Συστημικά μίντια υπέρ «επαναστατών»…


Αντρέας Ζαμπούκας από το protagon
Σύμφωνα με τον Ουμπέρτο Έκο, τα mass media ενθαρρύνουν μια παθητική και άκριτη θεώρηση του κόσμου. Τείνουν να επιβάλουν σύμβολα και μύθους, βάσει των κοινών δοξασιών, λειτουργούν ως μια διαρκής επιβεβαίωση αυτού που ήδη σκεφτόμαστε. Κατ' αυτήν την έννοια, η κοινωνική τους δράση είναι πάντοτε συντηρητική! Κάποιοι μάλιστα θεωρούν ότι ο μιντιακός συντηρητισμός είναι τόσο μεγάλος ώστε, αν η κοινωνία που επηρεάζουν δεν έχει άλλους δυνατούς μηχανισμούς καλλιέργειας (καλό εκπαιδευτικό σύστημα), τα μέλη της είναι καταδικασμένα στη χειραγώγηση, μέσα από τη διαστρέβλωση των ήδη παθογόνων παραδεδομένων αξιών.
Τι συμβαίνει, όμως, με τα ελληνικά μίντια; Είναι συντηρητικά; Η επίκαιρη περίπτωση Ρωμανού αποδεικνύει τον συντηρητισμό τους. Όπως και σε άλλες περιπτώσεις, έτσι κι εδώ, δεν έχουν καμία διάθεση να παρουσιάσουν  κάτι διαφορετικό από αυτό που ελλοχεύει στο εθνικό υποσυνείδητο των Ελλήνων. Έχουν συνυπολογίσει ότι μια σημαντική μειοψηφία της κοινής γνώμης υποστηρίζει οποιαδήποτε αντίδραση στην κρατική εξουσία. Ακόμα, λαμβάνουν υπόψη τους πως η «επανάσταση» αποτελεί μια έννοια με έντονο επικοινωνιακό γόητρο για ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Από μικροί, οι πάντες μεγαλώνουν με συνθήματα, με ιδεολογήματα, με σύμβολα και φιγούρες επαναστατών που αντιστέκονται σε μια επιβεβλημένη και άδικη κυριαρχία.
Άρα, λοιπόν, η κοινή γνώμη «απολαμβάνει» όμορφα μιντιακά επεισόδια της ιστορίας του Ρωμανού ή οποιουδήποτε άλλου «ενδιαφέροντος» προσώπου ηρωοποιείται για να «παίξει» όσο περισσότερο γίνεται στη «δραματουργία» του θεάματος. Φυσικά, το κοινό είναι έτοιμο για να δεχτεί το ξετύλιγμα μιας τέτοιας ιστορίας και να την υποστηρίξει.
Σ' αυτό το σημείο θα πρέπει να αναρωτηθούμε πώς θα λειτουργούσαν τα mass media σε μια δυτικοευρωπαϊκή κοινωνία και σε μια, για παράδειγμα, ισλαμική. Κατά πάσα πιθανότητα, στην πρώτη, η υπόθεση Ρωμανού δεν θα προκαλούσε παρά ελάχιστο ενδιαφέρον της κοινής γνώμης στην αποδοχή ενός παράνομου «ήρωα», ενώ στη δεύτερη, οι πάντες θα τον επευφημούσαν.
Μια τέτοια παρατήρηση θα έπρεπε να μας προβληματίσει ιδιαίτερα ως κοινωνία και να μας βάλει σε σκέψεις για τις σύγχρονες πολιτισμικές μας καταβολές. Αν δηλαδή οι τάσεις μεσσιανισμού που έχουμε, είναι αποτέλεσμα μιας κακής δημοκρατίας που δημιουργεί το αίσθημα της αδικίας ή αν κλίνουμε περισσότερο σε έναν πρωτογονισμό που τα μίντια τον βρίσκουν πρόσφορο και τον υποθάλπουν καθημερινά.
Όπως και να ΄χει, το σίγουρο είναι ότι η δραματοποίηση τέτοιων καταστάσεων εξυπηρετεί πάντα τις υφιστάμενες εξουσίες. Οι «επαναστάτες» «στρατεύονται» με την αφέλειά τους, στη δημιουργία πολλαπλών άλλοθι, θυματοποιώντας τους αντιπάλους τους. Με απλά λόγια, στην περίπτωσή μας, ο Ρωμανός «αποθεώνεται» από μία αναγνωρίσιμη μειοψηφία αλλά ταυτόχρονα, απέναντι, συγκεντρώνεται με φυσική αντίδραση μια τεράστια πλειοψηφία που σπεύδει να «συμπαρασταθεί» στην κρατική εξουσία, που στην πραγματικότητα απεχθάνεται.
Τι κάνουν λοιπόν τα συστημικά μίντια; Με τη δραματοποίηση ακίνδυνων για το σύστημα και αναλώσιμων «επαναστατών», προστατεύουν τη «θυματοποιημένη» εξουσία, που υπηρετούν. Την ώρα δηλαδή, που ο Ρωμανός  βγαίνει στο μπαλκόνι και ζει τη δική του μέθεξη στο κοινό του, κάποιοι, χωμένοι στις δερμάτινες πολυθρόνες των γραφείων τους γελούν και τρίβουν τα χέρια τους. Κι όσο περισσότερο διαρκεί το σίριαλ των συγκρούσεων, όσο πληθαίνουν οι φωνές «συμπαράστασης» που ξεσηκώνουν τον «ήρωα», τόσο περισσότερο εξαγνίζονται οι πραγματικοί «δημιουργικοί» ένοχοι της παθογένειας. 
Δυστυχώς, αδυνατούμε ακόμα να κατανοήσουμε τα βασικά ένστικτα του κοινωνικού μας ψυχισμού. Και στην περίπτωσή μας, το ζήτημα δεν είναι αν πρέπει να πάρει ή να μην πάρει άδεια ο Ρωμανός (προφανώς θα έπρεπε να τηρηθεί ο νόμος περί δικαιωμάτων που προβλέπεται ως τώρα). Μείζον ζήτημα πολιτικό και ανθρωπιστικό, αλλά αρκούντως παραπλανητικό.
Το θέμα είναι κάποια στιγμή, να αντιληφθούν οι απανταχού θιασώτες των «επαναστάσεων» ότι δεν υπάρχει καλύτερο ηθικό «ξέπλυμα» των πονηρών εξουσιών από τη δραματοποίηση της «ιστορίας» τους. Όσο, λοιπόν, προσφέρονται πρόθυμα στα μίντια για μελοδραματικές «παραστάσεις», τόσο απαλλάσσουν τις εξουσίες από τις πραγματικές τους ευθύνες.
Δυστυχώς για κείνον, ο σύγχρονος επαναστάτης δεν λαμβάνει υπόψη του ότι δεν είναι πια μόνος στην ιστορική του αφήγηση. Σε αντίθεση με άλλες εποχές, όλες οι μεγάλες του στιγμές καταγράφονται ή και σκηνοθετούνται σε ένα κατευθυνόμενο «σενάριο». Και τις περισσότερες φορές ο σκηνοθέτης είναι η ίδια η εξουσία που θέλει ο ίδιος να γκρεμίσει…
ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

Σχόλια

  1. Τι μας λεει δηλαδη ο αρθρογράφος; Οτι καλό ειναι να ειμαστε αντισυστημικοι και αντιεξουσιαστές, αλλα με έξυπνο τροπο, ωστε να μην δώσουμε την ευκαιρία στα διεφθαρμένα και ύπουλα ΜΜΕ να το εκμεταλλευτούν για να συσπειρωσουν τις αδαείς μάζες γύρω απο την κρατική εξουσία -αυτος ειναι, κατα τη γνωμη του, ο μεγάλος κινδυνος!

    Φαντάζομαι οτι ως κρατική εξουσία δεν μπορει παρά να εννοει τους θεσμούς της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, τους οποίους μαλιστα προεξοφλεί οτι η πλειονότητα της κοινωνίας απεχθάνεται και μονον κατόπιν παραπλάνησης συντάσσεται μαζί τους!!

    Τι εγινε; Γεμίσαμε αντισυστημικους και αντιεξουσιαστές; Μήπως ειναι αυτο το νέο lifestyle; Αναρωτιέμαι.

    ΥΓ: Και για να μην μπερδευομαστε: η εξουσία ειναι ενας δολιος τύπος που κάθεται αναπαυτικά στη πολυθρόνα του, καπνίζει κανένα πουρο και απολαμβάνει απο τα παρασκήνια το θέαμα των παραπλανημενων μαζών, που -για μια ακομη φορά- παίζουν το παιχνίδι του!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. "Λέω στον ήλιο να σταθεί χωρίς την αγαθότητα
    σχίζοντας το μεγάλο χρώμα του ονείρου
    στον ήλιο να σε πολεμήσει με βοερό θειάφι
    και να γκρεμίσει όλη τη θύμηση που με παιδεύει.

    Να οι καιροί στα βήματα σου μ’ έφεραν
    οι φυτικοί δεινόσαυροι τα ουράνια πλάτη
    μια δέσμη χαλαρή του αίματος έτοιμη να σκορπίσει
    τότε που φώναζα δίχως απόκριση: Θέλω να γίνω γαλάζιος".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. "Δυο παππούδες βορειοανατολικών προαστίων

    (τραγικοκωμικο μικροαφηγημα)

    – Τα μαλακισμένα. Ήξεραν ότι τους ήξεραν από το 1995 κι αυτά…
    – Έτσι είναι, η ευφυΐα είναι ένα δώρο της φύσης, σπάνιο στις μέρες μας. Που είναι Νταβίντσι, ο Φουριέ, ο Καραθεοδωρη,…
    – Είχαν πιάσει καμμια πεντακοσαριά στο Πολυτεχνείο, αλλά ήταν όλα τα φυντάνια, τα παιδιά του πασοκοαριστερου συστήματος και τα’ άφησαν αμέσως έξω. Αλλά προηγουμένως τα φακέλωσαν για τα καλά.
    – Τότε που κάηκε η Πρυτανεία. Παιδιά ήταν
    – Όλα τα παιδιά – μικρά και μεγάλα- χρειάζονται στοργή και προδερμ, συγγνώμων Προυντον , που έλεγαν κάποιοι κάποτε
    – Μα τα παιδιά είναι εκτός τόπου και χρόνου . Παιδιά μεσοαστών , μεγαλωμένα στα βόρεια προάστια, που κατέβαιναν στα Εξάρχεια στην εφηβεία τους για να πάρουν μια πρέζα ‘”αναρχισμού” και “αριστεροσυνης”
    – Όχι, ρε υπήρχε και το προλεταριακό στοιχείο, παιδιά από τεχνικά λύκεια , παιδιά αλβανών, χούλιγκανς που ανακατεύτηκαν μαζί τους.
    – Κι τι έγινε ; Μήπως με τις ενέργειες τους ξεσήκωσαν τον κόσμο; Κάτι συνομήλικους τους μπάτσους τραυμάτισαν , γι’ αυτό και τους έχουν στην μπούκα. Δες τι έγινε στην τελευταία ληστεία στην Βόρεια Ελλάδα. Οι μπάτσοι τους σάπισαν στο ξύλο : γιατί ήταν Αθηναίοι και αναρχικοί.
    – Και όλα τα λαμόγια μικρά και μεγάλα τι έπαθαν; Οι πολιτικοί δίνουν το μαύρο χρήμα σε εφοπλιστές –παιδιά θαύματα και το ξεπλένουν. Άσε που φαλίρισαν την χώρα τα τελευταία 30 χρόνια. Διόριζαν, διόριζαν, δανεικά, προμήθειες και έργα με υπερβολικά τιμήματα, μείωση της φορολογίας από το 2004, διορισμοί, ξανά δανεικά να και το χρέος 16% του ΑΕΠ, το 2009.
    – Ρε συ ήξερες ότι, εκτός από offshore, σπίτια, κτίρια, μετοχές στο Χρηματιστήριο Παρισίων και σε κατασκευαστικές, ο μεγάλος ήταν και μέτοχος σε εκδοτική εταιρεία;
    – Καλά πάει αυτός. 1-1- μαζί με τον Δήμαρχο. Κακό σκορ. Θα ‘πρεπε να είναι 100-88 όπως ο Ολυμπιακός στο μπάσκετ.
    – [……]
    – Ρε συ πόσους μήνες έχεις ακόμη;
    – Κάνα χρόνο γιατί ρωτάς;
    – Πότε θα χειροτερέψει η κατάσταση σου;
    – Με τα καινούργια φάρμακα και τις ακτινοβολίες μένουν το πολύ 6 μήνες, τι λες το κάνουμε;
    – Και γω ρε συ που ήμουν κορμί σμιλεμένο μέχρι τα 65 , περπατούσα 3 φόρες την εβδομάδα 1 ώρα και έπαιζα σχεδόν κάθε Κυριακή στο γήπεδο των golden boys,δηλαδή πουρών πλέον, έχω σοβαρούς λόγους να πιστεύω ότι δεν μένει πολύς καιρός. Κι εγώ λέω να το προχωρήσουμε…

    Αφώτιστος Φιλέλλην

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία