Μια κριτική θεώρηση των πρώτων ημερών της δικομματικής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ

του Γιώργου Παπαμώκου

Η νέα δικομματική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και ο υπουργός της κ. Γιάννης Βαρουφάκης με το επιτελείο του έδωσαν μια σκληρή μάχη στα πλαίσια της ευρωπαϊκής οικογένειας και έφεραν τα αποτελέσματα που μένει να τα δούμε στην πράξη. Υπάρχει η εντύπωση ότι έκαναν ότι μπορούσαν με όσα όπλα είχαν αν και τα αποτελέσματα είναι πενιχρά.

Αν και σε επίπεδο υπουργών η κυβέρνηση φαίνεται μερικώς να διαθέτει προσωπικότητες που είναι ικανές και αναγκαίες για να εκκινήσουν και να καθοδηγήσουν την αναγέννηση της Ελληνικής κοινωνίας εντούτοις, είναι εμφανές ότι το βαθύ κράτος, το κόμμα-κράτος, δείχνει να είναι έτοιμο από καιρό να αντιμετωπίσει και να πριονίσει μια αριστερή τώρα κυβέρνηση. Πάντα ισχυρό καθ' όλη τη διάρκεια της κρίσης, είναι έτοιμο να απειλήσει τις όποιες αλλαγές που δεν υπακούουν στους βαλτώδεις κανόνες του. Και σε πολλές περιπτώσεις κατέχει ανώτατες κυβερνητικές θέσεις.

Η κυβέρνηση θα πρέπει να εμπνεύσει το λαό για μια τιτάνια προσπάθεια δημιουργίας και αγώνα έτσι ώστε η χώρα να μην ξαναφτάσει ποτέ στο επίπεδο που έφτασε σήμερα και να γίνει ένας ισχυρός ευρωπαϊκός πόλος της νοτιοανατολικής Ευρώπης.

Σ' αυτή την πορεία αναμένεται λυσσαλέα αντίδραση από το κόμμα-κράτος των "νομών" του ΠΑΣΟΚ της ΝΔ και κυρίως του παραδεισένιου "νομού" της Αριστεράς. Αυτή η νομή εξουσίας προς τον "αριστερό νομό" του κόμματος-κράτους δεν απειλήθηκε σοβαρά μέχρι τώρα. Και όμως είναι αυτός ο "νομός" που βλέπει άλλη μια ευκαιρία να διασωθεί καταγγέλλοντας ή παραποιώντας τις όποιες αλλαγές αναμένουμε (μάταια για άλλη μια φορά;) στη διοίκηση, στην παιδεία στην υγεία, στα Πανεπιστήμια, στα ΤΕΙ, στα νοσοκομεία, στα σχολεία και σε όλο το φάσμα της διοίκησης και της λειτουργίας του κράτους από τη νέα κυβέρνηση. Πολλά μέλη της αριστερής κομματικής μαφίας, πουλώντας αριστεροσύνη, ταυτίστηκαν με την πιο ακραία μορφή καθεστωτισμού ως δημόσιοι λειτουργοί ή ως εργολάβοι, σε αντίθεση με τους ανθρώπους που κάποτε για τις ιδέες τους διέλυσαν οικογένειες και ζωές για να μείνουν σταθεροί στα παγκόσμια οράματα της Αριστεράς και να ονειρεύονται βασανισμένοι πίσω από τα σίδερα μιας φυλακής στα ξερονήσια, το πανέμορφα ξερονήσια της Ελλάδας. Ακόμη χειρότερα αυτές οι μαφίες, συνεργάστηκαν και ταυτίστηκαν εν τέλει με την δεξιά ή την πασοκική μαφία που δρούσε στο κόμμα κράτος από το 1948 και μετά (αν και το μοντέλο αυτό έχει τις ρίζες του πολύ βαθιά μέσα στον χρόνο) και ομοθυμαδόν κόμμα-άτιαζαν τα μερίδια εξουσίας και φυσικά τις χρηματοδοτήσεις, "νόμιμες" ή παράνομες που τους αναλογούσαν.

Υπό αυτό το πρίσμα η συμβολική κίνηση του Πρωθυπουργού να καταθέσει στεφάνι στους πεσόντες της Καισαριανής αναγνώστηκε από τον γράφοντα διαφορετικά και αποδίδεται σε αυτή μεγάλη σημασία: Τιμή στην Αριστερά της θυσίας και του αγώνα και όχι στην αριστερά της κρατικής μαφίας.

Για να δικαιωθούν οι αγώνες των αγωνιστών της αριστεράς που έδωσαν τη ζωή τους (και όχι μόνο της αριστεράς αλλά του συνόλου των αγωνιστών της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας) και κυρίως για να ενωθεί ο λαός για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια σε μια κοινή προσπάθεια Ελληνικής Αναγέννησης θα πρότεινα αρχικά τρία βήματα για το εσωτερικό και ένα για το εξωτερικό πεδίο μάχης της Ελληνικής Κυβέρνησης τα οποία υπό προϋποθέσεις μπορούν να ακυρώσουν την αδιαμφισβήτητη ισχύ του πελατειακού και κομματικού κράτους και τα οποία θα πρέπει να υλοποιηθούν παράλληλα με τον αγώνα για τη λύση του οικονομικού και παραγωγικού προβλήματος της χώρας:

Στο εσωτερικό:

1. Να καλέσει (με νόμο αν χρειαστεί) όλα τα κόμματα να προτείνουν προσωπικότητες που είναι ικανές να σχεδιάσουν και να υλοποιήσουν μια πολιτική Ελληνικής Παιδείας η οποία θα δεσμεύει με δημοψήφισμα τις επόμενες κυβερνήσεις. Τέρμα στην πολιτική του ράβε-ξήλωνε. Και αυτή την πρόταση κανένα μνημόνιο δεν θα σας εμποδίσει να την υλοποιήσετε.

