Στο παρά πέντε


Δεν συμμερίζομαι τους φόβους του φίλου μου του Γιάννη. Βλέπω νερό στο κρασί του ΣΥΡΙΖΑ. ¨Ολα όσα ζούμε τις τελευταίες μέρες είναι απλά επικοινωνία. Δεν είναι τόσο "ήρωες" για να προκαλέσουν grexit σε μια χώρα που δουλεύει και έχει μπροστά της προοπτική ανάπτυξης αν βέβαια κάνει τα στοιχειώδη. Φοβάμαι ότι το μετά τη συμφωνία θα είναι πολύ δύσκολο όταν θα πρέπει να υλοποιήσουν κάποιες μεταρρυθμίσεις που θα έχουν συμφωνήσει και αυτό θα τους φέρει σε σύγκρουση με μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων τους. Θα δούμε. 

του Γιάννη Αντωνίου

Μετά την επανάκτηση της χαμένης εθνικής αξιοπρέπειας, το έθνος προετοιμάζεται   να φωνάξει με περηφάνια  την ελληνική εκδοχή του Cuba libre. Μισό βήμα από το salto mortale λοιπόν και οι πιο πολλοί δείχνουν χαρούμενοι, δικαιωμένοι, εθνικά υπερήφανοι και πάνω απ´ όλα, έτοιμοι για όλα.
Η εβδομάδα της επικοινωνιακής καταιγίδας πέρασε, αφήνοντας πίσω της το απόλυτο τίποτα ή μάλλον κάτι πολύ χειρότερο, τη βεβαιότητα της απόλυτης απομόνωσης της χώρας. Και τώρα πια, μετά τις προγραμματικές, έχουν κατεβάσει από τη βιβλιοθήκη το Δέκα ημέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο του Τζων Ρηντ και μελετούν εντατικά το μεγάλο άλμα στους ουρανούς, εμπλουτισμένο στην περίπτωσή μας από ισχυρό εθνικισμό και τυφλό αντιδυτικισμό. Αυτό είναι το plan b, το μόνο πραγματικό σχέδιο που έχουν, γιατί plan a δεν υπήρξε ποτέ.

Και ξέρετε δεν είναι μόνο η ζοφερή προοπτική του Grexit, της χρεωκοπίας, η ασύντακτη οικονομική κατάρρευση, η συνεπακόλουθη πολιτική ανωμαλία, ο καλπάζων εθνικολαϊκισμός, δεν είναι μόνο η απομόνωση της χώρας μέσα σε μια παγκοσμιοποιημένη πραγματικότητα που θα οδηγήσει στη μετατροπή της σε κράτος παρία. Είναι η συμπεριληψή όλων αυτών στη "συντριβή της νέας μεγάλης ιδέας, το ´´ανήκομεν εις την Δύσιν´´ του Καραμανλή, που παρά τις αμφισβητήσεις, τα πίσω μπρος, τη διαρκή υστέρηση, αποτέλεσε το ταυτόσημο της προόδου και του εκμοντερνισμού και εν τέλει τον κυρίαρχο εθνικό προσανατολισμό της χώρας, που νοηματοδοτούσε ισχυρά την εθνική μας ύπαρξη τα τελευταία 40 χρόνια. Ο Γ. Βούλγαρης, στα τέλη της δεκαετίας του 90´, είχε πει, η Ελλάδα είχε το προνόμιο να ταξιδεύει με το καλύτερο τραίνο που υπάρχει στον κόσμο, έστω και ως επιβάτης του τελευταίου βαγονιού, έστω και αν φτάνει καθυστερημένα στο σταθμό και ανεβαίνει την τελευταία στιγμή. Τώρα, απ´όσο φαίνεται, πηδάμε από το τραίνο στη μέση του πουθενά.

Τις τελευταίες μέρες, όλο και πιο επίμονα, έρχεται στο μυαλό μου το 1922. Τότε η συντριβή της Μεγάλης Ιδέας συμπαρέσυρε στην καταστροφή τους θάλλοντες ελληνικούς πληθυσμούς της Μ. Ασίας, προκαλώντας εθνικά τραύματα και δυσεπούλωτες πληγές, ενώ ταυτόχρονα η χώρα έμπαινε σε μια μακράς διαρκείας και εξαιρετικά περιπετειώδη κρίση προσανατολισμού.

Οι χειρότεροι εφιάλτες λοιπόν είναι εδώ μπροστά μας. Παρ´ όλα αυτά, στο τέλος της μέρας, συνεχίζω να ελπίζω σε κάτι, που μέρα τη μέρα, ώρα την ώρα μοιάζει όλο και πιο απίθανο, κάτι σαν ένα νέο Ναυαρίνο, γιατί ´´... η φρίκη δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή, γιατί είναι αμίλητη και προχωράει ´´

Γ. Αντωνίου


Σχόλια

  1. Ο Λεω εχει δικιο. Η συνεπειες ενος Γκρεξιτ δεν μπορουν να προβλεφθουν. Δεν ξερει κανεις πως θα αντιδρασουν οι αγορες και χρηματιστηρια, κι ας γραφονται εκατονταδες αρθρα την ημερα στον πλανητη. Ουτε ο Γκρινσπαν ουτε ο Κρουγκμαν ξερει. Η παγκοσμια οικονομια ειναι μια φουσκα. Η επιστημη της οικονομιας δεν εφαρμοζεται σε καζινα χρεους και στοιχηματων. Μαλλον τα γουαου ικονομικς του Γιανη (χωρις κακια) να ειναι πιο εφαρμοσιμα σ’ αυτη τη περιπτωση. Οι Ευρωκρατες εχουν επενδυσει πολλα στο Ευρωπαικο προτζεκτ. Θα συμβιβαστουν μεχρι εκει που μπορουν. Αυτο θα ειναι αρκετο για τον Συριζα. Παιρνει τα Ευρα και αρχιζει να τρεχει (σε μεταφραση). Τα υπολοιπα ειναι ριαλιτι σοου. Ο Συριζα θα το παιξει λιγο η πολυ νικητης, και μαγκας, γιατι οχι. Μετα θα εχει ολον τον καιρο να κλεισει τα πειραματικα, να ξαναεφαρμοσει το νομο του 1982 για τα ΑΕΙ, να ξαναφερει τους Φωτοπουλους στα πραγματα. Θα γινει της Ανανεωτικης Αριστερας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Συντροφάκια, μην ξεχνάτε και τον όρο "ατύχημα" - εκτός απο την αυτοκτονία υπάρχει και ο φόβος στουκαρίσματος. Και τον Δεκέμβρη υπήρχε η "αύρα" της περήφανης στάσης, της αίσθησης της νίκης κλπ μόνο που έγιναν τα Δεκεμβριανά με όλα τα δεινά που ακολούθησαν. Το απεύχομαι με πάθος αλλά δεν τους εμπιστεύομαι.
    Μπάμπης

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία