ΤΟ ΔΙΠΛΟ ΝΑΙ


του Ευθύμη Δημόπουλου
Όταν το 1979 ο Κων/νος Καραμανλής υπέγραφε τη συνθήκη προσχώρησης της χώρας στην ευρωπαϊκή κοινότητα είχε τη βεβαιότητα ότι με την ιστορική αυτή επιλογή η Ελλάδα εμπεδώνει την εθνική ανεξαρτησία, κατοχυρώνει τις δημοκρατικές της ελευθερίες και επιταχύνει την οικονομική της ανάπτυξη. Στις δεκαετίες που ακολούθησαν επιβεβαιώθηκε πλήρως. Τα σύνορά μας είναι πιο ασφαλή, η δημοκρατία εδραιώθηκε ενώ το βιοτικό μας επίπεδο βελτιώθηκε σε τέτοιο βαθμό, ώστε ξεπεράσαμε οριστικά τη μεταπολεμική μας υστέρηση.
Από τότε για τους Έλληνες η Ευρώπη δεν είναι μόνο μια ήπειρος. Δεν ανήκουμε μόνο στη «γεωγραφική» Ευρώπη την οποία πολλοί ανιστόρητοι προπαγανδίζουν ανεύθυνα. Για το ελληνικό κράτος και τους έλληνες πολίτες η Ευρώπη είναι κυρίως μια ένωση πολιτική και οικονομική, μια πολιτισμική οντότητα της οποίας είναι ενεργά μέλη. Μας το δίδαξε η εμπειρία μας αλλά και οι αγώνες, οι προσδοκίες των ανατολικοευρωπαίων και βαλκάνιων γειτόνων μας. Δεν είμαστε τόσο αυτοκαταστροφικοί, ούτε τόσο αχάριστοι, για να αρνηθούμε, ψηφίζοντας ΟΧΙ, έναν κόσμο που στις πύλες εισόδου του συσσωρεύονται υποψήφια κράτη και πλήθη απελπισμένων μεταναστών.
Ωστόσο η σχέση με την Ευρώπη δοκιμάστηκε σκληρά όλη αυτή την πενταετία της κρίσης. Συχνά δε και με λάθη ή σκοπιμότητες των εταίρων μας. Όμως γνωρίζουμε καλά όλοι μας, (το εξομολογούμαστε στις καθημερινές μας συζητήσεις, όταν περιγράφουμε γλαφυρά το χαοτικό και άφιλο Ελλαδιστάν), ότι η μεγάλη ευθύνη είναι δική μας.  Ευθύνη κομμάτων, πολιτικών ηγεσιών, προνομίων μεγάλων και διάσπαρτων μικρών. Η πολιτική αποσιώπηση αυτής της ευθύνης δημιούργησε ένα κενό το οποίο καλύφθηκε από το σύγχρονο εθνικό μας μύθο: «για όλα φταίνε οι ξένοι».
Το μύθο αυτό «καβάλησαν» ο πρωθυπουργός, η κυβέρνηση και τα κόμματα που τη στηρίζουν. Στους πέντε μήνες διαπραγμάτευσης αγνόησαν τους κανόνες της ευρωπαϊκής συνεννόησης, όλες τις προτροπές και τις προειδοποιήσεις των εταίρων. Αλλά δεν αρκέστηκαν σε αυτό. Πίστεψαν με ισχυρή δόση εθνικής μεγαλομανίας ότι είναι σε θέση να μπλοκάρουν το ευρωπαϊκό σύστημα και να συνεγείρουν τους λαούς που ζουν στις «γκρίζες ευρωπαϊκές κοινωνίες». Υπακούοντας λοιπόν «στη φωνή της Ιστορίας», που τους καλούσε από το υπερπέραν (η περίφημη «ελληνική ώρα της Ευρώπης»), μετέτρεψαν τη χώρα (μια χώρα καταχρεωμένη και σχεδόν νεκρή παραγωγικά) σε κράτος – σαμποτέρ, απειλώντας τις τύχες της ευρωπαϊκής και παγκόσμιας οικονομίας. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Ξέμειναν από συμμάχους, τάισαν το στρατόπεδο του ευρωπαϊκού λαϊκισμού, έκαψαν όλο το πολιτισμικό κεφάλαιο του φιλελληνισμού, προκάλεσαν κυβερνήσεις, ενόχλησαν τους άλλους ευρωπαϊκούς λαούς και απομονώθηκαν.
Επειδή όμως ο πρωθυπουργός η κυβέρνησή του στερούνται πολιτικής ταπεινοφροσύνης δεν θέλουν να παραδεχτούν την αποτυχία τους. Έτσι στήνουν με δόλιο τρόπο ένα δημοψήφισμα – κατασκεύασμα και ζητούν από τον ελληνικό λαό να γίνει η ανθρώπινη ασπίδα που θα τους προστατεύσει από τις συνέπειες ενός πολέμου που οι ίδιοι φαντασιώθηκαν και οι ίδιοι κήρυξαν.  Τέτοιο πολιτικό κυνισμό έχουμε να δούμε στη χώρα από τα σκοτεινά χρόνια του εμφυλίου.
Μέσα σε λίγες μέρες από την κήρυξη του δημοψηφίσματος η καθημερινότητά μας ανατράπηκε.  Όλα όσα είχαμε πετύχει με πέντε χρόνια θυσιών εξαχνώθηκαν. Οι πάντες προειδοποιούν ότι η κατάσταση θα εξελιχθεί δραματικά στο αμέσως επόμενο διάστημα και ο πρωθυπουργός κραυγάζει, στους όλο και πιο παραληρηματικούς λόγους του, ότι «είμαστε ήδη νικητές». Μέσα σε αυτό το πρωθυπουργικό παραλήρημα ανακατεύονται επικίνδυνα: η θερμή στήριξη της Χρυσής, οι άναρθρες ακροδεξιές κραυγές για το ρόλο του στρατού, οι επιθέσεις κατά δημοσιογράφων, οι διώξεις κατά γελοιογράφων και οι δεκάρικοι της Ζωής Κωσταντοπούλου για το «μεγαλείο της ελευθερίας και τη χαμέρπεια των καταθέσεων».
Όλα αυτά δείχνουν ότι την Κυριακή δεν αποφασίζουμε για  το ΦΠΑ, το ύψος των επικουρικών και την ηλικία εξόδου στη σύνταξη αλλά για πράγματα ζωτικά για το μέλλον της χώρας.
Αποφασίζουμε για το αν θέλουμε να είμαστε μέλη της Ε.Ε., αν θα έχουμε νόμισμα το ευρώ, αν θα διατηρήσουμε το βιοτικό επίπεδο σαράντα μεταπολιτευτικών χρόνων και αν θα περιφρουρήσουμε τη δημοκρατία.
Γι’ αυτό το ΝΑΙ πρέπει να είναι διπλό: για την Ελλάδα στην Ευρώπη και τη δημοκρατία.

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία