Ο φόβος φυλάει τα έρημα αλλά και η ελπίδα πεθαίνει τελευταία

του Λεωνίδα Καστανά από τη Μεταρρύθμιση

Οι εκλογές θα γίνουν στις 25 Γενάρη 2015. Έτσι το θέλησαν ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΕΛ, ΔΗΜΑΡ, ΧΑ, και κάποιοι ανεξάρτητοι. Μάλλον το θέλησαν και οι ΝΔ, ΠΑΣΟΚ. Θάχουν τους λόγους τους. Το τι θα κερδίσουν από αυτές τις εκλογές μένει να το δούμε. Αν πιστέψουμε τις δημοσκοπήσεις, το 57% των πολιτών δεν τις θέλει. Γιατί; Γιατί φοβάται την πιθανότητα να διαπραγματευτεί ο ΣΥΡΙΖΑ την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας με ότι αυτό συνεπάγεται. Γιατί φοβάται την ανάσχεση της αργής βελτίωσης του οικονομικού κλίματος. Γιατί δεν ξέρει αν πρέπει να ελπίζει περισσότερο απ’ όσο φοβάται.  

Ο σιγουρατζής Έλλην ζητάει  δύο κυβερνήσεις. Μια εσωτερικού και μια εξωτερικού.

Στην πρώτη θα ήθελε κορμό το ΣΥΡΙΖΑ. Για να τρίψει το μαγικό λυχνάρι και να σπρώξει το χρήμα που θα φανερωθεί. Να μειώσει τη φορολογία, να μεγαλώσει και πάλι το κράτος, να κάνει δημόσιες επενδύσεις στις οποίες η εργασία θα είναι χαλαρή και καλοπληρωμένη, να δώσει επιδόματα σε αναξιοπαθούντες αλλά και ΜΗ, να ανεβάσει τα μεροκάματα, να μην κάνει καμιά αξιολόγηση, να χαλαρώσει την εξωτερική επιτήρηση για να ξανάρθει η χώρα στα ίσα της.   

Στη δεύτερη όμως θέλει ΝΔ και ΠΑΣΟΚ για να διαπραγματευτούν με τους δανειστές πολιτισμένα έτσι ώστε να μη γίνει κανένα μπραφ και πάμε άκλαυτοι. Ευγενικά, ήσυχα με υποσχέσεις και όχι με νταούλια. Πάντοτε όμως με τη ρήτρα ότι μπορούμε να υπογράφουμε τα πάντα και να υλοποιούμε ότι θέλουμε. Δηλαδή, δεν θα κάνουμε ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις και θα αποψιλώσουμε και όσες έγιναν σιγά - σιγά. Και το χρήμα το δανεικό να πέφτει αααβάδιστα και στο βάθος να ελπίζουμε σε γενναία διαγραφή.  Για να παραμείνει η χώρα στα ίσα της και από ευρωπαϊκή άποψη. Πολιτισμένα.

Του αρέσει του Έλληνα ότι η οικονομία άρχισε και πάλι να δουλεύει, ότι το κάρο δείχνει να ξεκολλάει από τη λάσπη. Έργο δικό του είναι με τη βοήθεια των εταίρων. Διακόσια δέκα μύρια είναι αυτά που πήρε από την ανάλγητη νεοφιλελεύθερη Ευρώπη. Του αρέσει όμως και η κατανάλωση. Γουστάρει κράτος χουβαρντάδικο αλλά δεν γουστάρει και να πληρώνει φόρους. Θέλει το Σαμαρά να εξασφαλίζει τα δανειακά πακέτα της Ευρώπης, αλλά θέλει και τον Τσίπρα να τα μοιράζει απλόχερα. Και ανάπτυξη θέλει και επενδύσεις και εξαγωγές. Αλλά να μην τα πάρουν και οι ξένοι για να ένα κομμάτι ψωμί. Να τα πάρουν οι δικοί για μισό κομμάτι, μπας και χωθεί και ο ξάδελφος, ο πατριώτης, ο φίλος στο κόλπο και πάει ταμείο. Μπας και πάνε καλύτερα οι ομαδάρες του. Μπας και κυκλοφορήσει χρήμα στο κόμμα, στον κλάδο, στο Δήμο που ανήκει και δει και αυτός μια άσπρη μέρα.

Και τη στήριξη των αδυνάμων στηρίζει ο ίδιος Έλλην. Αλλά με μέτρο για να μείνει και κάτι για τη μεσαία τάξη, για τον τυφλό που είναι ανοικτομάτης, γι αυτόν που βάρεσε κανόνι αλλά έχει καταθέσεις γερές στην Ελβετία, για τον συνταξιούχο πενηντάρη που δούλεψε πολύ στη ζωή του. Για το κόκκινο δάνειο που πρέπει να χαριστεί γιατί όλοι έχουμε δικαίωμα στη μεζονέτα. Και νάναι Έλλην βεβαίως ο αδύναμος. Γιατί δεν έχουμε λεφτά για πέταμα σε κάθε καρυδιάς καρύδι που πλάκωσε στη χώρα. Γι αυτό ένα 5% στη ΧΑ το δίνει ο Έλλην για να είναι οι γλουτοί εσφιγμένοι. «Για να μην γίνουμε ξέφραγο αμπέλι των αραπάδων».

Δεν έχει άδικο ο Έλλην να ζητάει αντικρουόμενα πράγματα. Είναι ρεαλιστής ζητάει το αδύνατο. Πάντα αναρχική ψυχή. Στα λόγια. Σαράντα χρόνια έζησε με όλες αυτές τις αντιφάσεις και τα πήγε μια χαρά.. Είδε τη χώρα του να φιγουράρει στην 32^η θέση στη λίστα των πλουσιοτέρων χωρών του κόσμου. Δεν μπορεί, κάποιοι μας την έστησαν, κάποιοι μας ζήλεψαν που είχαμε το λυχνάρι του Αλαντίν και μας κατέστρεψαν. Κάποιοι Ανθέλληνες που θέτουν όρους για να συνεχίσουν να μας δανείζουν. Ακούς εκεί όρους. Και που είναι η ανεξαρτησία μας;

Με τα κριτήρια αυτά θα ψηφίσουν οι περισσότεροι των συμπολιτών μας. Ξέρουν όμως ότι ή Σαμαράς θα παίξει ή Τσίπρας. Και πρέπει να διαλέξει. Ασφαλή διαπραγμάτευση ή το χρήμα από το λυχνάρι. Δυστυχώς ζητάει το αδύνατο. Γιατί κανείς από το πολιτικό σύστημα δεν εγγυάται επί της ουσίας ούτε το ένα ούτε το άλλο. Και ας το υπόσχονται.  Γιατί οι δανειστές που έχουν και το πουγκί θέλουν μεταρρυθμίσεις και θέτουν όρους. Και αυτές  δεν τις θέλουν ούτε το πολιτικό σύστημα ούτε οι περισσότεροι των πολιτών. Γι αυτό και το αποτέλεσμα δεν είναι δεδομένο. Γι αυτό δεν χρειάζονται ούτε πανηγυρισμοί, ούτε κηδείες από καμιά πλευρά. Με λίγα λόγια τίποτα δεν έχει κριθεί. Ο φόβος φυλάει τα έρημα, αλλά και η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.

Για μας που δεν έχουμε διλήμματα τέτοιου είδους και θέλουμε ελευθερία και μεταρρυθμίσεις μπας και τρέξουμε το κάρο, που θέλουμε Εργασία, Παιδεία και Δικαιοσύνη  η μόνη μας επιλογή είναι το ΠΟΤΑΜΙ. Ένα δυνατό ΠΟΤΑΜΙ κάτι θετικό μπορεί να επιβάλει. Στους βάλτους της πολιτικής.