Παίρνεις την αλήθεια μου και μου την κάνεις λιώμα


της Μελίττας Γκουρτσογιάννη 

Παίρνεις την αλήθεια μου και την κάνεις λιώμα
από το πόδι με τραβάς βαθειά μέσα στο χώμα...
                                                                   (Δ. Σαββόπουλος)

Στην δυστοπική σταλινική αλληγορία του Τζώρτζ  Όργουελ “1984” βασικό χαρακτηριστικό του εφιαλτικού καθεστώτος που περιγράφει είναι η “νέα γλώσσα” (“newspeak”): Μια γλώσσα που αντιστρέφει την αλήθεια και το ψέμα, κάνει το άσπρο μαύρο, δεν υπηρετεί την επικοινωνία αλλά τη σύγχυση και την ιδεολογική τρομοκρατία. Αυτό φέρνει στο νού μου η ρητορική της υπαρκτής σημερινής αριστεράς στην Ελλάδα (σημερινής, αλλά καθόλου σύγχρονης και καθόλου ριζοσπαστικής): έχει πάρει τις αλήθειες μας, τις αξίες του ανθρωπισμού, ό,τι πιστεύουμε από τα νιάτα μας ως προοδευτικό και τις έχει διαστρέψει σε σημείο που στην πράξη να σημαίνουν το ακριβώς αντίθετο:

-        Προδευτική πολιτική= λαϊκισμός
-        Αλληλεγγύη= υποστήριξη ομάδων και ατόμων και τοπικών κοινωνιών        που ελέγχουμε ή θέλουμε να κολακέψουμε για ψηφοθηρία.
-        Λαϊκό συμφέρον = το συμφέρον ομάδων ή ατόμων που δε θέλουν να        χάσουν τα προνόμιά τους.
-        Ανατροπή= επιστροφή
-        Μέλλον = παρελθόν
-        Επανάσταση = συντήρηση
-        πατριωτισμός = εθνοκεντρισμός και προγονοπληξία.
-        σεβασμός στην παράδοση= οπισθοδρόμιση
-        ανθρώπινα δικαιώματα= δικαιώματα επιλεκτικά μόνο για ορισμένες            ομάδες όχι για όλους 
-        νομιμότητα = παρανομία για χάρη του “δίκιου” του δημοσίου                    υπαλλήλου που δε θέλει να αξιολογηθεί, του φοιτητή που αρνείται τη        γνώση, του αγρότη που θέλει να συνεχίζει να καλλιεργεί                         “επιδοτούμενα”, του συνδικαλιστή που δε θέλει να χάσει τα προνόμιά    
         του κ.οκ.
-        νεανική εξέγερση= θράσος και τραμπουκισμός
-        καταδικαστέα βία= η βία εναντίον των “δικών μας”
-        δικαιολογημένη βία= η βία εναντίον όσων “προκαλούν”
-        Ανάπτυξη = απο-ανάπτυξη και σφιχτός εναγκαλισμός της οικονομίας          από το κράτος.
-        δυνάστες = οι σύμμαχοί και εταίροι μας στην Ε.Ε.
-        τοκογλυφικό επιτόκιο= επιτόκιο 1,5%
-        προστασία του περιβάλλοντος = όχι στις ανεμογεννήτριες, τα   
          φωτοβολταϊκά και τις οικολογικές τεχνολογίες.

Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που το 1989 δεν ήταν η απελευθέρωση της μισής Ευρώπης από τις δικτατορίες, αλλά “το όνειρο που έγινε θρύψαλλα”. Η μόνη χώρα όπου “πόλεμος και “εισβολή” είναι μόνον αυτή που κάνουν οι Αμερικάνοι και όσοι συμμαχούν μαζί τους. Η μόνη χώρα όπου ακόμα και οι φρικτές πράξεις διεθνούς τρομοκρατίας , είτε επαινούνται ανοιχτά ως “αντιιμπεριαλισμός”, είτε καταδικάζονται, αλλά με πολλά αστεράκια. Και σε αυτό έχει ευθύνη η ρητορική της αριστεράς.
Βέβαια, δεν χρησιμοποιούν όλες οι ποικιλίες της αριστεράς τις ίδιες λέξεις και την ίδια πολεμική. Αλλά από την ωμή διατύπωση κάποιων αριστερίστικων ομάδων βλέπει κανείς και το πραγματικό νόημα πίσω από πιο προσεκτικές (τρόπος του λέγειν) διατυπώσεις  “επίσημων” κομμάτων.

Ωστόσο και στην Ελλάδα αρκετοί πιστέψαμε σε μια κοινωνία με νέες δομές, με περισσότερη αλληλεγγύη, με αποτελεσματική συμπαράσταση στους πιο ευάλωτους συνανθρώπους μας, αλλά και ως ένα βαθμό κατορθώσαμε στις τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα να ανατρέψουμε κάποια κατεστημένα, να βελτιώσουμε πολλά. Τώρα όλοι καλούμαστε να αναγνωρίσουμε τις νέες  πραγματικότητες  του 21ου αιώνα για όλον τον πλανήτη, τις νέες δυσκολίες αλλά και τις ευκαιρείες για εκπλήρωση των  πιο παράτολμων ονείρων, και να μην υποκύψουμε στην τοπική μιζέρια και στη διαστροφή της αλήθειας που αγαπήσαμε.

                                                             Μελίττα Γκουρτσογιάννη
                                                             υποψήφια στην Αθήνας
                                                             με ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ





Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία