Χρειαζόμαστε επειγόντως zoom out

του Plamen Tonchev από το Books΄Journal

Την περασμένη Πέμπτη σφαγιάστηκαν 150 κενυάτες φοιτητές από φονταμενταλιστές ισλαμιστές, αλλά ο άδικος χαμός τους προφανώς δεν είχε την ίδια βαρύτητα με το θάνατο των αυτόχειρα, στον οποίον απέτισε φόρο τιμής στο Σύνταγμα η πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων. Γιατί η Ελλάδα συνεχίζει να ομφαλοσκοπεί - και γιατί η τεράστια κρίση δεν συνιστά δικαιολογία μιας παράδοσης που έρχεται από παλιά; 

Η Ελλάδα είναι ένα γαλατικό χωριό που ζει με τους δικούς του κανόνες, ανυπότακτο, ασυμβίβαστο, αλλά και ασύμβατο με τον υπόλοιπο κόσμο! Ένα μικροσκοπικό σύμπαν που αμφισβητεί το νόμο της βαρύτητας και αιωρείται υπερηφάνως χάρη στην ελαφρότητά του. Μια αυτοτελής οντότητα που είναι υπεράνω των ασήμαντων προβλημάτων του πλανήτη μας. Κι αν τυχόν φαίνεται τραβηγμένος ένας τέτοιος ισχυρισμός, τον επιβεβαιώνει η ίδια η δημόσια συζήτηση στη χώρα.

Διότι εδώ και πέντε χρόνια βομβαρδιζόμαστε καθημερινά με ειδήσεις που σχετίζονται σχεδόν αποκλειστικά με τη χρηματοπιστωτική κρίση στην Ελλάδα και τις οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις της. Είναι αλήθεια ότι πρόκειται για κρίση υπαρξιακή για τη χώρα, με την ελληνική κοινωνία να επωμίζεται το βάρος ενός αμαρτωλού τριακονταετούς παρελθόντος και να βρίσκεται σε απόλυτη σύγχυση, χωρίς σταθερές και χωρίς συντεταγμένες σε μια έρημο παραζάλης.

Ένα από τα συμπτώματα αυτής της παραζάλης είναι η απίστευτη εσωστρέφεια και η αδιαφορία για το τι συμβαίνει έξω από την Ελλάδα. Μόνο την τελευταία εβδομάδα που πολλά τηλεοπτικά κανάλια προσέφεραν σχεδόν μονοθεματικά βραδινά δελτία για τη Βίκυ Σταμάτη κι όλη η χώρα μετατρεπόταν σε ένα απέραντο Δρομοκαΐτειο, το Ιράν υπέγραφε μια σημαντικότατη συμφωνία με εκπροσώπους της διεθνούς κοινότητας για τον έλεγχο του πυρηνικού προγράμματός του. Και τις ίδιες μέρες σφαγιάζονταν 150 κενυάτες φοιτητές από φονταμενταλιστές ισλαμιστές, αλλά ο άδικος χαμός τους προφανώς δεν είχε την ίδια βαρύτητα με το θάνατο του αυτόχειρα, στον οποίον απέτισε φόρο τιμής στο Σύνταγμα η πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων. Και ενώ η Σαουδική Αραβία εισέβαλε στην Υεμένη σε μια άκρως ανησυχητική εξέλιξη που κινδυνεύει να ρίξει κι άλλο λάδι στην ήδη τρομακτική σύγκρουση Σουνιτών-Σιιτών στη γειτονική μας Μέση Ανατολή, στην Ελλάδα μαινόταν ο πόλεμος λέξεων για το πόσο αριστερή είναι η ανοχή του κράτους στην εισβολή αντεξουσιαστών σε δημόσια κτίρια.

Νομίζω, λοιπόν, ότι χρειαζόμαστε επειγόντως ένα zoom out από τη στενά ελληνική επικαιρότητα. Προφανώς δεν μπορούμε να παραβλέψουμε τα σημάδια της κρίσης, την υψηλότατη ανεργία και το μαρασμό της πραγματικής οικονομίας. Αλλά επιβάλλεται, ταυτόχρονα, να απομακρυνθούμε από την εμμονική και ασφυκτική ενασχόληση μόνο με τα εσωτερικά ζητήματα της Ελλάδας και να ρίξουμε μια ματιά στη συνολική εικόνα (the big picture) –τόσο της Ευρώπης, όσο και ολόκληρου του πλανήτη– με τις ραγδαίες μεταβολές που συντελούνται αυτή τη χρονική περίοδο. Έχω έντονη την αίσθηση ότι η ανθρωπότητα εισέρχεται –αν δεν έχει ήδη εισέλθει– σε μια νέα εποχή και βαδίζει προς μια νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων, αν κι όχι ακριβώς αυτήν που κατακεραυνώνουν κατά τρόπο ιδεοληπτικό οι Πσεκασμένοι του κ. Πάνου Καμμένου και αρκετοί ομοϊδεάτες τους στον ΣΥΡΙΖΑ.

Σ' αυτή τη νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων καλείται η Ελλάδα να βρει τη θέση της, είτε έχει κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είτε κάποια άλλη. Και αν πράγματι θέλει (;) να βρει τη θέση της στον παγκόσμιο χάρτη, το πρώτο πράγμα που οφείλει να κάνει είναι να ξεφύγει από το ζουμάρισμα στο γαλατικό χωριό, με το οποίο ξεκινούσαν όλα τα τεύχη της κωμικής κόμικς σειράς Αστερίξ. Μόνον έτσι θα γίνει κατανοητό στην Ελλάδα το μικρό μέγεθος της χώρας και το περιορισμένο ειδικό βάρος της σε μια υφήλιο που βράζει κυριολεκτικά. Μια υφήλιο που δεν έχει ούτε το χρόνο ούτε την υπομονή να κοντοσταθεί και να ασχοληθεί αποκλειστικά με τους συμπαθείς Γαλάτες της νότιας Βαλκανικής. Πιθανότατα έχει άπειρες και απείρως πιο πιεστικές προτεραιότητες.