Θέλουν όλοι να παραμείνουμε στο ευρώ;

του Πλάμεν Τόντσεφ

Ποτέ μου δεν πείστηκα ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πραγματικά τάσσεται υπερ του ευρώ - με ό,τι συνεπάγεται η παραμονή στην Ευρωζώνη. Κι αυτό που συνεπάγεται η παραμονή στην Ευρωζώνη με τους σημερινούς όρους είναι επώδυνο - μείωση μισθών και συντάξεων και περαιτέρω μείωση του βιοτικού επιπέδου, εκτός αν αποφασίσουμε ως κοινωνία να αλλάξουμε ριζικά και να στραφούμε στο μέλλον. Να θέσουμε δηλαδή ως εθνικό στόχο την αύξηση της ανταγωνιστικότητας σε ένα εξαιρετικά δυναμικό και απαιτητικό διεθνές περιβάλλον. Εδώ και τώρα! 

Δεν βλέπω, όμως, επιθυμία για δραστικές αλλαγές παρά μόνο σε μια ισχνή μειοψηφία των Ελλήνων πολιτών. Αντίθετα, βλέπω μια μαζική παράκρουση, όπως αποτυπώνεται σε πολλές δημοσκοπήσεις, αλλά και στην παρακάτω γελοιογραφία του Γιάννη Δερμεντζόγλου: ναι στη συμφωνία με τους πιστωτές της χώρας, αλλά με τους δικούς μας όρους και εντός των δικών μας "κόκκινων γραμμών", όπως αρέσκεται να επαναλαμβάνει με κάθε ευκαιρία η κυβέρνηση. Αλλο ένα παράδειγμα γι'αυτήν την παράκρουση είναι οι πληροφορίες από τα ελληνικά ΜΜΕ (συνήθως διαρροές από κυβερνητικές πηγές) ότι είμαστε πολύ κοντά στην επιθυμητή συμφωνία, για να έρθουν μετά τα ξένα ρεπορτάζ που δείχνουν το ακριβώς αντίθετο!

Γι'αυτό δεν είμαι καθόλου σίγουρος για το αποτέλεσμα ενός δημοψηφίσματος που το ουσιαστικό ερώτημα - ανεξαρτήτως διατύπωσης - θα είναι "ευρω ή δραχμή;". Αν φτάσουμε σ'αυτό το ακραίο ενδεχόμενο, θα οφείλεται είτε στην κατάρρευση των διαπραγματεύσεων είτε στην επίτευξη μιας πολύ επώδυνης συμφωνίας, με όλες τις προαναφερθείσες θυσίες και με όλες τις "κόκκινες γραμμές" στον κάδο των αχρήστων. Εκεί θα φανεί αν πράγματι υπάρχει εθνική συναίνεση υπέρ της παραμονής στο ευρώ ή αν πρόκειται για μια εύθραυστη ψευδαίσθηση που θα διαλυθεί μόλις αποσαφηνιστεί το πραγματικό τίμημα της παραμονής στην Ευρωζώνη.

Προσωπικά, είμαι υπέρ της παραμονής της Ελλάδας στο ευρώ για πολλούς και διάφορους λόγους. Ενδεικτικά και μόνο, για να παραμείνει υπό την ομπρέλα ασφαλείας μιας μεγάλης και ισχυρής κοινότητας προηγμένων κρατών, παρά τις όποιες αδυναμίες και αντιφάσεις της ενωμένης Ευρώπης και παρά την αναπόφευκτη μείωση του βιοτικού επίπεδου της ελληνικής κοινωνίας. Ειδάλλως, φοβάμαι πως οι Ελληνες πολίτες έχουν να χάσουν ασύγκριτα περισσότερα αν η χώρα επιστρέψει στη δραχμή και οι όποιες προοπτικές ανόρθωσης θα απομακρυνθούν σε βάθος τουλάχιστον μιας ιστορικής γενιάς από τώρα. Νομίζω ότι αυτά είναι τα θέματα που θα έπρεπε να συζητηθούν με κάθε ειλικρίνεια, ώστε να αποτυπωθούν οι πραγματικές διαθέσεις των ψηφοφόρων. Κι ώσπου να γίνει αυτό, τους ισχυρισμούς περί κοινωνικής στήριξης του ευρώ τους ακούω βερεσέ.