Λεωνίδας Καστανάς: Αλλάξανε τα γούστα σου και μπέρδεψες τα μπούτια σου

Πριν 6 χρόνια σαν σήμερα οι Έλληνες ψηφοφόροι έδωσαν 44% στο Γιώργο Α. Παπανδρέου. Γιατί είχε τη φαεινή ιδέα να τους φωνάξει “Λεφτά υπάρχουν”. Συνηθισμένοι από τα λεφτά που μοίραζε ο προκάτοχός του και όταν αυτός δήλωσε αδυναμία συνέχισης της διαδικασίας πιάστηκαν από το "πολιτικότατο" σύνθημα και τον εκτόξευσαν. Μετά από λίγο ο ΓΑΠ, σοφά ποιών, τους έβαζε στα μνημόνια μπας και γλυτώσουν την απόλυτη καταστροφή. Στη συνέχεια οι ίδιοι ψηφοφόροι τον έστειλαν στα αζήτητα. Σήμερα πολλοί από αυτούς τον μισούν.

Θα διαφωνήσω με το Δημήτρη Δημητριάδη στη χρήση του όρου "λαός". Είναι έννοια άνευ ορισμού, απλά δεν υπάρχει. Ένας όρος που χρησιμοποιεί ο κάθε απόχρωσης εθνολαϊκισμός για να συνεγείρει τα πλήθη στο μάταιο αγώνα υπέρ της αθανασίας. Για να συλλογικοποιήσει τα Δερβενάκια και το έπος του 40, την αντίσταση στη Γερμανική κατοχή, τις δράσεις ενάντια στην Απριλιανή Δικτατορία. Στάσεις ζωής και ενέργειες που έκαναν συγκεκριμένοι άνθρωποι που συνιστούσαν άλλοτε πλειοψηφίες και άλλοτε μειοψηφίες, ενίοτε πολύ μικρές, αλλά πάντοτε συγκεκριμένες μονάδες και όχι μάζες, όχι πλήθη, όχι λαός.

Μεταπολιτευτικά, ο όρος χρησιμοποιείται κατ' εξακολούθηση από πάσης φύσεως δημαγωγούς και λαϊκιστές για να καταδείξουν τον “αγώνα του λαού μας” ενάντια στην πρόοδο και τον ορθολογισμό και υπέρ των πάσης φύσεως συμφερόντων, επιδομάτων και προσόδων. Αλλά και πάλι δεν είναι ο λαός που τα απαιτεί, είναι σύνολα συγκεκριμένων πολιτών, με συγκεκριμένη ιδεολογία και πολιτική αντίληψη. Ανήκουν σε κοινωνικά στρώματα, κάστες, συντεχνίες αλλά έχουν σαφή συνείδηση της μοναδικότητας τους. Πρόκειται για πλειοψηφίες, ενίοτε ακόμα και της τάξης του 50% ή 60% ή 80%, που επιλέγουν κόμματα όχι στη βάση ενός συγκεκριμένου σχεδίου λειτουργίας της χώρας, αλλά απλά στη βάση πρόσκαιρων και προσωπικών ωφελημάτων. Όταν το πουλέν τους αποδεικνύεται κουτσό, όταν τους “προδίδει”, υπάρχει πάντοτε κάποιο άλλο άλογο να ποντάρουν την επόμενη φορά. Μαζί ή χώρια, δεν έχει σημασία. Η κινητικότητά τους βγάζει κυβερνήσεις. Σχεδόν το ξέρουν ότι στο τέλος θα εξαπατηθούν. Αλλά ψηφίζουν πάντοτε με τα ίδια ελατήρια ελπίζοντας στα καλύτερα, αφού αδυνατούν να διακρίνουν το δρόμο προς την ευημερία. Ελπίζουν ότι αυτό που δεν βλέπουν αυτοί το ξέρει Εκείνος. Και έτσι εξασφαλίζουν το δρόμο προς τη "δουλεία".

Στις μέρες μας ένα ούλτρα αριστερό κόμμα, μέχρι πρότινος ακροαριστερό, συμπράττει κυβερνητικά με ένα ακροδεξιό, συνομωσιολογικό και ρατσιστικό  πίσω από το πρόσχημα του αντιμνημονιακού αγώνα και δεν ανοίγει μύτη στο εσωτερικό ούτε το ενός ούτε του άλλου. Η συντρηπτική πλειοψηφία των πολιτών μπορεί να μην το θεωρεί φυσιολογικό αλλά το αποδέχεται με ανακούφιση. Είναι το καλύτερο άλλοθί της. Νομιμοποιεί ταυτόχρονα τόσο την αριστερή όσο και την ακροδεξιά ιδεολογία στα δικά της μάτια και της δίνει τη δυνατότητα να πλατσουρίζει χωρίς αιδώ στον ιδεολογικό πολτό του εθνολαϊκισμού, των “δίκαιων αιτημάτων”, της αγανάκτισης για ότι χάθηκε και του αγώνα για την ολική επαναφορά. Μέσα από αυτή τη συμμαχία η έννοια “λαός” παίρνει σάρκα και οστά στήνει χορούς και πανηγύρια, σφιχταγγαλιάζεται και φιλιέται στο Σύνταγμα, αποθεώνει στην ίδια κραυγή το Βελουχιώτη και τη Μακρόνησο. Με το μάτι πάντοτε στα ατομικά ωφελήματα.

Σήμερα 41 βουλευτές του λεγόμενου δημοκρατικού τόξου ψήφισαν για το προεδρείο της Βουλής και εκπροσώπους ενός φασιστικού κόμματος. Κόμματος που πήρε την πολιτική ευθύνη μιας στυγερής πολιτικής δολοφονίας.Ψήφισαν με το μάτι στο ¨λαό” και τα γούστα του. Πήραν το μήνυμα και είπαν να μη σταθούν απέξω. Σένα εθνολαϊκό πολτό το ποιος είναι δημοκράτης ή φασίστας δύσκολα διακρίνεται. Σάρισες, σαλαμινομάχοι, σουλιώτες, Κουβανοί και Αμερικάνοι γίνονται ένας αχταρμάς όταν πρόκειται το έθνος να πολεμήσει ενάντια στον εξευρωπαϊσμό και εκσυχρονισμό του. Ο εχθρός και η θεωρία συνομωσίας μπορεί να αλλάζουν, ο στόχος όμως παραμένει ο ίδιος. Προοσδοθηρία. Κανείς και τίποτα δεν περισσεύει στο δίκαιο αγώνα. Η νέα ιδεολογία δεν πλανάται πια πάνω από την πόλη. Είναι μέσα στα σωθικά της. Αλλά είναι ιδεολογία συγκεκριμένων συμπολιτών μας και όχι ενός ασαφούς λαού. Πολιτών που έχουν και την ανάλογη ευθύνη. Έστω και αν δεν το ξέρουν.