Συναίνεση, αυτή η λέξη –ταμπού

της Άννας Ελευθεριάδου από τη Μεταρρύθμιση

Το σουρεαλιστικό γίγνεσθαι των ημερών δε θέλει και ιδιαίτερη ανάλυση, όλοι το βιώνουμε. Δυστυχώς, αλλεπάλληλες συγκρούσεις φαίνεται να έπονται, οδηγώντας σε ντόμινο από καθυστερήσεις. Η αίσθηση μου είναι ότι η κυβέρνηση εμμένει στη φιλοσοφία «Θέλουμε κούρεμα κι όχι καταβολή δόσεων ή θέλουμε και τα δύο, πάντως όχι μόνο δανεικά, δεν μας αρκούν». Εμμένει, ενώ δεν υπάρχουν έστω και πενιχρές ενδείξεις ότι η Ευρώπη εξετάζει τέτοια σενάρια ως «μη-επιστημονικής φαντασίας». Κι οδεύουμε ντουγρού σε χρεοκοπία εντός του ευρώ. Η ΕΚΤ ανέβαλλε την παροχή ρευστότητας μέσω των ομολόγων για το άμεσο μέλλον, για όποιον δεν το κατάλαβε… Σήμερα φάγαμε «πόρτα» από το πρόγραμμα Ντράγκι που θα συνέχιζε την ελάφρυνση του χρέους και την πορεία προς πλεονασματικές χρονιές. Και ταυτόχρονα «πόρτα» από τον Γιούγκερ, που δεν έκρινε κι απαραίτητο να δει τον έλληνα Πρωθυπουργό πριν το Εurogroup της Δευτέρας.

Στο δια ταύτα, για τους πάνω από  1,5 εκατομμύριο άνεργους η προοπτική να βρουν δουλειά δεν μπαίνει καν στην ατζέντα του κυρίου Τσίπρα, καθώς πριμοδοτεί με προτεραιότητα την χρηματοδότηση των οικονομικά ασθενών απλώς με έτοιμα λεφτά, δίκην κοινωνικού μπόνους. Τη στιγμή που η ανθρωπιστική κρίση που επικαλείται ο κύριος Τσίπρας υπάρχει επειδή αδυνατούμε να δημιουργήσουμε θέσεις εργασίας. Κι είναι κατώτερο των περιστάσεων να το χρησιμοποιεί ως παντιέρα για επικοινωνιακά οφέλη. Η ανάπτυξη, που είναι συνώνυμο της ιδιωτικής οικονομίας, μένει εκτός κάδρου. Και πρακτικά αλλά και θεωρητικά. Πράγμα που προφανώς δεν μπορεί να γίνεται για πολύ, ακόμα κι αν το Εurogroup σε πρώτη φάση το επιτρέψει. Πένητες δε θέλει η ελληνική κοινωνία, εργαζόμενους θέλει, να παράγουν, να δημιουργούν και να προοδεύουν.  Κι είναι δεδομένο ότι δεν υπάρχουν πολλοί τρόποι να πάει μια οικονομία σαν τη δική μας μπροστά. Μονόδρομος για την ανάπτυξη είναι να μειωθεί το κόστος του επιχειρείν, να μειωθεί το κράτος άρα και το  κόστος του, να απλοποιηθούν οι νόμοι και η φορολόγηση και να επιταχυνθεί η απονομή δικαιοσύνης. Ένα σταθερό περιβάλλον κοντολογείς, για να προσελκύσουμε επενδύσεις που τόσο έχουμε ανάγκη.

Αρνούνται να φέρουν τη συμφωνία με τους εταίρους στη Βουλή,  αναβάλλοντας για αργότερα τις  εσωκομματικές κι ενδοκυβερνητικές τριβές  με τους δραχμολάγνους. Οι εσωτερικές κορόνες των κυρίων Λαπαβίτσα και Μηλιού μάλλον στα ψιλά γράμματα πέρασαν , καθώς είναι εμφανές ότι υποβόσκει προσωπική πικρία και αντιπαράθεση λόγω μη αξιοποίησης τους στο κυβερνητικό σχήμα. Θα τα λεγαν αυτά άραγε, αν ήταν σε «καρέκλες»;

Αν είχαν την τόλμη και την παρρησία να  έφερναν την συμφωνία προς ψήφιση στη Βουλή,  θα εξασφάλιζαν από τη μεριά της αντιπολίτευσης συμμάχους και κλίμα εμπιστοσύνης και συνεργασίας για το καλό του τόπου. Στο βωμό των μικροπολιτικών ισορροπιών και της επίδειξης δύναμης, στερούν την Ελλάδα από μεγάλες συναινέσεις, που θα ευνοούσαν τολμηρές τομές και πραγματικές λύσεις. Κρίμα να μην το διακρίνουν, κι άδικο για όλους εμάς.