Αριστερά: O Δηλιγιάννης μέσα της.


του Παναγιώτη Πασπαλιάρη

«Κάτω τα χέρια από τους δημοσίους, όχι στην αξιολόγησή τους, όχι στον ξενόφερτο έλεγχο των οικονομικών, όχι στο ξεπούλημα της χώρας, όχι στους πλουτοκράτες, τουλάχιστον όσους είναι κόντρα με εμάς, κάτω ο ΕΝΦΙΑ, κάτω οι φόροι, και εν τέλει κάτω η κυβέρνηση».

Μα είναι αυτή η αριστερά; Πότε ξέχασε η αριστερά τον κανόνα της ισότητας; Πότε υπερασπίστηκε τα προνόμια μιας κάστας ανθρώπων ενάντια στο σύνολο; Που ακούστηκε να υπάρχουν 1,5 εκατομμύριο άνεργοι του ιδιωτικού τομέα και η αριστερά να ξεσηκώνεται για 500 δημοσίους της ΕΡΤ; Δεν είναι η αριστερά που κατήργησε τους τίτλους Ευγενίας; Πώς διανοείται σήμερα να έχει στους κόλπους της πανεπιστημιακούς, γιατρούς, εφοριακούς, πολεοδόμους, δικαστικούς, διπλωματικούς και εσχάτως στρατιωτικούς που πήραν τη θέση από τον παππού και τον προπάππου τους και θα τη δώσουν στο γιο, τον γαμπρό ή την κόρη τους;

Ποτέ ήταν η αριστερά εναντίον των φόρων και μάλιστα των άμεσων, πότε ήταν ξενοφοβική, ποτέ ήταν υπέρ της χρεοκοπίας μιας χώρας, ποτέ είπε όχι στην αλληλεγγύη άλλων χωρών, έστω κι αν η αλληλεγγύη αυτή σήμαινε θυσίες για το λαό; Αυτή δεν είναι αριστερά, ούτε καν η αριστερά όπως την έχει στο μυαλό του κάποιος Τσίπρας. Αυτή είναι δαιμονισμένη αριστερά και ο «οξαποδώ» ονομάζεται «Δηλιγιαννισμός».

Ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης, ο πρωθυπουργός που μας οδήγησε στη χρεοκοπία του 1893 και την οδυνηρή ήττα του 1897, ήταν γιος και εγγονός κοτζαμπάσηδων. Στο κόμμα του, το «Εθνικόν» μαζεύτηκαν όλοι σχεδόν οι ξεπεσμένοι όμοιοί του. Ξεπεσμένοι γιατί και ο Όθωνας δεν τους έδωσε τίτλους Ευγενίας όπως ζητούσαν ούτε τους επέτρεψε να συνεχίσουν να εισπράττουν φόρους, όπως επί τουρκοκρατίας. Έτσι κι αυτοί προσαρμόστηκαν στον κοινοβουλευτισμό κι έκαναν ακριβώς αυτό που ήξεραν από τους πατεράδες τους: Προσπάθησαν με κάθε τρόπο να αλώσουν το κράτος και το δημόσιο ταμείο.

Η μέθοδός τους ήταν η άρνηση σε ότι έκανε ο αντίπαλός τους, δηλαδή ο Τρικούπης. «Κάτω οι φόροι, κάτω η κυβέρνηση» ήταν το σύνθημά τους. Υπόσχονταν τα πάντα στους πάντες και ήρθε σε εαυτούς μια πανσπερμία από την άκρα αριστερά ως την άκρα δεξιά. Όλοι οι δυσαρεστημένοι από την κυβέρνηση. Κι όλοι με την ίδια αξίωση: μια σύνταξη, μιαν αργομισθία στο δημόσιο. Τούτο ήταν το μόνο που μπορούσαν να υποσχεθούν πια οι ξεπεσμένοι κοτζαμπάσηδες. Να φάνε κι αυτοί κάτι, να φάμε εμείς περισσότερα, τέλος πάντων «μαζί να τα φάμε», αφού το κράτος μας ανήκει.

Μετά τη δολοφονία του Δηλιγιάννη, το σύστημά του και οι άνθρωποί του μετακόμισαν στον Βενιζέλο (1910). Ήταν το κακό στοιχείο του Βενιζελισμού, αυτό που ανάγκασε τον κατά τα άλλα φωτισμένο ηγέτη να γράψει στο Σύνταγμα τη γνωστή απαγόρευση απόλυσης των δημοσίων υπαλλήλων. Ήταν αυτό που τον οδήγησε σε ακρότητες έναντι της άλλης παράταξης, που είχε εξίσου μολυνθεί από τον ίδιο ιό.

Μετά τον Βενιζέλο και μετά τον πόλεμο, η τρίτη γενιά κληρονομικά πέρασε στη δημοκρατική παράταξη (1950). Ο αγώνας για την εξουσία και την κατάληψη του κράτους βρήκε μια όμορφη λέξη. Έγινε «ο ανένδοτος». Ύστερα ήρθε η χούντα κι ύστερα ξαναγεννήθηκε ο Δηλιγιαννισμός πιο δυνατός και πιο ευφάνταστος από ποτέ. Το 1980 η κοινωνία τορνεύτηκε πάλι από τα αριστερά και από τα δεξιά. Ο αντικαραμανλισμός και η άρνηση των πάντων προεκλογικά, ακόμα και της ΕΟΚ, έγινε Παπανδρεϊσμός, ο,τι πιο πιστό μέχρι σήμερα στο παλιό εκείνο πρότυπο του 1880.

