Plamen Tonchev: Από τον “σκωτσέζο” Anya στον “καταλανό” Messi

Επειδή εμείς εδώ στην τριτοκοσμική Ελλάδα ασχολούμαστε μόνο με τις ανούσιες και αναίτιες εκλογές μας, ένα παλιότερο άρθρο του Plamen Tonchev που αναδημοσιεύεται στη Μαργαρίτα επικαιροποιημένο από το συγγραφέα του.(leo)

του Plamen Tonchev

Στις 6 Σεπτεμβρίου 2014 στο Ντόρτμουντ η εθνική Σκωτίας αντιμετώπισε τους Γερμανούς σε προκριματικό αγώνα εν όψει του Euro-2016. Οι παγκόσμιοι πρωταθλητές επικράτησαν δύσκολα με 2:1 και η αγωνία κορυφώθηκε στο 66ο λεπτό, όταν για τους φιλοξενούμενους ισοφάρισε προσωρινά ένας παίκτης τους με το εξόχως σκωτσέζικο όνομα …Ikechi Anya. Ο εν λόγω ποδοσφαιριστής είναι γιος Νιγηριανού και Ρουμάνας που ζουν χρόνια τώρα στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Η συμμετοχή του Ikechi Anya στην εθνική Σκωτίας δεν θα έπρεπε καν να αποτελεί είδηση, αν λίγες μέρες αργότερα δεν διεξαγόταν το δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της Σκωτίας από το Ηνωμένο Βασίλειο. Ως γνωστόν, το αίτημα των αποσχιστών ηττήθηκε, αλλά προέκυπτε αβίαστα το ερώτημα: Γιατί, αφού θεωρείται αποδεκτή – και καλώς είναι αποδεκτή - η σκωτσέζικη υπηκοότητα ενός ποδοσφαιριστή που δεν έχει σκωτσέζικο αίμα στις φλέβες του, φτάσαμε τόσο κοντά στην αποχώρηση της Σκωτίας από το Ηνωμένο Βασίλειο; Για ποιό λογο το 45% των ψηφοφόρων στη Σκωτία έκρινε ότι η εθνική τους ταυτότητα είναι ασυμβίβαστη με την ταυτότητα των Άγγλων στο πλαίσιο του ίδιου κράτους; Και, μάλιστα, δεδομένων των στενών δεσμών που έχουν οι Σκωτσέζοι με τους Αγγλους – κοινή ιστορία, πολλές μικτές οικογένειες, 800.000 Σκωτσέζους που ζουν μόνιμα στην Αγγλία, κ.λπ.

Είναι προφανές ότι το δημοψήφισμα ελάχιστη σχέση είχε με ταυτότητες. Ενώ η εθνική ταυτότητα των Σκωτσέζων ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος του αιτήματος για ανεξαρτησία, η επίμονη επίκλησή της ήταν από προσχηματική έως και άκρως υποκριτική. Οι πραγματικές αιτίες ήταν τελείως διαφορετικές και σχετίζονται, μεταξύ άλλων, με:

- Την κατανομή πόρων και εξουσιών μεταξύ κέντρου και περιφέρειας στο Ην. Βασίλειο (που είναι υπαρκτό και σοβαρό ζήτημα)

- Αντιλήψεις για το ενδεδειγμένο οικονομικό μοντέλο και το κοινωνικό κράτος (που είναι πολύ πιο πλουσιοπάροχο στη Σκωτία απ'ό,τι στην Αγγλία)

- Την διάχυτη αίσθηση ότι έχουμε εισέλθει σε μια νέα εποχή, στην οποία τίθενται εν αμφιβόλω πολλές από τις μεταπολεμικές σταθερές στην Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένων των συνόρων και της συγκρότησης κρατών

- Την ψευδαίσθηση ότι “καθαρά” εθνικά κράτη μπορούν να αντεπεξέλθουν καλύτερα στην τρέχουσα οικονομική κρίση, αλλά και στις προκλήσεις του μέλλοντος.

Δεν ξέρουμε τί ακριβώς επιπτώσεις θα είχε η επικράτηση του “Ναι” στο δημοψήφισμα αυτό και προφανώς δεν θα το μάθουμε ποτέ. Ωστόσο, η ανεξαρτησία της Σκωτίας σίγουρα θα ήταν αρνητική εξέλιξη, αν λάβουμε υπόψη μας την ανάγκη για συστράτευση σε μια Ευρώπη που συνεχώς:

- Χάνει έδαφος έναντι άλλων αναδυόμενων δυνάμεων στον πλανήτη μας και δεν έχει την πολυτέλεια να κατακερματίζεται σε περιφερειακά κρατίδια.

- Γηράσκει δημογραφικά και χρειάζεται πολλούς Ikechi Anya, προκειμένου να παραμείνει ανταγωνιστική σε παγκόσμιο επίπεδο, να στηριχθεί το (ακριβό) ευρωπαϊκό κράτος πρόνοιας, κ.λπ.

Λίγες εβδομάδες μετά τη διαξαγωγή του σκωτσέζικου δημοψηφίσματος, το Νοέμβριο του 2014, το ίδιο προσπάθησαν να κάνουν και οι Καταλανοί αποσχιστές, αν και σκόνταψαν στην απορριπτική απόφαση του συνταγματικού δικαστηρίου της Ισπανίας. Τώρα επιδιώκουν να επαναφέρουν το αίτημά τους μέσω των εκλογών για το περιφερειακό κοινοβούλιο. Ορισμένα από τα παράπονα των Καταλανών ενδεχομένως είναι βάσιμα και σχετίζονται, όπως και στην περίπτωση της Σκωτίας, με την κατανομή πόρων και εξουσιών μεταξύ Μαδρίτης και Βαρκελώνης. Πάντως, σε μια εποχή που απαιτείται όλο και περισσότερη Ευρώπη – και το δείχνει ανάγλυφα η τρέχουσα προσφυγική κρίση – οι όποιες φυγοκεντρικές τάσεις στην ΕΕ αποτελούν αντινομία σε έναν διεθνοποιημένο κόσμο αλληλεξάρτησης. Αν μη τι άλλο, οι Καταλανοί ψηφοφόροι που προτιμούν την ανεξαρτησία θα μπορούσαν να θυμηθούν ότι η αγαπημένη τους Barcelona πάντα βασιζόταν σε ξένους παίκτες. Εκτός από τον Αργεντίνο Μέσι, μόνο πέρυσι αγόρασε τον Κροάτη Ράκιτιτς, τον Ουρουγουανό Σουάρες και πολλούς άλλους αστέρες. Και καλό θα ήταν να σκεφθούν ότι το καμάρι της Καταλωνίας στηρίζεται εν πολλοίς σε ξένα πόδια.

Περισσότερα στο politico.eu