2. Να γίνει το ίδιο για το σύνολο της Ελληνικής Δημόσιας Διοίκησης. Τέρμα στους κομματικούς εγκάθετους και στις παρέες του εκάστοτε δημάρχου, βουλευτή, υπουργού, περιφερειάρχη, πρωθυπουργού. Το κράτος θα πρέπει να έχει ικανή διοίκηση ανεξάρτητη της ικανότητας της κυβέρνησης.

3. Να συγκροτήσει ταμεία εθνικού πλούτου για τις επόμενες γενεές.

Στο εξωτερικό:

Η πρώτη σύγκρουση με τις πολιτικές λιτότητας δεν έφερε τα αναμενόμενα αποτελέσματα παρά τις όποιες κορώνες της κυβέρνησης. Όμως η κυβέρνηση δεν πρέπει να φοβάται ότι θα θεωρήσει ο λαός πως εξαπατήθηκε για άλλη μια φορά. Είναι δεδομένο ότι μέσα σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα δεν γίνεται να αλλάξει η πολιτική του συνόλου της Ε.Ε. με τα προβλήματα στη λειτουργία της και το έλλειμμα δημοκρατίας. Το στίγμα όμως δόθηκε και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Η δυναμική ανταπόκριση των Ευρωπαϊκών Λαών και ιδιαιτέρως της Ισπανίας, της Ιταλίας και της Γερμανίας ας μην υποτιμηθεί και ας μην αφεθεί!

Όσοι από εμάς πιστεύουμε σε αυτή τη δυναμική ήδη δουλεύουμε με συναδέλφους μας από αυτές τις χώρες προς αυτή την κατεύθυνση.

Θα πρέπει ωστόσο από τη Δευτέρα το μεσημέρι, παράλληλα με το ζήτημα του χρέους, η κυβέρνηση να κινηθεί σε πολιτικό επίπεδο για τη δημιουργία ισχυρών και όχι φοβισμένων συμμαχιών τόσο στον Νότο όσο και στον Βορρά, και μέσα ακόμη στη Γερμανία, απέναντι στις σκληρές πολιτικές λιτότητας. Καλό θα ήταν αυτή η προσπάθεια να στοχοποιήσει όχι την εκλεγμένη Γερμανική Κυβέρνηση αλλά κυρίως το ποιος υποκινεί και απείλησε το 2009 τις δήθεν ισχυρές κυβερνήσεις τις Ε. Ε. για την υιοθέτηση μιας τόσο σκληρής πολιτικής. Καλό θα ήταν δηλαδή να δοθεί ένα τέλος στο σάπιο τραπεζικό σύστημα της Ευρώπης και να εξυγιανθεί. Από κει και πέρα να αναλάβουν όλοι τις ευθύνες τους. Ηγέτες και πολίτες. Όλων των Χωρών.

Για την κίνηση αυτή στο εξωτερικό απαιτείται και ένα ισχυρό διπλωματικό σώμα το οποίο δυστυχώς δεν υπάρχει διότι είναι δηλητηριασμένο από την οικογενειοκρατία και την κομματοκρατία. Στις εξετάσεις του διπλωματικού σώματος σκανδαλωδώς υπερισχύουν τα τζάκια έναντι των αρίστων στα γραπτά. Τα όσα μου μετεφέρθησαν εκ των έσω αγγίζουν τα όρια του εθνικού εγκλήματος.

Είναι βέβαιο ότι οι κομματικές μαφίες θα πολεμήσουν ενάντια στις αναγκαίες πολιτικές αλλαγές. Ο λαός όμως, υπό προϋποθέσεις θα στηρίξει αυτές τις πολιτικές. Θα επιχειρήσει η κυβέρνηση να δράσει εναντίον τους;

Αν δεν το κάνει μνημονιακή θα αποδειχθεί και αυτή όπως και οι μαφίες. Αν δεν δώσει η κυβέρνηση τον αγώνα ενάντια στις κομματικές μαφίες, συμπεριλαμβανομένης και αυτής με την αριστερή προβιά (διότι μόνο αριστεροί δεν ήτανε όλοι αυτοί), καλό θα είναι να αποσύρει το στεφάνι από την Καισαριανή.

Εν κατακλείδι:

Ξέρουμε πια να ξεχωρίζουμε τους λύκους τους ντυμένους και βαμμένους πρόβατα!

Αναμένουμε! Και πολύ σύντομα θα βγάλουμε τα συμπεράσματά μας.

Γιώργος Παπαμώκος

Χημικός