Πρέπει να περάσουμε απ’ τις αρνήσεις στις καταφάσεις

Της Ντόρας Τσικαρδάνη

Δεν είμαστε νέοι στη χώρα αυτή, ούτε καινούργιοι. Δεν ήμασταν στα σπίτια μας τα προηγούμενα χρόνια, ούτε κοιτάγαμε μόνον τις δουλειές μας, σε συνταγές επιτυχίας πειθόμενοι. Είμαστε παλιοί και βεβαρυμένοι/ες με όλα όσα σημάδεψαν τη διαδρομή του τόπου αυτού σε εθνικό και τοπικά επίπεδα. Με καταγωγή και εφόδιο την ιστορία, αλλά, κυρίως, την κουλτούρα της ανανεωτικής αριστεράς στη χώρα μας, έχοντας όμως ταυτόχρονα την πλήρη επίγνωση, ότι αυτή, σαν ιστορικό πολιτικό ρεύμα έχει προ πολλού ξεπεραστεί, μαζί με τον κομμουνισμό, εντός του οποίου γεννήθηκε.

Υπήρξαμε παρόντες και παρεμβαίνοντες σε όλη τη διάρκεια των ζωών μας. Παρόντες και ηττημένοι. Ευρωπαϊστές, όταν κυρίαρχος και ισοπεδωτικός σάρωνε ο εθνολαϊκισμός. Κοσμοπολίτες και εξωστρεφείς, όταν προοπτική θεωρείτο ο επαρχιωτισμός. Κινηματικοί, όταν το μόνο που υπήρχε ήταν το «λαϊκό» κίνημα. Φιλελεύθεροι κοινωνικά, πριν αυτό γίνει lifestyle. Ανοιχτοί σε πολιτικές συνεργασίες και συνύπαρξη, όταν αυτό θεωρείτο προδοσία.

Επιζητώντας τα ανοιχτά πεδία και τον ταχύ βηματισμό, βρεθήκαμε εγκλωβισμένοι σε κλειστοφοβικές γωνίες λαβυρίνθου. Επιζητώντας τις ευρύτατες συνθέσεις, καταδικαστήκαμε στη μειοψηφία, αφού η κυρίαρχη επιλογή ήταν οι διαιρέσεις.

Διαδρομή γεμάτη πάθος, αγάπη και λάθη. Διαδρομή, που μας υποχρεώνει σε αναστοχασμό και υπευθυνότητα. Η κρίση, καταλύτης στην πορεία αυτή, μας δικαίωσε σε πολλά, κακοποιώντας μας. Το ίδιο είχε κάνει και η περίοδος της ομαλότητας. Μας διέψευσε σε άλλα, χλευάζοντάς μας.

Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, πιστεύουμε ότι η υπέρβασή της απαιτεί συνθέσεις σε συγκεκριμένο σχέδιο. Αν και μικροί το δέμας, με την πολιτική πρωτοβουλία των ΜΕΤΑρρυθμιστών επαναφέρουμε το αίτημα για την υπέρβαση των διαφορών και τη συνάντηση σε έναν νέο, κοινό τόπο όλων των δυνάμεων εκείνων, που συμφωνούν στην ανάγκη ύπαρξης ενός ολοκληρωμένου εθνικού σχεδίου μεταρρυθμίσεων και επίτευξης της ευρωπαϊκής κανονικότητας. Είναι κοινή παραδοχή πια, ότι πέντε χρόνια μνημονιακής προσπάθειας και παρατεταμένης λιτότητας απέδωσαν λιγότερα από τα ελάχιστα. Η επίλυση των δομικών- συστημικών προβλημάτων της ελληνικής οικονομίας, παραπέμπεται από την κυβέρνηση σε ένα μέλλον διαρκώς αναβαλλόμενο. Έτσι λοιπόν, πέντε χρόνια προσπαθειών και σκληρής λιτότητας για ορισμένους από εμάς, πέρασαν με αγώνες και αγωνία, να μην αλλάξει τίποτα, επ’ ωφελεία κάποιων άλλων. Οικονομικοί και πολιτικοί κίνδυνοι όχι μόνον αλληλοσυντηρούνται, αλλά και μεγιστοποιούν αλλήλους. Το χειρότερο όμως είναι, ότι όλα αυτά διαδραματίζονται, ενώ απειλείται πια και η ίδια η «ευρωπαϊκή κανονικότητα», με την κρίση να ανηφορίζει από τη Μεσόγειο στο Βερολίνο.

Στο περιβάλλον αυτό, όλα, όσα μας ορίζουν πολιτικά απειλούνται ακόμη περισσότερο. Θα μπορούσαμε να κουνάμε το δάχτυλο και να ζητάμε ευθύνες. Δεν το κάνουμε. Απ’ τις αρνήσεις πρέπει να περάσουμε στις καταφάσεις. Στο περιβάλλον αυτό, επιβάλλονται συναντήσεις και συνθέσεις∙ πολυπρισματική όραση και κοφτερή ματιά. Γνώση και πρωτοτυπία. Υπερβάσεις. Καινούργιοι τόποι συναντήσεων. Άλλοι απ’ τους παλιούς.

Το επιχείρημα της πολυδιάσπασης εναντίον μας. Αυτό του «ναρκισσισμού των μικρών διαφορών», που με τη διττή λειτουργία του εξασφαλίζει αφ’ ενός την εξιδανίκευση του εαυτού, αφ’ ετέρου την υποτίμηση του άλλου. Όμως, πρόκειται για επιχείρημα σε απόλυτη αντίθεση με διακηρυγμένες θέσεις και κατακτημένα χαρακτηριστικά. Που μας αδικεί κατάφωρα. Κάθε άλλο παρά εξιδανικεύουμε εαυτούς, ενώ επιζητούμε ακριβώς τη συνύπαρξη με τους «άλλους».

Μπορεί οι ΜΕΤΑρρυθμιστές να μην πετύχουμε αυτό που θέλουμε και επιδιώκουμε. Πρόκειται για ένα εγχείρημα όμως που δεν εξαρτάται μόνον από εμάς. Τόσο η επιτυχία, όσο και η αποτυχία του θα έχουν πολλές μητέρες και πατέρες.

*Η Ντόρα Τσικαρδάκη είναι δικηγόρος και στέλεχος των ΜΕΤΑρρυθμιστών

Δημοσιεύθηκε στο  Protagon