Άλλη κυβέρνηση θα (αν) κάνει την ρήξη και άλλη θα την διαχειριστεί!

του Σάκη Κουρουζίδη

Το πιο δυνατό φως υπάρχει λίγο πριν από την αυγή, λέει μια ρήση. Φυσική ερμηνεία γι' αυτό δεν υπάρχει. Η ρήση αυτή, έχω ακούσει (από τη σύμβουλό μου ...επί ειδικών πολιτικών υποθέσεων, Σ.Λ.), πως αποδίδεται σε πολιτικούς κρατούμενους, στα κελιά των οποίων άναβε όλη τη νύχτα το φως και έσβηνε το πρωί, αλλά μάλλον πριν φέξει. Έτσι, όταν έσβηναν τα φώτα, προσωρινά υπήρχε σκοτάδι, το πιο έντονο της -φωτισμένης- βραδιάς και ακολουθούσε το ξημέρωμα. Λογικό ακούγεται.

Η πιο έντονη ρητορεία ρήξης, ίσως είναι λίγο πριν από το μεγάλο συμβιβασμό!

Μπορεί; Ίσως, αλλά δεν είναι καθόλου εύκολο.
Δυο μήνες και κάτι μετά τις εκλογές, νομίζω πως η κυβέρνηση έχει διαβάσει τις προθέσεις και τα όρια των δανειστών μας. Έχει καταλάβει, νομίζω, πως η στρατηγική της απέτυχε παταγωδώς. Δηλαδή, όλη η προεκλογική του ρητορεία, όλο το "πρόγραμμα" και οι εξαγγελίες της, προϋπέθεταν την αλλαγή της Ευρώπης, άλλος μαγικός τρόπος να μείνει κάπως "πιστός" στις εξαγγελίες της, δεν υπάρχει. Η Ευρώπη δεν αλλάζει, τουλάχιστον τόσο γρήγορα, όσο γρήγορα θέλουμε τις λύσεις εμείς. Ίσως, εκτός από την "πειθώ"(!), να φλέρταρε και με την ιδέα του εκβιασμού, δηλαδή, "προσέξτε, θα πάμε σε ρήξη και θα την πληρώσετε". Ούτε αυτό έπιασε.

Αν είναι, περίπου, έτσι τα δεδομένα, τότε πώς εξηγείται η συνεχιζόμενη και εντεινόμενη ρητορεία ρήξης μέχρι το παρά πέντε;
Πρέπει να παραδεχτούμε ότι η κυβέρνηση έχει καταφέρει, επικοινωνιακά, να "μπερδέψει", να αφήσει και τα δύο ενδεχόμενα, και της ρήξης και της κωλοτούμπας, ανοιχτά.

Στην προσπάθεια να μείνει πάση θυσία στην εξουσία, η ρήξη είναι το πιο επισφαλές σενάριο για την κυβέρνηση. Ακόμα και αν δεχτούμε απολύτως το σενάριο των οπαδών της ρήξης, δηλαδή ότι οι δυσκολίες που θα υπάρξουν θα είναι προσωρινές, "για κάποιους μήνες" και μετά θα αρχίσει να ομαλοποιείται η κατάσταση, αυτό καθόλου δεν διασφαλίζει ότι θα μπορέσουν να παραμείνουν όλο αυτό το "μεταβατικό" διάστημα στην εξουσία. Δεν έχω πλήρη εικόνα, αλλά νομίζω πως καμία κυβέρνηση που επέλεξε ή οδηγήθηκε σε χρεωκοπία, δεν έμεινε στην εξουσία πάνω από κάποιες εβδομάδες. Η "μεταβατική" αυτή περίοδος δεν είναι αντικείμενο που επιδέχεται επικοινωνιακή διαχείριση, (θα) είναι μια πολύ σκληρή και οδυνηρή κατάσταση, στην οποία κανείς σώφρων άνθρωπος δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι θα έχει έναν ασφαλή "έλεγχο".

Άλλη κυβέρνηση θα κάνει την ρήξη και άλλη θα την διαχειριστεί!

Η αναγκαστική επιλογή του συμβιβασμού, έχει πολλά προβλήματα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, βέβαια. Εγκλωβισμένος στα υπερφίαλα βολονταριστικά σενάρια, είναι αδύνατον να κάνει, ως όλον, την προσαρμογή αυτή.
Πώς θα μπορούσε, λοιπόν, να κάνει έναν σκληρό συμβιβασμό και να επιβιώσει ταυτόχρονα;
Αυτό που εκπέμπει η κυβέρνηση ως σύνολο δεν μπορεί να δημιουργήσει μια αξιόπιστη και φερέγγυα οντότητα και προοπτική και φαίνεται πως καθημερινά, μέσα από τις απίστευτες αντιφάσεις και ερασιτεχνισμούς, ξεφουσκώνει η αρχική επικοινωνιακή καταιγίδα της "ηρωικής" διαπραγμάτευσης. 

Αντί της κυβέρνησης, ως όχημα φερεγγυότητας έχει επιλεγεί να είναι μόνον ο Α. Τσίπρας. Τον συμβιβασμό δεν θα τον κάνει η κυβέρνηση αλλά ο Τσίπρας!
Χτίζεται αυτό το προφίλ του σώφρονα, του στιβαρού, του γενναίου διαπραγματευτή ο οποίος κάνει τα πάντα και ο οποίος αύριο θα δικαιούται να κάνει και τον συμβιβασμό. Θέλει, όμως, χρόνο για να χτιστεί αυτό το προφίλ. Δεν φτάνει να κάνει τον ασυμβίβαστο ο Λαφαζάνης και οι άλλοι της "αριστερής πλατφόρμας" και να τον επαναφέρει ο Τσίπρας. Θέλει και άλλους από την άλλη πλευρά να κάνουν τους "σκληρούς" (Βούτσης, Σκοτρλέτης κλπ) για να τους επαναφέρει και αυτούς ο "ένας". Θα τρέξουν και άλλοι λαγοί, θα πέσουν κορμιά για να τους μαζέψει ο "στιβαρός". Μέχρι την τελευταία μέρα της διαπραγμάτευσης θα γίνεται αυτό. Από τη μια να χτιστεί αυτό το προφίλ που να μπορεί να πάρει πάνω του τον συμβιβασμό και ταυτόχρονα αυτό να γίνει με τις μικρότερες -εσωκομματικές- απώλειες. Τίποτε από αυτά που γίνεται με τις "αντιφατικές" δηλώσεις των κυβερνητικών δεν απευθύνεται στους δανειστές. Μόνο εσωτερικούς αποδέκτες έχουν και είναι, νομίζω, μέρος ενός επικοινωνιακού σχεδίου με -επιθυμητή- κατάληξη τον συμβιβασμό. Όμως, ενώ ο χρόνος δουλεύει, επικοινωνιακά, υπέρ της κυβέρνησης, του Τσίπρα δηλαδή, (έτσι τουλάχιστον πιστεύουν) και προκειμένου ο συμβιβασμός να εμφανιστεί ως "έντιμος", αυτά που θα πετύχει θα τα πληρώσουμε πολλαπλάσια σε "ισοδύναμα", αφού ο καιρός τρέχει σε βάρος των δημοσιονομικών της χώρας.

Το σενάριο αυτό έχει δύο υπο-σενάρια για την κατάληξή του.

Ο Α. Τσίπρας, "μετά από σκληρές διαπραγματεύσεις", καταθέτει μια συμφωνία με τους δανειστές και εισηγείται την υπερψήφισή της.
Υπο-σενάριο 1: τη συμφωνία υπερψηφίζουν τουλάχιστον 151 βουλευτές της σημερινής κυβερνητικής πλειοψηφίας των 162 (και πιθανότατα ΝΔ, Ποτάμι και ΠΑΣΟΚ). Η συμφωνία περνάει και διατηρείται μια πλειοψηφία που δεν θέτει θέμα κοινοβουλευτικής "εμπιστοσύνης" στην κυβέρνηση. Φυσικά, θα έχει μεγάλη σημασία αν μεταξύ αυτών που καταψηφίσουν τη συμφωνία περιλαμβάνονται και μέλη της κυβέρνησης. 

Υπο-σενάριο 2: τη συμφωνία υπερψηφίζουν λιγότεροι από 150 βουλευτές της σημερινής κυβερνητικής πλειοψηφίας (και πάντα ΝΔ, Ποτάμι και ΠΑΣΟΚ). Η συμφωνία περνάει αλλά χάνεται η κοινοβουλευτική εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση. Απρόβλεπτες οι εξελίξεις μετά από ένα τέτοιο σενάριο. Ή πάμε σε εκλογές αλλά με εντελώς νέο πολιτικό σκηνικό (πιθανή διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, νέα σχήματα...) ή βγαίνει μια νέα κυβέρνηση από την παρούσα βουλή, αλλά χωρίς τον Τσίπρα πρωθυπουργό, (πχ. τον Καραμανλή, τον Σουρνάρα ή άλλον).

Η κυβέρνηση, μάλλον ο Τσίπρας, δουλεύει για το υπο-σενάριο1. Το υπο-σενάριο 2 είναι ίσως πιο πιθανό και στη γωνία παραμονεύει το ...υπο-σενάριο 3, δηλαδή το Grexident!