Εδώ είναι ο Παράδεισος και η Κόλαση εδώ

της Μαρίλυ Αργυροκαστρίτη από το dimart

Διάβαζα χθες στην εφημερίδα Γκαρντιαν για την υπόθεση ενός νεαρού αγοριού το οποίο έχει μείνει ανάπηρο από ένα ατύχημα που είχε το 2004. Όταν έπαθε το ατύχημα ήταν 6 ετών και μετά από 2 μήνες σε κωματώδη κατάσταση επανέρχεται κι αρχίζει να λέει για την εμπειρία που είχε του παραδείσου σε μιαν επιθανάτια στιγμή. Περιέγραφε μυώδης αγγέλους και διαβόλους που ξεπηδούσαν από τούνελ. Το 2011 και χάρη σε μιαν ειδική επέμβαση βρέθηκε στην δημοσιότητα και έτσι γνωρίστηκε με έναν συγγραφέα ο οποίος προσφέρθηκε να συγγράψουν ένα βιβλίο για την περίπτωση του. Κι άρχισαν να λένε για τον παράδεισο και την ζωή μετά θάνατον κι έφτιαξαν έτσι ένα βιβλίο που εξέδωσε ένας χριστιανικός εκδοτικός οίκος και έγινε μπεστ σέλλερ.

Σήμερα η μητέρα του αγοριού και το ίδιο το αγόρι, υποστηρίζουν ότι όλα αυτά είναι ψέμματα κι ότι ήταν όλα αποκυήματα της φαντασιας ενός 6χρονου. Κανείς όμως δεν τους πιστεύει αν και το δηλώνουν σε όλα τα μέσα. Ποιος προτιμά την αλήθεια από ένα τσούρμο μυώδεις αγγέλους;

Μου κίνησε το ενδιαφέρον η πιο πάνω  ιστορία καθώς βλέπω την προεκλογική προπαγάνδα των δύο κομμάτων. Οι μεν ποντάρουν στην περιγραφή της πραγματικότητας χρωματίζοντας την με

μελανά χρώματα (όχι ότι είναι ρόδινη) περιγράφοντας τον ζόφο και την απελπισία που ζούμε. Υπόσχονται τα ουρί του παραδείσου καθώς όλοι είμαστε ανάξιοι του δράματος μας και πρέπει να ανταμοιφθούμε στην βασιλεία των ουρανών που μας αξίζει .Είμαστε απολύτως έτοιμοι να τους πιστέψουμε, είναι μια ανάσα μακριά η χαρά και η ευμάρεια. Οι δε άλλοι ποντάρουν στο φόβο της θεομηνείας που θα μας βρει εάν δεν υπακούσουμε στην καλβινιστική αντίληψη της θυσίας που μας επιβραβεύει εξίσου με παράδεισο. Κι εκείνος κοντά μας είναι μετά την δύσκολη στροφή (αν επιβιώσουμε). Η αλήθεια είναι μία:  δεν υπάρχει και πολλή ελπίδα αλλά ποιος έχασε πουλώντας την; σίγουρα κάτι ξέρουν να μας πουν επ'αυτού και οι πωλητές θαυματουργού καφέ αδυνατίσματος για ευτραφείς που αρνούνται να κάνουν δίαιτα. 

Το μέλι δεν μπορείς να το κάνεις ξύδι κι έτσι το μελό πάντα θα πουλάει περισσότερο από οποιαδήποτε στεγνή αλήθεια..Γι'αυτο και ποτέ δεν μου άρεσαν οι ταινίες με έντονο μελοδραματικό ύφος (ανίατε ασθένειες, παιδάκια, ζωάκια, ηλικιωμένοι).Δεν μπορείς να εκλογικεύσεις το συναίσθημα όταν σου γίνεται ευθεία επίθεση σε αυτό, υποκύπτεις σε ένα χυδαίο εκβιασμό και είσαι απολύτως διαχειρίσιμος.Είτε φόβος είναι το συναίσθημα,  είτε ελπίδα, είτε πόνος και λύπη  ποτέ μα ποτέ δεν θα ξεπεράστει το όμορφο παραμύθι, από την άβολη αλήθεια.

Είπαμε: μυώδη αγγελάκια με φτερά – beat that!