Το πραγματικό σημερινό μήνυμα της 25ης Μαρτίου


του Πλάμεν Τόντσεφ

Η Ελλάδα βρίσκεται σε σταυροδρόμι. Οχι απλά δημοσιονομικό και χρηματοδοτικό, αλλά υπαρξιακό. Υπό το βάρος ενός τεράστιου χρέους που συσσωρεύτηκε μετά από δεκαετίες ασωτίας και παρασιτισμού, χωρίς χρήματα στον κρατικό κορβανά για μισθούς και συντάξεις, με τη ρετσινιά της ανυποληψίας και της αναξιοπιστίας, στα μαχαίρια με όλη την υπόλοιπη ενωμένη Ευρώπη. Σταυροδρόμι που επιτάσσει να διαλέξεις πού θα πας: με την Δύσιν στην οποία υποτίθεται ότι ανήκει η Ελλάδα κατά την γνωστή ρήση του Κωνσταντίνου Καραμανλή ή κάπου αλλού; Και το “αλλού” δεν είναι απαραίτητα το “ξανθό γένος” των ομόθρησκων Ρώσων ούτε η αυριανή παγκόσμια υπερδύναμη της Κίνας.
Πιθανότατα είναι αυτό που βρίσκεται στον άμεσο περίγυρο της χώρας: η Τουρκία που διολισθαίνει στον ολοκληρωτισμό και τον εξισλαμισμό, η χαοτική γειτονική Λιβύη, το Ισλαμικό Κράτος σε εδάφη της Συρίας και του Ιράκ, ο κατακερματισμός του Λιβάνου, το στρατιωτικό καθεστώς της Αιγύπτου, αλλά και η εγγενής αστάθεια και υπανάπτυξη των Βαλκανίων. Είναι οι ασταμάτητες μεταναστευτικές ροές, στις οποίες είναι εκτεθειμένη η Ελλάδα και χρειάζεται να θωρακίσει τα σύνορά της ως ευρωπαϊκά, όχι απλά ως εθνικά. Το “αλλού” μπορεί κάλλιστα να είναι η προνεωτερικότητα και η περιθωριοποίηση σε έναν κόσμο που είναι γεμάτος αντιθέσεις, αλλά ταυτόχρονα κάνει άλματα στις τεχνολογίες και σε έξυπνους τρόπους αντιμετώπισης των σύγχρονων προκλήσεων.

To 2010 κατέρρευσε με κρότο το Greek dream της ευμάρειας με δανεικά και κοινοτική χρηματοδότηση, όπως και της δημοκρατίας με δικαιώματα αλλά χωρίς υποχρεώσεις. Κατά τη διάρκεια της ταραχώδους πενταετίας που ακολούθησε, η εγχώρια πολιτική τάξη κράτησε την Ελλάδα στην Ευρώπη, αλλά το έκανε χωρίς να το πολυπιστεύει και χωρίς να πει όλη την αλήθεια στην ελληνική κοινωνία. Με αποτέλεσμα να στηρίξει έμμεσα ή/και άμεσα ψευδαισθήσεις, αυταπάτες και απροκάλυπτα ψέματα.

Ολα αυτά συνιστούν σήμερα το νέο Greek dream του εθνολαϊκισμού και του απομονωτισμού που ασπάζονται μεγάλα τμήματα της κοινωνίας, ενδεχομένως η πλειοψηφία των πολιτών στην παρούσα συγκυρία. Αυτήν τη νέα “ιδεολογία” του έθνους εκφράζει η κυβέρνηση Τσίπρα και με σημαία τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις πρόσφατες εκλογές εισέρχεται στην τελική φάση της διαπραγμάτευσης με τους πιστωτές της χώρας. Οφείλει, όμως, εκτός από τη “λαϊκή κυριαρχία” (που σηκώνει μεγάλη συζήτηση το πώς ακριβώς ορίζεται), να σταθμίσει πολλους παράγοντες ταυτόχρονα. Ενδεικτικά και μόνο:

- Το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών τάσσεται υπέρ της παραμονής της χώρας στην Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ενωση. Κάτι που συνεπάγεται αναπόφευκτες υποχωρήσεις - στην ανάγκη, από βασικές προεκλογικές εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ. Κι ενώ είναι σημαντικότατος στόχος η διασφάλιση της μέγιστης δυνατής κοινωνικής συνοχής, πιθανότατα θα χρειαστεί η κυβέρνηση να αναθεωρήσει τη βαρύγδουπη αναφορά σε “ανθρωπιστική κρίση” στην Ελλάδα, η οποία παραμένει ανάμεσα στις 40 πλουσιότερες χώρες του πλανήτη.

- Τους κινδύνους που συνεπάγεται η νεφελώδης “εναλλακτική” μιας Ελλάδας απροστάτευτης και χωρίς σταθερούς συμμάχους στη χειρότερη γεωπολιτική κρίση μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Διότι αν επιβεβαιωθούν μερικά από τα ζοφερά σενάρια που διαφαίνονται στον ορίζοντα, τότε είναι που θα γίνει αντιληπτό τί εστί “ανθρωπιστική κρίση” και γιατί η Ελλάδα κατακλύζεται από Σύρους και Ιρακινούς πρόσφυγες.

- Την ανάγκη η χώρα να υπάρξει και τις επόμενες δεκαετίες, όχι μόνο μέχρι τον Ιούνιο και το τέλος της τωρινής διαπραγμάτευσης. Και για να υπάρξει ως συγκροτημένο κράτος και ως έθνος – ναι, τόσο δραματικά είναι τα πράγματα! -, η κυβέρνηση οφείλει να σκεφτεί με όρους μέλλοντος. Ενός μέλλοντος με αυξημένο διεθνή ανταγωνισμό, ο οποίος απαιτεί λειτουργική δημόσια διοίκηση, πολίτες με υψηλή παιδεία και δυναμικές επιχειρήσεις.

Αυτά θα έπρεπε να σκεφτεί ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας πριν από τις επικείμενες συναντήσεις του στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο. Αν θέλει να μείνει στην ιστορία ως ο Ελληνας πρωθυπουργός που στο υπαρξιακό σταυροδρόμι έδειξε την οξυδέρκεια να διαλέξει τη σωστή κατεύθυνση και να οδηγήσει τη χώρα προς τη σωτηρία της. Η εναλλακτική του “αλλού” θα τον καταδικάσει στο να γίνει συνώνυμο της μυωπίας και της καταστρεπτικής ιδεοληψίας.

Υ. Γ.

Ουδείς από τους ιστορικούς του μέλλοντος θα ασχοληθεί με το πόσοι πολίτες μαζεύτηκαν στο Σύνταγμα για τις εορταστικές εκδηλώσεις της 25ης Μαρτίου 2015. Το πιθανότερο είναι να μελετήσουν κατά πόσο κατάφερε – ή απέτυχε - το ελληνικό έθνος να αξιοποιήσει την ανεξαρτησία που διεκδίκησε στις 25 Μαρτίου 1821.  


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία