Παναγιώτης Γκλαβίνης: Προς αναβίωση του αντιμνημονισμού;

του Παναγιώτη Γκλαβίνη από το Capital

Είναι γνωστή η αγάπη της Γερμανίδας Καγκελαρίου για το ποδόσφαιρο. Νομίζω πως, αν της το ζητούσαν, ούτε η ίδια θα τολμούσε να κάνει τόσο βολική γι’ αυτήν την ενδεκάδα που θα ήθελε να έχει απέναντί της το επόμενο διάστημα, όπως την έκανε προχθές ο ελληνικός λαός και την σχημάτισε κατ’ εντολήν του ο κ. Τσίπρας.

Σε περίπτωση που δεν τηρήσουμε τα συμπεφωνημένα, η δουλειά της θα είναι τώρα πιο εύκολη. Όχι ότι θα χαριζότανε σε μια κυβέρνηση της ΝΔ εάν ούτε αυτή τηρούσε το νέο Μνημόνιο. Το απέδειξε, άλλωστε, στο παρελθόν. Πλην όμως, με Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, υπάρχει συνέχεια. Η συμφωνία της τελευταίας ευκαιρίας δόθηκε σε συγκεκριμένα πρόσωπα και κόμματα, τα οποία ήδη καλούνται να υλοποιήσουν ό,τι συμφώνησαν, διαφορετικά όλοι εμείς θα υποστούμε τις συνέπειες χωρίς πολλές εξηγήσεις, ούτε και αναστολές.

Ας μην ξεχνάμε, ότι εμείς θα τα έχουμε αποφασίσει όλα, με την ψήφο μας και εν γνώσει μας αυτή τη φορά. Λόγος για τον οποίο ίσως και να ερωτηθήκαμε τελικά.

Ποιο ήταν το κεντρικό ερώτημα των εκλογών;

Εκεί που φτάσαμε, ποιος θα εφαρμόσει το νέο Μνημόνιο με τρόπο τέτοιο ώστε να βγει η χώρα όσο το δυνατόν πιο γρήγορα από την κρίση και με τις λιγότερο επώδυνες για την κοινωνία συνέπειες.

Ο κ. Τσίπρας επικαλούνταν ότι ήταν ο καταλληλότερος να το πράξει και γι’ αυτό ζητούσε αυτοδυναμία. Έλαβε δε την οιονεί αυτοδυναμία που είχε και πριν. Του την έδωσε ο ελληνικός λαός επανεκλέγοντας στο όριο τον αντιμνημονιακό του εταίρο, τον οποίο ο κ. Τσίπρας επέλεξε και πάλι για να συγκυβερνήσει, καθώς αποδείχθηκε πιστός εταίρος στα δύσκολα, ο οποίος δεν του έκανε τις βλακώδεις ερωτήσεις ιδεολογικής φύσεως που του έκανε ο κ. Λαφαζάνης.

Για τον κ. Λαφαζάνη και τους συν αυτώ, όλοι πιστεύανε ότι θα κάνανε κι αυτοί την κωλοτούμπα για την καρέκλα. Αποδείχτηκε πως αυτοί δεν την κάνανε, αφήσανε την καρέκλα, βγήκανε απ’ το μαντρί και τους έφαγε ο λύκος. Ποιος είχε το ηθικό πλεονέκτημα και ποιος την πλήρωσε τελικά; Δικαιώθηκε μήπως ο κ. Λαφαζάνης που έκανε αυτά που πάντοτε έλεγε; Ή μήπως ήταν κουφός ο ελληνικός λαός τον Γενάρη και δεν άκουγε τι έλεγε ο κ. Λαφαζάνης όταν τον ψήφιζε;

Όσο για τη ΝΔ, αυτή έτεινε χείρα συνεργασίας στον Σύριζα ήδη από το καλοκαίρι. Και συνέχισε αταλάντευτα και στην προεκλογική περίοδο να προβάλλει τον μεγάλο συνασπισμό ως την μόνη λύση για να βγει η χώρα από την κρίση. Την πρόταση αυτή, την απέρριψε ο ελληνικός λαός. Τώρα κατηγορείται η ηγεσία της ΝΔ γιατί το καλοκαίρι διευκόλυνε τον κ. Τσίπρα, ο οποίος έγινε ξανά πρωθυπουργός, ενώ εκείνοι μείνανε πάλι στην αντιπολίτευση.

Κορόιδα μάς έπιασε ο Σύριζα, σού λένε. Εμείς κάναμε το καλό για τη χώρα, κι ο ελληνικός λαός δεν μας το αναγνώρισε. Δεύτερο ηθικό δίδαγμα του αποτελέσματος αυτής της κάλπης! Για να λέμε την αλήθεια, στο λεωφορείο που λέγεται ΕΛΛΑΣ, δεν υπάρχει εισπράκτορας να σου δώσει το εισιτήριο της δικαίωσης.

Το 2010, ο Γιώργος Παπανδρέου στηλιτεύθηκε από το κόμμα του, με αυτή τη σειρά,

(α) γιατί δεν πήγε σε νέες εκλογές, τις οποίες με βεβαιότητα θα κέρδιζε (σήμερα αποδεικνύεται ότι ο κ. Τσίπρας έγινε σοφότερος από την παράλειψη εκείνη του ΓΑΠ να μην προσφύγει ξανά στις κάλπες όσο είχε ακόμη ζεστό το ποσοστό του στο εκλογικό σώμα, όπως άλλωστε αποδείχτηκε από το γεγονός ότι τον Οκτώβριο του 2010 κέρδισε στις αυτοδιοικητικές εκλογές) και

(β) γιατί δεν ζήτησε να ψηφιστεί ο νόμος 3845/2010 (που ενσωμάτωνε στην ελληνική έννομη τάξη τις ρυθμίσεις τους πρώτου Μνημονίου) με την αυξημένη πλειοψηφία των 180 βουλευτών, ώστε να υποχρεώσει και την ΝΔ να ψηφίσει τότε το Μνημόνιο.

Ο Γιώργος Παπανδρέου επέλεξε –σωστά κατά τη γνώμη μου– να μην οδηγήσει τη χώρα σε νέες εκλογές, ούτε να ζητήσει 180 ψήφους για το πρώτο Μνημόνιο, φοβούμενος την καθυστέρηση που θα προκαλούσε η εκλογική αναμέτρηση, αφενός, και τον κίνδυνο να μην ψηφιστεί το πρώτο Μνημόνιο και να οδηγηθεί η χώρα στην πτώχευση, αφετέρου.

Ποιος δικαιώθηκε τελικά; Ο κ. Παπανδρέου λοιδορείται ακόμη από τους δικούς του γιατί δεν έκανε τις παραπάνω επιλογές. Ανεξαρτήτως της ορθότητος ή μη των άλλων επιλογών που έκανε ή παρέλειψε να κάνει ο κ. Παπανδρέου σε σχέση με την προσφυγή της Ελλάδας στον μηχανισμό στήριξης της ελληνικής οικονομίας το 2010, οι συγκεκριμένες επιλογές του ήταν αναμφισβήτητα πατριωτικές, σε βάρος του κομματικού του συμφέροντος.

Το ίδιο έπραξε και η ΝΔ κατά την ψήφιση του τρίτου Μνημονίου στη Βουλή. Και σήμερα λοιδορείται η ηγεσία της ότι τζάμπα το έκανε, αφού ο ελληνικός λαός δεν της το αναγνώρισε. Και πράγματι δεν της το αναγνώρισε. Όπως δεν το αναγνώρισε ούτε στον ΓΑΠ.

Μοιραία, λοιπόν, η ΝΔ εξωθείται σήμερα στον αντιμνημονισμό. Και ίσως αυτό συμπαρασύρει και τα λοιπά κόμματα της αντιπολίτευσης, τα οποία δεν είναι βέβαιο αν θα ψηφίσουν τους εφαρμοστικούς νόμους που έρχονται, όπως με βεβαιότητα θα το έκαναν εάν βρίσκονταν όλα μαζί σε μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας, η οποία θα μπορούσε να προκύψει το καλοκαίρι, σε συνέχεια της ψήφισης του τρίτου Μνημονίου από 222 βουλευτές.

Τότε, όμως, έπρεπε να κάνουν όλοι την κομματική τους υπέρβαση. Χάριν της πατρίδας.

Δυστυχώς, ο κ. Τσίπρας επέλεξε να απορρίψει την ευρύτατη συναίνεση που για πρώτη φορά εξυφαίνονταν στη χώρα, προσφεύγοντας στις διχαστικές εκ των πραγμάτων εκλογές. Και όταν τις κέρδισε, έμπηξε ακόμη πιο βαθιά το μαχαίρι στο σώμα της συναίνεσης, κάνοντας και πάλι κυβέρνηση μόνον με τους ΑΝΕΛ!

Ποτέ η πολιτική δεν φημιζόταν για τις ιδιαίτερες σχέσεις της με την ηθική στη χώρα μας. Τον καιρό της κρίσης, όμως, οι δυο αυτές έννοιες πήραν οριστικά διαζύγιο. Και το τραγικό είναι ότι αυτό επιβραβεύθηκε επανειλημμένα από τον ελληνικό λαό, ο οποίος σύντομα θα κληθεί να κάνει ταμείο.

* Ο κ. Γκλαβίνης είναι αν. καθηγητής Διεθνούς Οικονομικού Δικαίου της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