Βρέχει φωτιά στη στράτα μου...

του Plamen Tonchev από το Books Journal

Ομολογώ ότι δεν μπορώ με τίποτα να κατανοήσω πώς λειτουργεί το μυαλό του ΓΑΠ, αλλά είμαι σίγουρος ότι δεν δυσκολεύομαι μόνον εγώ. Υποψιάζομαι δε ότι οι σχετικές έρευνες θα συνέθεταν ευδιάκριτο επιστημονικό κλάδο, ενδεχομένως και ξεχωριστή επιστήμη. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι διακρίνω στη συμπεριφορά του τα συμπτώματα πολλαπλής διχόνοιας – κι ας μην είναι επιστημονικός αυτός ο όρος. Συμπτώματα διχόνοιας ανάμεσα στον καλοπροαίρετο οραματιστή και τον κυνικό πολιτικό, τον Ελληνα πατριώτη και τον κοσμοπολίτη thinker, τον σωτήρα της Ελλάδας και τον σωτήρα του πλανήτη, τον αιθεροβάμονα και τον ιδιοκτήτη, τον μεγαλόψυχο και τον μνησίκακο. Κι εξηγούμαι αμέσως.

Χάρη στις σπουδές του, αλλά ιδιαίτερα ως υπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση Σημίτη είχε την πολυτέλεια να έρθει σε επαφή με πολλά διεθνή ρεύματα σκέψεις και να οικοδομήσει το προφίλ του στο εξωτερικό. Είναι αλήθεια ότι το 2004 ο ΓΑΠ ανέλαβε ένα ΠΑΣΟΚ, με το οποίο ελάχιστη σχέση είχε και δεν καταλάβαινε το DNA του homo pasocus. Φωνάζανε τότε οι ψηφοφόροι του “Γιώργο, άλλαξέ τα όλα” και ο ΓΑΠ νόμιζε ότι τον παροτρύνουν να κάνει την Ελλάδα τη μεσογειακή εκδοχή ενός σκανδιναβικού κράτους, ενώ οι άνθρωποι είχαν ένα πολύ πιο απλό και ταπεινό αίτημα: να γυρίσει η χώρα στην ηρωική δεκαετία '80 του Ανδρέα Παπανδρέου. Κάποια στιγμή το κατάλαβε αυτό ο ΓΑΠ και συμβιβάστηκε με το βαθύ ΠΑΣΟΚ, π.χ. όταν αναγκάστηκε να θυσιάσει τις προσωπικές απόψεις του για το άρθρο 16 του Συντάγματος και απέσυρε την κοινοβουλευτική ομάδα από την σχετική συζήτηση υπό το βάρος των εσωκομματικών αντιδράσεων. Στις λειτουργίες της πράσινης νομενκλατούρας ο ΓΑΠ προσπάθησε να προωθήσει νέα θεματολογία, αλλά και νέες μορφές επικοινωνίας και απορούσε γιατί οι καινοτομίες του δεν προκαλούν ρίγη συγκίνησης. Μού έχουν μεταφέρει το ακόλουθο περιστατικό ως πραγματικό, αλλά και να μην είναι, το βρίσκω απολαυστικό ως ανέκδοτο (se non è vero, è ben trovato): έγραφε ο ΓΑΠ στο laptop διάφορες σκέψεις του, τις έστελνε στα στελέχη του ΠΑΣΟΚ και αμέσως μετά έτρεχε ένας μαντατοφόρος στους ορόφους της Ιπποκράτους φωνάζοντας “Σύντροφοι, ανοίξτε το e-mail σας, έχει στείλει μήνυμα ο Πρόεδρος!”.

Πέρασαν τα χρόνια στην αντιπολίτευση και η σειρά του ΓΑΠ να κυβερνήσει ήρθε θριαμβευτικά το 2009. Η άτιμη η μοίρα, όμως, τού επιφύλαξε να διαχειριστεί τη χειρότερη οικονομική κρίση στην μεταπολεμική ιστορία της Ελλάδας. Εκτός του ότι τα οικονομικά ποτέ δεν ήταν το φόρτε του, ο ΓΑΠ ασφυκτιούσε μέσα στην ίδια τη χώρα. Αν του Κώστα Καραμανλή τού'πεφτε μακριά το Μέγαρο Μαξίμου και δεν έβλεπε την ώρα να επιστρέψει στη θαλπωρή της Ραφήνας μετά από την κοπιαστική τετράωρη ενασχόληση με την πρωθυπουργική αγγαρεία, του ΓΑΠ τού'πεφτε μικρή η Ελλάδα και δεν έβλεπε την ώρα να επιστρέψει στα διεθνή θέματα που πάντα τον συγκινούσαν πολύ περισσότερο απ'ό,τι τα εσωτερικά ζητήματα της χώρας. Αν ο Κώστας Καραμανλής διαχειριζόταν τους καβγάδες μεταξύ των υπουργών τους με την βαριεστημένη προτροπή να τα βρουν μεταξύ τους, ο ΓΑΠ όριζε “αντ'αυτού” - πρώτα τον Πάγκαλο, μετά τον Παπακωνσταντίνου και κάποια στιγμή τον Ραγκούση, αν δεν απατώμαι – κι έφευγε στο εξωτερικό, αφού βέβαια έκανε το καθιερωμένο jogging ή τιμούσε το αγαπημένο του κανό.

Το 2011 αναγκάστηκε να παραδώσει την εξουσία μετά από τις δραματικές εξελίξεις στις Κάννες, αλλά κυρίως γιατί μίλησε μέσα του ο Σκανδιναβός που έχει συνηθίσει να κάνει τοπικά δημοψηφίσματα λόγου χάρη για το δακτύλιο της Στοκχόλμης κι όχι ο πρωθυπουργός της Ελλάδας που βρισκόταν στο χείλος του γκρεμού και με το ένα πόδι εκτός Ευρωζώνης. Εκτοτε είναι συνεχώς στο εξωτερικό, δίνοντας διαλέξεις και παρευρισκόμενος σε διεθνή συνέδρια για τη σωτηρία του πλανήτη. Ωσπου έκανε πριν από λίγες μέρες εντυπωσιακή επανεμφάνιση και απειλεί να τινάξει το εναπομείναν ΠΑΣΟΚ στον αέρα.

Ο ΓΑΠ θεωρεί – πιθανώς λογικά από τη σκοπιά του – ότι το ΠΑΣΟΚ δικαιωματικά είναι δικό του “μαγαζί”. Στο κάτω-κάτω ο μπαμπάς του το έφτιαξε και έκανε κουμάντο για πάνω από δύο δεκαετίες, κερδίζοντας τεράστια και σταθερή πελατεία, με δεσμούς διαρκείας. Είναι αλήθεια ότι μετά το θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου μπήκε για οκτώ χρόνια ο Σημίτης ως εμβόλιμος διαχειριστής, αλλά στη συνέχεια το ξαναπήρε ο ΓΑΠ και το ΠΑΣΟΚ ξαναέζησε ημέρες δόξας, έστω και με ημερομηνία λήξης, μέχρι το ξέσπασμα της κρίσης. Και τώρα, στα μάτια του ΓΑΠ, το μαγαζί το κακοποιεί ο θρασύτατος σφετεριστής Βενιζέλος που σχεδιάζει να αλλάξει πρόσοψη, έως και την ονομασία της οικογενειακής επιχείρησης! Σήμερα το μαγαζί μπορεί να έχει χάσει την πελατεία του, μπορεί να μαζεύουν σκόνη τα άδεια ράφια του και να το πνίγουν τα χρέη, αλλά παραμένει πάντα μαγαζί των Παπανδρέου.

Συνεπώς, ο ΓΑΠ πολύ λογικά – πάντα από τη σκοπιά του – θα το κάνει ό,τι θέλει. Γούστο του και καπέλο του δηλαδή. Να το νοικιάσει το μαγαζί είναι κομμάτι δύσκολο στη σημερινή συγκυρία. Να το πουλήσει σε άλλον - αποκλείεται. Αλλά, αν θέλει ο ΓΑΠ, μπορεί κάλλιστα να το κλείσει. Μπορεί να το γκρεμίσει, μπορεί να τού βάλει φωτιά κιόλας. Κάτι που μού θυμίζει τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο. Συγκεκριμένα. την εμβληματική σκηνή με τον Νίκο Κούρκουλο στην ταινία “Ορατότης Μηδέν” να μαζεύει όλα τα υπάρχοντά του σε μια στίβα στο δρόμο και να την πυρπολεί, υπό τους ήχους του “Βρέχει φωτιά στη στράτα μου” του Στράτου Διονυσίου.

Τί κι αν η πυρκαγιά αυτή μπορεί να βάλει σε περιπέτειες ολόκληρη τη χώρα, μέσω της αποσταθεροποίησης του ΠΑΣΟΚ και του κυβερνητικού συνασπισμού; Ο ΓΑΠ πιστεύει ότι αδικήθηκε από την ιστορία ως πρωθυπουργός της Ελλάδας, θα ενδιαφερθεί τώρα που την καυτή πατάτα της διακυβέρνησής της την κρατούν στα χέρια τους ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος; Ο ίδιος Σαμαράς που τού είχε κάνει το βίο αβίωτο με τα αντιμνημονιακά χουνέρια κα τα Ζάππεια. Και ο ίδιος Βενιζέλος που προσπάθησε να οικειοποιηθεί το μαγαζί το 2007, αλλά ξεσηκώθηκαν τότε όλοι οι πελάτες και το προστάτευσαν από τη “βεβήλωση”. Δεν αποκλείεται, λοιπόν, για τον ΓΑΠ η φωτιά αυτή και η επαπειλούμενη κατάρρευση της κυβέρνησης να είναι τρόπον τινά και προσωπική εκδίκηση. Οπερ ενδέχεται να συνιστά και το τελευταίο δίπολο στο μυαλό του – αυτό της μεγαλοψυχίας και της μνησικακίας.