Είναι η Παιδεία, ηλίθιε…

του Γιάννη Λάσκαρη από τη Μεταρρύθμιση

Αν με ρωτούσε κάποιος που ψάχνει στα μνημόνια την αιτία της κακοδαιμονία μας,  ποιο είναι το πραγματικό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας, θα του απαντούσα παραφράζοντας την φράση τον Μπίλ Κλίντον :  «Είναι η Παιδεία,  ηλίθιε»…

Η  άποψή μου αυτή ενισχύθηκε παρακολουθώντας την εμμονή της Κυβέρνησης να κατεδαφίσει και τα τελευταία υπολείμματα του νόμου Διαμαντοπούλου, που με συντριπτική πλειοψηφία ψήφισε η Βουλή πριν τέσσερα χρόνια.  Αλήθεια , αναλογίστηκε κάποιος από τους εκπαιδευτικούς φωστήρες της «αριστερής»  μας κυβέρνησης , ποιος είναι ο απώτερος σκοπός της μόρφωσης των παιδιών μας;  Μήπως είναι η καλλιέργεια του Μαρξισμού- Λενινισμού  και η καταδίκη του καπιταλισμού; Μήπως η αγωνιστικότητα των φοιτητών  στις πλατείες και στα καταληφθέντα πανεπιστήμια και σχολεία ; Μήπως η αποστροφή προς την επιχειρηματικότητα , την οικονομική πρόοδο και την έρευνα; Μήπως η καταγγελία της αριστείας και ο εθισμός  των αυριανών πολιτών στην μετριότητα και  στην ελάσσονα προσπάθεια ;

Με εντυπωσίασε  η ανακοίνωση των εκπαιδευτικών της  ΟΙΕΛΕ, με την οποία  καταγγέλλουν τους συναδέλφους τους που ανησυχούν για την κατεδάφιση του νόμου Διαμαντοπούλου, ως «ομάδα του  νεοφιλελεύθερου μπλοκ με στόχο τη διάλυση της δημόσιας εκπαίδευσης» και ότι «πίσω από τη συγκεκριμένη ομάδα κρύβονται επιχειρηματικές δυνάμεις που δρουν στο χώρο της εκπαίδευσης   και η ακραία νεοφιλελεύθερη πτέρυγα του πολιτικού συστήματος με βασικό αίτημα  την εφαρμογή του μνημονιακού εκπαιδευτικού προγράμματος». Μας «προειδοποιούν δε για  «τον κίνδυνο της μετατροπής της εκπαίδευσης από δημόσιο αγαθό σε εμπορεύσιμο είδος» και για την  « άλωση της παιδείας από τις δυνάμεις της αγοράς»  .  Το περίεργο στην ανακοίνωση αυτή είναι πως η ΟΙΕΛΕ εκφράζει τους εκπαιδευτικούς που εργάζονται στον τομέα της ιδιωτικής εκπαίδευσης,  που αποκαλούν  «εμπορεύσιμο είδος». Στην ουσία δηλαδή καταγγέλλουν και ζητούν να καταργηθεί ο ιδιωτικός τομέας της εκπαίδευσης στον οποίο εργάζονται, με την ελπίδα να γίνουν όλοι δημόσιοι υπάλληλοι.

Αυτή είναι δυστυχώς η επικρατούσα άποψη στον χώρο της ελληνικής «αριστεράς της προόδου» που διακατέχει και την πλειοψηφία των  κυβερνητικών στελεχών, δηλαδή η απέχθεια  προς την ιδέα της σύνδεσης της εκπαίδευσης  με την παραγωγή και την ανταγωνιστικότητα. Και όμως  στο πλαίσιο μιας παγκόσμιας  οικονομίας,  ο διεθνής καταμερισμός  εργασίας που καθορίζει την κατανομή των εισοδημάτων,  εξαρτάται από το επίπεδο της ανταγωνιστικότητας των παραγόμενων προϊόντων .  Και όπως γράφει ο Αρίστος Δοξιάδης «Το πανεπιστήμιο  διδάσκει δημιουργία και παραγωγή… οι δε  απόφοιτοι είναι έτοιμοι να ενταχθούν σε μια οικονομία που δίνει ευκαιρίες σε πολλούς γιατί παράγει πολλά και διαφορετικά αγαθά, με ορίζοντα ολόκληρο τον πλανήτη» (Καθημερινή 17/5/15)

Η Παιδεία έχει  και μια  άλλη σημαντική αποστολή που αφορά την καλλιέργεια της συνείδησης του ευρωπαίου  πολίτη των ανοικτών οριζόντων , που γνωρίζει τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του απέναντι στο κράτος και που  τηρεί  τις φορολογικές του υποχρεώσεις. Του πολίτη που γνωρίζει την ιστορία του , τον πολιτισμό και τις αρετές των προγόνων  του, αλλά δεν είναι προσκολλημένος σε εθνοκεντρικές υπερβολές περί του «σημαντικότερου και εξυπνότερου  Έθνους της γης», που δεν αρκείται  στις δάφνες του παρελθόντος, για χάρη των οποίων όλοι μας οφείλουν τα πάντα  και ότι  ο ίδιος δεν χρειάζεται να κοπιάσει για να επιβιώσει σε μια ανταγωνιστική παγκόσμια οικονομία.

Ο εθνολαϊκισμός ως χαρακτηριστικό εκφοράς πολιτικού λόγου είναι ζήτημα παιδείας, που έχει καθοριστικές επιπτώσεις στην συμπεριφορά ψηφοφόρων και πολιτικών , με συνέπεια να αποκλείονται από την πολιτική ζωή οι ορθολογιστές και οι μεταρρυθμιστές, αλλά και να επιλέγονται πολιτικές που προσιδιάζουν και είναι αποδεκτές από ένα εκλογικό σώμα με  έλλειψη αναλυτικής σκέψης και κρίσης.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι   είμαστε η μόνη χώρα στην Ευρώπη που κυβερνιέται από ένα μίγμα λαϊκιστών και εθνικιστών και όπου οι εκπρόσωποι του εθνολαϊκισμού απολαμβάνουν υψηλά ποσοστά δημοτικότητας  , σε αντίθεση με τους ορθολογιστές .

Δεν είναι τυχαίο  ότι  δεχόμαστε πως  για όλα φταίνε οι ξένοι, ότι το χρέος είναι απεχθές και παράνομο, ότι οι Ευρωπαίοι θέλουν να μας «σκάσουν» , ότι οφείλουν να σεβαστούν την «νωπή ετυμηγορία» του λαού για λεφτά χωρίς όρους, ότι όλα μπορούν να επιστρέψουν στην προ του 2009 εποχή ακόπως,  με ένα νόμο και ένα άρθρο.

Δεν είναι τυχαίο ότι περιφέρουμε επισήμως στα νοσοκομεία ως θεραπευτικό  μέσο,   με τις ευλογίες  υπουργού και γιατρών βουλευτών ,  το λείψανο της Αγίας Βαρβάρας,  που   το  έχουμε προηγουμένως υποδεχθεί με τιμές αρχηγού κράτους…

Το απογοητευτικό είναι ότι θα αναμέναμε από μια Κυβέρνηση που αυτοαποκαλείται αριστερή, να προσανατολίσει την παιδεία μας προς την κατεύθυνση τους εκσυγχρονισμού της κοινωνίας και της απαλλαγής της από τα αναχρονιστικά στερεότυπα  . Δυστυχώς συμβαίνει το αντίθετο. Και έτσι η Παιδεία θα συνεχίσει να παράγει   πολίτες ανίκανους να αντιληφθούν τις σύγχρονες απαιτήσεις και να ψηφίζουν πολιτικούς που τους μοιάζουν, επειδή στερούνται παιδείας  και άλλους που  αναρτούν στο γραφείο τους στην Βουλή το πορτραίτο του Λένιν…