Plamen Tonchev: Το σμπαραλιασμένο όχημα και το καταραμένο homework


του Πλάμεν Τόντσεφ

Το όχημα της “πρώτη φορά Αριστεράς” (με ισχυρές προσμίξεις άκρας Δεξιάς) πήρε φόρα κι έπεσε με εκκωφαντικό κρότο πάνω στον τοίχο της αμείλικτης πραγματικότητας. Οι Γαλάτες του καταληψία Τσίπρα, του αγανακτισμένου όχλου του και των νοσταλγών της αλησμόνητης Σοβιετικής Ενωσης όχι απλά δεν άλλαξαν την Ευρώπη, αλλά την συσπείρωσαν εναντίον τους. Οι ομολογίες που ψελλίζουν τώρα ορισμένα ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ περί εσφαλμένης ανάγνωσης του συσχετισμού δυνάμεων ήταν μεν θέμα χρόνου, αλλά έρχονται με τεράστια καθυστέρηση και με την Ελλάδα διασωληνωμένη στην εντατική.

Ένα σημαντικό – και αναπάντητο - ερώτημα είναι γιατί τα αυτονόητα που ήταν ορατά δια γυμνού οφθαλμού δεν γίνονταν αποδεκτά τόσον καιρό; Εδώ και πέντε χρόνια μεγάλα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας ζούσαν μια μαζική παράκρουση, με αποκορύφωμα τη νίκη που έδωσαν στο ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ τον περασμένο Ιανουάριο. Ενα 40% των ψηφισάντων έδωσε στον τραγέλαφο ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ την εντολή να κάνει αυτό ακριβώς: να πάρει φόρα και να πέσει με εκκωφαντικό κρότο στον τοίχο της αμείλικτης πραγματικότητας. Αλλά θιασώτες αυτής της συγκρουσιακής πορείας υπήρχαν και σε άλλα κόμματα, ακόμη και σ'αυτά που αποκαλούνται - ποιητική ή πολιτική αδεία - φιλοευρωπαϊκά. Πώς εξηγείται το γεγονός ότι, ενώ η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών δηλώνει πως επιθυμεί την παραμονή της χώρας στην ΕΕ και την Ευρωζώνη, την ίδια στιγμή βλέπει την ΕΕ και την Ευρωζώνη ως εχθρούς; Είναι τουλάχιστον αντιφατικό να επιδιώκεις να μείνεις σε μια λέσχη με τη δύναμη των όπλων ή εκβιάζοντάς την, άρα επιβάλλοντάς της τους δικούς σου κανόνες λειτουργίας.

Πολλά χρόνια τώρα καταγράφεται η επαμφοτερίζουσα και ανειλικρινής στάση της ελληνικής κοινωνίας, αλλά και της πολιτικής ελίτ, έναντι της Ευρώπης. Μια στάση που βασιζόταν αποκλειστικά στα οφέλη - οικονομικά, πολιτικά και ψυχολογικά  κι όχι στις υποχρεώσεις που συνεπάγεται η παρουσία της χώρας στην ενωμένη Ευρώπη. Η στάση αυτή απογυμνώθηκε τα τελευταία πέντε χρόνια, καθώς ήρθε ο λογαριασμός: κατέστη σαφές ότι δεν μπορείς να απαιτείς βοήθεια και αλληλεγγύη χωρίς να κάνεις το δικό σου homework. Και φάνηκε πού ήταν το πρόβλημα όλα αυτά τα χρόνια - στο homework, στη δουλειά δηλαδή που έπρεπε να γίνει στην ίδια την Ελλάδα.

Όπου η “δουλειά” δεν είναι τίποτ' άλλο από μεταρρυθμίσεις, τις αέναες εκείνες προσαρμογές και αλλαγές που καθιστά αναγκαίες κάθε καινούρια εποχή. Ωστόσο, η ελληνική κοινωνία δείχνει να έχει μείνει πίσω στο χρόνο, πιθανώς στη δεκαετία '80 και τον αδηφάγο λαϊκισμό του Α. Παπανδρέου ή, στην καλύτερη περίπτωση, γύρω στο 2000 και τις ψευδαισθήσεις για μεγαλεία και ευδαιμονία επί Κ. Σημίτη – αρκεί να θυμηθούμε την υστερία του Χρηματιστηρίου το 1999. Κάπου εκεί σταμάτησε ο χρόνος για την Ελλάδα, με όρους ψυχολογικούς και με προφανείς επιπτώσεις στο οικονομικό μοντέλο, τις κοινωνικές δομές, την πολιτική ζωή του τόπου.

Αλλά, ακόμη κι αν ευσταθεί ο συλλογισμός ότι η χώρα βρίσκεται τουλάχιστον 15 χρόνια πίσω από τις εξελίξεις, το χειρότερο δεν είναι αυτό. Το χειρότερο είναι ότι το 2010 η ελληνική κοινωνία αντέδρασε στην κρίση με τρόπο τελείως οπισθοδρομικό, εξαιτίας ενός τοξικού cocktail. Τα συστατικά του ήταν ο παπανδρεϊκός λαϊκισμός που είχε εμποτίσει την κοινωνία, οι υπερβολές του Σημίτη για “ισχυρή Ελλάδα” και οι ψευδαισθήσεις για εφ' όρου ζωής υψηλό βιοτικό επίπεδο στην ΟΝΕ, όπως και η αποστροφή για μεταρρυθμίσεις επί Κ. Καραμανλή. Αυτό το παραισθησιογόνο cocktail οδήγησε τους Έλληνες στη νοσταλγία για μια εποχή που είχε περάσει ανεπιστρεπτί. Εξ ου και η απήχηση παρωχημένων και ιστορικά καταδικασμένων συνταγών που πρότεινε ο ΣΥΡΙΖΑ. Η δε ρηχή σχέση της Ελλάδας με την ΕΕ διερράγη με πολύ μεγάλη ευκολία – εξ ου και η απήχηση του αντιευρωπαϊσμού/απομονωτισμού που αναβλύζουν από τις άναρθρες κραυγές των ΑΝΕΛ, αλλά  και αρκετών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ.

Τώρα που το όχημα ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έχει στουκάρει στον τοίχο, τρία είναι τα μεγάλα ζητούμενα, προκειμένου να διατηρήσει η χώρα κάποιες ελπίδες σωτηρίας. Το πρώτο είναι το καταραμένο homework κατά την διαπραγμάτευση για το τρίτο μνημόνιο, δηλαδή η δέσμη των άκρως απαραίτητων μεταρρυθμίσεων που είναι ζωτικής σημασίας για την διασωληνωμένη Ελλάδα και την κατεστραμμένη οικονομία της. Το δεύτερο είναι να αλλάξει το σμπαραλιασμένο όχημα της κυβέρνησης και είναι πολύ πιθανό να έχουμε εξελίξεις τις επόμενες εβδομάδες. Το τρίτο ζητούμενο είναι καθαρά ψυχολογικό: η απόφαση να κοιτάξουμε μπροστά, όχι πίσω. Και να κοιτάξουμε προς την Ευρώπη, όχι προς άλλες κατευθύνσεις. Διότι απλούστατα δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική – τάδε έφη όχι κάποιος κατάπτυστος γερμανοτσολιάς, αλλά ο ίδιος ο οδηγός του σμπαραλιασμένου οχήματος ονόματι Αλέξης Τσίπρας.






Σχόλια

  1. Καλά όλα αυτά αλλά μην εξιδανικεύουμε την Ευρώπη και τους Ευρωπαίους. Δεν θα μας δώσουν αυτοί την λύση, εμείς αν το θελήσουμε θα το πάμε μπροστά το μαγαζί.
    Μπάμπης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αν ο συγγραφέας θεωρεί τις προσλήψεις ΔΥ και το χάος με τους μετανάστες θετικές εξελίξεις, δεν πρόκειται να βγάλουμε άκρη

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία