Γιώργος Αντωνίου: Για τις εξελίξεις

του Γιώργου Αντωνίου

 Βρισκόμαστε αυτήν την ιστορική περίοδο, στο κρίσιμο και δυσχερές σημείο να επιζητούμε, μαζί με όλους τους λογικούς ευρωπαϊστές δημοκρατικούς πολιτικούς και πολίτες, να ψηφίσει οπωσδήποτε η Βουλή τα προαπαιτούμενα της οικονομικής συμφωνίας δανεισμού από τους Εταίρους μας. Ο Τσίπρας, μαζί με την ηγετική ομάδα του και τον (μοιραίο για την εθνική οικονομία και τον ΣΥΡΙΖΑ) Βαρουφάκη, με τις αδέξιες, υπερβολικά αργές, άτσαλες και νωθρές διαπραγματευτικές κινήσεις του, μας έφερε σ’ αυτή τη δυσκολότατη θέση: αδυναμία πληρωμής των χρεών στο ΔΝΤ, κλείσιμο των τραπεζών, αδυναμίας των επιχειρήσεων να λειτουργήσουν κανονικά και καταποντισμός της οικονομίας, στάση πληρωμών στην αγορά, κ.ο.κ.. Κατά συνέπεια, ο πρωθυπουργός έχει σήμερα το εθνικό καθήκον να επωμιστεί την ψήφιση των προαπαιτούμενων, των μέτρων, της συνολικής συμφωνίας και των εφαρμοστικών νόμων της, για να μην εξοκείλει η χώρα σε ένα οδυνηρότατο, ιδίως για τους ασθενέστερους και φτωχότερους, Grexit.

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα παραμείνει στο κάδρο της κυβέρνησης για την ψήφιση και εφαρμογή των μνημονιακών μέτρων. Οφείλει να πάρει αυτή την ευθύνη γιατί ο ίδιος μας οδήγησε μέσα σε πέντε μήνες στην οικονομική κατάρρευση! Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να μείνει στο κάδρο της διακυβέρνησης και να επωμιστεί το κόστος των μέτρων που έφερε και συμφώνησε. Ο Τσίπρας, κανονικά θα έπρεπε να υιοθετήσει, μέσω του νέου ανασχηματισμού, τη διεύρυνση της κυβέρνησής του και της πολιτικής εκπροσώπησής της, ενσωματώνοντας πρόσωπα της ευρύτερης και ανανεωτικής αριστεράς, προοδευτικούς τεχνοκράτες και ανεξάρτητους αριστερούς πανεπιστημιακούς… Όμως η «πρώτη φορά αριστερά» έχασε μια ακόμη ευκαιρία και λειτούργησε ξανά άτολμα, συντηρητικά και παραδοσιακά: Περιορίστηκε στην αντικατάσταση του αντάρτη Στρατούλη στο Υπουργείο κοινωνικών ασφαλίσεων από τον μάλλον άσχετο επί του θέματος, κωμικό ηθοποιό Χαϊκάλη, Ανεξάρτητο Έλληνα, και τη μετακίνηση του Κατρούγκαλου (που τον αντικατέστησε ένας ιδιαίτερα σκληρός, ο Βερναρδάκης) στο Υπουργείο εργασίας, απ’ το οποίο έφυγε ο Σκουρλέτης για να αντικαταστήσει στο Υπουργείο παραγωγικής ανασυγκρότησης και ενέργειας τον καπετάν-Λαφαζάνη.

Η ευθύνη των πολιτικοοικονομικών εξελίξεων που ο ίδιος ο Τσίπρας τροχοδρόμησε και η υπογραφή ενός αυστηρότατου νέου μνημονίου, μοιραία του ανήκουν! Δεν θα φορτωθούν οι άλλοι, οι αντιπολιτευόμενοι, λόγω των κωλυσιεργιών του ΣΥΡΙΖΑ, την ευθύνη ενός νέου, τρισχειρότερου μνημονίου!

Τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά δημοκρατικά κόμματα οφείλουν όμως να συνδράμουν αποφασιστικά, να υπερψηφίσουν, να στηρίξουν τη συμφωνία. Πρέπει όλοι να συμβάλλουν στην εφαρμογή της, οι Ευρωπαίοι δεν θα καταπιούν άλλες επιφυλάξεις, μποϊκοτάζ εκ των έσω, κοροϊδία και αντιδράσεις των θιγόμενων κοινωνικών ομάδων που θα μπλοκάρουν τα μέτρα που τις αφορούν· οι πιο άτεγκτοι Εταίροι, Σόιμπλε, κεντρική τράπεζα της Γερμανίας Μπούντενσμπανκ, Φιλανδία, Σλοβακία, Λετονία και σία, θα αντιδράσουν σκληρά και θα σηκώσουν κόκκινη κάρτα… Όμως όσα ακούστηκαν τελευταία δεν είναι σίγουρο πως συνηγορούν υπέρ της αγαστής συνεργασίας συμπολίτευσης-αντιπολίτευσης με στόχο να ψηφιστούν όλα τα μέτρα, πάρτε για παράδειγμα την ψήφιση της ανόδου του ΦΠΑ στα προϊόντα. Ο Μεϊμαράκης άφησε ανοιχτό το θέμα της υπερψήφισης εκφράζοντας κάποιες αντιρρήσεις και το ίδιο θα κάνουν προφανώς αρκετοί διαφωνούντες του ΣΥΡΙΖΑ. Στην πραγματικότητα, ορισμένα εξ όσων πρέπει να συμφωνηθούν και να ψηφισθούν είναι στον αέρα, ενώ ο Σόιμπλε καραδοκεί με την επικίνδυνη πρότασή του για προσωρινό Grexit…

Η φιλοευρωπαϊκή, δημοκρατική αντιπολίτευση πρέπει να δείξει την υπευθυνότητα που της αντιστοιχεί -φέρει κι αυτή βαρύτατες ευθύνες για τις παρελθούσες, προβληματικότατες κι αμαρτωλές πρακτικές-, να βάλει πλάτη, έτσι ώστε να συμβάλλουν όλοι σε ένα πνεύμα και κλίμα εθνικής συνεργασίας, συντονισμού και ομοψυχίας. Ο Βενιζέλος μάλλον φωνάζει περισσότερο από ό,τι χρειάζεται (αν και δίκαια από πολιτική σκοπιά και δικαιολογημένα, από ηθική). Πρέπει όμως να κοιτάμε μπροστά! Με νέους πολιτικαντισμούς, τυφλές πολώσεις και βίαιες αντιπαραθέσεις, θα βουλιάξουμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, θα βρεθούμε εκτός διαδικασιών Ευρωζώνης.

Η πολύ πρόσφατη στροφή του Τσίπρα προς τον ρεαλισμό και τον πολιτικό πραγματισμό, στην επιμονή να παραμείνουμε με κάθε τρόπο στην Ευρωζώνη, δικαίωσε όσους δημοκράτες, προοδευτικούς και σοσιαλδημοκράτες ευρωπαϊστές είχαμε από την αρχή υιοθετήσει αυτή την επιλογή. Θεωρήσαμε σωστό πως απαιτείται να γίνουν οι απαραίτητοι ελιγμοί και οι οικονομικο-πολιτικές προσαρμογές για να παραμείνει η χώρα στο ευρώ. Το ίδιο αναγκάστηκε να κάνει κι ο πρωθυπουργός, έστω πολύ αργά και πληρώνοντας με μεγάλο κόστος υφεσιακών, μνημονιακών μέτρων αυτή τη «δυσκοίλια» καθυστέρηση (υπαίτιός της ο μοιραίος Βαρουφάκης). Ο Τσίπρας επέδειξε για πρώτη φορά πολιτικό πραγματισμό, πέρα από τις συνήθεις δημαγωγίες και τους φτηνούς λαϊκισμούς.

Το βασικότερο, τώρα, είναι να κατανοήσει την αναγκαιότητα των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων στο Δημόσιο, την οικονομία, το ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό, τη λειτουργία της αγοράς και των σχέσεων εργασίας κ.ο.κ. και να τις στηρίξει. ΟΧΙ να τις ανεχτεί με το στανιό, κάτω από την ασφυκτική πίεση των Ευρωπαίων, μα να τις προωθήσει αποφασιστικά! Ξέρουμε πως αυτό είναι δύσκολο γιατί το κυβερνόν κόμμα είναι ουσιαστικά το κόμμα των δημοσίων υπαλλήλων και της ΑΔΕΔΥ. Με τη σύνθεση του νέου υπουργικού συμβουλίου, η ορμή για μεταρρυθμίσεις είναι διστακτική, ανήμπορη, τελματωμένη. Για την Τετάρτη 15 Ιουλίου, η ΑΔΕΔΥ προκήρυξε απεργία και πήγε κόντρα στον Τσίπρα. Αυτό σημαίνει πολλά, τις μάλλον σχετικά αποκλίνουσες (;) από τούδε και στο εξής διαδρομές τους και τη λυσσαλέα προάσπιση από τη μεριά των συντεχνιών και των συνδικαλιστών, των ιδιαίτερων προνομίων τους. Το κυβερνόν κόμμα δεν πρέπει να επιτρέψει στην ΑΔΕΔΥ και τα κάθε λογής συντεχνιακά συμφέροντα να ακυρώσουν την εφαρμογή της συμφωνίας με τους Εταίρους, γιατί διαφορετικά η χώρα, η οικονομία της και ειδικότερα ο ιδιωτικός τομέας θα φουντάρουν για να προστατευθούν τα δικαιώματα των προνομιούχων δημοσίων υπαλλήλων, των επαγγελματικών συντεχνιών και των συνδικαλιστών τους. Μήπως αυτή, μαζί με τους κρατικοδίαιτους ισχυρούς επιχειρηματίες, είναι η άρχουσα τάξη σήμερα, παρ’όσα λέει η αριστερά και το ΚΚΕ;

Η μη ψήφιση στη Βουλή, την Τετάρτη 15 Ιουλίου, από τριανταεννιά βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, του πρώτου πακέτου μέτρων και η διαφωνία της ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ της ΚΕ του κόμματος με τη συμφωνία του Τσίπρα με τους Εταίρους, δείχνουν πως ο πρωθυπουργός έχει ως ένα βαθμό χάσει τον έλεγχο του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Τσίπρας έχει βραχυκυκλωθεί και (αυτο)παγιδευτεί από την Αριστερή πτέρυγα του κόμματος (από την οποία μη ξεχνάμε πως προέρχεται). Ο Λαφαζάνης και τα στελέχη του έχουν το θράσος να καταψηφίζουν την πρόταση νόμου της Κυβέρνησης και αμέσως μετά, στην έξοδο της Βουλής, να δηλώνουν πως την στηρίζουν! Στην ουσία έχουν βραχυκυκλώσει ή αιχμαλωτίσει τον Τσίπρα στο κόμμα και σχεδόν τον εμπαίζουν. Όπως ο Τσίπρας δεν κατάφερε να χειριστεί σωστά την οικονομική διαπραγμάτευση με τους δανειστές, έτσι διαχειρίστηκε προβληματικά τους διαφωνούντες, όταν σήκωσαν κεφάλι και τον αμφισβήτησαν. Καταρχήν τους έδωσε πολύ «γήπεδο» και προσχώρησε στο δικό τους σκεπτικό, με την απόφασή του να προκηρύξει αυτό το ανόητο, διφορούμενο και καταστροφικό για τις τράπεζες και την οικονομία, δημοψήφισμα. Υποτίθεται πως εμπνέεται από την πρακτική του Ανδρέα Παπανδρέου, μα κανονικά, αφού οι αξιωματούχοι του, Λαφαζάνης, Στρατούλης και Κωνσταντοπούλου, διαφοροποιήθηκαν και δεν ψήφισαν την εξουσιοδότηση προς τους Τσακαλώτο και πρωθυπουργό να κλείσουν τη συμφωνία, έπρεπε αμέσως να τους ξηλώσει και να τους πετάξει έξω από την κοινοβουλευτική ομάδα, συγκαλώντας την με αυτό το θέμα. Δεν αντέδρασε και κατά συνέπεια οι αριστεροί διαφωνούντες ισχυροποιήθηκαν πολύ κατά την ολομέλεια της Βουλής για την ψήφιση του πρώτου πακέτου μέτρων και έφθασαν σχεδόν τους σαράντα. Στο κόμμα και την ΚΕ έπεται συνέχεια…Πώς οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, με τι πλειοψηφία, θα υπερψηφίσουν το δεύτερο πακέτο μέτρων, την αύξηση του ΦΠΑ, τη συνολική συμφωνία και τους εφαρμοστικούς νόμους;;

Αυτό που δεν στέκει και δεν είναι σωστό να γίνει, είναι η Κυβέρνηση Τσίπρα να ελιχθεί ως προς την ψήφιση των νομοσχεδίων στηρίζοντάς τα επιλεκτικά, α λα καρτ, δηλαδή να βασιστεί στη μεταρρυθμιστική, ευρωπαϊκή αντιπολίτευση για να τα περάσει, επιτρέποντας τη μη ψήφισή τους από κάποιους βουλευτές της συμπολίτευσης. Δεν είναι δυνατόν, ούτε δεοντολογικό, ορισμένοι διαφωνούντες ή «αιρετικοί» ή διστακτικοί βουλευτές της συμπολίτευσης να καταψηφίζουν τα απαιτούμενα επώδυνα μέτρα, έτσι ώστε αυτά να περνάνε χάρη στην ψήφο των βουλευτών της αντιπολίτευσης, στους οποίους θα φορτώνουν –υποτίθεται- το πολιτικό κόστος! Και ύστερα, οι φιλοκυβερνητικοί βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ να συσπειρώνονται για να περνούν προβληματικά, λαϊκίστικα και συντεχνιακά μέτρα, π.χ. για ζητήματα της παιδείας, του δημόσιου τομέα και του κράτους πρόνοιας, του ασφαλιστικού ή του συνταξιοδοτικού. Μια τέτοια τακτική αποποίησης των ευθυνών, θα ήταν δόλια, απαράδεκτη και τελικά ανεφάρμοστη, γιατί η ευρωπαϊκή αντιπολίτευση δεν είναι τόσο αφελής.  

Σήμερα η λογική πλειοψηφία των βουλευτών και στελεχών των δύο κυβερνητικών κομμάτων αντιλαμβάνεται προφανώς και αυτή, όπως και η δημοκρατική αντιπολίτευση, την αναπόφευκτη οικονομική αναγκαιότητα της υπογραφής της συμφωνίας και της σωτήριας συναπόφασης. Ας συσπειρωθούν όλες οι ελληνικές, ευρωπαϊστικές πολιτικές δυνάμεις, όλο το συνταγματικό, δημοκρατικό, ευρωπαϊκό τόξο λίγο πριν πέσουμε στον γκρεμό. Η εθνική συνεργασία, η ανεκτικότητα στον διάλογο, το χαμήλωμα των τόνων και των αντιπαραθέσεων, η εθνική ομοψυχία και ο συντονισμός μας μπρος στα πολύ δύσκολα που έρχονται, είναι αναγκαίες! Εξαιτίας των συνεχών λαθών της Κυβέρνησης απομένει περιορισμένος χρόνος διάσωσης έως την ψήφιση και υλοποίηση της οικονομικής, μνημονιακής συμφωνίας με τους δανειστές και τους Ευρωπαίους.