Ευθύμης Δημόπουλος: Περί διαφθοράς

Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ανεβάζει στην προπαγάνδα του τα ζητήματα της διαφθοράς και της διεφθαρμένης ολιγαρχίας (καναλάρχες, εκδότες λίστα Λαγκάρντ κτλ) θολώνει σκόπιμα την εικόνα της ελληνικής χρεοκοπίας. Την ορίζει πρωτίστως ως αποτέλεσμα σκανδάλων και διαφθοράς των ελίτ και όχι ως αποτέλεσμα κατάρρευσης ενός ολόκληρου οικονομικού και πολιτικού μοντέλου (υποπαραγωγικού, υπερκαταναλωτικού, πελατειακού). 

Περιγράφει τη χρεοκοπία με κεντρική ερμηνεία τον Τσοχατζόπουλο, τα υποβρύχια, τους απλήρωτους φόρους των καναλαρχών, την καθίζηση του ασφαλιστικού ως αποτέλεσμα του PSI κτλ. Σκόπιμα αφήνει απέξω το πελατειακό κράτος, κλείνει το μάτι στη «λαϊκή» φοροδιαφυγή, αποσιωπά τις ριζικές αλλαγές στο ασφαλιστικό, υπονοεί ότι η χρεοκοπία αντιμετωπίζεται με δίκες (ο Καμμένος αυτό το χαρτί παίζει). Μέσα σε αυτό το ερμηνευτικό σχήμα βολεύονται όλα τα λαϊκιστικά στερεότυπα. Το «φέρτε πίσω τα κλεμμένα», το «δεν πληρώνω», τα «ψίχουλα που παίρνει ο φτωχός από το τραπέζι», η «ανθρωπιστική κρίση» της πρωϊνής τηλεοπτικής ζώνης αλλά και η εφαρμοσμένη ανομία όπως οι επιθέσεις εναντίον του ΣΔΟΕ, το «έτσι δουλεύει η αγορά», οι δικαιολογίες για το ΦΠΑ που δεν αποδίδεται και για τις αποδείξεις που δεν κόβονται.. Μέσα σε αυτό το σχήμα δεν υπάρχουν περιθώρια αυτογνωσίας, ανάληψης ευθυνών. Ο λαός παραμένει λαός και δε γίνεται ποτέ σώμα πολιτών.

Είναι προφανές ότι στην Ελλάδα υπάρχει διαπλοκή και διαφθορά σε ανώτατο επίπεδο. Όμως το μείζον πρόβλημα είναι η εκτεταμένη, σχεδόν «δημοκρατική» ανομία, διαφθορά, διαπλοκή και αναξιοκρατία. Το μοντέλο μας δεν ήταν σοβιετικό. Δεν ήταν κυρίως ένα καθεστώς νομενκλατούρας και ολιγαρχίας. Μάλλον, θα δυσκολευτούν οι ιστορικοί στο μέλλον να το ταξινομήσουν. Η κοινωνική του εξακτίνωση ήταν ιδιαίτερα μεγάλη για αυτό και έχει άλλες αντοχές και ευελιξία. Εδώ έγκειται και η μεγάλη απήχηση του πολιτικού λαϊκισμού, γιατί διαχειρίζεται την παρούσα αγανάκτηση κοινωνικών στρωμάτων τα οποία είχαν πετύχει μια ευημερία πρωτόγνωρη για τα οικογενειακά, μορφωτικά και επαγγελματικά τους δεδομένα.