δεν τα κατάφεραν. Στην πραγματικότητα οι κυβερνήσεις των τελευταίων 4 ετών έκαναν ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν για να μεγιστοποιήσουν την ανεργία! Ήταν άλλωστε ο κύριος στόχος της Εσωτερικής Υποτίμησης, να πέσει το ΑΕΠ μέσω αύξησης της Ανεργίας. Οι μειώσεις των μισθών δεν επηρέασαν το συνολικό μισθολογικό κόστος της παραγωγικής οικονομίας, καθώς κυρίως οι μειώσεις αυτές υπερκεράστηκαν από τις αποζημιώσεις των απολύσεων που επέβαλε η μείωση των τζίρων παντού, ενώ οι κυβερνήσεις έκαναν ό,τι μπορούσαν για να ανεβάσουν όλα τα κόστη πλην του μισθολογικού για τις επιχειρήσεις, ώστε αυτές να υποχρεωθούν να μειώσουν τον αριθμό εργαζομένων τους. Ανέβασαν +50% το κόστος του ηλεκτρισμού, +70% το κόστος υγρών καυσίμων, ανέβασαν έως και +900% τη φορολόγηση στους ελεύθερους επαγγελματίες, αντί να μειώσουν τις σπατάλες και τις αργομισθίες, και έριξαν 50 δισεκατομμύρια ευρώ χρέος των φορολογούμενων στην ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών με το ανεγκέφαλο PSI  που αποσάθρωσε τον τραπεζικό τομέα και τα ασφαλιστικά ταμεία, αντί να κάνουν επιμήκυνση και μείωση των επιτοκίων σε όλο το χρέος και να τελειώνει το παραμύθι με την εξυπηρέτηση του χρέους! Φρόντισαν δε να μην φτάσει ούτε δεκάρα από την ανακεφαλαιοποίηση στην παραγωγική οικονομία, παρά τις υποσχέσεις των κυβερνώντων περί του αντιθέτου.

Τα χρήματα αυτά ρούφηξε το κράτος με “βραχυπρόθεσμο δανεισμό” και δάνεια προς τον ευρύτερο κρατικό τομέα, δηλαδή τις μονοπωλιακές ΔΕΚΟ και ομίλους ΜΜΕ.

Οι τράπεζες τριπλασίασαν τα επιτόκια δανεισμού για υφιστάμενα δάνεια απόσο ήταν πριν την κρίση, δίνοντας χαριστική βολή σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις, διώχνοντας από την Ελλάδα όσες μεγάλες μπορούσαν να φύγουν προκειμένου να επιβιώσουν του κρατικού τυφώνα Αφρικανικών επιτοκίων, σε ευρώ!

Αυτό προκάλεσε τεράστια αύξηση του λειτουργικού κόστους των επιχειρήσεων, μειώνοντας τις θέσεις εργασίας που μπορούσαν να συντηρήσουν.

Οι άνεργοι με την απώλεια των εισοδημάτων τους επωμίσθηκαν την Εσωτερική Υποτίμηση ίση με το 25% του ΑΕΠ που συμφώνησε η κυβέρνηση ΓΑΠ/Παπακωνσταντίνου και υλοποίησαν οι επόμενες κυβερνήσεις ως τώρα!

5ο Ψέμα: Η υψηλότερη κρατική Γραφειοκρατία στην Ευρώπη και η υψηλότερη κρατική Διαφθορά στον Δυτικό κόσμο (και από πολλές χώρες Τρίτου κόσμου, 91 χώρες για την ακρίβεια) δεν επηρρεάζουν την ανεργία αρνητικά. Στην πραγματικότητα, και οι δυο αυτές κρατικές παθογένειες αυξάνουν δυσανάλογα το κόστος λειτουργίας των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, στερώντας τους τη δυνατότητα να συντηρήσουν τις θέσεις εργασίας που όλοι οι μικρομεσαίοι θα ήθελαν να διατηρούν.

Μια και Μοναδική Αλήθεια: Η ανεργία θα νικηθεί από τις θέσεις εργασίας που θα δημιουργήσουν όσες μικρομεσαίες επιχειρήσεις επιβίωσαν. Αυτό λένε και οι παγκόσμιες στατιστικές. Στην Ελλάδα το 57% των θέσεων εργασίας βρίσκεται σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Αντίστοιχα στις ΗΠΑ, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις (με μέσον όρο 3 θέσεις εργασίας ανά μικρομεσαία επιχείρηση) προσφέρουν το 50% των θέσεων εργασίας, και σύμφωνα με τα στοιχεία του Small Business Administration (SBA) σε περιόδους ανάκαμψης οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις (1-240 θέσεις εργασίας) αυξάνουν τον αριθμό θέσεων εργασίας τους, ενώ οι μεγάλες επιχειρήσεις (250+ θέσεις εργασίας) αυξάνουν τα περιθώρια κερδοφορίας τους και τις επενδύσεις τους σε πάγιο εξοπλισμό.

Ελπίζω να αντιληφθούν εγκαίρως οι κρατικοί μανδαρίνοι και τα πολιτικά αφεντικά τους ότι μόνο οι επιβιώσαντες μικρομεσαίοι θα δημιουργήσουν νέες βιώσιμες θέσεις εργασίας γρήγορα, γιατί θα προσλάβουν την άνεργη ανιψιά τους και τον άνεργο γείτονα φίλο τους, αν ανεβούν λιγάκι οι δουλειές ή μειωθεί το βάρος που έχει επιβάλλει ο διωγμός των μικρομεσαίων από τις κυβερνήσεις των τελευταίων 5 ετών. Οι δήθεν ρυθμίσεις κόκκινων δανείων σε τίποτα δεν θα βοηθήσουν αν το κράτος συνεχίζει να αποστραγγίζει όλη τη ρευστότητα των μικρομεσαίων.

Ελπίζω να καταλάβουν εγκαίρως ότι η ανεργία σπρώχνει τη χώρα προς την κοινωνική έκρηξη, που όταν συμβεί θα πάρει την μορφή όχι χιονοστιβάδας αλλά κατολίσθησης, απειλώντας την ίδια την υπόστασή της.

Ελπίζω να υπάρχει ακόμα χρόνος διόρθωσης αν και όπως δείχνει, η υψηλή ανεργία θα είναι μαζί μας για δεκαετίες.

Η μείωση της ανεργίας, για την επιβίωση της ελληνική κοινωνίας, του ελληνικού κράτους και πιθανόν και της χώρας, περνάει μόνο μέσα από τη μείωση του κόστους του κράτους, σήμερα άνω των 70 δις ευρώ μαζί με τις συντάξεις, που ως τώρα έχει πνίξει την παραγωγική οικονομία που ψυχορραγεί.

Όποιος δεν το βλέπει αυτό τώρα, ή είναι άσχετος και πρέπει να απομακρυνθεί εγκαίρως από θέσεις ευθύνης, ή τελικά οι καραγκιόζηδες, οι γραφικοί και οι συνομωσιολόγοι θα βγουν δικαιωμένοι...

Το ρισκάρουμε;