Η οικονομική πολιτική, οι χρεοκοπίες που εκδηλώνονταν σε υποτιμήσεις, η εξωτερική πολιτική της «μικράς πλην τιμίας» Ελλάδος, ακόμα και τα συνθήματα όπως το αλήστου μνήμης «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» δεν είχαν σχέση με τον σοσιαλισμό. Ήταν όμως σαν δυο σταγόνες νερό με το DNA του Εθνικού Κόμματος του Δηλιγιάννη. Οι τέταρτης γενιάς δημόσιοι υπάλληλοι έδωσαν σε λαϊκά παιδιά σαν τον Τσοχατζόπουλο, τον Λαλιώτη, τον Ρέππα, τον Πετσάλνικο το χρίσμα του νέο-κοτζαμπάση. Τούτοι έγραψαν στο Σύνταγμα νέες αξιώσεις με το πρόσχημα του συνδικαλισμού. Φούσκωσαν το ΠΑΣΟΚ με νέες αθρόες προσλήψεις στο δημόσιο.

Κι ερχόμαστε στο σήμερα. Οι πέμπτης γενιάς Δηλιγιαννικοί, πολλοί από πάππου προς πάππου στελέχη του δημοσίου τομέα ή επιχειρηματίες βδέλλες και πάλι του δημοσίου, αποφάσισαν να αλλάξουν κοτζαμπάσηδες. Κι ύστερα αναρωτιόμαστε πώς είναι δυνατόν να βλέπουν μεν οι Βούτσηδες και οι Στρατούληδες τη διαφθορά των πολιτικών τους αντιπάλων, των κοτζαμπάσηδων του δεξιού Δηλιγιαννισμού, αλλά να μη βλέπουν τη διαφθορά των εφοριακών, των πολεοδόμων, των γιατρών, των δικαστικών.

Μα τούτοι οι διεφθαρμένοι δημόσιοι λειτουργοί, έταξαν στους Συριζαίους σε προσωπικές ακροάσεις, και με πολύ θυμό δήθεν για το ΠΑΣΟΚ που τους πρόδωσε, τη θέση εκείνων που γέρασαν και κλείστηκαν πίσω από πανύψηλα τείχη στο Λεωνίδιο και το Άστρος Κυνουρίας, στην Καστοριά και την Αττική, ένας μάλιστα στον Κορυδαλλό. Έρχονται οι νέοι ιδιοκτήτες του κράτους. Οι νέοι κοτζαμπάσηδες για να στελεχώσουν οτιδήποτε ανάμεσα σε ένα υπουργείο και ένα ακριτικό νοσοκομείο.

Ευτυχώς που μετά την ισότητα, την αντίθεση προς τις αριστοκρατίες, την αλληλεγγύη των λαών, τον ορθολογισμό και τα τόσα άλλα κάστρα της αριστεράς, ο Τσίπρας αποφάσισε να ρίξει και αυτό του ιστορικού υλισμού, κάνοντας πνευματικές αναζητήσεις στο Άγιο Όρος. Ίσως εκεί ανακαλύψει την αξία του εξορκισμού. Ίσως οι παππάδες διαβάσουν μια μέρα την αριστερά και βγει ο Δηλιγιάννης από μέσα της.

Ίσως πάλι με τους τόσους παραλογισμούς της αριστεράς σήμερα, κάποιοι από όσους σκέφτονται ακόμα αριστερά, ενωθούν με το ριζοσπαστικό κέντρο και την ορθολογική δεξιά, ώστε όλοι μαζί να προσπαθήσουν να πνίξουν τον Δηλιγιαννισμό τώρα, πριν ξαναφουσκώσει και πριν μας ξαναοδηγήσει σε χρεοκοπίες και εθνικές αποτυχίες. Καταργώντας ασφαλώς τα προνόμια των δημοσίων, εξισώνοντας τα όρια συνταξιοδότησης και τις κοινωνικές παροχές, εγγράφοντας στο σύνταγμα κανόνες αξιολόγησης και απαλείφοντας τον όρο περί μη απόλυσης. Εισάγοντας τέτοιες προδιαγραφές στην πρόσληψή στο δημόσιο τομέα, που θα καταργήσουν στην πράξη το νεποτισμό.

Εκτός και αν στον τόπο αυτό, και στους ανθρώπους που τον κατοικούν δεν αξίζει κάποια μέρα ένα κράτος αρωγός του πολίτη και όχι δυνάστης του.   

Σχόλια

  1. τα χειροτερα κομματα ειναι ο συριζα και η χρυση αυγη.το καλυτερο το πασοκ.τελειοσ ουδεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Και λίγα λέει. Δυστυχώς σήμερα η χώρα μας αντιμετωπίζει όχι απλά μια χρεωκοπία αλλά έναν (πιθανό) εμφύλιο (βλέπε Ουκρανία). Οι Έλληνες πατριώτες πρέπει να είναι πολύ προσεκτικοί, δημαγωγοί πάντα θα υπάρχουν !!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία